چندسالی است که پرونده های فسادِ کلان و اختلاس و سو استفاده های رکورد شکنِ تاریخی از اموال عمومی توسط دست اندرکاران امور و اعوان و انصار مرتبطین شان، دل هر زحمت کشیده برای این انقلاب و کشور (هر مسلمان و عنصر ملی) را سخت می آزارد و این موضوعی است که به مردم، کشور و انقلاب در این برهه حساس جنگ اقتصادیِ رقبا ضربه وارد کرد و می کند، ولی علیرغم بسیاری از مسایل که همواره به دست های خارجی منتسب می شود، متهمین این پرونده به این صفت متهم نشدند، اما شاید این تنها موضوعی بود که می توانست به راحتی به دست های خارجی منتسب شود که در جریان این فساد هم نفع فاسدین را در پی داشت و هم نفع شرکای خارجی اشان را، و ارتباط اختلاسگران با عناصر بیگانه بهتر از هر موضوعی دیگر می توانست به آنان بچسبد، چون بسیاری از این پول ها و اموالِ این مردم مظلوم، توسط اختلاس گران در خارج از کشور سرمایه گذاری و یا قرار دارد و لذا مهره های درشت این جریان حتما باید با طرف های خارجی مستقیم و یا غیر مستقیم در ارتباط بودند، که توانسته اند در کشورهای دیگر به اعمال اقتصادی دست زنند؛

و جدای از آن تاریخ این کشور نشان می دهد دست هایی در به انحراف کشیدن این کشور از مسیرهای پاکی همیشه فعال بودند. به نوشته ی ذیل (http://www.mehremihan.ir/history/621-amirkabir-shahadat.html) توجه بفرمایید که در سالروز شهادت مظلومانه ی امیرِ کبیرِ ایران برای ما قابل تعمق است و این نشان دهنده فرمول نشو و نمای فساد در تاریخ این کشور و نقش ترمز گونه رهبران پاکدست همچون میرزا تقی خان امیرکبیر است که خود نیز نهایتا شهید راه پاکی و مبارزه با فساد می شوند :  

ایزدا!

ای زندگی دهنده به آب!

به نرمی باران لطف بی منتهایت قسم،

روزگارمان به جایی رسید،

سر صفی ها را با ته صفی ها، انگار فرقی نیست،

گرچه سر صفی ها را امروز، روز پایان است،

اما برای ته صفی ها هم، چند روزی بیش نمانده است،

چون آینده است، و آینده چه نزدیک است؟!!

چه زود فصل مستی و عشق گذشت،

در حالی که هرگز آمدن و حضورش را نفهمیدم،

اما چه خوب، که زود می گذرد،

و بر این گذشتش، شعفناکم،

چنانکه که رهی معیری [1] گفت :

"رهی! تا چند سوزم در دل شب ها چو کوکب ها       باقبال شرر نازم، که دارد عمر کوتاهی"

خوش به حال شرری که از آتشی خیزد،

شرری زند، شکوهی آفریند، چشم هایی بِرُباید، و در اوج، زود تمام،

آسمان در این فصل زرد، صاف و بی ابر است

ابری هم که گه گاه از راه می رسد،

باز از بارش اشکی دریغ می کند،

تا بر گونه های خشک در غلتد و تر کند روزگارِ خشکی را

شمشادها هم زیر سایه ی با دوام درختِ سنجدِ کجی پژمردند

در فضای دود گرفته شهر، سینه قناری ها هم به سرفه افتاده،

حس و حال خواندنی در خود نمی بینند

تا چهچهی زنند و به وجد آورند خستگان این راه را،

جمعه ها هم که کوچه خالیست از صدای دوره گردان بدصدا

واق واق سگان، خواب از تشنگان آرامش می رباید

تا همین یک روزِ غنیمت همه از کف رفته،

خستگی در جان و تنِ نیمه مردگان این صحنه ی دود و آتش بماند.

روزگار بی آبی،

روزگار بی شادی،

روزگار غم است که مستولی شده است، بر این دشت بی صدا،

این است پاییزی که به زمستانی سپید نمی انجامد،

تا در پس آن، به بهاری سبز اندیشید،

انگار سبزی و سپیدی از این دشت رَخت بر بسته،

که بازار آواز وقت و بی وقت جغدانِ گورستان

مدام می آید و باز نوید دود و آتشی هولناکتر می دهد،

چمن زارِ بوستان این شهرِ دود را،

دم نفسِ گندآلود جغدهای شوم بدصدا،

که نوید آتش شعله ور می دهد و دود،

و باز خستگی ناپذیر در این دودکش می دمد،

جغد پیرِ بد ترکیب گورستان

چنان در این آواز شوم تداوم دارد

که مردگان هم به قصد ترک گورستان نیم خیز شده اند

آسمان و زمین باید گریست،

بر این شرح شراره دودناکِ آتش زا

اما دریغ از گریستن حتی،

صامت و ساکت و افسرده

به مرگ دعوت می شوند

مرغان خوش الحان چمن زار،

مرگی دردناک،

در کشاکش هیاهوی جشن طربناک جغدهای شوم و بدترکیب گورستان