خدمتگذاری و نوکری به هر یک از دو عنصر دوگانه ی هر جامعه ایی یعنی "قدرت" و یا "مردم" ، یکی از مهمترین نشانه های جهت گیری درست و یا نادرست انسان و نظامِ متمدن، متفکر و مسئول است، به طوری که نوکری و خدمتگذاری مردم، همواره توصیه شده، و افتخار آمیز و مباح بوده و خواهد بود؛ و اما نوکری قدرت همواره زیر علامت سوالی بزرگ، و گاه ناروا و حرام خواهد بود، و این خود شاخصه، ملاک و معیارِ خوبی برای یافتن انسان و نظامِ اصیل است؛ نظام و فردی که در خدمتِ مردم است، به حقیقت واجد خصوصیّات تمدن، انسانیت، اخلاق و حتی دین است، و نظام و فردی که خود را در خدمت قدرت می داند، به سوی فساد، ویرانگری، انهدام انسانیت و... پیش خواهد رفت، چرا که نوکری قدرت ثابت کرده است که انسان را در معرضِ خطرِ شدیدِ فساد و تباهی و دوری از کرامت و عزت انسانی قرار می دهد، اما به عکس خدمت و نوکری خلق نشانه ی تعالی روح و درستی جهت انسانِ خدایی و اخلاقی و حتی دینی است.
همین اصل در ارزیابی درستی جهتگیری خیزش ها و انقلاب ها نیز صادق و قابل تعمیم است، خیزشی که با هدف رهایی انسان ها بر پا می شود، اصیل و ناب است، و خیزشی که با هدف کسب قدرت برای فردی، طبقه ایی و یا گروهی، سازمان داده می شود، اصالت و ارزش چندانی ندارد. ارزش خیزش ها و رهبران انقلاب ها به اهداف آنان بسته است؛ یکی از دلایل مهم وقوع خیزش های رهایی بخش در جهان نیز همین امر بوده و هست، زیباترین مفاهیم در خیزش های جهانی، در هدف خدمت به "خلق" نهفته است، همانگونه که در تفکر "مارکسیسم" می توان دید، وقتی آن متفکرِ دنیای تفکر مدرن، جناب مارکس از عدالت و توزیع ثروت و قدرت بین قاعده هرم جامعه بشری، یعنی نیروی کار (کارگران، کشاورزان و...)، که به واقع بدنه پیش برنده اجتماع اند، سخن می گوید، و هدف خود را رهایی همین قاعده ی کثیر مردمیِ تحت استثمار قرار می دهد، تا آنان را از فقر و نداری نجات دهد، و آنان در امور خود حاکم کند، همین هدف است که مارکسیسم را به جنبشی اصیل تبدیل می کند تا آنجا که دل های بسیاری را در گوشه گوشه ی تمام قاره های جهان، به خود جذب می کند، جنبشی جهانی، که آزادیخواهان جهان در یک قرن گذشته را به خود مشغول داشت، و بسیاری از قیام های جهانی در قرن بیستم وجه مارکسیستی داشتند، و بهترین، نخبه ترین و فرهیخته ترین مردم جهان را به خود جلب و جذب کرد، چرا که رهایی و سعادت مردم را در نظر داشتند و...
گرچه مارکسیسم در اکثر موارد، در عمل، به ضد خود تبدیل شد، اما باید اعتراف کرد که شعار و هدفِ تئوری آنان "آزادی خلق" ها از استثمار قدرت (اقتصادی، سیاسی و...) بود، هر چند مارکسیست ها در نمود عینی خود، به استثمارگرانی قهار و خودرای، مستبدینی خونریز، دیکتاتورهای مخوف، سیستم هایی به بند کشاننده و... تبدیل شدند، و روی هر همنوع کثیفی چون خود را، در این مجال سپید کردند، و خود را در بالای هِرم جنایت و ظلم در جهان مدرن قرار دادند، که کره شمالی یک نظام کامل، از این نوع جنایت و دیکتاتوری است که آینه ایی در پیش چشم بشر، از بازماندگان این سیستم فکری است، که می توان دید که چطور انسانیت و انسان را به مضحکه قدرت خود کشیده اند، و پیشوا بر تمام مقدرات انسان تحت سلطه، حاکمیتی بلامنازع فردی و حزبی دارد.
در حکومت دینی ناشی از اسلام و... نیز به همین صورت است، تا آنجا که به متن قرآن مربوط می شود، فارغ از سیره و روش مسلمانان در طول تاریخ، باز بیشتر سخن از آزادی انسان از سلطه انسانی دیگر می رود، و هدف رهایی و پاکی انسان از سلطه، سلطه گری و سلطه پذیری می باشد، سراسر قرآن به داستان مبارزه انسانِ در بند فرعون ها، بت ها، حاکمان جور، هوای نفس و... می پردازد، که خلق خدا را به مهمیز قدرتِ خود کشیدند، آنان را برده و کنیز و نوکرِ تحت فرمان خود ساختند، به طوری که کرامت و عزت انسانی بندگان خدا، خدشه دار شد و...، و چنین دینی انسان را به ترحم به همدیگر، تعاون و همکاری، تقوا و پاکیِ روح و جسم، دوری از تکبر و خودرایی و... می خواند اما در عمل، حاکمیت های اسلامی در خونریزی و تجاوز به حقوق انسان و...، گوی سبقت را از دیگران ربودند، و علاوه بر خلافت های جور اسلامی اولیه، که در جنایت و غارت ملل تحت سلطه از هیچ اقدامی فروگذار نکردند، در دوره مدرن نیز، خیزش های اسلامیِ مدرن که به خلافت داعش در شامات و میانرودان، طالبان در افغانستان و... انجامید، که کرامتی و عزتی برای انسان تحت سلطه ی خود باقی نگذاشتند.
در ایران نیز وقتی رهبران انقلاب 57 که ظاهرا چنین برداشت درستی از دین و قرآن داشتند، هدف را رهایی مستضعفین اعلام کردند، و خود را مقید به این اصول کلی حرکت دینی دانسته، لذا نوعی مسابقه ی خاکساری و تواضع در برابر مردم، دوری از تکبر و غرور و... در بین آنان جریان داشت، و این گفتمان را سر لوحه گفتار خود داشتند، و لذا انقلاب 57، عملا انقلاب مستضعفین، پابرهنگان، کوخ نشینان و... نام گرفت، و این نامگذاری، نه به این عنوان بود که انقلابیون را آنزمان پابرهنگان، مستضعفین و کوخ نشینان و... تشکیل می دادند، بلکه این را همه می دانند که انقلاب 57 را نخبگان، فرهیختگان، و الیت های روشنفکر و تحصیل کردگان جامعه ایران، همچون دانشجویان، دانشگاهیان، حوزویان، گروه های سیاسی مدرن، کارکنان نظام مستقر، اصناف، سندیکاها، نویسندگان، اهل علم و خرد و... کردند و بدنه جامعه و البته مستضعفین و کوخ نشینان و پاپرهنگان نیز، تنها همدوش الیت های جامعه خود، آنان را در این مهم همراهی کردند.
لذا از این لحاظ خیزشِ 57 را انقلابِ مستضعفین، پابرهنگان و کوخ نشینان می دانستند که جامعه نخبه و فرهیخته قصد داشت در قدم اول رهایی، و در قدم دوم خدمت به آنان را سرلوحه کار و هدف خود قرار دهد، و بنیانگذار ج.ا.ایران می گفت: "... ما علاوه بر اینکه زندگی مادی شما را می‌خواهیم مرفه بشود، زندگی معنوی شما را هم می‌خواهیم مرفه باشد. شما را به مقام انسانیت می‌رسانیم."در واقع انقلابی های زمان خیزش 57، حاکمیت فردی و شاهنشاهی را بیشتر خادم "قدرت" می دیدند، تا در خدمت مردم، لذاست که این نوع واژگان در گفتمان بنیانگذار جمهوری اسلامی، به وفور یافت می شود، و دیگران نیز در این مسابقه، از او پیشی می گرفتند، همچنان که شهید محمد حسین بهشتی [i] که خود از تئوریسین های انقلاب مذکور بود، خود و همفکرانش را "شیفتگان خدمتِ" به این مردم می دانست، تا "تشنگان قدرت" و ساخت و بنیان نهادن سلسله هایی برای قدرت فردی، طبقاتی و...
اما به نظر می رسد که هرچه از زمان پیروزی انقلاب می گذرد، ارزش ها وارونه می شوند، روندها هم بر عکس جریان می یابد، چرا که تئوری پردازان انقلاب دوم، همچون مرحوم محمد تقی مصباح یزدی و شاگردانش، که این روزها در جبهه اصولگرایان، و به خصوص جبهه پایداری و... قدرت را از آن خود کرده و می کنند، و به صورت بنیادین رای و نظر مردم را در شکل گیری قدرت، و در حاکمیت بی اثر و در حد "زینت" می بیندند، و رای و نظر مردم را نه تنها مشروعیت بخش نمی دانند، بلکه آنرا در بیشترین حالت، در حد دادن وجه "مقبولیت" به حاکم ارزیابی می کنند، و مشروعیت خود و حکومت خود را از سوی خدا تلقی کرده، خود را بلند، و در جایگاه والایی خدایی جای داده اند؛ و از این روست که در روند عملی آن، با اجرای نظارت استصوابی، مردم را در وضع ناچاری، و در شرایطی می گذارند تا همواره بین بد و بدتر هایی که از فیلتر آنان گذشته اند، بد را "مقبول" دیده، به آن تن دهند و مقبولیت یابند!
چنین تفکری پیرامون خلق خداست که شاگرد، منتخب و مرید جناب مصباح، حضرتِ "معجزه هزاره سوم" را بر آن می دارد که مردم مخالف خود را "خس و خاشاک" ببیند و رسما آنان را در ملا عام خس و خاشاک خطاب کند، و یا آن حاکم خراسان نشین و...، که تمام قوانین جاریه در کشور را به بازی قدرت مطلقه خود در استان خراسان گرفته، و قانون و تمام مسئولین شهری و استانی را ذیل خود تعریف می کند، پا را از هر قانونی فراتر نهاده، و در یک خودمختاری کامل در مشهد، هر آنچه بخواهد وضع، و اجرا می کند، به هنگام خشم، مردم مخالف را "بزغاله و گوساله" خطاب می کند، یا آنان را علف های هرز می بینند و... این ها همه و همه، نشان از حقیقت شومی دارد، که می رود تا "شیفتگان خدمتِ" به خلق را، به مریدان و نوکران قدرت تبدیل کند.
این واقعیت را در دولت ابراهیم رئیسی با وضوح و روشنی تمام تری این روزها می توان در ادبیات مسئولین آن دید، و اینان خود را خاکسار قدرت می بینند، تا خدمتگذارِ ملت، از این روست که تورم و فلاکت مردم، گرفتاری و رنج نداری مردم که زیر آوار تحریم و ندانم کاری مسئولین له شده اند، و عذاب آنان در اوج گیری انواع فساد اجتماعی، و غارت بیت المال، ناامنی و سرقت، و کشتار مردم، اعتیاد و بیکاری، آمار بسیار بالای طلاق و از هم پاشیدگی خانواده ها، تن ندادن جوانان به ازدواج و فرزند آوری و... به چشم این مسئولین نمی آید، و در مقابل، شدیدا در مسابقه نوکری خود در مقابل هرم قدرت، سخت پیگیرند، و مباهات می کنند و از هم پیشی می گیرند.
تا آنجا که در جدیدترین مورد آن، محسن منصوری [ii] (معاون اجرایی رئیس جمهور) مشخصه دولت خود را اینگونه به تصویر کشید که: "امروز دولت [آقای رئیسی] خودش را در مقابل مقام معظّم رهبری عددی نمی‌داند. خودش را صفر می‌داند. خودش را نوکر ولایت می‌داند" غافل از این که دولت عالی ترین نماینده مردم، برای حراست از حقوق، و زبانی گویا برای طرح مطالبات آنان، و تحقق بخش حقوق آنان، نزد قدرت باید باشد، دولت باید مطالبه گری قهار برای حقوق معلق مانده مردم نزد قدرت باشد، نه اینچنین خاکسار آن؛ طبق تفکری دینی هم، "سردمداران" خود انسانی بیش نیستند، و جایز نیست انسانی و یا جمعی، نوکری گروه و یا فرد دیگری را کنند، و در نگاه اصیل دینی، حتی پیامبر، انسانی مثل تمام انسان های دیگر است، که تنها وجه ممیزه اش دریافت وحی است، و لاغیر [iii]، حال این میزان از ناچیز انگاری انسانی در برابر انسانی دیگر، برای چیست؟!!
طبق قانون اساسی مقام رهبری نیز نیازی به کنیز و نوکر و غلام ندارد، و برای او هم جایز نیست که نظام نوکری و غلامی ایجاد کند، او انسانی است که با دیگران در برابر قانون یکیست، و تنها تفاوت او با دیگران در این است که در مجلس خبرگان سال 1368 سکانداری یک پست دنیایی را بدو سپرده اند، و با تصرف این پست، او نه خدا می شود، نه معصوم، نه انسان خارق العاده ایی در تقوا، علم و... او نیز مثل همین خود آقایِ معاون اجرایی رئیس جمهور، فردی است که در یکی از صندلی های ناشی از قانون فعلی کشور، متصدی مقامی و مسئولیتی شده است، که قاعدتا مسئول است و قابلِ سوال، که هر لحظه امکان برکناری اش، مثل دیگران وجود دارد و... اما متاسفانه این هم یک نوع نگاه به انسان است، که در بین ما رواج می یابد، و نوکرمابی باعث مباهات و افتخار هم تلقی می شود، که ما مثلا به اشغال کننده چنین کرسی ایی، این مقدار احساس نوکری و خاکساری و ناچیز بودن داریم!
پدیده ایی که با شاخص های انسانی، اخلاقی، دینی، قانونی سازگار نیست، این وظیفه نخبگان در حاکمیت است که اگر حتی مردم به رذیله ی نوکرمابی و... در برابر انسانی دیگر مبتلا شدند، از طریق تعلیم و تربیت، قانون گذاری و دیگر اهرم ها در دست حاکمیت ها، کاری کنند که مردم خود را اصلاح کنند، و به انسانیت و کرامت انسانی خود باز گردند، نه این که خود مبتلا شده، و رسما نوکری و ناچیز انگاری خود را نسبت به این و آن، اعلام کرده و به آن مباهات هم کنند؟!
به نظر می رسد کسانی که در خدمت به خلق، نمره منفی می گیرند، به نوکری قدرت دست می آویزند تا ناکارآمدی و ناچیز بودن واقعی خود را، این چنین توجیه کرده، و آنرا در پس این عمل تاکتیکی، مخفی نمایند، ورنه انسان سرافراز، موفق و در مسیر درست، هرگز خود را در شان نوکری و کنیزی و غلامی انسان دیگری، از نوع خود نمی بیند، انسانی که آنقدر در نزد خداوند جایگاه دارد که خدا او را مستقیما مورد خطاب قرار داده، و با او سخن می گوید، نباید عزت و کرامت خود را به کناری نهاده، و نوکر و کنیز و غلام فردی دیگر از نوع خود شود! این کنیز و غلام و ناچیز دیدن ها، وجه منفی انسان مستاصل و شکست خورده در انسانیت، اخلاق، تئوری و ایدئولوژی است، و متاسفانه به صورت معنی داری در بین ما - و اینک در بین مسئولین - رواج داده می شود، و آنرا مایه مباهات هم جلوه می دهند!
معضل افتخار به نوکری و کنیزی و غلامی این و آن، می رود تا به یک مشکل فرهنگی، برای انقلابی های جوان تبدیل شود، روندی که از ائمه دین آغاز شد، و اکنون به انسان های غیر معصومِ از نوع خودمان نیز سرایت و گسترش می یابد، و آنچه در بین عوام، برای اعلام خضوع و خشوع در برابر ائمه دین به کار برده می شد، به سطوح بالای نخبگان و مسئولین کشور هم سرایت و تسری داده شده، و به یک نُرمِ عادی و رسمی تبدیل می شود، چیزی که در بین عوام رواج داشت، و نخبگان جامعه و دولت، باید در صدد رفع این معضل بر می آمدند، و کرامت و عزت و شخصیت را به مردم خود، باز می گرداندند، امروز در حال همه گیری است، و دولتمردان و دولتزنان، خود به مُبَلِغ رسمی نوکری و کنیزی و غلامی این و آن تبدیل شده اند؛ عوام زدگی ها به نخبگان نیز سرایت می یابد، و آب جهت سر بالا گرفته، و به جای اصلاح عوام توسط نخبگان، این نخبگانند، که عوام می شوند.
وقتی بزرگ خاندانی که در بزرگداشت ائمه دین موثر بود، می میرد، او را در اعلامیه ترحیم، "پیرغلام" ائمه دین خطاب می کنند! و با این عنوان عملا، در این نگاه، دیگر شیعیان از این نوع را، "غلام" و "نوکر" امامان دین تلقی، و از آنان یاد می شود، و این عنوان دادن های عوام پسند، بی توجه به اندیشه های اصیل دینی، ادامه دارد و رواج هم می یابد؛ اما اگر به اسلام بعنوان دینی جهانی و رهایی بخش نگاه کنم، و آن را دینی با ماموریت آزادیبخشی برای بشریت بدانیم و... امامان دین نیز قاعدتا سردمدار رهایی و آزادی بشر از نوکری، غلامی و کنیزی اند، و لذا با سیستم غلامداری و کنیزداری (زنان را کنیز حضرت زهرا و... خطاب می کنند) و نوکری انسان، موافق نخواهند بود، و انسان مومن و غیر مومن را حُرّ و آزاده می خواهند، و در مواجهه با انسانی که از کرامت و عزت انسانی خالی شده، و خود را کنیز و غلام و نوکر این و آن می بیند، خواهند خُروشید که "برو آزاده (حُرّ) باش، و تنها بندگی خدا را کن و...!" و لذا نوکری، غلامی و کنیزی برای امام هم جایز نیست، چه رسد به انسانی غیر معصومی از نوع خود ما، که تفاوتش با ما تنها در کرسی است که اشغال کرده است و...؟!!
اما "معاون رئیس جمهور ایران" خود و همکاران و دولت را "نوکرِ" "ولایت" خطاب می کند، در حالی که باید به قول بنیانگذار ج.ا.ایران، همه از جمله رهبر "خدمتگذار" و نوکر مردم باشند، نه این که مسابقه نوکری و خاکساری در برابر راس هرم قدرت را راه انداخته، و از هم در این راه پیشی گیرند، که این نیز در اکثر مواقع همان تملق و چاپلوسی بیش نیست، و در اثر این عمل ناطور، انسان های بزرگ و پاک را هم کم کم به طاغوت تبدیل می کنند.
نوکری و نوکرصفتی، کنیزی و کنیزصفتی و غلامی کردن این و آن، افتخاری نیست، این آزادی طلبی و کرامت جویی و عزت خواهی است که افتخار آمیز و واجد ارزش است، این رذایل، برای هر نظامی برازنده است، اِلا برای نظامی که برای خود ماموریت جهانی رهایی بخشی بشر قائل است، و مدعی آرمان های بزرگ بشری است، که می خواهد ارزش های والایی همچون اعطای آزادی به ملل تحت سلطه را پیگیری کند، انسانیت را به مردمِ در حیوانیت غرق شده اهدا نماید، اخلاق را برای کسانی که در انحطات فرو رفته اند ببرد، رهایی را به مردم در جور و ظلم غرق شده به ارمغان آورد، رهایی از بندگی انسان ها را برای جذب به حق ترویج کند، کرامت را برای انسان بی عزت شده فراهم نماید، عزت را به ملل ذلیل شده باز گرداند، دینداری و آرمان خواهی را به مردم نا امید و آرمان از دست داده برگرداند، والایی جویی را برای انسان های ناچیز انگاشته شده فراهم کند و...
چنین دولتمردان و دولتزنانی با چنین خصایص نوکرصفتی چگونه می توانند به این آرمان های مهم نایل گردند؛ نوکری و نوکرصفتی قدرت، ثروت و لذت، برازنده "مگس های گرد شیرینی" است و در هر نظام منحطی می توان آن را با شدت و به وفور دید، و افتخاری هم ندارد. افتخار واقعی آن است که نوکری مردم را کرد، چرا که "عبادت به جز خدمت خلق نیست". خدمتگذار قدرت بودن نه افتخار دارد و نه نشان از وارستگی، تقوا، شخصیت، منش انسانی، انقلابی بودن، درست بودن، فوق العاده بودن و.. در خود دارد، چرا که هر انسان کثیف و فرومایه ایی نیز، دلایل و شرایطِ کافی برای شرکت در مسابقه نوکری و کنیزی و غلامی در مقابل قدرت را خواهد داشت،
اما این خدمت به خلق و نوکری مردم است که مدالی افتخار آفرین برای انسانِ آزاده و وارسته و کریم و البته انقلابی اصیل خواهد بود، که چنین مدالی بر سینه هر ناپاکی قرار نخواهد گرفت، این مدال مربوط به انسان های وارسته و بزرگی است که خود و خدای خود را به خوبی شناخته اند، قدر خود و فرصت زندگی با ارزش انسانی را می دانند، و عاقبت به خیری را در ایثار و از خود گذشتگی در برابر خلق خدا می بینند، به سان تمام آزادمردان و آزادزنانی که در خیزش های رهایی بخش، جان برای مردم و ارزش های انسانی خود داده و می دهند، یا عمر و زندگی برای مردم خود و جهان وقف می کنند و...
نوکری قدرت در اکثر موارد به ضلالت و گمراهی، و ظلم و ستم به دیگران منتهی می شود، و این خدمت به خلق است که نام ها را ماندگار، روش ها و دوره ها را افتخار آمیز می کند. خادمان قدرت در تاریخ انسان، افتخاری کسب نکرده اند. آنان با اعلام خاکساری، تملق، چاپلوسی حاکمان، علاوه بر دور کردن خود از کرامت انسانی، کرامت و عزت حاکمِ در قدرت خود را نیز خدشه دار کرده و می کنند، چرا که در پس این ریا و...، گول زدن حاکمان نهفته است، که اگر حاکمی این را فهمید و آنرا پس زد، خود نیز مفتخر و آبرومند خواهد شد، و در صورت پذیرش این روند، خود و زیر دستانش را نیز فاسد، بی عزت و... خواهد کرد.
سعدی آن حکیم ملک پارس چه خوش گفت:
دشمن دانا بلندت می کند، بر زمینت می زند نادان دوست
دشمن دانا که پی جان بود بهتر از آن دوست که نادان بود
(حکیم نظامی گنجوی)
[i] - سید محمد حسینی بهشتی (۲ آبان ۱۳۰۷ – ۷ تیر ۱۳۶۰)[۴] سیاستمدار و فقیه ایرانی و دومین رئیس دیوان عالی کشور و عالی‌ترین مقام قضایی کشور پس از انقلاب ۱۳۵۷، نخستین دبیرکل حزب جمهوری اسلامی و نایب رئیس مجلس خبرگان قانون اساسی بود. گاهی از وی به عنوان «نظریه‌پرداز ولایت فقیه» نام برده می‌شد. او از جمله افراد نزدیک به روح‌الله خمینی و از هواداران تشکیل حکومت اسلامی در ایران بوده و نقش بسیار مهمی در استقرار جمهوری اسلامی در ایران داشته است. بهشتی در جریان انفجار در دفتر حزب جمهوری اسلامی کشته شد.
[ii] - محسن منصوری زاده خرداد ۱۳۶۳ در ورامین سیاستمدار و مدیر ارشد اجرایی ایرانی است که در دولت سیزدهم از سال ۱۴۰۱ به‌عنوان معاون اجرایی رئیس‌جمهور ایران و سرپرست نهاد ریاست‌جمهوری فعالیت می‌کند وی پیش‌تر در دولت سیزدهم بین سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱ سمت استاندار تهران را برعهده داشت و نخستین استاندار استان تهران است که پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ متولد شده‌است. او در ۱۸ مهر ۱۴۰۰ با رأی هیئت وزیران دولت سیزدهم به این سمت منصوب شد. منصوری دارای مدرک کارشناسی مکانیک (گرایش ساخت و تولید) از دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران و کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی از دانشگاه تهران است
[iii] - "بگو: جز این نیست که من بشرى مانند شما هستم [با این فـرق] که به من وحـی می‌شود [و] جز این نیست که خداى شما خدایی یگانه است و هر کـس کـه امید دیدار پروردگارش را دارد، پس باید عملى شایسته نماید و هیچ‌کس و هیچ چیز را در پرستش پروردگارش شریک نسازد." قُلۡ إِنَّمَآ أَنَا۠ بَشَرٞ مِّثۡلُكُمۡ يُوحَىٰٓ إِلَيَّ أَنَّمَآ إِلَٰهُكُمۡ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ فَمَن كَانَ يَرۡجُواْ لِقَآءَ رَبِّهِۦ فَلۡيَعۡمَلۡ عَمَلٗا صَٰلِحٗا وَلَا يُشۡرِكۡ بِعِبَادَةِ رَبِّهِۦٓ أَحَدَۢا سوره کهف 110
شکل گیری دولت عجیب و غریب و پر حرف و حدیث آقای ابراهیم رئیسی، و مجلس اقلیت، تحت زعامت جناب سردار قالیباف، بر آیند یک تصمیم بود، که از سوی هسته سخت قدرت، برای پایان دادن به چند دوره شکست خود، در برابر اقبال گفتمان اصلاح طلبی و تحول و تغییر خواهی نزد افکار مردم ایران، اتخاذ و اجرا شد.
چنین روندی تمامیت خواهان راستگرا را بر آن داشت تا با برنامه ریزی دقیق و کامل، گفتمان و ظرفیت دمکراتیک انقلاب و قانون اساسی را که ناشی از بُعد جمهوریت و ماهیت مردم مدارانه آن بود را عقیم نموده، و با دستکاری های شبه قانونی خود ناشی از نظارت استصوابی، مردم را از چرخه تقسیم قدرت در کشور خارج نمایند، چرا که حتی برگزاری چند دوره انتخابات پر حرف و حدیث نیز، آنان را مطمئن ساخت، که حتی توان همآوردی در شرایط نسبتا دمکراتیک در پای صندوق های رای، در برابر جهت گیری افکار عمومی جامعه را نداشته، و در صورت ادامه این وضع باز هم همچون قبل، شکست های مفتضحانه دیگری را تجربه خواهند کرد،
لذا دست به کار شده، و قوانین دست و پا شکسته جاری در زمین بازی انتخاب و انتخابات را تعطیل، و در یک مهندسی آشکار انتخاباتی، این ابزار نیم بند صندوق رای را نیز از دسترس حریف قدرتمند اصلاح طلب خود و عمومیت مردم خارج کردند، و آنان را به نوعی از زمین بازی اخراج کرده، و بدین طریق هم مجلس ملی و هم دولت را در یک دوپینگ بزرگ و آشکار، به صورت یکدست از آن خود کردند.
این روند خود از خطرناک ترین روندها در استحاله قانون و نظم، در تقیسم قدرت در جوامعی است که اُفتان و خیزان میل به سمت دمکراتیزاسیون دارند، و این وقفه ایی دردناک در روند کسب حق تعیین سرنوشت، به خصوص برای مردم مظلوم ایران و جامعه استبداد زده آن است که در دوره بیش از صد ساله اخیر، سه انقلاب بزرگ و خونین را (انقلاب مشروطیت، انقلاب ملی شدن صنعت نفت، انقلاب 1357) برای کسب این حق، به سامان رساندند، و متاسفانه هر بار بعد از پیروزی، دستی آنان را از این حق دور و محروم کرد،
در چنین جامعه ایی می توان این حرکت راستگرایان را، نوعی کودتای بدون خونریزی قلمداد کرد، که ظرفیت های جمهوریت را عقیم می کنند و روند تقسیم قدرت را از طریق مجاری قانونی و دسترس مردم دور کرده، و آنرا مخفیانه، و از طریق سازوکارهای شبه قانونی، در پستوهای تاریک دالان های فعالیت باندهای قدرت حل و فصل می کنند و نمایندگان مردم، در قوه مجریه و مجلس ملی، توسط این باند ها، و در سلسله مراتب آن در این پستوها و توسط باندهای فاقد شناسنامه و پاسخگویی حاکم، در نهادهایی همچون شورای نگهبان و... از بین افراد، در دو طبقه روحانیت و نظامیان، و وابستگان آنان تعیین و تقسیم می شود.
البته گرچه در زمان انتقال قدرت، خون سرخی بر خیابان های پایتخت نریخت، اما وقتی جامعه با نتایج آن مواجهه شد، علاوه بر صدها خونِ سرخی که از جوانان، نوجوانان و... زن و مرد، سنگفرش خیابان ها شهرهای مختلف کشور را رنگین کرد، میلیون ها نفوس کشور را نیز قربانی این نوع از جابجایی نابخردانه قدرت، و چنین سیاست هایی نمود، و کشور را با دورنما و افقی تیره تر از قبل مواجهه کرد، اقشار بزرگی از مردم "با پنبه سر بریده شدند"، و کشور از وجودشان محروم، و یا در جامعه خود بی اثر شدند، چه آنان که مجبور به فرار و مهاجرت شدند، و چه آنان که در اثر فقر و فلاکت در طبقات اجتماعی کشور جابجا شدند، و در یک سیر نزولی از طبقه متوسط، به طبقه فقیر افتادند، و حجم طبقه متوسط جامعه به شدت آب رفت و کوچک شد، و علاوه بر گسترش طبقه فقیر جامعه، عده زیادی از آنان را به حجم طبقه دچار فقر مطلق روانه کرد، صنایعی که تعطیل شدند، امکانات و آزادی هایی که از مردم گرفته شد، حقوقی که ضایع گردید، فضایی که بسته تر شد و...
علاوه بر این، در روند اجرای این فرایند نامتعادل و ظالمانه انتقال قدرت، مفاهیم ارزشمندی همچون انقلابی گری و... دچار خسارت های جبران ناپذیری شدند، و انقلابی بودن که در بطن خود، قیام و سرکشی علیه نابرابری و امر منکر (فساد، چپاول، وابستگی به استکبار جهانی، اختلاس، سو استفاده از اموال عمومی، ظلم و...) را داشت، به مفاهیمی از جمله پیرو محض بودن، مرید شدن، گوش به فرمان بودن، مطیع شدن، کر و کور و لال شدن در برابر کجی ها و... قلب شد و تغییر ماهیت و مفهوم داد.
و رهبران متفکر انقلابی جای خود را به کسانی دادند که از خود نه تفکری داشتند و نه خط مشی و اخلاق حکمرانی را بر می تافتند، کسانی جای اقطاب انقلابی اصیل سابق را گرفتند، که به جز ماندن در گردونه قدرت به هیچ نمی اندیشند، نه شکستن معیارهای دینی، آنان را حالی به حالی می کند، نه از ویران شدن معیارهای انسانی و اخلاقی و زمامداری و... خمی در ابروی آنان می توان دید.
کوتوله های تشنه قدرتی که از میان درس های مختلف روزگار، تنها فن و تکنیک های نشستن بر کمینگاه فرصت ها را خوب بلندند تا در کسب مدارج پست های اجرایی از هم سبقت بگیرند و با موج سواری های ناشی از کشته های افتاده بر صحنه نبردِ قدرت، سهم خود، خانواده، جناح و باند شان را در مدار کسب و افزایش قدرت اقتصادی، سیاسی و اجرایی ارتقا دهند، فارغ از اینکه نگران کشور، انقلاب، مردم، آینده، حتی خودشان باشند، که در چنین مکتب فکری و عملی چه عاقبتی در پیش خواهند داشت.
در فضایی، که نهادهای قدرت جولانگاه بکش بکش های تقسیم قدرت شده است، برخی دست اندرکاران دلسوز شاغل در مراکز بنیادین جامعه همچون "نهاد علم" که فضایی سالمتر دارند، با درک شرایط موجود، فریادی از سر درد می کشند، از آنچه شاهدند و بر جامعه می رود، چرا که نهاد علم بر عکس نهاد قدرت، نهادی ذاتا آزایخواه، آزادمنش، آزاد اندیش است، و عرصه علم، بدون آزادی اصلا دیگر از ماهیت خود خالی است و علم ذاتا با شک، سوال، تحقیق و بیان بدون ترس نتایج تحقیق و تفکر جریان می یابد، و آزادی لازمه بقای جامعه علمی است.
حال آنکه برعکسِ جهانِ علم، عرصه قدرت، در جهان سوم، عرصه ساخت افراد، تفکر و روندی است که مطیع به گفتمان حاکم، دور از شک و تردید و سوال و خلل، واجد مشخصه اطاعت محض از نظر جاری در هسته اصلی قدرت است، لذا بازیگران عرصه قدرت، در جهان توسعه نیافته، روند جامعه علمی را نه درک می کنند و نه توان تحمل آنرا دارند.
از این رو بازیگران عرصه قدرت در تماشای روند موجود در جامعه علمی، و فریادهایی که از سر دلسوزی از سوی صحنه داران عرصه علم بلند است، آنرا بر نتافته و تحمل نمی کنند، و راه برخورد با آن را تجویز می کنند، و ساده ترین راه که همان روند پاکسازی دانشگاه را از چنین چشمه های انذار و اعلام خطر است، را در پیش می گیرند، چنین افرادی که در روند قدرت تربیت و گزینش شده اند، استقلال جامعه علمی و دانشگاهی را نمی فهمند، و خالص سازی و روند موجود در ساحت قدرت را، برای ساحت علم نیز لازم دیده و بدان تسری می دهند،
روند اخراج اساتید و دانشجویان معترض و دگر اندیش در دانشگاه ها و... در چنین روندی است که شکل می گیرد و اجرایی می شود و ما آنرا در تابستان 1402 و در زمان تعطیلی دانشگاه و عدم حضور صاحبان دانشگاه یعنی دانشجویان شاهدیم، و سروهای بلند دانش و وجدان اجتماعی، با تبرهای خالص سازی دانشگاه از اغیار، بریده و نقش بر زمین می شوند. چنین تیشه ایی از ناحیه ارباب قدرت، بر ریشه ساحت علم و اهل آن، در هر جامعه ایی، آن را از زندگی و بالندگی باز خواهد داشت، و خط بطلانی است بر تمام ادعاهایی که پیش از این از کرسی آزاد اندیشی و... در دانشگاه سخن می گفت، این روند مرگ ساحت علم است که جریان دارد، و مرگ ساحت علم یعنی پسرفت در قعر چاه جهل و نادانی، خاموش شدن دستگاه هشدار دهنده ایی که هر هشدارش هزاران میلیارد خسارت مالی و فرهنگی را از جامعه دور می کند.
سابقه چنین روندی را تنها در رژیم های کمونیستی می توان دید که ایدئولوژی، تمام جنبه های زندگی جمعی آنان را به انقیاد خود می کشد و مضمحل، و در پای "ایده صاحب قدرت" قربانی می نماید. در صورت ادامه این روند، سرنوشتی چنین در انتظار ایران و ایرانیان خواهد بود، در غلتیدن در باشگاه جمعی از نظام های فاسد دیکتاتوری، چون رژیم های ایدئولوژیک چپ و کمونیستی (کره شمالی و...) که از آزادی و کرامت انسانی و اخلاق انسانی در آن جوامع بویی شنیده نمی شود، در این جوامع امر پیشوا در صدر، و همان قانون است، و در نبود قانون مدون و بستن جامعه به پای اوامر متضاد و متعارض پیشوا، مردم هیچ کرامت و شخیصت انسانی ندارند، مثل همان گوسفندانی اند که به چوپانی سپرده شده اند، تا آن چوپان بر اساس مصلحت و دغدغه معیشت خود و اهل خود، از آنان بهره جوید.
نهاد علم مرکز آزادی اندیشه و بیان است، این بوق هشداری مهم برای هر جامع سالمی است که رو به پیشرفت دارد، و خواهان دیدن خطر و چاره برای آن است، این امکان را کسانی از جامعه می گیرند که به دنبال ایجاد فضایی مردابی و متعفن و مملو از جهل و ناآگاهی برای مردم خود هستند، چنین جامعه و رهبرانی در تعفن گمراهی و جهل و ویرانی ناشی از آن خواهند پوسید، هیچ سیستم اندیش عاقلی، خود و جامعه خود را از دستگاه های اعلام خطر و هشدار سالمی از این دست محروم نمی کند. دانشگاه و ساحت علم چشم های بینا و صادق هر جامعه درستی هستند که هرگز این چشم را نباید کور کرد.
