نظم نوشته هایی چند، باز مانده از سروده های فروردین ماه 1398، روزهایی خاطره انگیز و به یاد ماندنی، مملو از غم های بزرگ و شادی های طرب انگیز، در پس نعمتِ بارش های فراوان و باور نکردنی، غم سیل و... که عده ایی از ما را با خود برد و... :

این قصه را به غصه نوشتند    

ای تند باد خزان عشق     بتاز بر تن رنجور ما کنون

این قصه را به غصه نوشتند     دوباره نویس تو شرح عشق کنون

من پاکنویس ز تو خواهم، زین چرک نویس ها،     دگر بار نویس شرح این فراق، تو کنون

خواهم که پاک کنی چهره ها ز زخم،    بر تاختنی تند، به تندباد غم کنون

سروده شده در تاریخ 29  فروردین 1398

چشمم به تاریکی این شب آسوده گشته است    
خفاش شدیم و ز نور هم گریزانیم     از هر پنجره و روزنه ایی هم در آزاریم

فرارییم ز نور و روشنی و دیدن،      ز دیدن و فهمیدن و عقل، هم بیزاریم‎

چشمم به تاریکی این شب آسوده گشته است     از نور هم، و روشنی اش هم گریزان و بیزاریم‎

ترسم که این عادت بد، خُلق من شود    کین گونه که از هر چه نور و روشنی است، بیزاریم

گر آفتاب بتابد به روی زرد و سیاه من    گویم نتاب کز سپیدی رخ تو هم بیزاریم‎

این است عاقبت گود نشینی به غارها   ماندیم و خوشیم چونکه زیر هزار خرواریم

بیزار گشته ایم ز نور و ز انوار روشنش    از بس که در دل تاریکی، شب بیداریم

در ازدحام این همه تاریکیِ شبگون   ما هم شدیم همگام شب، ز خود هم بیزاریم

ما خفتگان بدین شب تاریک و ظلمتیم      انداخته ایم خود را به تاریکی، و باز رهواریم

سروده شده در دو شنبه, 19 فروردین ۱۳۹۸

دم نیست این، داروی دلست که در دم اوست

شاید شود نصیب از انبان لایزال      لب گونه ایی که نشانی ز عشق، در اوست

مُهری زند ز عشق، باز بر لبان من    مهری کز عشق تو، موج ها در اوست

خاموش کند آتشفشان دردهایم، به دمی     دم نیست این، داروی دلست که در دم اوست

سروده شده در یکشنبه, ۱۸ فروردین 1398