اکنون بیش از یک دهه است که علنا انقلابی بودن مساوی اصولگرا بودن شده است، یعنی به جای حاکمیت روح قانون اساسی، آرمان های انقلاب، اصول فکری بنیانگذار این انقلاب و...، منش فکری و سیاسی همین جناح سیاسی مبنای تمیز حق و باطل و تعیین کننده بسیاری از معیارها از جمله معیار تعیین صلاحیت افراد، تعیین خودی و غیر خودی، انقلابی و غیرانقلابی بودن و... تبدیل شده است و با این وضع کم کم به سمتی می رویم که حتی تعیین شیعه واقعی را بر مبنای میزان اعتقاد به روش و منش فکری همین اصولگرایان تبدیل گردد.

 حال آنکه اصولگرایان (و یا همان جناح راست سابق) تنها یک جناح سیاسی بیش نبودند که از قضا از لحاظ درجه اهمیت، نقش درجه اولی هم در جریانات موجود در زمان بنیانگذار ج.ا.ایران (ره) نداشتند و در زمان بنیانگذاری ج.ا.ایران عمده کار انقلاب و اداره کشور در دست جناح مقابل این جریان که به جریان خط امام (ره) و یا همان جناح چپ و یا همان اصلاح طلبان فعلی بود، قرار داشت.

اصولگرایان، خصوصا نومحافظه کاران، مدت هاست که مناسب کلیدی و غیر انتخابی کشور را میز به میز فتح کرده و بر آنچه که تشکیلات انتصابی کشور است، مادام العمر مسلط شده و علیرغم این تمامیت خواهی، در نقش انقلابی های دو آتشه "پوستین وارونه" پوشیده و در تشکل های "جبهه پایداری" ، "جمنا" و... بروز و ظهور سیاسی انتخاباتی داشته و در نقش ناجی مردم و انقلاب، نقش بازی می کنند! و می توان گفت "تشنگان قدرت"، خود را "شیفتگان خدمت" نشان می دهند، در حالی که واقعا نسبت به عاقبت این کشور، انقلاب، مردم، و حتی خودشان هم بسیار بی اهمیت اند، و بناحق برای خود القابی چون "انقلابی" و... قایلند، و در جدیدترین ادعا نیز خود را به خدا هم از دیگران نزدیکتر می بینند و دیگران را اصحاب فتنه و... تلقی و رسمن خطاب می کنند، حال آنکه قدیم ها به ما آموخته اند که "مُشک آنست که ببوید نه آنکه عطار بگوید" و این که جناب آقای علیمحمد بشارتی (..) چطور جریان اصولگرایی را با کارنامه ی روشنی که در برابر همه دارد و خصوصا در دوره هشت ساله حکومت یکدست اصولگرایان تشت رسوایی اش به زمین افتاد، در این رتبه از تقوا و تقرب به خدا و رسولش دیده اند، جای سوال فراوان دارد.  

 به نام خدای محمد

سلام بر تو ای بهترین خلق عالم - دورود خداوند بر تو و خاندان پاکت باد

ای رسول خدا (ص) خواستم تو را مورد خطاب قرار دهم، دیدم در دسترسم نیستی گفتم نامه ای به تو بنویسیم ولی در همین ابتدایش گرفتار شدم که تو را به چه نام و یا لقبی خطاب کنم از طرفی آنقدر دوست داشتنی هستی و خود را به تو نزدیک می دانم و تو را از خود دانسته که گاهی احساس می کنم، دوستی نزدیک به من (و البته تمامی فرزندان آدم) هستی که باید با تو خودمانی شد و تو را به نام کوچکت صدا کرد و حتی به صورت شکسته، که همشهری هایم همنام هایت را "ممد جان" صدا می کنند، پس من هم می توانم تو را "ممد جان" صدا کنم؛ ولی از سوی دیگر آنقدر بلند مرتبه یی که نمونه یی در هستی به بلندای درجاتت (معنوی و اجتماعی و مذهبی) وجود نداشته و شاید در آینده هم وجود نداشته باشد، پس صدا کردنت به این ترتیب برایم مشکل است اگرچه دوست دارم بسیار خودمانی شویم.

آه ای جبرییل امین! تو مخزن اسرار خلقت انسانی، و اکنون تو بعد از خداوندگارم، بایگانی سیار اسرار خلقت مایی و بهتر از هرکسی از تاریخ و نوع پیام های رد و بدل شده بین زمین و آسمان از بدو خلقت آدم تا حداقل 1400 سال پیش با خبر و آگاهی، تو حضوری قوی بین آسمان و زمین داشتی و نقش آفرینی خود را در این باره کرده ایی، تو پیام های بیشماری از آسمان برای بشر آوردی و با تمام پیامبران در ارتباط بودی و به قولی با 124 هزار تن از برگزیدگان بشر مرتبط شده و پیام رسانی کرده ای، نمی دانم آیا تو هم یکبار مصرفی و با ختم نبوت تاریخ مصرف تو هم به پایان رسید و اکنون به ابد پیوستی، یا این که نه هنوز هستی و باز تاریخ بشر را ورق می زنی و خواهی زد و تماشگر وضع بغرنج سلسله وار مایی. فقط این را می دانم که ماموریت پیغام رسانی ات با ختم نبوت به پایان رسید و دیگر بر بشری نزول وحی نخواهی کرد و پیامی از این دست از آسمان نخواهی آورد.