بهترین تحفه دوران، بود این مرگ کنون 

کاش می شد با تو بی پرده دمی گفت سخن،      سخن از دل، سخن از دلدادگی، یا از خشم 

سخن از رنجش دوران، سخن از خاری در چشم     می شود گفت بکوه، وز صخره شنید، آهِ چشم 

کاش می شد دل سپرد بکوه، که تو را گیرد دست    دهدت جامیُ شرابی، و باز ستاند، از خشم 

طعمه دیو و دَدانَت بُکند در دشت،      و نماند ز تو نی پوستُ استخوانُ، نی چشم 

بهترین تحفه دوران، بود این مرگ کنون،    مرگی که نماند نشانی ز تو، و دور از چشم 

سال ها چرخ زدم، طواف کردم، خانه ایی    نی نوایی خاست ز خانه، نه گوشیُ، نه چشم 

گرد این دروازه گشتم، هزار بار صدا زدم     نشنیدم صداییُ، نوایی، یا که در گوشه ی درزی، یک چشم 

من بدین قبر خالی از میتُ مرده     ناله ها بس زدم، و در پسش، خونین چشم 

من نفهمیدم که آیا کسی نبود در آن خانه،   یا که بودُ، بست گوشُ، بر ما چشم 

شرح نوا، وین کام تشنه را بردم، بدو      بیدادگاهی بودُ، ندیدم خونین چشم 

حالم، بکدام خانه کنم رو، من زین پی     که باز نگردد این دل بی نوا، خونین چشم 

کجاست حنجره ایی، یا که صدایی ز دوست    که گیرد از ما دست، و پاک کند خون از چشم 

سروده شده در تاریخ 14 اردیبهشت 1398 

کین باده میان کمانِ لب و جامست، که جان دارد 

منعم مکن ز بوسیدنِ لبِ جام     که نوشین لبش، نوش و نیش درهم دارد 

کمال نکته سنجی ز دیده باید جست    ز گوشه های لب نوشین یار، که مستی دارد 

نوش و نیش را نباید که به دیده کشید      که دیده در کمان ابروی اوست، که جان دارد 

برو تو خود گم کن، در صفای یاد کمان،     کین باده میان کمان لب و جامست، که جان دارد 

چون که من دیدم، نقش رخ او را در جام    جام و باده بفراموشی رفت، کین جای کام دارد 

برگیر تو کام زین نوش و نیش در این هنگامه   هنگامه وصال است، و ساقیست که جام دارد 

سروده شده در تاریخ 9 اردیبهشت 1398 

  کردم حکایت مو به مو، شرح رخش در جام او

بانک طرب بر باده زن، زین جام و زین ساقی کنون      کین جام وین ساقیست که، دارد دوام از او

کردم حکایت مو به مو، شرح رخش در جام او     نیشی ستان و نوش کن، از ساقی خوشکام او 

هر دم زنم سودای او، در جام و در می چون شدم      فرهاد کوه کن می شوم، زین عشق و زین سودای او 

عدل است این جام خوشش، اندر سبو کافر کُشَش   بردار جام و زن به تن، زیرا که مستی نیز از او 

هر دم زبانه می کشد، فریاد عشق از کوی او     برخیز و تار دلبری بر زن تو بر تنبور او 

ای مست دریای غمش، مستی فزون شد از حدش      حد را نگه دار زین سبب، جانم برون شد، های از او 

سروده شده در تاریخ 9 اردیبهشت 1398