بر بال های عقاب اندیشه بند و زنجیر نتوان زد
  •  

14 خرداد 1397
Author :  

شکر ایزد یکتا را که پرواز اندیشه دیگر چیزی نیست که بدان زنجیر توان زد، می توان شکافت سدهای بیشمار زمینیان را، و پرید در اوج های بلند و بی انتها،  به هر ممنوعه ایی که حقیقتی را از دید ما دور کرده است، سر زد، به هر بهشت و بیغوله ایی پا گذاشت، بی آنکه نامحرمی، رد پایی از تو ببیند و تنبیه و تکفیرت کند، آنجا که دیگر نه جسم را بدان راهیست، نه جو اجتماعی تو را اجازت ورود و تجربه می دهد.

انگار خدا این روزنه را گذاشت تا از خفقان بندهای بیشمار مخلوقاتش دقمرگ نشویم. و در بی نفسی زندان های دراز و محکم شان گرفتار نمانیم. گویند دیگر روزنه وحی را قطع کرده اند، ما را چه باک، کرده اند که کرده اند، صلاح مملکت خویش خسروان دانند، اما بسی جای بخت یاریست، که جولان گاه اندیشه را که قطع نکرده اند،

می توان پرواز کرد و در آسمان خیال پیش رفت. رویاها که هستند، تو را به ناکجا آبادها، و هزار جای آباد خواهند برد، می توان پرید و بر قلعه های ممنوعه به نظاره حقیقتی نشست، که از تو پنهانش کرده اند، می توان عمیق شد و در عمق های غیر قابل دسترس و غیر قابل باور غور کرد، می توان بر بال اندیشه پرید و از این زندان گریخت. آنطور که مولانا، حافظ، ابن سینا، سهروری و... از این گرداب بندهای بیشمار گریختند و در آسمان اندیشه سیر کردند. آنانی که خوش درخشیدند و نور به یادگار گذاشتند. و چه بسیار از آنان، که نتوانستند درخشش نورهایی را که دیدند، را به کاغذ سپرده و همچون اینان، به ارث بگذارند. هزاران مولانا، حافظ، ابن سینا، سهروری و... که نورها دیدند و ننوشتند و ماندگار نشدند.

اما همه آنان، چه آنها که نامدار شدند و چه آنها که نامی از خود به یادگار نگذاشتند، در پرواز اندیشه مشترک بودند؛ سهروردی وقتی که در بین دیوارهای مخوف قلعه حلب هم که بود، و جسمش در زندان متحجرین در بند مانده، اندیشه اش غرش کنان در آسمان تفکر می پرید، و بی خیال فقیهان شهر که در زندان تفکر خود به زنجیر بودند، او آزاد، سوار بر فلسفه نور آسمان اندیشه را در می نوردید، و حتی موقعی که به حکم فقیه ایوبی، در ناباوری اندیشمندان، حکم به نیست شدن گرفت، باز در حالی که این حکم ظالمانه و ناشی از جهلِ تکیه زدگان بر کرسی افتا، بر او جاری بود، این تنها جسمش بود در دست ظالمین جان می داد، اما اندیشه اش بیشتر از قبل در سودای انسان این جهانی، تفکر می کرد و کاش کسی بود که در آن لحظات پای سخنش می نشست، و با او مصاحبه ایی می کرد، تا بگوید و بتراودف آنچه را که در آن لحظات خوف و خطر، ذهن و اندیشه اش را درگیر خود کرده بود، و بگوید که در کدام بلندگاه ها در سیر و اندیشه است و چه می بیند.

یا وقتی روزبه دادویه (عبدالله ابن مقفع) را بنا بر قتل و مثله کردن بدنش افتاد، هنوز ذهن و تفکر این اندیشمند ایرانی در میان اندیشه و علم در سیر و غور بود، و فارغ از جسمش که باید قطعه قطعه می شد و در تنور تعصب و جهالت بی پروا و ریسمان بریده آن روزگار می سوخت، او غرق در عاقبت انسانی بود که زیر پای پلشتی ها قربانی می شد.

یا آنگاه که حلاج را بر دار می کردند، تنها توانستند، تنش را بر دار کنند، و روح متفکرش، در همان لحظات در منتهای عشق و صفای درونی خود می درخشید، و بر بلند بالای یار به نظاره زیبایی ها نشسته بود، و شادان در سیر افاق و انفس، بر بال های اندیشه و بادهای تفکر لیز می خورد، و اوج می گرفت، و فرود می آمد، و فراز می گرفت، تا این که جان از جسمش خارج شد، و از هر چه بندی بر این زمین سفت و خشن که بود، راحت شد و رفت تا در جوار دوست فارغ از مدعیان و یا نمایندگان دروغینش، لقالله را تجربه کند.

یا هنگامی که گالیله بر جهل گردن می نهاد، و زبانِ گوشتی اش کلماتِ توبه را تکرار می کرد، ذهن جستجوگرش از تمام کورگره های مذهب گریخته و در آسمانِ حقیقتِ خلقتِ خدای خود، آزادانه سیر می کرد و مسیر می پیمود، و در حالی که ارباب مذهب مست توبه این دانشمند، که بر کتاب مقدس خروج کرده بود، پیاپی شراب مخمور کننده جهل زای خویش را به سلامتی پاپ اعظم شان می نوشیدند، تفکر گالیله همچنان در آسمان ممنوعه های مصنوعی جهل، دیوار و سقف ویران می کرد و پیش می رفت.

آرای برای دست و چشم و پای، و هر جای ما بندی ساخته، و محکم کرده اند، ولی بر بال های اندیشه انسان هرگز نمی توان بندی گزارد، و شکر ترا، ای خدای یکتای من، که اگر این هم نبود، بر این خفقان دقمرگ می شدیم، می ماندیم و می پوسیدیم، می مردیم.

 

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
2078 Views
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.