صعود سیزدهم به قله توچال در سال 1400 از مسیر شیرپلا و یال سنگ سیاه
  •  

12 آبان 1400
Author :  
قله توچال و هجوم مه و ابر

سه شنبه 11 آبان ماه 1400 باز جدالی دیگر با عظمت و شکوه قله توچال رقم خورد، قله ایی که واقعا به قدر کافی چالشی است، که تو و عده زیادی از همنوردان را به نبردی نسبتا جدی می کشد، و حتی هیمالیانوردان هم سر و سرّ زیادی با این قله دارند، و با آن همنوا و همراه می شوند، و در هر بار صعود تمام انرژی ات را تخلیه می کند، یکی از پیشکسوتان صعودهای کم نظیر می گفت، صعود به توچال کمی از صعود به چکاد با عظمت 5671 متری دماوند را ندارد! از این رو که صعود به دماوند معمولا از محل "بارگاه سوم" آغاز می شود، و از آنجا تا قله دماوند هر کوهنوردی نزدیک به 2200 متر ارتفاع می گیرد، و این همان مقداری است که یک همنورد از پای توچال تا بالای آن صعود می کند. البته شما این فرمایش را جدی نگیرید! چرا که صعود به دماوند خود، حماسه ایی است رویایی، و البته جدی باید گرفت، چرا که منطق آن تا حدودی درست است.

زمانبندی سیزدهمین صعود :

کل زمان صعود 7 ساعت و نیم

حرکت از میدان دربند ساعت 3 و 28 دقیقه بامداد

ساعت 6 و 18 دقیقه حضور در جانپناه شیرپلا

بیست دقیقه استراحت و...

ساعت 9 و 23 دقیقه صبح حضور در جانپناه امیری

پانزده دقیقه استراحت

ساعت 10 و 46 دقیقه حضور در خط الراس

ساعت 11 و شش دقیقه، رسیدن به چکاد 3964 متری توچال

نزول پیاده از مسیر ولنجک

از قله تا ایستگاه 5 حدود دو ساعت،

حدود یک ساعت استراحت در ایستگاه 5

پایان این نزول حدود ساعت سه و نیم و بعد از ظهر در ایستگاه یک تله کابین

بی توجهی صاحبان مجموعه توچال به مشتریان :

امروز به رغم هفته قبل، تعداد صعود کنندگان افزایش چشمگیری را نشان می داد، چرا که در مسیر صعود، گروه های نسبتا زیادی عازم قله و جانپناه شیرپلا بودند، متاسفانه به رغم این که روز گذشته تماس گرفته بودم، و مامور پاسخگو در روابط عمومی مجموعه عظیم هتل های پارسیان، اعلام داشت که تله کابین توچال، فردا فعال خواهد بود، و بر اساس این استعلام بود که برنامه این صعود را ریختم، اما وقتی در جانپناه شیرپلا برای استراحت و... توقفی کردم، از خلال سخن دیگر حاضران در آنجا، متوجه شدم که تله کابین امروز تعطیل است، از همانجا مجددا به تلفن 2720 تماس گرفتم، ولی تعطیلی را تایید و...،

قسمت عمده این پیمایش، آمدن تا شیرپلاست، و اینجا جایی است که موتور حرکت کوهنوردان به اندازه کافی راه افتاده، و ادامه مسیر دیگر در ریل خود انجام خواهد شد، و به نوعی یک سوم مسیر هم حدودا طی شده است، ولی با شنیدن این خبر، اینجا در می مانی که، ادامه دهی، یا از صعود صرف نظر کرده و برگردی؛ در این کش و قوس بودم که تصمیم گرفتم، مسیر را به سوی قله ادامه داده، و از مسیر شهرستانک، از قله توچال پایین بیایم، با این ایده راه صعود را در پیش گرفتم، عده زیادی از همانجا برگشتند، چرا که آنها هم همانجا متوجه تعطیلی تله کابین شده بودند، و عده ایی هم، به رغم این، به سوی قله رهسپار شدند، از جمله سه تیم که از من جلوتر بودند، به دنبال من هم، تیم هایی را دیدم که به سوی قله در حرکند.

انگار جوانان ما اعتماد به نفس خود را از دست داده اند

از جمله همنوردان امروز در مسیر شیرپلا به قله، یک تیم دو نفره از جوانان حدود بین 25 تا 32 سال بودند، که از کنارم گذشتند، آنان بسیار تندرو و در مسیر صعود، خود را سرعتی نشان می دادند، لذا صعودشان و نزدیک شدن شان را به خود، از فاصله بسیار زیادی، پیش از این که به من برسند، زیر نظر داشتم، تا این که خود را به من رساندند، و از من نیز سبقت گرفتند، در حال عبور بودند، که از سرعت و توان شان به وجد آمدم، و گفتم : "ماشالله به این جوان ها، امید یک ایران به شماست، واقعا لذت بردم از سرعت و قدرت تان، دعا گوی همه ی جوانانم، قدردان همت شما و...". نمی دانم چه برداشتی از سخنم داشتند که، یکی از آنان روی برگرداند و با چهره ایی خندان، و سخنی آکنده از طنز گفت: "به امید ما نباشید، باز هم امید همه ما به همان جوانان دهه سی و چهل (خورشیدی) است، که حکومت پهلوی را که به آن ... بود را سرنگون کردند؛ حالا هم همان ها حریف این شرایطند، و می توانند وضع را تغییر دهند"،

از این پاسخ خشکم زد، و آه حسرت از نهادم بر آمد، که چرا جوانان ما اینقدر از مسئولیت های اجتماعی فراری اند، و حتی تحمل انتظار از خود را هم ندارند، و به نوعی انگار اعتماد به نفس خود را از دست داده اند، و تغییر شرایط خود را هم، در تصمیم و قدرت نسل های دیگر می بینند، انگار به این وضعی که دارند تسلیم و اسیر شده، خود را تصور می کنند، و می خواهند بگویند، اگر اصلاحی هم باید بشود را، باید دیگران کنند؟!

گذشته از آلودگی روز افزون جوانان به مصرف مواد نیروزا جهت ساختن هیکل های ورزشی و مردانه به صورت مصنوعی و توخالی، یا به عکس، زیر ابرو برداشتن ها و نشان دادن خود به شکل جنس مخالف، مصرف نوشیدنی های الکلی، اشاعه استفاده روز افزون از دخانیات (سیگار و قلیان که دیگر زن و مرد نمی شناسد)، که انگار روزگار ضدیت جامعه با آن تمام شده است، فراری شدن از ازدواج و قبول مسئولیت خانواده، که در روزگار تورم افسارگسیخته، گرانی های بی حد و حصر، فرار مغزها و ژن های مرغوب از کشور، گسترش استفاده از مواد مخدر صنعتی و سنتی که روح خمیدگی و خمودگی را به جامعه جوان ما تزریق می کند، و... این پدیده افسردگی ها و گریز از مسئولیت و نقش گیری اجتماعی هم، قوز بالای قوز می شود و جامعه جوان را بی اثر، و آینده ایران را مغشوش خواهد کرد، درمان این بیماری اجتماعی به سال ها کار نیاز دارد، که نمی دانم با این سرعت افزایش مشکلات، آیا جامعه ما فرصتی خواهد یافت تا یک جامعه این چنینی را به ریل سلامت روانی و اجتماعی باز گرداند یا نه، باید امیدوار بود، این تنها امید است که داروی حرکت اجتماعی برای اصلاح این وضع می باشد.

تفرجگاه شبانه دره دربند هم تعطیل شد

هفته قبل شاهد یک درگیری در میدان دربند بین چند جوان از خود بی خود، و پلیس محل بودم، نمی دانم به این علت، یا دلیل دیگر، ولی وقتی از اتومبیل پیاده شدم تا خود را جمع جور کرده، و به صعود امروزم بپردازم، با این تابلو در دهانه دره دربند مواجه شدم که :

"به استحضار کلیه شهروندان تهرانی می رساند، حسب دستور سلسله مراتب فرماندهی، از مورخ 08/08/1400  تفرجگاه دربند، از ساعت 24 الی 4 بامداد هر شب بسته می باشد، از همکاری کلیه شهروندان کمال تشکر را دارد، - فرماندهی پلیس کوهستان دربند"

در همین حال چند پسر و دختر جوان هم با نیروهای انتظامی محل در حال بحث بودند، که اجازه بگیرند و به تفریح بروند، که پلیس هم تعطیلی را به آنان گوشزد می کرد، آنان ظاهرا عنوان داشته بودند که ما به کوه می رویم، که پلیس به من اشاره کرد، و گفت کوهنوردان این لباس و ابزار دارند، و شما نمی توانید با این وضع کوهنورد باشید، و در حال منصرف کردن آنان بود، که من از آنان گذشتم و راه "پس قلعه" را در پیش گرفته و راهی صعود امروز خود شدم.

منطقه دربند از مناطق زنده شهر در این ساعات شب بود، که اینگونه تعطیل می شود، خدا کند تصمیم گرفته شده، متکی به درگیری آن روز نباشد، چرا که "برای یک بی نماز نباید درب مسجد را بست"، کاسب های زیادی اینجا از کسب خود خواهند ماند، که در این ساعات شب میزبان همشهریان شب نشین بودند، و جوانان و دیگر اقشار جامعه خسته تهران، یکی از تفریحات خود را بدین ترتیب از دست می دهند، و تنبیه همه مراجعان به دلیل خلاف چند جوان، کار درستی به نظر نمی رسد،

 البته کاسب های محل هم باید از طریق سیستم خود مسئول انگاری، و شراکت در سالم سازی محیط کسب روزی، شرایط خلافکاری برخی را مسدود، و به سالم سازی اجتماع خود اقدام کنند، و در پاگیزگی محیط اجتماعی دخیل شوند، هیچ صاحب کسبی نباید اجازه دهد، محل کسب او به محل ترویج ضد ارزش هایی مثل مصرف دخانیات، الکل و... آلوده شود، ترویج کنندگان این بلایا، خود ضربات آن را تحمل خواهند کرد، آنچه مسلم است هیچکس جز خود ما توانایی نجات ما را ندارد، نه پلیس و نه دیگران، ما باید خود به سالم سازی اجتماع خود از طریق مسئولیت پذیری اجتماعی، و صرف نظر از درآمدهای این چنینی اقدام کنیم، و نگذاریم چنین آلودگی هایی مخل در نظم اجتماعی ما و آلودگی آن گردد.

محیط تفرجگاه دربند به عنوان یک تفریحگاه طبیعی و زیبا، باید از دخانیات، الکل و... پاک باشد، و این همکاری کسبه محل را هم می طلبد تا محیطی شاد، و سالم مهیا گردد، که شب زنده داران تهرانی این زیبایی حضور در دره دربند را از دست ندهند، سعه صدر پلیس در دورانی که مردم با مشکلات فراوان دست به گریبانند، مثل همیشه، خود مشکل گشاست، برخورد زیبای پلیس دربند در این شب با آن چند جوان، که با لحنی قانع کننده، و دوستانه صورت می گرفت، دلم را آرام کرد، که در میان خشونت نظامیان، دل های مهربانی هم هست که با مردم خود، و جویندگان محیطی تفریحی در این دل شب، با زبانی انسانی و مشفقانه برخورد کند.

صعود و نزول این واقعه ورزشی تا ساعت 16 و سی دقیقه بعد از ظهر به طول انجامید، اما صعودی سخت و البته به یاد ماندنی خواهد بود. هجوم ابرها به قله، تصاویر زیبای از غرق شدن در مه، و زیبایی برف و آفتاب و ابر، مدهوش کننده بود.

 

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.