جناب عزت الله ضرغامی از جمله ی کسانی است که با بالارفتن از دیوار سفارت امریکا تخم لق و خسارت بار بالا رفتن از دیوار حریم دیپلماتیک کشورها در تهران را، در روزهای اولیه انقلاب کاشتند، و هنوز که هنوز است تاوان آن عمل غیر اخلاقی، غیر عرفی و غیر قانونی، را انقلاب، مردم و کشور ایران می پردازند؛ او امروز در تکمیل آن عمل انقلابی خود! برای کسب کرسی ریاست جمهوری اسلامی ایران، به شعار کمونیست ها و مارکسیست رجوع کرده، و سخن از "نان، مسکن، آزادی" می گوید، هر چند کار بالا رفتن از دیوار سفارت امریکا در آن بلبشوی اول انقلاب، سمت سوی فلش مظنونیت را، به سمت نفوذ ابرقدرت شرق، شوروی و اذنابش در کشور و در بین انقلابیون می برد، و مانند سنگ بزرگی به نظر می رسید، که دیوانه ایی در چاه اندازد، و صد که نه، بلکه هزار عاقل، هنوز که هنوز است، نتوانسته اند، آن را از چاه روابط خارجی ایران با جهان، خارج کنند، و روابط ایران با نصف بلوک جهان، در آن موقع، یعنی بلوک غرب را مختل کرد، که هنوز این اختلال عمیق ادامه دارد، و سرانجامی برایش دیده نمی شود، اما به حتم روزی به عذرخواهی ما از این عمل خواهد انجامید، هرچند بخواهیم برای سال ها مقاومت کنیم، اما سکوت روزی شکسته خواهد شد و در این پرونده به حتم محکوم و مجبور به عذرخواهی خواهیم شد.

آقایان رسم نامیمون و خسارت باری گذاشتند، که بالا رفتن از دیوار دیگران را تئوریزه، و سکه رایج گروه های مافیای سیاسی کشور کرد، تا بعدها هم دوستان دیگرشان از دیوار نمایندگی انگلستان در تهران، به راحتی بالا رفته، و میلیاردها خسارت مالی و معنوی به کشور تحمیل کنند، و کمترین مجازات هم شامل این متجاوزین به حریم پذیرفته شده قانونی و عرفی و بین المللی نشود، هنجارشکنی که بدینجا ختم نشد، و در سایه عدم برخورد با السابقون در این عمل خلاف، بزرگترین خسارت را دوستان دیگرشان با بالا رفتن از دیوارهای سفارت و نمایندگی سعودی در تهران و مشهد زدند، که روابط ایران را با همسایگانش دچار بحرانی شدید کرد و هنوز که هنوز است، ایران و عربستان بعد از سال ها نتوانسته اند، این چاله عمیق بین خود را پر کنند، و روابط ایران با همسایگان جنوبی، و در کل اعراب، بعد از این عملِ محکوم، بسیار بدتر از سابق شد، و این به اصطلاح دوستان نادان انقلابی! که البته باید آنان را دشمنان دانای مخالف شرایط آرام و نرمال در کشور دانست، باعث شد، امروز شرایط کشور به سمتی برود که، در سایه سیاست ایران هراسی، که در نتیجه فراهم نمودن چنین محمل های تبلیغاتی علیه ایران، اسراییل از این فرصت فراهم شده توسط دلواپسان، بهترین سود را برداشت کرده، و در نتیجه امروز، مهمترین رقیب منطقه ایی ایران، یعنی اسراییل، با ما همسایه دیوار به دیوار شده و در جنوب ایران مستقر گردد؛

به رغم این، جناب سردار ضرغامی، در اولین برخاستن از نیمکت، برای "گرم" کردن خود، جهت اعلام غیر رسمی کاندیداتوری اش، برای انتخابات ریاست جمهوری در خرداد 1400، می گوید "امروز من عاشق چه‌گوارا هستم"  و شعار "نان، مسکن، آزای" سر می دهد، [1] شعاری که در اوج روزهای طلایی برخورداری این ملت از نعمت آزادی های سیاسی و حزبی، و از جمله آزادی بیان، در بعد از پیروزی انقلاب، توسط گروه های چپ کمونیستی - مارکسیستی، زیر پرچم سرخ داس و چکش، در عرصه آزاد کشور، سر داده می شد، و البته گروه هایی از دانشجویان مذهبی مزاج، همچون همین جناب آقای ضرغامی، در مقابلش در این سوی استادیوم رقابت سیاسی میمون و مبارک، و در سایه زیبای درخت آزادی، در آن موقع ها، پاسخش را این چنین در ضرب آهنگ شعاری خود می دادند که ، "آب، علف، طویله"

امروز بعد از گذشت بیش از چهل سال، همان ها که این شعار را با چنان ادبیات و سرانجامی برابر می دانستند، به این نتیجه رسیده اند که بگویند "امّا واقعاً امروز شعار نان، مسکن، آزادی- به تعبیری- شعار ما نیست؟ اصلاً مطالبات ما این‌ها نیست؟" اما اینکه انسان روزی به این نتیجه برسد که اشتباه کرده است، خوب است، چرخش باید داشت، این میمون مبارک است، اما نه برای سوار شدن بر موج نیاز مردم، و مردم فریبی؛ شما جناب ضرغامی! اگر چرخش می خواهید داشته باشید باید از فرهنگ بالا رفتن از دیوار سفارتخانه های خارجی که میهمان کشور و مردم ایران هستند، چرخش انقلابی داشته، و عذرخواهی کنید؛ باید از نحوه مدیریت خود بر صدا و سیما عذرخواهی کنید، که مهمترین، پرخرج ترین، وسیع ترین و... رسانه ملی را به تیول یک جناح خاص در آورده اید، اگر چنین کردید نشان از تغییر پابرجا و اساسی است، ورنه سیاست بازی ایی، بیش نیست. شما باید از عملکرد خود در "شورای عالی فضای مجازی" که به محدود کردن حق مردم در داشتن وسیله ارتباط اجتماعی مناسب، که از قضا، مردم ما به رغم میل خود، جهت انحصار شکنی رسانه ایی که شما در صدا و سیما و... به وجود آورده اید، بدان روی آورده اند، عذرخواهی داشته، و چرخش انقلابی کنید و...

 و این که اهل رسانه و مسئولی چون شما، انقلابی گری را در هیکل جنبش های چپ دیده اید، جای تاسف است، انقلاب و انقلابی گری که منجر به زنجیر کردن به پای ملل محروم در سراسر جهان شده، و به نام کمونیسم، مارکسیسم، مائویسم و... زندان های بزرگ در حد یک کشور ایجاد کرده اند، و...، بد الگویی را برای انقلاب و انقلابی گری خود انتخاب کردید، انقلاب و انقلابی گری باید ملت ها را از استبداد، تحمیل، حاکمیت طبقاتی، خودمحوری حزبی و جناحی، حاکمیت پیشوا و... بر یک ملت برهاند، نه این که به انواع حاکمیت های جور بینجامد، آنچنان که در کره شمالی، کوبا، شوروی و.... دیده می شود، که ملل شان را از کاروان انسانیت، آزادی، اخلاق و... ده ها سال دور کردند، و تحت سیطره رژیم هایی امنیتی، اسارت بار، نظامی، مخوف، خون آشام و... به اسارت گرفتند.

آری سردار ضرغامی! جناب "چه گوارا" برای کسانی که در نبرد با استبداد داخلی معتقد به خیزش هایی از نوع مسلحانه اند، مناسب است، روشی که البته از دید رهبران انقلابی بزرگ و در اشل جهانی، و الگوهای وزین مبارزه ی گسترده، پیشرو و مردمی، مردود و محکوم است، رهبرانی که معتقد به نبرد و مبارزه ایی، آرام و خالی از خشونت و مملو از مشارکت مدنی اند، مثل مهاتما گاندی (رهبر انقلاب هند)، نلسون ماندلا (رهبر قیام ضد تبعیض نژادی در افریقای جنوبی) و البته امام خمینی، که روش های مسلحانه و خشونت بار "چه گوارایی" را مردود و فاسد می دانستند، و الگویی مناسب تشخیص نداده اند، "چه گوارا" برای کسانی که قصد برپایی استبداد مخوف طبقاتی و حزبی کمونیستی - مارکسیستی دارند، خوب و مناسب است، ولی برای حکمرانی که شما قصد گرم کردن خود برای آن را دارید، مناسب نیست، ایرانیان مردمی دمکراسی خواه، آزادی طلب و مخالف استبداد و حاکمیت حزبی و فردی اند، رژیم های برخواسته از روش "چه گوارایی ها" و... در امریکای لاتین، شبه جزیره کره، شرق اروپا، آسیای میانه، جنوب شرق آسیا و...، بعد از پیروزی جز جنایت، سرکوب، استبداد، خشونت، زورگویی و... در حق خلق خود، کارنامه ی مناسبی در بعد داخلی ندارند، و تنها وجهی که با شما ممکن است اشتراک داشته باشند، مبارزه با امریکاست، و رژیم هایی بنا نهاده اند که کَت و کلفت و مستحکم و مسلح در حاکمیت و حاکمان هستند، اما مردمی نحیف و زار، زیر یوغ استبداد مخوف ایدئولوژیک دارند، که قدرت و فرصت تکان خوردن و خلاصی را از مردم خود سلب کرده اند.

جناب سردار! خود را از مردم دنیا جدا کرده اید و دمخور چنین کشورهایی با چنین کارنامه ایی شده اید، تا امروز سلاح، حمایت، و حتی شعار از آنان به عاریت بگیرید؟!! بدا به حال ما، بدا به حال کشور، بدا به حال انقلاب، بدا به حال مردم، که بعد از سه انقلاب بزرگ و افتخار آفرین مشروطیت، نهضت ملی کردن صنعت نفت و انقلاب 57، امروز مردم ایران را به چنین مرحله ایی رسانده اید. صد افسوس!

[1] - قسمتی از سخنان جناب سردار سید عزت الله ضرغامی : "یک موقع نماد جریان چپ هست و می‌خواهد با ما درگیر شود و خب با او برخورد می‌کردیم و شعار نان، مسکن، آزادی را پاک می‌کردیم. امّا واقعاً امروز شعار نان، مسکن، آزادی- به تعبیری- شعار ما نیست؟ اصلاً مطالبات ما این‌ها نیست؟ مطالبات ما استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی نیست؟ ... پس این هم از شعارهای ما است؛ نان، مسکن، آزادی. «آقا این شعار چپی‌ها بوده است»؛ خب باشد."