این روزها حوادثی رقم می خورد که زلزله وار شرایط منطقه ما را تغییر می دهد، به قول آقای ترامپ" خاورمیانه جدید" در حال شکل گیری است، اماراتی ها و بحرینی ها هم به کاروان سازش با اسراییل پیوستند و در کنار مصر، اردن، ترکیه و... که پیش از این با اسراییل در تبادل دیپلماتیک بودند، اینبار این دو کشور، زمین را زیر پای مخالفین اسراییل لرزاندند، و عملن اسراییل را به همسایگی ایران آوردند، البته پیش از این سال ها بود که ایران در جنوب لبنان، از طریق حزب الله، خود را به همسایگی اسراییل رسانده بود، و اینک اسراییل آمده است تا او هم به همان نسبت همسایه ایران باشد، و بدین وسیله پیچیدگی مسایل منطقه دوچندان شود. لذا واقعیت همسایگی، دو طرف را به لحاظ شرایط جدیدی مجبور خواهد کرد.
یکی از دلایل این تحولات جایگزینی ایران به جای اسراییل، در جایگاه "دشمن و تهدید برای اعراب" بود، و ایران وقتی به دشمن اعراب تبدیل شد که مداخلات فرامرزی نظامی خود را در معادلات منطقه تشدید کرد، تن کشورهای ضعیف منطقه و بازندگان زمین بازی، از تحرکاتش در لبنان، عراق، سوریه، یمن لرزید و برای حفظ "کاخ های شیشه ایی" خود، فلاخن بدستی با پشتوانه ایی قوی را جستند که انگیزه کافی برای سنگ اندازی به ایران را داشته باشد، و برای مقابله به مثل کردن، روز و شب بشمارد، همانگونه که بیشمار مواضع و نیروهای ایران را در سوریه مورد هدف قرار داد و می دهد، اینجاست که حرکات نظامی، دیگر بی هزینه نخواهد بود، و نتایج قمار در صحنه های جنگ و نبرد به حدی است که می تواند یادآور شرایطی باشد که در سال های پایانی جنگ هشت ساله خود با عراق داشتیم، که امریکا قدم به قدم پیش آمد تا اینکه مستقیما اهدافی را خاک ایران مورد هدف حمله خود قرار داد. [1]
آقای ترامپ نیز می رود که خود را به دریافت کننده جایزه صلح نوبل تبدیل کند، حرکاتش در نزدیکی اعراب و اسراییل، طالبان و حاکمیت افغانستان، کره شمالی و...، پیشرفت داشته و معاملات او به امضای قراردادهایی منجر شده است، او همچنین در این چهار سال حاکمیت خود به تعهدات و شعارهای انتخاباتی در بعد داخلی و بین المللی جامه عمل پوشاند و عملن خود را از جنگ های منطقه ایی بیرون کشید و سربازانش را در خارج کشور کاهش داد، وضعیت اقتصاد مردمش را بهبود موثر داد، کاری که رییس جمهور ما در رسوایی کامل نتوانست انجام دهد و به ملت ایران ثابت شد که قول های رییس جمهور انتخابی اشان را، وسیله ایی برای تحقق نیست و بی خود نباید به چند بند قانونی که در شان او در قانون اساسی نوشته اند، و یا نامی که بر او به عنوان "رییس جمهور" نهاده اند دل بست، که او حتی رییس همان "دستگاه اجرا" هم نیست.
این همان تفاوت بین دو رییس جمهور، در امریکا و ایران است که یکی می تواند و می کند و دیگری می خواهد و ابزاری ندارد و نمی تواند، و گرچه هر دو با رقیب سرسخت داخلی مواجه بودند، اما در یک کشور قدرت تقسیم شده بود، حدود قدرتمندان مشخص است، اما در این سو قدرت به سوی تمرکزی می رود که رییس جمهور و وزرایش فقط برای پاسخگویی به خرابی ها مفیدند، تا در پیشگاه ملت حاضر شوند و جوابگو باشند. دیگر نه سیاست گذارند نه حتی در اجرا ابزاری مناسب و در خور مسئولیت و مقام خود دارند.
[1] - هدف قرار دادن کشتی ایران اجر، و سکوهای نفتی ما در خلیج فارس
