توپخانه تبلیغاتی جناح سیاسی اصولگرایان به برکت تسلط کامل آنان بر پست ها، تریبون ها و بوق های ملی (مثل صدا و سیما، نمازهای جمعه و جماعت ها، تریبون های ناشی از پست های مادام العمری که سنگر به سنگر تاکنون فتح کرده اند و...) بعد از شکست در ماراتن انتخاباتی ریاست جمهوری تابستان 1392، هرگز از شلیک و آتشباری باز نایستاد، و اصولگرایان پروژه دودآلود کردن فضا برای وادار کردن مردم به توبه و پشیمانی از رایی که به کاندیدای مشترک اصلاح طلبان و اعتدالیون دادند، را دنبال کرده و پروژه ناامید کردن مردم را از راهی که در پیش گرفته اند، آغاز و دنبال می کنند، و با همان اخلاق اصولگرایانه خود! از تمامی امکانات کشور، از جمله آنچه که در حوزه پست ها و بوق های ملی که در اختیار دارند، را برای مقاصد جناحی خود و ناکام کردن دولت در عمل به وعده های انتخاباتی اش، کمال سو استفاده برده و می برند،

 ایرانیان سه هزار و پانصد سال قبل هوشمندانه سرزمین نجیب زادگان (ایران) را یافته در آن استقرار گرفته و بنایش نهادند، و تقویمی زیبا در تناسب زمان و گردش زمین و آنچه اُرمزد یکتا در چرخش روزگار قرار داد، تنظیم کردند، جشن نوروز (مثل دیگر جشن های باستانی ایرانیان همچون جشن مهرگان) در حساب همین تقویمند، این روزها چرخش زمین، سرزمین آزادگان را در موقعیتی قرار داده است تا گل و ریحان از شاخه های ستبر و زمین های سرد بیرون زنند و ندا دهند که دوره سخت سرما گذشت و نوبت شادی روح نواز بهاری فرا رسید؛ در این هنگامه رستخیز طبیعت که هم اکنون نیز طلیعه داران آن خود را نشان داده اند، به قول استوانه سخن ایران جناب سعدی شیرازی تنها می توان گفت که:  

"منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت، هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر آید مفرّح ذات، پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمتی شکری واجب، از دست و زبان که برآید، کز عهده شکرش به در آید." آری چگونه می توان شکر این همه نعمت خداوندگار زمین را به جای آورد.

درود بر تو ای پدر باستانی ام [1] ، که هزاره هاست که ما را ترک کرده ایی و قافله سالاری فرزندانت که اکنون شمارشان به هزاران میلیون رسیده است، را به بازماندگانت سپرده و ایمن شان پنداشته، حماسه هجرت بزرگت را اکسیر تمام دردهاشان شناختی، و آن را به نحو احسن به انجام رساندی و بعد مرارت های بسیار اکنون راحت و بی خیال گذاشته و رفته ایی!

گاه چنان در سرگشتگی و حیرانی ناشی از خواب و ناهوشیاری فرو می رویم که حتی رشته بدیهی ترین ها را نیز از دست داده، پاسخ روشن ترین سوالات همچون زمان (شب و روز، صبح و شام و...)، مکان و یا هستی و چیستی خود را از دست می دهیم، و پاسخی برای هیچ سوالی نداریم، در اینجا کسی و یا چیزی باید به کمک آمده و شاخص دهد تا خود را دوباره باز یابیم.