سردار هور

این داستان عجیب و تکان دهنده یک فرمانده عالیرتبه است. علی هاشمی.

علی هاشمی، فرمانده‌ای خوشفکر و ایده‌‌پرداز عملیات خیبر بود.

پیش از این بدانید! او که بود!؟
بخوانید حاج قاسم چه گفته بود. می‌گویند از حاج قاسم سلیمانی پرسیدند:
شما در جنگ، نیروی علی هاشمی بودی؟
او محکم جواب داد:
نه...
و بعد از مکثی گفت:
من نیروی مجید سیلاوی بودم و مجید سیلاوی نیروی علی هاشمی بود.
مگر نیروی علی هاشمی بودن الکی بود؟

علی هاشمی ایده پرداز عملیات خیبر بود.
ثمره آن عملیات تصرف جزایر مجنون بود دارای ۵۸ حلقه چاه نفت است اما مهمتر از این موضوع، نحوه شهادت و اتفاقات بعدی است که ما را با یک حیرت و داستان عجیب روبرو می‌کند.

او با اینکه یکی از مهمترین فرماندهان جنگ بود اما تا ۲۲ سال نام بردن از او ممنوع بود.
باور کردنش سخت است.
بله.
هیچ‌کس حق نداشت درباره‌ی او کلامی سخن بگوید. لام تا کام، سکوت مطلق.
گویی اصلا نبوده.
گویی اصلا نجنگیده.
او حتی متهم به خیانت شد و البته شایعاتی دیگر. ماجرا چه بود؟

ماجرا این بود که عراق برای به ‌دست گرفتن جزیره مجنون یک حمله سراسری را سازماندهی کرد و با توپ پر به سمت این جزیره آمد. علی هاشمی و یارانش در مجنون بودند و مستقیما مورد حمله بالگردهای عراقی قرار گرفتند.
راکت پشت راکت به سمت آنها شلیک می‌شد.

با این حال چون صحنه جنگ و نبرد و درگیری بود، کسی متوجه نشد چه بر سر علی هاشمی آمد.
حمله که تمام ‌شد، زخمی‌ها که به عقب منتقل شدند سرشماری آغاز شد تا ببینند چه کسانی هستند و چه کسانی شهید شدند.
نفر اول علی بود. نبود.
به دنبال پیکرش گشتند.
نبود.
هیچ اثری نبود. پس کجاست؟

برخی از بچه‌ها اسیر شده بودند. چند نفری عراقی ها را دیدند که به سمت ایرانی ها آمده بودند و چندنفری را به اسیری گرفتند.
در میان بحث و سخن که فرمانده کجاست؟
یکی احتمال داد شاید او اسیر شده باشد.
چون دیده آنطرفی می رفته...
همین گمانه‌زنی سخن مبنای اتفاقات بعدی قرار گرفت.

از آنجایی که علی فرمانده ارشد بود، همه باید درباره‌ی او سکوت می‌کردند.
اعلام می‌شود که مطلقا سخنی نگوئید.
نه درباره اسارتش نه این که اساسا اینجا بوده.
او حامل مهمترین اطلاعات بود و اگر مقامات عراق می‌فهمیدند ممکن بود علی دوران بسیار سخت و بدی را در زمان اسارت بگذراند.

سکوت.
سکوت.
سکوت.
سالها می‌گذرد و همچنان سکوت. جنگ تمام می‌شود. همه خوشحال هستند که با بازگشت اُسرا علی هم بیاید. همه می‌آیند اما از او خبری نیست.
هیچ کس او را در زندان‌های عراق ندیده.
پس کجاست؟

فرضیه غلط در غالب یک سئوال شکل می‌گیرد:
نکند با صدام همکاری می‌کند؟
موتور شایعات علیه او روشن می‌شود.
مجددا اعلام می‌شود درباره‌ی او سخنی نگوید.
اینبار کسی نگران نیست که او اسیر شده، برخی از این که احتمالا با صدام همکاری می‌کند، عصبی هستند.

پس قرار شد تا روزی که صدام زنده است کسی درباره‌ی او حرفی نزند.
خانواده‌اش تحت فشار قرار گرفتند.
جلوی شایعات را نمی‌شد گرفت. یکی می‌گفت با منافقین همکاری می‌کند و دیگری مُصر بود که با صدام حسین درحال تبادل اطلاعات و همکاری است.
فشار بی‌سابقه ای روی خانواده بود.

خانواده ناچار و مجبور به ترک محل زندگی شدند اما هرکجا که می‌رفتند از نگاه‌ها در امان نبودند. نه پدر و مادر و نه بچه‌ها. روزگار سختی بود. 20 سال از غیبت علی می‌گذشت. و انواع تهمت‌ها بود که بر سر آنها آوار می‌شد و هیچ‌کس حاضر به حمایت و دفاع از آنها نبود.

با این حال برخی امیدوار بودند که ردی از او در عراق و کنار صدام حسین بیابند.
این امید وجود داشت که شاید در همکاری‌های بعدی با صدام حسین، فرمانده سابق و متهم امروزی پیدا شود.
رابطه ها که با صدام برقرار شد، خبری از علی نشد.
هیچ خط و ردی از او نبود. ایام گذشت و باز دوباره سکوت...

جنگ آمریکا با عراق منجر به فرار صدام حسین و نهایتا بازداشت و اعدام او شد.
صدام مُرد اما باز کسی سخنی از علی به میان نیاورد.
پس چی شده؟
و او کجاست؟
چرا هیچ ردی از او نیست؟
نکند از عراق بیرون رفته است؟
گمانه‌زنی‌ها در خفا ادامه داشت تا این که...

کمیته جستجوی مفقودین در ادامه‌ی تفحص‌هایی که داشت، در محل استقرار قرارگاه فرماندهی سپاه ششم به پلاک علی و بقایی پیکر او برخورد.
او همان روز چهارم تیرماه ۱۳۶۷ شهید شده و زیر آواری از خاک دفن شده بود اما نه تنها کسی نمی‌دانست بلکه تا 22 سال بعد متهم بود.

در آن 22 سال غریبانه افتاده بود. هیچ کس از او تجلیل نکرد. هیچ‌کس نامش را بر زبان نیاورد. خیابانی به نام او نامگذاری نشد و خانواده‌ش قدر ندیدند.
22 سال زیر انواع فشارها و حرفها و حدیث‌ها بودند تا این که در سال 1389 پیکر او در کشف شد و با شکوه تمام در اهواز به خاک سپرده شد.

حکایت غریبی بود، حکایت علی هاشمی...

ايام سالگرد شهادت او بود
اگر زحمتی نیست صلواتی را به روح بزرگش هدیه کنید

یوسف هور از اهالی حویزه

تجاوز
چرا به جبهه رفتم
بعنوان نماینده دانش آموزان مدرسه راهنمائی به بازدید مناطق جنگی سال ۶۲ رفتم .
در یکی از شهرهای مرزی به بازدید قبرستانی که در آن قریب چهل زن و دختر ایرانی که توسط عراقیها مورد تجاوز پادگانی گروهی قرار گرفته بودند و کشته شده بودند ، رفتیم .
مادران داغداری که بر سر قبر فرزندانشان مظلومانه اشک می ریختند را دیدیم
با چندتا از آنها ، ساعتها به گفتگو و پرسش از شرح ماجرا مشغول گشتم
وقتی مادری میگفت نامردها از ما خواستند فقط زنان و دختران بیایند نفت و آذوقه بگیرند و به أین بهانه دختران ما را جمع کردند و بردند و پس از تجاوزهای مکرر گروهی کشتند و رها کردند!!!
نه میشد جلو اشک و گریه را گرفت نه خشم و غضب .
توحش و جنایتی بود که هیچ جور نمیشد باورش کرد.

به آن مادران قول دادم دیگه سر آرام زمین نمی گذارم تا انتقام دخترانتان و فرزندان کشورم را نگیرم ،
عراقیها باید درسی بگیرند که توحش بی جواب نیست.
من که همه آمالم درس و دانشگاه بود و اساتید و معلمانم همیشه آینده علمی درخشانم را گوشزد میکردند ، رفتم به جنگ و شدم رزمنده.

مسیر زندگیم عوض شد و تصمیم گرفتم تا مرگ و شهادت به حفاظت از مرز و ناموسم ادامه دهم . و آن صحبتهای مظلومانه سالها در گوشم زمزمه میشد
صحنه های خیلی وحشتناک و دلسوزی بود شنیدن داستان تجاوز وحشتناک گروهی مشتی مست مسلح و بی وجدان عراقی به آدمهائیکه حتی در حق آنها هیچ بدی ای نکرده بودند.

اواخر جنگ فهمیدم تجاوز به ما زمانی قوت گرفت که یک روضه خوان شد فرمانده کل قوا .
و طبعا در چنین مدیریتی خیلی ها و نه تنها دختران یک شهر طعم تجاوز را کشیدند.

صلح شد و من ،
هرکه مخالف جنگ بود ، احساس میکردم مفهوم دفاع از ناموس و شرف و استقلال را درک نمیکنه....

سالها گذشت و من مسافرتی به امارات رفتم ، هنوز از تاکسی در میدان جمال عبدالناصر پیاده نشده بودم که دوخانم جوان ایرانی به سمتم امدند .
با صحبت و شوخی متوجه شدم تن فروش و صاحب باند و دسته ای از زنان و دختران ایرانی که برای تن فروشی پروازی و دریائی می آمدند بودند .
وارد مراوده دوستانه باهاشون شدم تنها سوالی که خیلی حساسم کرده بود اینکه مطمئن بشم اینها به خاطر نیاز اقتصادی واقعی نیومدند اینجا ،
فقط قدری طمع و حرص و شهوت دارند ،
ولی نه...

دوباره خاطره قبل از رفتن جبهه تکرار میشد ساعتها قدم میزدم و فقط میگریستم .
داستان هائی که تعریف میکردند دردناکتر ، شرم آورتر از مصدومان و تجاوز شدگان جنگ بود .
تازه می فهمیدم فقیر که میشی همه به تو تجاوز میکنند و تجاوز دوست و هموطن دردش یک طرف و به دست خویش خودت را به متجاوز بسپاری یک طرف .
تازه احساس میکردم ادامه جنگ ما مقدس نبود و
استقلالی که حاصلش فقر باشه تورا به بردگی و بندگی گسترده تری میکشونه.
تازه فهمیدم آنانی باعث تجاوز به این ملت بودند که مدیریت شأن ملت را اینهمه فقیر کرد.

فهمیدم دفاع از ناموس و شرف و استقلال با جنگ و خشونت و قطع رابطه ، غیر ممکن تر میشه .

وقتی وارد بازار کار شدم دیدم بخاطر بالایی نرخ بیکاری چقدر زنان و دختران مظلوم و بینوای کشورمان به خاطر چند صدهزار تومان حقوق ماهیانه به کثیف ترین دزدان جامعه در لباس منشی و کارگر و نیرو به تن فروشی مجبور میشوند ،
در حالیکه این معضل برای هیچ کشور نفت فروش دیگر نیست.
فکر نکنید تن فروشی فقط در هنرپیشه ها و بازیگران برای گرفتن نقش در فیلم بوده ، در این میدان از استاد زن دانشگاه برای گرفتن عضویت هیبت علمی تا دانشجو برای نمره ای ناچیز تا بسیاری از زنان شاغل بخاطر ترس از دست دادن شغل رخ داده است .
کشوری که آمار حقیقی بیکاریش بیش از سی درصده ، از دست دادن شغل یعنی از دست دادن زندگی ، به خاطر نتوانستن ادای قسطها و تامین معاش هست.

فهمیدم تجاوز اصلی به مغز و فهم ما شده که نفهمیدیم فقر و فحشا همزاد همند و آنانکه فقر را رواج می دهند حتی اگر از نیروهای ارشاد و نهی از منکر باشند مسببان اصلی رواج فحشایند .

ایندفعه مطمئن بودم کسیکه مفهوم فقر نسبی و قدرت تحریم را نمی دونه از شرف و ناموس و استقلال کشورش نمیتونه دفاع کنه.
جنگ اقتصادی
با ادامه تحریمها نوعی دیگری از شرف فروشی را شاهدیم
کسی نمی دونه با بالا رفتن دلار و گران شدن داروهای حیاتی یا سخت تر شدن تامین زندگی چندنفر فاحشگی و دزدی را شغل دوم خویش میکنند. و چقدر کشته و مجروح پنهان داره.
سکونت دو خانواده در یک مسکن ، اجاره منزل بالا و حقوق اندک را چه چیز می‌تونه جبران کنه.

همیشه در پرونده های جنسی این سوال و کنکاش برای قاضی مطرح هست که آزار دیده چقدر خودخواسته به این میدان آمده است .

کسیکه خودش انتخاب میکنه با کسیکه جامعه مجبور به انتخابش میکنه برابر نیست.
گناه و عقابش برای مسئولین خیلی بیشتره .

منهم گرفتار این پرسشم چقدر ما به زمینه های تجاوز به خودمان فرصت بخشیدیم

در جنگ نظامی فرماندهان و رزمندگان میدان نبرد قربانی رویاروئی هستند و این خیلی شرافتمندانه تر از جنگ اقتصادی و تحریمهاست که تمام قربانیانش ضعیف ترین و فقیرترین اقشار جامعه هستند .

هیچکدام از دیپلمات ها و مسئولین کوچکترین آسیبی از جنگ اقتصادی نمی بینند و عربده کشی هایشان چقدر مضحک و جنایتشان چقدر بزرگه.
هر وقت کسی از جنگ تحمیلی بد میگه ناراحت میشم چونکه ما خیلی مظلومانه جنگیدیم .
اینکه ما بازیچه بودیم به کنار ، ولی جوانان شانزده هفده ساله فقط برای خدا و میهن تکه تکه شدند

اگر آمریکا ما را اشغال کنه و با آزادی های فرهنگی همه جوانان ما هرزه هم بشوند دردش و گناهش و احساس خفتش به اندازه اینکه زنان محرومی به خاطر نیازهای حیاتی مجبور به تن فروشی بشوند نیست.

کشوری که ضعیف میشه ، فقیر میشه ، بی صاحب میشه از چین و روسیه گرفته تا افغانستان و امارات بهش تجاوز می کنند .
ناموس وطن ، عزت و اعتبار ایران و ایرانی به دست حاکمان احمق ما بر فنا رفت آنجور که توسط هیچ متجاوز مرزی نرفت.

چرا کشورهای اسکاندیناوی با بقیه دنیا فرق دارند؟!

در شمال اروپا منطقه‌ای وجود دارد به نام اسکاندیناوی. کشورهای این منطقه عبارتند از سوئد، نروژ، دانمارک، فنلاند، ایسلند و جزایر فارو. زبان مردم این سرزمین‌ها از ریشه زبان آلمانی است. مردم اسکاندیناوی از نسل جنگجویان وایکینگ‌ هستند که در زمان‌های قدیم، با کشتی به سرزمین‌های مختلف حمله می‌کردند و مایملک آن‌ها را غارت می‌کردند

گنده لات های شمال اروپا بسیار خرافاتی بودند و خدایان وایکینگی نظیر اودین و گرگ غول آسا فنریر را ستایش می‌کردند. وایکینگ‌ها اعتقاد داشتند که اگر در جنگ کشته می‌شدند روح‌شان به والهالا (بهشت وایکینگ‌ها) وارد می‌شد و همراه با سایر جنگجویان افسانه‌ای بر سر یک میز بزرگ چوبی می‌نشستند و شراب ناب والهالایی می‌نوشیدند و می‌خندیدند
بعداز جنگ جهانی دوم که اروپا تقریباً کامل ویران شده بود
صندوق جهانی پول اقدام به پرداخت وام به کشور های اروپایی کرد تا کشور های خود را بازسازی کنند
در این میان کشورهای اسکاندیناوی با این پول اقدام به ساخت کتابخانه و ترویج فرهنگ کتابخوانی بین مردم پرداختند
تا جایی که چندین بار باعث اعتراض و تذکر صندوق بین‌المللی پول به این کشور ها شد
اما اسکاندیناوی ها اطمینان خاطر دادند که از این وام برای توسعه زیرساخت های فرهنگی اجتماعی استفاده می‌کنند

حالا نوادگان‌ آنان تفاوت‌های فاحشی با پدربزرگانشان دارند
که به نوردیک‌ها معروف هستند
به عنوان آدم‌هایی آرام و صلح طلب و در عین حال متفکر شناخته می‌شوند که نه تنها مثل وایکینگ‌‌ها نان کسی را از چنگش در نمی‌آورند، بلکه با تکیه بر نظام اقتصادی منحصر به فردشان کاری کرده‌اند که تمام اتباع آن‌ها بدون چشمداشت به مال بقیه، در رفاه کامل زندگی کنند

مؤسسه لگاتوم هر سال با بررسی عواملی مانند اقتصاد، کارآفرینی، سیستم حکومتی، تحصیلات، بهداشت و سلامت، امنیت فردی و اجتماعی، آزادی‌های فردی و سرمایه‌ اجتماعی در بین تمام کشورهای دنیا، لیستی منتشر می‌کند که خوشحال‌ترین کشورهای دنیا را به ترتیب معرفی می‌کند. با نگاهی به این لیست متوجه می‌شویم از ۶ کشور دنوردیک که نام بردیم، در سال ۲۰۱۴، نروژ عنوان اول را دارد، دانمارک چهارم است، سوئد ششم، فنلاند هشتم و ایسلند یازدهم است

چگونه مردمی که گرز و شمشیر به دست بودند، به سطحی رسیده‌اند که می‌توانند کشورهای سردسیر خود را به این خوبی اداره کنند؟

اگر بخواهید کشوری داشته باشید که فقر، تبعیض و جهل باعث نشود مردمش دائم به جان هم بیفتند، باید در تمام سطوح اجتماعی، اقتصادی و سیاسی عدالت برقرار کنید، اگر می‌خواهید اندیشه‌های پوسیده از سر مردم کشورتان بپرد باید به تقویت علم روز و دانشگاه‌ها بپردازید، اگر می‌خواهید شیوع یک بیماری مردم را به وحشت نیندازد باید زیر ساخت‌های نظام سلامت و بهداشت را به خوبی در کشور پیاده کنید، اگر می‌خواهید مردم کشورتان رفتار بالغانه‌ای داشته باشند باید به آزادی‌های فردی بها بدهید و در نهایت اداره تمام این امور نیازمند دولتی با ثبات است که بدون شعار دادن، به مردم کشورش خدمت کند

سیستمی که دولت‌های اسکاندیناوی برای اداره کشورهای‌شان به کار می‌برند چیزی است که به “مدل نوردیک” معروف است که خودشان از آن به عنوان ”سیستم رفاقتی” نام می‌برند. بارزترین خصوصیتی که در این سیستم وجود دارد این است که نفع عمومی بر نفع فردی ترجیح داده می‌شود

در این کشورها، دولت ۴۰ درصد تا ۶۰ درصد از درآمد شما را مشمول مالیات می‌کند و البته مردم این کشورها بدون هیچ گونه کارشکنی و اعتراضی این مبلغ را دو دستی به دولت تقدیم می‌کنند، چون می‌دانند که اگر کارشان به بیمارستان کشید یا به دانشگاه رفتند نیازی نیست پول پرداخت کنند

اگر شما پول بیشتری در بیاورید باید مالیات بیشتری هم بدهید، بنابراین در این نظام فاصله طبقاتی ایجاد نمی‌شود و اگر امشب شام مرغ دارید، خیال‌تان راحت است که بقیه هموطنان‌تان مثل گربه تا کمر در سطل آشغال فرو نرفته‌اند. فقر که نباشد و هر کسی دستش در جیب خودش باشد، بخش بسیار زیادی از جرم و جنایت هم خود به خود محو می‌شود و جامعه به امنیت می‌رسد و مردم فرصت می‌کنند وقت‌شان را صرف کارهای مهم‌تری کنند

آگاهی یک شبه اتفاق نمیافتد، یا باید تجربه کرد و درونی بشود یا با تفکر عمیق و برنامه ریزی حادث میشود

وقتی یکی در بانک سپرده میذاره یعنی توانمنده و کسی که از بانک وام میگیره محتاجه

در سوئیس،
بانك ها ماهيانه یک درصد جهت حق نگهدارى پول از مشتری می گیرد، ولی سود بانکی از وام گیرنده ها نمی گیرد

اما در بانکهای ايران ،ماهيانه سودى حدود ٢٠درصد به سپرده ثروتمندان اضافه ميكند،در عوض ٢٨ درصد بهره از وام گیرندگان (افراد محتاج)ميگيرد

چه خوب است که "خودمان با مطالعه و دانش و مدیریت خالق بهشت باشیم

کامران_مهربان
کانال روشنفکران
تربیتی اندیشه دانستنی