نوروز، بهار دید و بازدیدهاست (صله رحم) و در این ایام دیدارها تازه می شود؛ از جمله طبق رسم نیکویی، مردم به دیدار اهل عزا می روند، آنانی که عزیزی را از دست داده اند و امروز عید اول آنان بعد از آن عزاست؛ از جمله دید و بازدید های ما طبق همین رسم نیکو، دیدار با خانواده جوان از دست داده ایی بود که به تیر ناجوانمردی چندی پیش کشته شد، در حالی که به کسب روزی حلال از منزل خارج شده بود.

و به نقل از مامور پرونده اش در پلیس آگاهی، می گفتند "به رسم مظنون یابی و یا یافتن سرنخ قتل و یا انگیزه قاتل برای قتل، هرچه گشتیم تا شاید نقطه ای از اقدام نامربوط در زندگی مقتول بیابیم، نیافتیم، و همین دل ما را هم به درد می آورد که نمی توانیم از کنار پرونده اش به راحتی بگذریم، که او بیگناه و این چنین بی آزار بود و اگر انسان شروری بود، بستن پرونده اش راحت تر بود؛ و در حالی که هیچ سرنخی برای دنبال کردن نداریم، ولی دل مان نمی آید پرونده بی سرنخ را پایان یافته تلقی و قاتل را رها و پرونده را به دادسرا ارسال داریم و..."

به نام تغییر دهنده قلوب و احوال :
ای تغییر دهنده و احوال ، به بزرگی و عظمتت سوگند که حال  ما را خوبی و رضایتت تغییر ده 
سال جدید که ما ایرانیان حلول ان را جشن می گیریم از سنت ها و پدیده های فرهنگی دیرین در کشورمان ایران است که البته شامل تمامی حوزه فرهنگی فلات بزرگ ایران و حوزه فرهنگی ان است امروز جشن نوروز در تمامی کشورهای فارسی زبان و غیر فارسی زبان و اقوام ایرانی حوزه فرهنگی  ایران بزرگ جشن گرفته میشود و باید ان را روزی وحدت افرین برای این سرزمین و اقوامی دانست که  روزگاری در کنار هم و یکپارچه کشور و فرهنگی بزرگ ایران را تشکیل می دادند. ایران روز مرکز زایش فرهنگ و تمدن در جهان بوده است و این یک امر ثابت شده است که شروع تمدن بشری از ایران اغاز شده است و مثال ان نیزاین است که امروزه بعد از قرن ها  باستان شناسان و تاریخدانان با کشف حوزه فرهنگی و باستانی جیرفت در جنوب کشورمان و حوزه رود هلیل رود و شهر سوخته در سیستان و بلوچستان صحبت از قدمت هفت هزار ساله حوزه تمدنی فلات ایران گفت گو می کنند.

باز صدای قدم های بهار می آید؛ بهاری دگرگون کننده و تازه کننده؛ نایِ زمین و آسمان، تغییر را فریاد می زنند، که چشم ما به توست ای انسان، که چگونه با ما همراه خواهی کرد؛ باید که شکست پیله یِ زمستانِ سردِ ناخوشی ها را؛ باید که شست چهره ز پوست های مرده از سرما را؛ باید که روبرو شد با بهار و گرمی لذت بخشش؛ بهار با باران های زنده کننده اش می آید؛ بشویید دل ها را از غم که باز بوی غنچه و باغ پیچیده است؛ از هم اکنون بلبلان فریاد به شادی برداشته اند، که بهار دلنشین در راه است؛ گرد آیید به دور بزرگان که قصه های بُزُرگی در سر دارند، تا باز گویند شرح عشق و عشقبازی ها دوباره؛ دوباره باید از سر نوشت روزگار را.

 +  نوشته شده توسط سید مصطفی مصطفوی در شنبه شانزدهم اسفند ۱۳۹۳

 ایرانیان سه هزار و پانصد سال قبل هوشمندانه سرزمین نجیب زادگان (ایران) را یافته در آن استقرار گرفته و بنایش نهادند، و تقویمی زیبا در تناسب زمان و گردش زمین و آنچه اُرمزد یکتا در چرخش روزگار قرار داد، تنظیم کردند، جشن نوروز (مثل دیگر جشن های باستانی ایرانیان همچون جشن مهرگان) در حساب همین تقویمند، این روزها چرخش زمین، سرزمین آزادگان را در موقعیتی قرار داده است تا گل و ریحان از شاخه های ستبر و زمین های سرد بیرون زنند و ندا دهند که دوره سخت سرما گذشت و نوبت شادی روح نواز بهاری فرا رسید؛ در این هنگامه رستخیز طبیعت که هم اکنون نیز طلیعه داران آن خود را نشان داده اند، به قول استوانه سخن ایران جناب سعدی شیرازی تنها می توان گفت که:  

"منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت، هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر آید مفرّح ذات، پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب، از دست و زبان که برآید، کز عهده شکرش به در آید." آری چگونه می توان شکر این همه نعمت خداوندگار زمین را به جای آورد.