دادی ستانُ و گذر کن زین دادزنی
  •  

28 ارديبهشت 1398
Author :  
دستی به درگاه تو بلند

تنهایی برای ماست، برایت نیست تنهایی

 

منم تنها، تویی تنها، غریب کنج تنهایی

ولی چشمم به چشمت را، ز تنهایی تلاقی نیست

 

نمی دانم، ز خود آگاه شدم، که من تنهایِ تنهایم

ولی تو، با همه این حُسنُ زیبایی، که تنها نیست؟!

 

گرت تنها بودی، چشمم، تلاقی می نمود، تنهایی ات را

گمانم ره به بیراهه زدم، تنهایی تو را نیست

 

سکوتی وهم انگیز و عظیمی، گرفته جانِ دنیایم،

و تو وندر سکوتم، در سکوتی، این سکوت، غوغا نیست؟!

 

منم در وهم تنهایی، منم در اوج بی سامانیِ آدم

تو را من نمی دانم، که در اوج، سامانی نیست؟!

 

نشسته بر سریر قدرت آفاق، و انفس در کمند تو،

و من را در کویر بی کسی، برگو، فریادرس نیست؟!

 

تو تنهایی که اینک هفت اقلیم جهان گردت سرود عشق می خوانند؟!

گرت تنهایی ات این است، کین را نیست تنهایی، نیست

 

به ساز دل، کنون زن نقب، بر این دل، که تنهایی ببینی چند

که ساقی را کنار موج می، تنها نبود و نیست

 

تو از می نوشُ و ساقی باش و در ساغر بریز این می

که شرط دلبری را ساقیِ عاشق، بداند، نیست؟!

 

کنون خوش باشُ با تنهایی ات، دمسازِ با جامت

برایت نیست تنهایی، و تنهایی برای ما سزاوارست

 

 

مستی که آیدم، تو بازپس می زنی مرا


می خوانیم به پیشُ، و پس می زنی مرا ‎

در دامگه عشق، تو پس می زنی مرا

گاهی نوازیُ، گاهی به پس زنی ‎

گاهی به دل نشینیُ، گاهی برون زنی مرا

بشکن تو این جامُ، بریز می به من‎

مستی فزاید از این می، که خوش می زنی مرا

مستی حرام کرده اند، تا عاشقت شوم‎

مستی که آیدم، تو بازپس می زنی مرا

 

دادی ستانُ گذر کن، تو زین دادزنی

 

در جام تو را دیدمُ فریاد کشیدمی ‎

کین جرم من نبود، تو دیدمُ، باز تو فریاد می زنی

ای فر ایزدی ، ای جام خوشسخن ‎

برگو سخن تو از آن دم، که فریاد می زنی

بر عام تو گفتی تا که سجده کنند‎

بر من، بر این جام، که فریاد می زنی‎

زین نقطه من به اوج رسیدم، آن دمی، ‎

رفتی و بر خلقت خود، آفرین زدی

 ‎

حالم رها کرده ایی، در این موج خونفشان‎

هر دم شوم مست، تو به من داد می زنی

گویی حرام باشد این مستی ات به عشق ‎

عشقی که تو در جام دلم، داد می زدی

برگیر طوق غم، تو زین دلِ حزین ‎

کین غصه را، به قصه خود داد می زدی‎

 

من جنبش دل تو را هر دم که حس کنم ‎

آنگاست که تو نیز بر داغِ دلم، فاش داغ می زنی

فریاد من به اوج رسید، زین داغ عشق تو،‎

حالم به خنده و گریه، بدین دام می زنی

 ‎

تقصیر مکن تو بر دلِ من کین چنین شود ‎

‎این دل کنون به دادگه توست، که داد می زنی

ساقی شدیُ، و ساغر به دست چون، ‎

ساقی که به می مجهزُ، هِی داد می زنی؟!

بریز تو جامی، زان می خوشخرام عشق ‎

برگیر طوق غمُ، و بس کن این دادزنی

فریاد بی کسی ام رفت ز آقاق بلند‎

بس کن تو ظلمُ، ختم زَن، تو بر این دادزنی

دادی نشان، بده از راه عشق کنون ‎

بردار داغ بیدادُ، کم کن تو دادزنی‎

 

خسته شدم زین همه بیداد و داد تو‎

دادی سِتانُ گذر کن، تو زین دادزنی

 

سروده شده در 28 اردیبهشت 1398

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
0 Comment 1961 Views
Tag :
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

نظرات (0)

Rated 0 out of 5 based on 0 voters
هنوز نظری ثبت نشده است

نظر خود را اضافه کنید.

  1. ثبت نظر به عنوان مهمان.
Rate this post:
پیوست ها (0 / 3)
Share Your Location
عبارت تصویر زیر را بازنویسی کنید. واضح نیست؟

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.

نظرات کاربران

- یک نظز اضافه کرد در درهای نیم لا، طعمه هایی وسوسه ...
حکومت وحشی بشار اسد با زنان زندانی چه کرده است؟ ویدئو مربوط به لحظه آزادسازی زنان از زندان صیدنایا...
- یک نظز اضافه کرد در ابلاغ لایحه حجاب و عفاف، و قرا...
پزشکیان: حاکم با دستور نمی‌تواند کسی را هدایت کنیم/ با امر و نهی هم نمی‌شود جامعه را هدایت کرد. با ...