"تا امروز، با همنشینی که هم کیش من نبود مخالفت می ورزیدم. لکن امروز دل من پذیرای همه صورت ها شده است. چراگاه آهوان است و بتکده بتان و صومعه راهبان و کعبه طائفان و الواح تورات و اوراق قرآن. دین من اینک این عشق است و هرجا که کاروان عشق برود، دین و ایمان من هم به دنبالش روان است."

محی الدین عربی اندلسی، عارف بزرگ قرن ششم و هفتم هجری

(به نقل از کتاب صراط های مستقیم، دکتر عبدالکریم سروش)

صعودی تابستانی به قله 3964 متری توچال برای حرفه ایی ها مثل آب خوردن و یک رفت و برگشت عاشقانه و نرم و طراوت بخش آخر هفته ایی است، و برای من، یک آرزویی که سخت به دست می آید، و یا یک موفقیت شادی آفرین وجدآور است؛ لذا هر نعمت خداوندی برای بعضی آسان دست یافتنی است که غرق در آنند، و برای برخی دیگر آرزویی است، دست نایافتنی و یا دور از دسترس.

در این مجال به قول دوست عارف، هنرمند و دانشمندم استاد حسین صدری، انسان اگر "سیستم مقایسه نقاط" را نداشته باشد، حتی خود را هم گم خواهد کرد، و توانایی ارزیابی خود را نیز نخواهد داشت، مثلا اگر این سوال را از کسی که واحد است و فردی برای مقایسه در پس و پیش خود ندارد، بپرسند که آیا شما مثلا خوشبختی یا بدبختی؟ او جوابی نخواهد داشت؛ هنگامی او می تواند بدین سوال پاسخ دهد که کسانی در پس و پیش خود داشته باشد، و او خود را در مقایسه با آنها قرار داده و بگوید در چه وضعی هست.

اگر عدد شش را در نظر بگیریم تنها زمانی شش می تواند مورد محک و مقایسه خود را قرار دهد که در پس خود 5 و در پیش خود 7 را داشته باشد که آرزو کند که 5 نباشد و 7 باشد. پس هر انسانی باید مختصات خود را بدست آورد، یا این سوال که جناب 6 آیا شما عدد خوبی هستی؟ اینجاست که شش باید مختصات خود را بدست آورد، اگر خودش تنها باشد جوابی نخواهد داشت، اما 6 بالای 5 را اگر بپرسی چطوری؟ خواهد گفت جایگاهم خوب است، اما همین شش زیر 7 باشد و بپرسی، خواهد گفت نه جایم خوب نیست، لذا در مقایسه با حرفه ایی ها ما حال خوبی در این کوهنوردی مختصر نداریم، اما در مقایسه با کسانی که خوابند، از این که در این موقع صبح خدا این نعمت را خداوند به ما اعطا کرد، باید شکر گذار بود که در هنگامه های فجر ره به سوی آسمان بپیماییم.

هرچند وقتی به خود و دلمشغولی هایم در این روزهای سخت و دهشتناک ایران در صحنه بین الملل و داخلی نگاه می کنم، و در زمانی که آقای ترامپ و حلقه کوچک اما مهم متحدین کینه جویش نسبت به این آب و خاک، در حال برنامه ریزی می بینم که چه خواب های وحشتناکی را برای ایران و ایرانی می بینند، بر خود می لرزم و یاد موضوع و سناریوی فیلم "شطرنج باز" می افتم که حکایت هندیانی است که در حالی غرق در تفریح و شطرنج بازی خود بودند که "کمپانی هند شرقی" داشت اساس زندگی و جامعه کشورشان را به میل خود شکل می داد، اما چه می شود کرد، مدت هاست که حلقه داران دایره تنگ حاکمیت ایدئولوژیکی تنگ نظرانه اصولگرایانه تسلط اختاپوسی خود را بر شریان ها و ارکان تصمیم ساز این کشور مستحکم کرده، و بسیاری از دلسوزان به این آب و خاک را به خارج از حلقه رانده و میل تمامیت خواهی و تنگ کردن این حلقه نیز پایانی ندارد، تا خود به تنهایی حلقه دار میدانی باشند که همه از خطر انحصارطلبی ها و یکه تازی های بیخردانه شان در حال هشدار دادنند و... و در این دوره کوه هم مخدر مفیدی است تا این روزهای سخت را در خماری و بی خبری سرگرم کارهایی این چنینی شد، تا ببینیم حلقه داران چه خواهند کرد. بگذریم از بازار و ناآرامی هایش که دومینو وار شهرها و بازارها را در می نوردد و...

این دومین صعودم به قله توچال در هشتم تیرماه سال 1397 بود، صعودی قبل از ماه رمضان و اکنون صعودی بعد از آن، البته ماه رمضان فرصت صعودهای زیادی را از ما گرفت، و حال وقتی به کوه هایی این چنینی قدم می گذاریم که آفتابِ داغ دارد اثر خود را می گذارد و برگ های سبز طالبان باران را که از آن محرومند را می سوزاند و خشک می کند، و امروز اگرچه به برکت باران های زیبا و پربار بهاری کوه ها همچنان سبز است و زیبا، اما دیگر برف های ناشی از این بارش ها، آخرین لکه هایش باقیست و کوه دارد از برف ها پاک می شود، و وای بر کوهی که از برف خالی شود، که آن موقع خدا می داند اشعه های داغ خورشید با صورت زیبا و سبزش چه خواهد کرد.

مسیر این هفته صعود از طریق مسیر دربند، چشمه نرگس، چهارپالون به قله توچال است. ساعت 39/2 صبح پای مجسمه دربند، ساعت 24/3 پناهگاه شیرپلا، 47/7 رسیدن به چشمه نرگس، ساعت 39/9 حضور روی خط الراس، ساعت 16/10 قله توچال، که در مجموع حدود شش ساعت و سی دقیقه مدت زمان صعود بود.

آب سرد و گوارای چشمه نرگس نوید بخش حضور تکه برف هایی است که در بالا دست ها ذوب می شوند تا در این پایین دست ها مردم چشم به راه آب های این کوه را سیراب کند.

حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال

• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال حال و هوای صعود تیرگاهی به قله زیبای توچال
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Oh my lord!

How could I put such a big and complex God, like you, in my observance, while it’s very limit.

I ‘m very hesitating about you,

How and how much are you active in my life,

I ‘m looking for your hand in our world,

and I can see it everywhere, but then again nowhere!

You leave us among wolfish and predators, at the same time I feel myself in your warm embraced.

Let me say frankly, I don’t know you, and at the time that I don’t know you, how could I love an unknown.

In this case just I could perform like a lover, based on my heard, or frightened.

Do you like artificial, afraid etc. lover?

Let me see and touch you, it’s the best way to love you.

Is it possible, to show me yourself of, however you like, on the mode I could tolerate such performance?

Lord! Let me see you obviously, clearly.

Whatever you like, you are my question.

این روزها بازار ارز و طلا را چنان متلاطم کرده اند، که انگار دارند روندی را پیش می برند، و زخمی ایجاد کره و آنقدر در آن سیخ می کنند تا به مرگ صاحبش منتهی شود؛ اما آنچه روشن است بازیگران این بازار از قضا نه مردم عادیند و نه سیاستمداران خارج از مدار زر و زور؛ و بازیگران خاص این بازار انگار شرایط را به سمتی پیش می ببرند تا امر مهمی را به مردم و یا دولت منتخب مردم، تحمیل کنند، وقتی به آغاز اعتراضات مردمی دیماه 1396 در مشهد و شهرهای تحت سیطره رقبای دولت نگاه می کنی، و یا عقبه بسیاری از غارتگران ثروت مردم که باز همانجاست، و یا این که دولت بازار ارز را تا بعد از پیک مصرف ارز در اسفند 1396 تا شروع تعطیلات عید 1397 مدیریت می کند و درست در روزهایی که به نظر می رسد دیگر مردم ارز مورد نیاز خود را خریده اند، و کشور در تعطیلات قرار گرفته، به ناگهان آتشفشانی این چنین در عدم حضور مردم و خریداران، بازار ارز داغ می شود...

 متوجه می شوی که این دست نه آن دستی است که هر سال بازار و قیمت جنبان ارز در تعطیلات عید بود، بلکه دست هایی است که می تواند حتی در بسته بودن بازار هم التهاب قیمتی بوجود آورند، و آنقدر از ثروت و پول این کشور در اختیار دارد، که می تواند برای ماه ها همچنان ارز و سکه بخرند و این آتش را گرم کرده و داغ نگهدارند، اینجا تنها رد پای کسانی را می توانی تصور کنی که در سال های تحریم، غارت های هزاران هزار میلیاردی از جیب مردم و بیت المال کرده و و اکنون به یغما برده ها و آن ثروت عظیم را به بازار غم انگیز مردم کشی تبدیل کرده و معرکه به راه انداخته و با رزق و روزی مردم بازی می کنند، این ها همان کسانی اند که سعی دارند بدهی اشخاص و گروه ها به مردم در صندوق های اعتباری قارچ گونه به غارت برده را، به دوش بیت المال بیندازند، مال مردم را ببرند و دولت را مجبور به پرداخت خسارت غارت خود، به مردم کنند،

در این بین باز آقای ترامپ (یا به قول بعضی ها استکبار جهانی) هم به کمک آمده تا با صاحبان ثروت های باد آورده دوره هشت سال یکدستی اصولگرایان در دولت های "معجزه هزاره سوم"، دو لبه قیچی شوند تا مردم و دولت منتخب شان را تحت فشار گرفته، و حداقل طرف نادان داخلی این قیچی انتظار دارد، که ناگهان از بین آن همه بلبشوی بیشتر مصنوعی، یک منجی چند ستاره را با سلام و صلوات بیرون بکشند، و به مردم به عنوان منجی معرفی کنند و کار جمهوری و جمهوریت را یکسره کرده، و ما هم زان پس بشویم "جمهوری اسلامی پاکستان"، که در این کشور بدبخت مصیبت زده که مردمش را این روزها سر هر چهار راه و یا محیط ترافیک زده ایی در تهران در حال گدایی می توان دید، دولت ها تنها موقعی می توانند پایدار بمانند که حمایت نظامیان را در پشت خود داشته باشند،

در غیر این صورت در مدت کوتاهی نیست می شوند، آن هم این روزها نه به وسیله کودتا (به سبک سابق ترکیه و پاکستان)، که ارتش پاکستان دولت منتخب مردمی را اسیر کشمکش های خیابانی، انبوهی از ناراضیان بیشمار در کشور پاکستان می کند، که تنها منتظر یک چراغ سبز از پاسبانان محلند، تا شهری را مثل شعبان بی مخ خودمان، بهم بریزند، تا سردار نظامی همچون زاهدی و روحانیون منتقد محمد مصدق پیروزمندانه بر ویرانه های دولت منتخب و ملی، دیکتاتوری را دوام بخشند، و حاکمیت انتخابی را به مضحکه خاص و عام تبدیل کرده، ارازل و اوباش شان افسار کسیخته حتی خانه نخست وزیر منتخب مردم و مرد ملی کردن نفت را هم غارت کنند و او را از هیمنه و قدرت پایین بیندازند.

این روزها رسانه های ما چیزی از آنچه بر مردم پاکستان و اوضاعش می گذرد، نمی نویسند، حال آنکه به نظر می رسد ما هم داریم قبل از بالکانیزه شدن، پاکستانیزه می شویم تا مقدمات بالکانیزه شدن مان را دشمنان اصلی این آب و خاک آماده کنند، مردم ما باید از اوضاع همسایه دیوار به دیوار خود یعنی پاکستان با خبر باشند، که دچار همان وضع نشوند، این ملت صبور و مترقی، بعد از آن همه تلاش در جریان انقلاب مشروطه، انقلاب 57 و این همه مبارزه، انصافا لایق افتادن به دامی که پاکستان و عموم کشورهایی که بدبخت از حضور نظامیان در سیاستند، نیست.

1- آنچه از پاکستانیزه شدن مد نظر است تسلط نظامیان بر کلیه ارکان حاکمیت کشور پاکستان است، که آن را به بهشت تروریسم، عدم شفافیت، مافیا،بنیادگرایی منفی، قتل، کشتار، ترور، توسعه بی توازن، مردم بدبخت، جمهوریت تعطیل شده، اسلام وسیله سلطه، و... به طوری که سلطه نظامیان بر این کشور آنقدر افزایش یافته است که اینک دیگر برای تسلط کامل بر مقدرات کشور نیازی به کودتا آشکار ندارند، زیرا ارکان قدرت و ثروت را چنان در دست دارند که دولت های مردمی راهی جز همراهی با آنان را ندارند، یعنی در این کشور دولت های منتخت در واقع حاجب الدوله اند، و کارشان بدون موافقت نظامیان و اسلامگرایان تندرو پیش نخواهد رفت. تلقی افغان ها هم از کلمه پاکستانیزه شدن از تفکر ترک ها از این کلمه متفاوت است و در این سوی ما نیز باید از پاکستانیزه شدن ایران ترسیده و راه چاره ایی برای دچار نشدن در آن داشته باشیم، لذا اول قدم آن است که آن بر پاکستان رفت و می رود را بشناسیم.

 "زندگی هیچ نمی گوید؛ نشانت می دهد...!"

(ریچارد باخ)

گاهی که به عمق معنی برخی اسامی نگاه می کنی، درمی یابی که در بعضی مواقع چقدر از معنای واقعی خود خالیست، ریزعلی را در حالی ریزعلی نامیدند که بزرگمردی بود دل گُنده؛ گاه یک کچل بی مو را زُلفعلی می نامند، و ریزان هم مصداق همین نام هاست، "ریزان" که نیست، از "بزرگان" است! از قللی است که در انتهای خود به دیواره ایی صخره ایی ختم می شود، که کار صعود و نفوذ به نوک قله را مشکل می کند و برای کوهنوردان در این قسمت گاه "اولین اشتباه آخرین اشتباه خواهد بود" و سقوطی عمیق را تجربه خواهند کرد. لذا نباید قله ریزان را "ریز" دید باید جدی اش گرفت و بزرگش شمرد؛ زیرا صعود بر آن مخاطره انگیز است، من وقتی به آخرین صد و پنجاه متر ارتفاع نوک آن که نگاه می کنم یاد عکسی از بالاترین نقطه قله اورست می افتم، که صعود به آن مشکل ترین قسمت است، هر چند این دو قیاس مع الفارغ است.

صعودم به این قله به یاد ماندنی است، چراکه صعود به بالاترین نقطه اش، تمام دست و پنجه نرم کردن با مرگ بود. قله ریزان (Rizan) جزو یکی از چهار قله دشت هویج یا همان "گُرچال" است که دوستاران زیادی دارد، قله های دیگر این دشت عبارتند از پرسون (3100 متر)، آتشکو (3850 متر)، ساکا (3315 متر)، قله ریزان (3575 متر) که پنج شنبه 31 خرداد 1397 موفق به فتح آن شدم، راهی که قبلا آمده بودیم، اما به علت شرایط زمستانی و برف سنگین فتحی در پی نداشت.  

همنوردانم قلل پرسون، آتشکوه و ساکا را در فرصت معذوریتم در ماه رمضان فتح کرده بودند و امروز من در حالی همراهشان شده بودم که ریزان تنها قله از قلل این دشت بود که فتحش به امروز مانده بود، و از قضا این سخت ترین فتح خواهد بود. از قبل اگر می دانستم چنین فتحی در کار است همراه نمی شدم،  این نشان می دهد که در کوه حتما باید قبل از حرکت مطالعات لازم را داشت و با آمادگی از کم و کیف صعود حرکت کرد، و یا با راه بلد رفت که کشته شدن در این کوه ها مثل آب خوردن است؛ به نظر من صعود به این قله را باید به کوهنوردان حرفه ایی تر سپرد، که کوه جای ماجراجویی نیست و کوه با کسی شوخی هم ندارد، طبیعت همان را خواهد که خداوند برایش نوشته و برای قانون جاذبه هرگز تعطیلی مخواه، که این قانون باید کار خودش را به عدل انجام دهد، و این که خدا در قوانین طبیعت خود دست ببرد نیز امری به دور از عقل است و واضعان قوانین آسمانی مثل قانون نویسان زمینی که نیستند که آنرا به نفع خود یا دوستان شان نقض و یا نادیده بگیرند.

برای این صعود روستای افجه در بخش لواسان را در ساعت شش و بیست دقیقه صبح، به سوی دشت هویج و پای قله ریزان ترک کردیم، از همان ابتدا از همنوردانم از موقعیت ریزان پرسیدم، و دوست همنوردم گفت، همان قله ایی که در مقابلت می بینی ریزان است، و من در مدتی که از افجه تا پای قله در دشت هویج در حرکت بودیم تمام جوانب این قله را تحت نظر داشتم که چطور می توان از این دیواره که رخ تیز خود را به صورت ما می کشد، می توان بالا رفت، هر چه جلوتر می رفتم بر وحشتم اضافه می شد.

تمام مدت از 36/7 تا ساعت 9 که عملیات صعود ما آغاز می شد در این فکر بودم که چطور می توان از این قله یکپارچه صخره بالا رفت و با خود در گفتگو بودم، از گروه هایی که برای صعود آمده بودند هم سوال می کردم و همه به سختی و خطرش اذعان داشتند، یعنی یک ساعت و ده دقیقه مسیر افجه به دشت هویج و بقیه زمان دو نیم ساعت تا حرکت به سمت قله من در تعلل و بررسی این صعود بودم، در این بین دو گروه دو نفره هم به فاصله کمی از هم مشغول صعود بودند که گروه اول زوجی بودند که اولین گروه امروز بودند و طرح صعودشان را تا آخرین مسیری که طی کردند، را تعقیب کردم، و مسیرهای سختی که باید از آن گذشت را از نظر گذراندم، گروه دوم هم دو جوان بودند با ما بودند و مثل ما صبحانه را در دشت هویج صرف کردند، و راه صعود را در پیش گرفتند، در حالی که به حسرت می گفتند کاش سوال می کردیم که راه چطور است.

همینجا بود که به دوستان گفتم مرا از این صعود معاف کنید، مسیرهایی که دوستان تیم جلویی یعنی همان زوج جوان طی کردند، کار من نیست، گفتند چیزی نیست بیا بریم، کاری را که آنها کردند ما هم می توانیم بکنیم، نگران نباش و اینقدر پالس منفی نده... ولی اضطرابم پایانی نداشت و مرتب از حاضرین در دشت هویج احوال صعود به ریزان را جویا می شدم و همه متفق بودند که صعود سختی در پیش خواهیم داشت، و در نهایت گروه دوم نیز به نیمه راه نرسیده بودند که ما نیز به عنوان گروه سوم صعود خود را در ساعت نه صبح به سمت یالی که بقیه هم از آن رفته بودند به سوی قله آغاز کردیم.

کار به سرعت پیش می رفت و ما رسیدیم به پای قسمت صخره ایی، که شاید به همین علت نام این قله را ریزان می نامند، زیرا صخره های این قسمت هر ساله در زمستان در اثر برودت هوا و یخ و برودت، خرد می شود و می ریزد، پای این قسمت در دو طرف پر است از سنگ های خرد شده و ریخته شده، تل انباری از این شن ها درشت در پای این صخره ها دیده می شود، و شاید همین ریزش هاست که این قله را به ریزان (به معنی جایی که دایم ریزش می کند) معروف کرده است.

بالاخره به انتهای یالی رسیدیم که به پای قسمت صخره ایی ما را برده بود، و تازه سخت ترین قسمت صعود از این به بعد آغاز می شد، اینجا حدود ارتفاع 3450 متری بود، که دلم طاقت نیاورد و به دوستان گفتم من از همینجا باز می گردم، مرا شجاعتی برای صعود از میان این صخره نیست، ولی باز دوستان گفتند که برگشت خطرناک تر است و با این شیبی که دارد نمی توانی باز گردی، بهتر است این حرف ها را تمام کنی و به صعود خود ادامه دهی که بالا رفتن امن تر از پایین آمدن است.

 نگاهی به شیب های تند پشت سر گذاشته شده و صخره های پیش رو، مرا مجاب کرد که جان را کف دست گرفته و پیش بروم، یکی از دوستان جلو افتاد و من وسط و دوست همنورد با معرفت دیگرم پشت سرم بودند، مسیر را از میان صخره دنبال می کردیم و نه به عقب نگاه می کردم و نه به چپ و راست، جرات عکس گرفتن را هم نداشتم، که حداقل عکسی از این نقاط بگیرم، ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود و تنها راه را در پیش رفتن می دیدم، هرگز راهی به پس نبود، و تنها راه در پیش بود، انگار راه پشت سر را بسیار خطرناکتر از راه جلو می دیدم و لذا تمرکزم را روی پاهایم گذاشتم، که هر اشتباهی زیر پاها باعث یک سقوط دهشتناک و بلند به دره ایی عمیق می شد، هر قدم سرنوشت ساز بود، اولین اشتباه آخرین بود لذا همه حواسم به شن ها و سنگ هایی بود که زیر کفش هایم حس می کردم و آنها را برانداز می کردم که آیا وفا خواهند کرد یا این که مرا نخواهند پذیرفت و با قل خوردن شان مرا به سمت پایین پرتاب خواهند کرد،

و خدا را شکر که جاذبه زمین اینقدر بود که کفش هایم در این شیب و صخره به زمین بچسبد و هیکلم را روی زمین نگهدارد، اکنون به اولین ردیف صخره ها رسیدیم که راه مان را به سمت قله به صورت افقی بریده بود، شکافی که باید از میانش دست به سنگ شده و از آن گذشت، هویدا شد، پاکوب هم به همینجا ختم شده بود و معلوم بود که بقیه هم از همینجا گذشته و آنرا رد کرده اند، گروه جلویی را هم که من تحت نظر داشتم از همین شکاف گذشته بودند و لذا مصمم از آن ما هم باید عبور می کردیم.

اینبار من سر تیم شدم و قرار شد که من اول بروم، این به پیشنهاد خودم بود چرا که می خواستم به این شرایط هر چه سریعتر خاتمه دهم، قیمتش هم مهم نبود، تمام حواسم به دستان و پاهایم بود، دستهایم صخره ها را مثل سریش چسبیده بود و پاهایم روی قسمت های نوک تیز صخره مثل دست هایم محکم چسبیده بودند، تا هیکل و کوله سنگینم را بالا بکشم، چوب دستی ام مزاحم بود، دوست همنوردم که منتظر گذرم از این نقطه بود، وقتی مزاحمت آن را دید گفت، بگذار برای من و برو بالا من بهت می رسانم، آنرا جا گذاشتم و راهم را ادامه دادم، دست به سنگ و صخره بالا می رفتم، تمام تمرکز و دقت شده بودم، خوشبختانه اصلان پاهایم نمی لرزید، که ناگهان در همان حال صعود و دقت ششدانگ، موبایلم زنگ خورد، صدای زنگ در میانه راه صخره داشت روی اعصابم راه می رفت، خودم را داشتم می باختم که این زنگ مزاحم، آن هم در این لحظات حساس چیست؟! و از کجا آمد؛ نه می توانستم دست ببرم و خاموشش کنم و نه کاری از دستم بر می آمد، که دوستم متوجه شرایط بحرانی ام از پایین شد و گفت، سید به این زنگ اهمیت نده، کارت را بکن، صدای محبت آمیز و آرامش دهنده این دوست همنوردم، کمی به من روحیه داد و بی توجه به زنگ های مکرری که ول کن نبود، موفق شدم که از صخره بگذرم، سه الی چهار متر عرض صخره را عبور کردم و دوستم چوبدستی ام را بالا انداخت، داشتم از ترس می مُردَم که اگر نتوانم چوبم را بگیرم و به دره سقوط کند، بی چوب دستی چقدر برای ادامه راه و بازگشت بی دفاع خواهم شد؛

ولی خوشبختانه آنرا گرفتم و این خطر نیز گذشت، بی چوبدستی در مسیر خصوصا برگشت، مثل این است که هیکلت در هوا معلق باشد؛ چوب دستی و یا باتوم برای هر کوهنورد ابزاری واجب و لازم است، به خصوص برای من که کاملا به آن متکی بودم، و کمتر کوهی را دست خالی رفته ام و کاملا به آن عادت دارم. هر چند بعضی دوستان داشتن آن را بی کلاسی و آبرو ریزی برای کوهنوردان می دانند و معتقدند که باید باتوم تیتانیوم گرفت و خوش لباس و خوش استیل بود. ولی من به اهمیت داشتن چوب دستی به عنوان یک ابزار باستانی برای اهالی کوه و صحرا ایمان دارم و آن را میراث قرن ها تجربه اهالی دشت و کوه می دانم که فواید آن در بروز صاعقه و انتقال برق به زمین و تکیه گاهی مطمئن هنگام صعود و پایین آمدن می دانم و قدردانش در هنگام مواجهه با حیوانات مهاجم صحرا و کوه هستم.

از این صخره گذشتم و آن بالا بدون این که جرات کنم به عقب یا به پایین نگاه کنم رو به قله ایستادم تا دوستان همنورد دیگرم هم از این گذرگاه سخت بگذرند، دومی هم عبور کرد و کمی دورتر از من ایستاد، اینجا ما فاصله ها را رعایت می کردیم و به هم نزدیک نمی شدیم که در صورت بروز حادثه دیگری را به قعر دره نکشیم؛ نوبت همنورد سومم بود که باید می گذشت، صدایش را می شنیدم که به نفر جلویی اش می گفت، باتوم های مرا هم بگیر تا من هم بیایم، که این دوست همنوردم، هم کاملا ترسیده بود و جرات بازگشت به عقب و گرفتن باتوم های او را نداشت، و بدون نگاه به پشت سرش گفت، نمی توانم کاری کنم، خودت یک کاریش کن، نمی دانم همنوردم چه کرد بالاخره او هم بالا آمد، نفس راحتی کشیدیم، به راه خود ادامه دادیم.

تا قله هنوز یک ردیف دیگر از این صخره های افقی داشتیم که جلویم خود نمایی می کرد، تا قبل از آن باید از یک شیب تند می گذشتیم، آمدن نفر سوم فرمان حرکت بود و من راهم را دوباره در پیش گرفتم تمام حواسم به تکیه نوک چوب دستی ام به زمین و تکیه کف پایم با زمین بود که مبادا هیچکدامش لیز بخورد، که لیز خوردن همانا و سقوطی بلند در دره در پیش رو بود؛ مسیر حدود پنجاه متری را طی کردیم و به صخره دوم رسیدیم، پای آن هر سه مردد بودیم که باید از کجایش گذشت؛

من مسیر حرکت گروه اول را هنگام صبحانه تحت نظر داشتم و لذا یکی از ما رفت برای یافتن شکافی برای عبور و من گفتم به نظرم از این صخره باید با دور زدن گذشت، من به سمت راست و دوستم به سمت چپ برای جستن راه عبور، به بر انداز مسیر پرداختیم، دوستم گفت راهی نیست و من راه عبور را یافتم و دیگران را به سمت خودم فراخواندم، آنها هم آمدند و صخره دوم را دور زدیم، از این به بعد مسیری شنسی (صخره های تبدیل به سنگریزهه شده) بود که مسیرهای پاکوب داشت و با طی حدود صد متر در این پاکوب ها، به قله می رسیدیم، راهمان را ادامه دادیم این بار سریعتر از همیشه، هر لحظه انتظار داشتم از این کابوس شیب و سقوط بگذریم و تمام شود، و بالاخره هم عبور کردیم و به خیر گذشت.

 اینجا مرگ با تو در نزدیکترین حالت بود و به ثانیه ایی غفلت کارت تمام بود، و خدا را شکر که این دقایق سخت و دلهره آور تمام شد، و این کابوس فعلن به پایان رسید، و صافی قله و خط الراس خود را نشان داد. مسیر قله را با رکورد دو ساعت و چهل دقیقه؛ در ساعت یازده و 44 دقیقه پیش از ظهر به پایان رساندیم، کمی خیالم راحت شد، و جرات کردم که دست به موبایل شوم و چند عکس بگیرم، در همین حین زوج جوانی که گروه اول صعود کننده امروز بودند، در آستانه بازگشت از مسیری بودند که ما و خود آنها بالا آمده بودیم و می خواستند باز گردند، فورا آنها را از این کار منصرف کردیم و گفتیم این راه فقط برای صعود است و پایین رفتن از آن حتما سقوط را در پی خواهد داشت، خدا را شکر که رسیدیم و راهنمایی اشان کردیم وگرنه به احتمال قوی در این شیب های تند هنگام پایین رفتن لیز می خوردند و...

آنها را باز گرداندیم و راهی محل یادبود و بلندترین نقطه خط الراس شدیم، تیم دوم که دو جوان بودند، هم بارهای خود را زمین گذاشته بودند، که هر سه تیم به هم رسیدیم و دوستان همنوردم که از صعود به آتشکوه، مسیر بازگشت را دیده بودند، که مسیر پایین آمدن کجاست، راه را به آن دو نشان دادند و این دوستان درست از مسیر مقابل مسیر صعود راه پایین رفتن را که در سمت قله آتشکوه بود، در پیش گرفتند؛ اما من دلهره تمام وجودم را گرفته بود که حال این راهی که با این سختی بالا آمده ایم را چطور باید پایین برویم،

زیرا هنگام صعود در قله ها، بالا رفتن بسیار راحت تر از پایین رفتن است، در مسیر بالا رفتن شما در عکس جاذبه زمین حرکت می کنی و همین امر کمک می کند که شما خود را در تعادل با جاذبه نگهداری و بالانس باشی، و کمتر لیز بخوری؛ اما در مسیر پایین رفتن و کاهش ارتفاع، شما درست با جاذبه هم جهت می شوی و احتمال لیز خوردن پرت شدن، چندین برابر می شود، خصوصا احتمال لیز خوردن و افتادن و اسکی کردن و پرت شدن افزایش می یابد،

دلهره تمام وجودم را دوباره داشت در تسخیر خود در می آورد، احساس دلهره ایی خیلی بیشتر از ترسی که پایین صخره ها و قبل از عبور از آن قطعه سخت و نفس گیر داشتم؛، لذا نه کوله ام به زمین گذاشتم و نه چوب دستی، دوستان بار بر زمین گذاشتند و نشستند و شروع به خوردن چای و خرما کردند، دوستم گفت لیوانت را بده برایت چای بریزم، گفتم من نمی خوردم، به من خرما تعارف کرد با شدت بیشتری گفتم که چیزی نمی خورم،

چشم هایم نگران زوج جوانی بود که در جهت پایین رفتن بود و مسیر های شیب تند را طی می کرد، و مسیرهای پرتگاهی را یکی پس از دیگر امتحان می کردند و رفت و برگشت های شان نشان از ورانداز مسیر بود و تا آنجا رفتند که از چشم هایم خارج شدند، خود را در این مسیر جای آنها می گذاشتم و در جایگاه خود را تصور می کردم که آنها بودند، و همین امر هر لحظه بر وحشت و دلهره ام می افزود،

گروه دوم با دوستان همنوردم مشغول رایزنی برای برگشت بودند و این دو نفر هم که تیز و بز جلوتر از ما صعود کرده بودند، مثل گروه اول و ما، اولین باری بود که به این قله صعود می کردند و از راه های آن بی اطلاع بودند، ولی تفاوت آنها با تیم اولی این بود که قبل از آمدن به اینجا گزارشات صعود دیگر تیم ها را خوانده بودند و این مسیر را به قول خودشون با تِرَکِ چی پی اس (GPS) یگ گروه کوهنوردی دیگر که این مسیر را آمده بودند طی می کردند که ده متری در بعضی جاها خطا داشت، ولی با همان روش تا آنجا آمده بودند و همین مسیری که همنوردان ما پیشنهاد داده بودند، را می خواستند دنبال کنند،

ولی من اصلا با این مسیر موافق نبودم و بدنم می لرزید که از آن عبور کنم، و با خود می گفتم من هرگز توان عبور از این مسیر را ندارم، در بحث های دوستان هم شرکت نداشتم، تمام استرس بودم که اگر اینها حرکت کنند، و مرا مثل قبل از صعود و قبل از عبور از این صخره ها و... مجاب کنند که بازگشت را از این مسیر داشته باشیم چه خواهم کرد، هر لحظه که به بازگشت نزدیک می شدیم ترس و اضطرابم افزوده می شد،

می دانستم بمانم دوستان مجبورم خواهند کرد از مسیری پایین برویم که به قول آنها تنها مسیر بازگشت بود و من مرگ را در این مسیر جلوی راه خودم می دیدیم، از بالا قله ریزان دشت لار و قله دماوند چشم نوازی می کرد و شیب ملایمی که جلوی پایم در این سمت می دیدم، پیشنهادم می داد که بازگشت را از این طرف در پیش بگیریم، اما این درست عکس جهت ما در مسیر آمدن بود و...

و دوستان نیز اصلن موافق رفتن به این مسیر نبودند، و حرف های شان تمام دور این مطلب می چرخید که تنها راه بازگشت همان است که دوستان دیگر هم رفته اند و... و من هم از آن سو نمی توانستم حتی تصورش را هم بکنم که در حالت پایین رفتن از صخره های این سو باشم، و در نهایت هم گفتم من از این طرف نخواهم آمد.

یکی از همنوردانم گفت عزیزم به این شیبی که در پایین پای خود نگاه می کنی توجه نکن ممکن است از آن سویی که خودت پیشنهاد می کنی بروی و با شیب هایی تندتر مواجه شوی که سخت تر از اینی باشد که اینجا از آن می ترسی، هرگز نباید در مسیرهایی رفت که کسی از آن نرفته است، گفتم ولی این مسیر صاف و راحت است، ولی نه همنوردانم قصد همراهی با من را داشتند و نه من قصد داشتم از مسیری بروم که آنها پیشنهاد می دادند،

در یک بکش بکش گیر کرده بودم و هرچه به زمان بازگشت نزدیک تر می شدیم، استرس من هم هر لحظه اضافه می شد، تا این که در ساعت 25/12 به ناگاه به طرف دشت لار حرکت کردم، تا مسیر را ورانداز کنم، کمی که جلوتر رفتم دیدم راه خوبی است مسیر شنسکی است و شیب مناسب است، بدون این که آهنگ حرکت کسی را داده باشد به دوستانم گفتم من از این مسیر می روم و راه خود را گرفتم و راه کاهش ارتفاع از این سو را در پیش گرفتم، کسی به دنبالم نیامد و احساس کردم که دوستان نخواهند آمد و من راه را به سرعت ادامه دادم و در واقع با هر قدم که پایین می رفتم از استرس فرار می کردم.

خیلی دوست داشتم که متن یادبودی که بر بالاترین نقطه ریزان به افتخار یکی از قربانیان کوهستان نصب شده بود را بخوانم، ولی دلهره امانم را بریده بود دوستان را گفتم جمع بشوند و عکسی به یادگار بگیریم و چند عکس گرفتیم و از تابلو هم عکس گرفتم با بعدا اگر زنده ماندیم سر فرصت بخوانم.

متن این یادبود که توسط شرکت پارس خودرو نوشته بود بدین شرح است:

هوالباقی

آن را که بر بالاترین قله شد فراز

دیگر گریز نیست مگر برگشت یا که پرواز

جعفر ناصری متولد تیرماه 1356 تهران. او ورزش کوه نوردی را با گروه کوهنوردی کارگران پارس خودرو از سال 1386 شروع نمود. ضایعه از دست دادن همنورد و همکار خوش اخلاق و پر انرژی آقای جعفر ناصر در مسر بازگشت از قله ماناسلو (8163 متر) در منطقه هیمالیا مورخ 21/2/1391، موجب از دست دادن یکی دیگر از امیدهای جامعه کوهنوردی کشور گردید، که همه را در سوگ خود نشاند. بدین وسیله یاد و خاطره همکار عزیز را با نصب پلاک یادبود بر فراز قله ریزان آخرین قله ایی که در مورخ 18 اسفند 1390 صعود کرد را گرامی می داریم.

برخی سوابق ورزشی آقای جعفر ناصری:

صعود زمستانی به قلل دماوند، علم کوه، سبلان، و صعود به برخی زا دیواره ها و یخچال های بلند ایران

صعود به قله آرارات (5137 متر) در سال 1387 ترکیه

صعود به قله موستاق آنا (7546 متر) چین در سال 1388

صعود به قله نان کون در ایالت جامو و کشمیر هند به ارتفاع 7135 متر در سال 1389

روحش شاد و راهش پر رهرو

دشت لار را نشانه گرفتم و با سرعت به سمت پایین حرکت کردم، خیلی از قله دور شده بودم و کسی مرا همراهی نمی کرد، و کم کم داشتم مطمئن می شدم که دوستان همنوردم مسیر خود را خواهند رفت و من مسیر خودم، دشت لار پر بود از آغل گروه های گوسفند داری که آنها را می دیدیم که چادر دارند و جاده ایی که در امتداد رودخانه که به نظر می رسد به سمت سد و دریاچه لار و به سوی دماوند در حرکت بود و اتومبیل های نیسان هایی که مثل نقطه ایی دیده می شد،

گرچه از دشت هویج با 2400 متر ارتفاع از سطح دریا تا قله ریزان با 3575 متر چیزی حدود 1175 متر را در شیب زیاد صعود ارتفاعی داشتیم، ولی در این طرف انگار ارتفاع از نوک قله تا کف دره لار خیلی بیشتر بود که گرچه ارتفاع دشت لار چیزی حدود 2650 متر از سطح دریاهای آزاد بلند است و در واقع چیز حدود 265 متر از دشت هویج بلندتر است ولی در مقابل شیب قله به سمت دشت لار بسیار کمتر بود و یال با کشیدگی بسیار زیادی به دشت لار در آن دور دست ها ختم می شد و همین باعث می شد که بتوانم با خطر بسیار کمتری به کاهش ارتفاع اقدام کنم و امید داشتم خود را به دشت لار رسانده و با نیسان وانت هایی که برای بردن شیر و و محصولات لبنی و... چوپانان و عشایر آمده بودند، خود را به سمت لار و جاده اصلی تهران – شمال برسانم و به تهران باز گردم، 

آنقدر ارتفاع کم کردم که به محیط صاف تری رسیدم که شیب بسیار کاهش یافته بود و لذا می توانستم بالاتر از خود را ببینم، که در این لحظه دیدم همنوردانم هم سرازیر شده اند، خیالم راحت شد که آنها هم دارند می آیند و این مسیر را انتخاب کرده اند و لذا برای عبور آنها هم نگرانی کمتری خواهم داشت، به راه خود ادامه دادم با خود گفتم که آنها هم قصد دشت لار را کرده اند، ولی نه، آنها هم شروع به صدا کردن من کردند، ایستادم ولی آنها قصد پایین آمدن چون من را نداشتند و به سمت قله سیاه ریز (3250 متری) که بین قله پرسون و ریزان قرار داشت به صورت اُریب شروع به حرکت کردند با این حرکت متوجه شدم که آنها قصد مسیر پرسون را دارند، من هم به سمت راست متمایل شده و آنقدر فاصله ارتفاعی را آنها کم کردند و من بالا رفتم که قبل از قله سیاه ریز به هم رسیدیم، یکی از همنوردانم به شدت ناراحتی می کرد، و این عملم را تقبیح می کرد، و شدید معتقد بود که باید از همان مسیر مشخصی که دیگران می رفتیم و می گفت اگر به دشت لار برویم، شب در دشت لار گرفتار می شویم و فرصت بازگشت نمی یابیم.

به حاشیه سیاه ریز رسیدیم، باتوجه به این که ظلع این قله در سمت پرسون صخره ایی و پرتگاهی بود، تصمیم گرفتیم آن را دور بزنیم و خود را در آنسویش، به پرسون برسانیم و از آن مسیر به دشت هویج باز گردانیم، با همین قصد خود را به سمت یال منتهی به سیاه ریز از طریق دشت لار رساندیم تا از پایین ترها صخره های سیاه ریز را رد کنیم و خود را به راه های منتهی به قله پرسون برسانیم و به دشت هویج برگردیم؛ و بالاخره در یک نقطه خود را در مسیر دور زدن انداختیم، اما این سوی قله سیاه ریز نیز به طرز وحشتناکی دارای شیب های تند و بلند بود، به طوری که مدت زیادی را در شرایطی بودیم که هنگام صعود از سمت دشت هویج به ریزان داشتیم، و هر آن احتمال سقوط به دره دوباره داشت تکرار می شد، ولی دیگر راهی برای بازگشت نبود و باید جلو می رفتیم، آنقدر رفتیم که از این شرایط را پشت سر گذاشتیم، ساعت 48/14 بود که کار عبور از حاشیه سیاه ریز به پایان رسید و راهی در مسیر پیاده روی از دشت لار به پرسون و دشت هویج در ساعت 21/15 محقق شد و حال ها بهتر شد، و نوع سخن گفتن ها تغییر یافت.

اینک در مسیری بودیم که گویند از مسیرهای قجری بوده است که شاهان قاجار را به دشت لار می بردند. و ما به سرعت راه بازگشت به دشت هویج را در پی گرفتیم، و در حالی که دیگر رمقی نداشتیم در ساعت 25/16 به دشت هویح رسیدیم و بعد یک ساعت و نیم استراحت و نهار، در ساعت 09/18 دشت هویج را به سمت افجه ترک کردیم، در حالی که زبانمان به شکر نعمت جستن از شرایط مرگ آفرین بارها و بارها باز کردیم و واقعا بسیاری از مسیرها حرکت در لبه پرتگاه مرگ بود و هر آن برای هر کدام مان سقوط حتمی بود ولی خدا نخواست که این جا آخرین ایستگاه زندگی ما شود.

برای کسانی که قصد پایین آمدن از ریزان را دارند پیشنهاد می کنم کمی ارتفاع را از سمت دشت لار کم کنند و از دره بین ریزان و یال منتهی به پایین آتشکوه از مسیر سمت دشت لار را هم بررسی کنند چرا که این راه کوتاه ترین در مقایسه با دور زدن سیاه ریز و پرسون باشد. در غیر این صورت ایمن ترین مسیر کاهش ارتفاع به سمت دشت لار خواهد بود.

از دیدگاه من ورزش کوهنوردی یک ورزش عالی است، ولی باید مسیرها را قبل از صعود مطالعه دقیق کرد که در محل و هنگام صعود به بررسی و امتحان مسیرهای جایگزین اقدام نکنی، و تصویر مسیر رفت و بازگشت در فضای مجازی گوگل برسی کرد و با افراد سابقه دار در صعود مشورت کرد و گزارش های صعود را بخوانیم تا این مسایل برای ما پیش نیاید.

این صعود از صعود به دماوند هم برایم سخت تر و دلهره آور تر بود، و به قول همنوردانم شلاق محکمی در این مسیر سخت بر ما نواخته شد و اینک با این حرکت آماده صعود به دماوند خواهیم بود. دوستان هم که سابقه کوهنوردی از سال 1388 تا به حال داشتند، نیز این صعود را سخت ترین در تاریخ کوهنوردی خود می دانستند و آن را با حمله به فتح قله خرسنگ مقایسه می کردند.

باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان

• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
• باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان باز دشت هویج و اینبار صعود به قله ریزان
•  

مرد می خواهد در میان این همه گرگ برقصد،

روی اخگرهای سرخ و داغ، پا این پا کند،

دلی فارغ از مهر، تا میان مرده ها راحت راه رفت،

چشمی بی رحم، که به نظاره سروها بر دار نشست،

گوش ها و چشم هایت، باید ستبر از ظلم شود،

تا به شنیدن ناله های بی گناهان گوش سپرد،

باید،

برای درد و دل مادران، گوش شنوایی تهیه دید،

دستان ترک خورده پدر را، روغنی شفا بخش دست و پاکرد،

چشمان به درب مانده را، امیدی تدارک دید.

دهان های مملو از فریاد را، فضایی در نظر گرفت.

برای آه های در دل مانده، خدایی جست، شنوا،

اما،

پژواک ها دیگر از کوه و صخره باز نمی گردند،

گویا صخره ها نیز حال بازتاب دادن غم را ندارند،

آسمان دیگر با باد همراهی نمی کند،

باد صبا پیامی نمی برد و سخنی باز نمی گرداند،

چشم ها را دیگر اشکی برای ریختن در سحرگاهان نیست.

خدا نیز انگار چشم خود را بر ما بسته است،

او نیز دیگر نمی خواهد ما را ببیند،

اما،

 من باز امیدوار، چشم به افق دوخته ام،

تا رهایی را به نظاره بنشینم،

اما نه بر روی زمین،

که بر دستانی گرم، که راهی سرزمین نورم کنند،

و،

درد تمام،

غم و غصه تمام،

رنج تمام،

اما، رنج را پایانی هست؟!

"رمضان، ماه میهمانی خداست"، اما نمی فهمم این چه طرز میهمانیست و  این چه رسم، آیین و اخلاقیست، و از کی تا به حال میزبان، میهمان را در گرسنگی و تشنگی نگه می دارد، شاید در رسم "عاشق کشی و شیوه شهر آشوبی" این چنین روا بوده باشد؛ که حتی در آن صورت نیز نباید، این رسم را بر همگان ساری و جاری ساخت، و تنها بر عاشقان است که این چنین خود را در مهلکه عشق بیفکنند و کشته شوند،

در غیر این صورت باید به همه انسان ها آنقدر معرفت داد که ابتدا عاشق "لیلی" شوند و بعد این چنین "رسم عاشق کشی" و "شیوه شهر آشوبی" در میان شان به راه انداخت، و لیلی وار بر مجانین، کوه کندن چون فرهاد را واجب کرد، و آنگاست که اگر لیلی در بی میلی تمام زد و ظرف دلت را شکست، خواهی گفت "اگر با من نبودش هیچ میلی / چرا ظرف مرا بشکست لیلی؟".

دادن نام میهمانی به گرسنگی و تشنگی در کنار سفره ی کریمی، شاید در همان ردیف سخنانی است که وقتی کسی به سرطان مبتلا می شود، و تلاش ها برای نجاتش به سرانجام نمی رسد، و این عزیزترین از دست می رود، و مردمی بر صاحب عزا، بگویند، "صبر کن، این خواست خدا بود"، گویا باید هر چه سنگین است و توان توجیه اش را نداریم، و در آن می مانیم را  به خداوندگار نسبت دهیم، اگر منطقی داشتیم، که توضیح می دهیم و اگر منطقی نداشتیم، دوش های کوتاه خدا! آماده است که آن را به او نسبت دهیم، انگار دیواری از دیوار خدا کوتاه تر نیست.

من نمی دانم فلسفه واقعی روزه گرفتن چیست، اما از مجموع آنچه اهل دین می گویند، بر سه بعد تکیه می کند، رویکرد اول به نفع بهداشتی روزه برای بدن انسان تاکید دارد، دیگری بُعد تعبد را اساس و دلیل خود قرار داده و از اطاعت بی چون و چرا از احکامی سخن می گوید که در شریعت بر آن تاکید شده است، سومین دلیل بر اخلاق اجتماعی استوار است که به وسیله روزه بتوان درد "ندارها" را درک کرد.

اما کاش فلسفه واقعی اعمال منتسب به دین روشن بود، که اگر فلسفه وجودی امری ساقط می شد، بتوان به راحتی از آن روی گرداند، و یا لااقل اعمال بر کسانی واجب می شد که فلسفه آن عمل بر آنان صدق می کند. به عنوان مثال اگر در روزه گرفتن بحث، بحث "فهمیدن درد ندارهاست" که چرا در این صورت باید "فقرا" روزه بگیرند، که خود در درد نداری غرقند؛ از سوی دیگر دارندگان مُکنَت و مال هم در این ماه خوراک شان حداقل دو برابر حد معمول می شود، مثلا اگر در روزهای عادی ما یک نوبت غذای مفصل می خوردیم، در این ماه این به دوبار افزایش یافته، و روزه داران به طور معمول در ساعت افطار و سحر، در حد غیر متعارفی می خورند، افطار به علت گرسنگی و حمله ایی که به سفره می کنند؛ و سحر هم باز برای کسب آمادگی برای یک روز نخوردن، که باز خوردن اوج می گیرد، و این در عمل نقض غرض است و فهمیدن درد ندارها در کار نخواهد بود.

یا اگر روزه را خدا قرار داد که شامل پالایش بدن شویم و با نخوردن کمی بدن بان نخوردن استراحت کند، باز نقض غرض است، که اول شب در حد مرگ بخوریم و بخوابیم و یا آخر شب باز در همان حد بخوریم و دو هجوم شدید و پشت هم به سفره های رنگی و نامعمول و..، در این ماه نیز باعث خواهد شد که دیگر پالایشی صورت نگیرد بلکه ورودی غذا به بدن در این ایام افزایش خواهد یافت و بالطبع این امر نیز محقق نمی شود.

مگر این که بگوییم ما اطلاعی از علت قرار دادن این عمل بر دوش انسان نداریم، و خدا هم در این خصوص نگفته و ما بی پرسش موظف به انجامش هستیم، که این نیز به نظر نمی رسد، که خداوند عملی را به دور از عدل، انصاف، سودمندی، خارج از مدار علم و... بر بشر تحمیل کند و آن حکیم بخواهد عملی که شامل ضرر و زیان است را به بدن انسان ها واجب سازد، چرا که این حکم وجود دارد که هر عملی به انسان ضرر برساند، بر او حرام می شود.

در این ماه همواره با این سوال ها می مانم، و روزه را می گیرم و زجر می کشم. یک ماه سخت که حداقل از این دو نفع بهداشتی و اخلاقی در ظاهر خالی است و گویا ما بر اساس تعبد روزه داری می کنیم، و دلیلش را نمی دانیم؛ که در این صورت این بدترین نوع عبادت خواهد بود که بی هیچ معرفت و شناختی "در زمینی بیل می زنیم که نمی دانیم چه می کاریم و چه برداشت خواهیم کرد".

این جاست که ورود به این ماه تبریکی ندارد و خواهیم شنید که "باز ماه رمضان آمد و زجرها شروع شد، نظم زندگی، خورد و خوراک، خواب و کسب و کار تعطیل و معطل روزه"، و در آخرش هم خواهیم شنید که "خدا را شکر که این میهمانی! به اتمام رسید، راحت شدیم"، "شرش کم" و...

امسال هم بر همان مدار سال های گذشته، ماه رمضان آمد و سختی اش را بر دوش هامان گذاشت و رفت، و من نمی توانم این وجوب را به دوش ایزد حکیم و دانا بینذارم یا...

کاش هیچ عبادتی واجب نمی شد و تمام عبادات از سر اختیار به عهده مومنین قرار می گرفت و هر صاحب ایمانی آزادانه حق انتخاب عبادتی را می داشت که بدان عشق می ورزید و منطقی اش می یافت، انگاه بود که دیگر وقتی نمازمان را بجا می آوردیم، نمی گفتیم "آخ جون راحت شدیم" و این نیز انجام شد، و به قول مولانا "ای که در مسجد روی بهر سجود/ سر بجنبد، دل نجنبد، این چه سود".

کاش جانم را آب های سرد دریای زرد می ستاند،

کاش من هم از کادر سانچی بودم،

کاش آشیان آخرم زیر خروارها آب های سرد دریای زرد می شد،

آنجا آنقدر مورد توجه خداست، که میلیاردها انسان به گردش بی آنکه مدعی دینی آسمانی باشند می زیند،

آنها از خدای ما هم شاید بی خبرند، خدایی از خود دارند، خدایی متفاوت،

گویند از پرندگان آسمان، تنها هواپیماها را نمی خورند،

از روندگان زمینی، فقط اتومبیل ها را خوردنی نمی دانند،

و از موجودات دریاها، تنها خوردن کشتی ها را حرام می دانند،

آنهم نه به خاطر حرام بودنش، از این نظر که از آهن است و دندان های شان توان جویدنش را ندارد،

اما یکرنگ، در کنار هم با بودا و کنفوسیوس خود، دل شادند.

دنیا آنان را تروریست نمی شناسند،

ریش های بلندشان لرزه بر جان آدمی از قصاوت قلب شان نمی اندازد،

آنها را به کار می شناسند و تولید و تجارت،

دنیا را خوب به خود جلب کرده اند،

این روزها پکن، شانگهای، تایپه، سئول، مانیل، توکیو و....

هر کدام شان افتخاری است برای آسیا، و بلکه جهان.

اینجا در خاور میانه جایی و چیزی برای افتخار کردن نیست،

مقدس ترین مکان هایش، بهانه اییست برای خونریزی و قتل و کشتار،

تشنگی مدعی ترین مقدسینش را، خون برطرف می کند،

اینجا انگار خدا تنها آداب خون ریزی را از آسمان نازل کرده است،

هر چه در خون ریزی ماهرتر باشی محبوب تری،

اینجا طالبان صلح را "مرعوب" می نامند،

اینجا حکیمانه ترین سخن، سخن از جنگ است،

رجز خوانان مرگ، قدر می بینند و بر صدر می نشینند.

اینجا دم از صلح زدن، مردانگی ات را زیر سوال خواهد برد،

اینجا شعرها با "جنگ جنگ" هم قافیه می شوند.

اینجا شعارها در صدرند، و زحمات هزاران ساله بشر بی قرب و منزلت،

اینجا مرگ و نیستی خواستن برای دیگران آرمان و آرزویی است مقدس،

اینجا خط قرمز از زندگی گفتن است،

سود و تجارت حول و حوش مرگ قرار گرفته،

زندگی ها را می توان به مفت تباه کرد و بر افتخاراتت افزود و قهرمان شد.

جهانی شدن امری در حال وقوع، و ما در حال گذار به دوره ایی هستیم که همه چیز را متحول خواهد کرد، روندی که به حرکت رودخانه ایی آرام می ماند که هر روز بر میزان آب و سرعتش افزوده می شود؛ راهی که برای ملت های در حصار مرزهای سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و... باقی می ماند، همراهی و تمرین و کسب آمادگی برای تاثیرگذاری و تاثیرپذیری است، و کنترل این روند را راهی جز دخیل شدن فعال در آن نیست.

می توان خود را در محاصره و انزوا تا مدتی نگهداشت، اما سیل بنیانکنی این جزیره ها را روزی چنان غرق خواهد کرد که دیگر اثری از آنها نماند، عدم پیویستن به چنین روندی به سان عدم واکسینه شدن در مقابل شرایطی بسیار خطرناک است، ایستادن در مقابل این روند و دوری از آن نیز باعث خواهد شد که سیلی بنیانکن شده و صد در صد بر بادت دهد.

یکی از مشخصات دوره جدید ایجاد ارتباطات سریع و فراگیر است و شبکه های اجتماعی نیز تمرین و مقدمه شروع دوره ایی است که انسان ها فارغ از نژاد و مذهب و بی توجه به مرزهای جغرافیایی، مذهبی و... با هم در ارتباط موثر خواهند بود.

دوستی می گفت "دنیای مجازی خیلی گسترش یافته، همه چیز مجازی شده است،" گفتم "چیز مجازی وجود ندارد، همه چیز حقیقی است، آنچه گفته می شود، آنچه نوشته می شود، آنچه به تفکر در آید، آنچه ابراز می شود، همه ناشی از یک دنیایی حقیقی است، که تنها توسط دنیای مجازی منتقل می شود، همین و بس،"

حال بگذار آنان که این فضای ارتباطی مردم را دوست ندارند، هی "پا روی سیم بگذارند" و یا این سیم را قطع کنند، با این کار فقط جلوی انتقال واقعیت هایی را می گیرند، که حقیقتی موجودند، واقعیتی که از بین رفتنی نیست.

به عنوان مثال تلگرام نشان داد که این مردم چقدر حرف برای گفتن داشتند، و تا به حال جایی برای بیانش نمی یافتند، تا این که در غیبت دستانی داخلی برای مهیا کردن شرایطی برای گفتن و ابراز (یا همان گفتگو)، دستی از خارج کشور آمد و این امکان را برای مردمی محروم از این امکان مهیا کرد.

حال وقتی به بستن راه های ارتباطی مردم، بستن مطبوعات، انحصاری کردن صدا و سیما در دست عده ایی اقلیت، مال خود کردن تریبون های ملی و مذهبی، انحصاری کردن مراسمات ملی و... فکر می کنم، به چشم خود می بینم که وقتی شما با مردم خود این کردی، دیگری خواهد آمد و خلا موجود را بجای شما پر خواهند کرد؛

لذا به کسی که حکم به بستن این راه های ارتباطی می دهد، باید گفت "خود شکن آینه شکستن خطاست". لذا بعضی که می خواهند با تمسک به این امر که دنیای مجازی، دنیایی غیر واقعی است و با دست آویز قرار دادن این توجیه، به بستن و طردش اقدام کنند، باید گفت این دنیایی است کاملا واقعی و با مابه ازای حقیقی، که تنها با تلگرام و... بستر بروز یافت.

بستن بسترهای بروز، تنها به تاخیر در جوشش این حقیقت می انجامد و همین و بس. بالاخره حقایق موجود خود را تحمیل خواهد کرد و باز راهی برای بروز خواهند یافت. و بستن آن باز همان نادیده گرفتن مساله و پاک کردن صورت مساله ایی خواهد بود که نیاز به حل دارد، نه پاک کردن صورت مساله.

عملیات نصر هشت در سال 1366 آخرین حرکت نظامی ما بود، که این شهید بزرگوار را در کنار خود داشتیم، او در این ایستگاه در تاریخ 29 آبان 1366 از قطار همقطاری ما پیاده شد، او پیاده شد تا باز حکایت تنهایی ما، و روند خالی شدن سنگر از همسنگران ادامه یابد، و این دفتر با باز خونی دیگر ورق بخورد، و چه ذلیل مردانی اند، آنانی که بر موج خون این عزیزان سوار شده و آنان را سپر مقاصد شخصی، سیاسی، جناحی و... خود کرده و این عناصر قدرت ملی را در راستای کسب قدرت و عوامفریبی استفده می کنند، و این عزیزان را دستمایه تحرکات سیاسی و کسب قدرت خود کرده اند، جناح سیاسی اصولگرایان که مراسم یادواره های چنین خون هایی را سکوی کسب آرای انتخاباتی، و کوبیدن رقیب سیاسی خود کرده و می کنند، در تاریخ دفاع از وطن، از جمله روسیاهان ثبت خواهند شد.

آن روزها کارمان با نقشه های جنگی با مقیاس های مختلف بود، لذا همواره وضعیت جنگ و خطوط جنگی را در این نقشه ها چک می کردم و در ذهن خود سناریو سازی های کودکانه مختلف را چه در جبهه خودی و یا در جبهه دشمن چک و بررسی می کردم، و به عنوان مثال با خود تصور می کردم که اگر دشمن از خطوط نازک و کم نیروی ما بگذرد، چقدر طول خواهد کشید، که ما به خود آییم، و یا وقتی ما به خود آمدیم آنها تا کدام منطقه و یا شهر ما خود را رسانده است، رویاهایی آزار دهنده که تاریخ نشان داد چندان هم کودکان نبود، و نبرد مرصاد اتفاق افتاد و دشمن تا چند کیلومتری و در آستانه کرمانشاه رساند و... خطوط جبهه ها و یا همان خطوط تماس ما با دشمن آنقدر طولانی بود، که وقتی به گستردگی اش فکر می کردی، وحشت تمام وجودت را فرا می گرفت، که چطور می توان این همه مرز را پوشش داد، گاه با خودم می گفتم اگر نیروهای دشمن از خطی از خطوط متعدد ما بگذرند و اتومبیل های نظامی اش را در جاده های ما بیندازند و بیایند جلو، چقدر طول خواهد کشید تا ما متوجه شویم، و جلوی آنها را سد کنیم،

همیشه با خودم فکر می کردم چطور می توان همه خطوط را پوشش داد که سوراخی نماند، که دشمن در آن رخنه کند، و ما را دور بزنند، و ناگهان وقتی به خود بیاییم، که دشمن را پشت سر خود ببینیم، که ما را محاصره کرده است، و هیچگاه در هیچ مقری خود را امن از دوری دشمن نمی دانستم. خطوطی جنگی که باید حفظ می شد، تا دشمن توان رخنه به داخل خاک ایران را نیابد، آنقدر طولانی بود که گاهی در خط مهران دیگر خط مقدمی وجود نداشت و این گشتی ها بودند که با حرکت مداوم خود این مرزهای طولانی را کنترل می کردند، کنترل که چه عرض کنم، دل خوش کردنی بیش نبود، چرا که این گشتی ها گاه از خطوط هم رد می شدند و دنیایی در عالم تداخل با گشتی های دشمن داشتند.

آن روزها آنقدر خون از ما در این زمین های سوخته از آتش، به زمین ریخته بود و می ریخت که وقتی خورشید در سمت غرب به غروب می نشست، و در پشت خاکریزهای دشمن فرو می رفت، انگار رنگ خون به آسمان می پاشید، و غروب غم انگیزی را برای ما رقم می زد، و انگار در دل شب های تاریک جنگی، حکایت غربت ما را در سکوت، با جار و جنجال بسیاری فریاد می کرد، این روزها انگار داشت غروب مظلومیت ایران رقم می خورد، غروبی که هر چند گاه ماهی روشن در آسمانش روشنی بخش بود، ولی دیگر هرگز به صبح نگرایید، و همچنان این آب و خاک در گروگان گرفته شده، دستمایه رقابت های منطقه ایی و جهانی شد، و تاوان سنگین این رقابت ها را در تحریم و دشمنی توامان، باید مردم ایران و عراق می پرداختند.

آنروزها هنوز از حاضرین در جنگ از طرف سپاه، کسی نه درجه ی نظامی ایی گرفته بود، نه کسی مافوق خود را "سردار" صدا می کرد و نه احترامات نظامی معمول بود، و نه درجه داری وجود داشت، که به درجه اش ببالد و مغرور شود، فرمانده تیپ و لشکر را اگر نمی شناختی، در میان نیروهایش گم بود، و نه مافوق و نه مادونی بدان معنا دیده می شد؛ همه انگار برادرانی بودند با فاصله های سنی و یا مسولیت هایی متفاوت؛ کادرهای سپاه، بسیجی ها، مشمولین (سرباز وظیفه سپاه)، بیست درصدی ها [1]، همه و همه به یک چشم نگریسته می شدند، آنروز سخن از قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا نبود که پروژه های میلیاردی اقتصادی، و انحصار مزایده ها را یکه تازانه بدست گیرد، و غولی اقتصادی شود، رقابت ناپذیر، و رقیبی شکست ناپذیر برای بخش خصوصی کشورش، که همه زیر چرخ های قدرتمندش له شوند و بمیرند و یا مجبور شوند، ذیل این قرارگاه با شرایط آنان کار کنند و... آنروزها نام قرارگاه خاتم قوت قلب مردم بود که هماهنگی عملیات ها را به عهده داشت تا نبرد با دشمن متجاوز خارجی بهتر پیش رود، و مردم در داخل کشور، آب تو دلشان تکان نخورد.

آن روزها اگر سری در سرای سپاه بود، تمام همتش دفع تجاوز غول متجاوزی بود، که با دوپینگ دلارهای کشورهای عربی منطقه و نیروی نظامی و تسلیحاتی شرق و غرب از چراغ جادو بیرون جهیده بود و باز می خواست حکایت دردناک تجزیه ایران در حمله اعراب به ایران را دوباره از نو در قادسیه، جلولا، تیسفون و... زنده کند و باز ناموس این کشور را یکسره به اسارت برده و در بازار، شهرهای بصره، بغداد، کوفه، سامرا، موصل و... در معرض فروش چشم های ناپاکی به حراج بگذارد، که عادت به تجاوز و غارت داشتند،

و در این سو، جماعتی به پا خواسته بودند تا با ارتش ج.ا.ایران همراه شوند و نگذارند این سردار جدید قادسیه رویاهای مخوفش را محقق سازد، لذا در این روزها از هر استانی 5 درصد کادر سپاه می آمدند تا 95 درصد داوطلبین را که هر ساله به شوق دفاع به جبهه ها سرازیر می شدند را هدایت، سازماندهی و فرماندهی کنند.

آن روزها سپاهی بودن آنقدر حرمت داشت که حتی بنیانگذار این انقلاب هم می گفت "ای کاش من هم یک پاسدار بودم"، در آن روزها سپاه روی چشم این ملت جای داشت، نه به خاطر زور و قدرتی که در داخل کشور خود و در عرصه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی داشت و... بلکه به خاطر نقشی که در دفع تجاوز دشمن خارجی بازی می کرد، و نقطه تکیه گاهی برای مردم در مقابل خصم بود، چنان که می گفتند "اگر سپاه نبود کشور هم نبود".

اما کاش این تیکه را در قانون اساسی، هرگز نمی نوشتند که از توان نظامیان در دوران صلح در راه ساختن کشور استفاده شود، و همین باعث می شد که بعد از جنگ آنان را از پادگان های دفاع در مقابل دشمن خارجی، به صحنه اقتصاد، سیاست، فرهنگ و... وارد نمی کردند، و صحنه گردان این بخش ها، مردمی می ماندند، که باید صحنه گردانش باشند، و آنان هم در پادگان های خود می مانند، تا این که اینچنین رقیب مردم خود نشوند.

اما در همان روزهای سخت و دهشت آور جنگ، هم انگار جمع های کوچکی از پاسداران، پای ثابت جنگ، و انگار جنگ را به کنترات خود در آورده بودند، و قصد بازگشت تا قبل از پیروزی و تعیین تکلیف جنگ نداشتند، انگار این پروژه بزرگ "دفاع ملی" را یک تنه به نام خود زده بودند، و تا اتمامش قصد خروج از جبهه را نداشتند. و یا انگار در روستا و شهر خود و نزد پدر و مادرشان دلبستگی و... نداشتند و تمام دل و جان شان را وقف جنگ و دفاع کرده بودند، و در تمام مدتی که این 95 درصد، بعد انجام عملیات اصلی به خانه و کاشانه اشان برای انجام کارهای شخصی، بر می گشتند، این پاسداران می ماندند تا مقدمات آمدن دوباره آنان را برای عملیاتی دیگر در فصل آتی عملیاتی فراهم نمایند، تا وقتی که آهنگ اعزام سراسری دیگری در پایان هر سال نواخته می شد، اینان می ماندند تا چادرها را جاروب کرده و برای آمدن زمان دوباره عملیاتی جدید، و نیروهای داوطلب آماده کنند.

شهید سید ضیاالدین شاهورانی [2] از این قسم پاسداران بود، او اینک مردی جوان با قدی کوتاه بود که همتی به بلندای یک شب اسرار آمیز جنگی در دل داشت، او تفکری بلند بالا داشت و گرچه از سرزمین هژبر یزدانی آمده بود، اما انگار از آن ثروت و مال و حشم هیچ بهره ایی نبرده بود، انگار حتی هیچ خانه و کاشانه ایی هم برای بازگشت به پشت جبهه نداشت، او انگار این روزها سرزمین قومس را به اهلش سپرده بود و اینک سرزمین باستانی خوزستان را متعلق به خود می دانست، و به کمک جهان آرا و یارانش آمده بود؛ آنانکه مرخصی و یا ترخیصی نداشتند، که اگر داشتند هم با قبل از آن تفاوتی نمی کرد، چون زندگی اشان در هنگام اعزام و مرخصی، همه غرق در جنگ بود.

سرای این شیرمردان، عرصه شیران، بهمنشیر، دشت عباس، هویزه، خرمشهر، مهران و... بود. آنان خون هایی بر ذمه این زمین رنگی از خون داشتند که دل کندن شان را از این خاکِ بدهکار را انگار محال کرده بود. سال ها ابومسلم خراسانی، یعقوب لیث صفار و... زحمت کشیده بودند تا قسمتی از ایران بزرگ را که اکنون تنها به اندازه ی گربه نشسته ایی بر خلیج فارس، در زیر، و دریای قزوین در بالا، مانده بود، را حفظ کنند، اما سردار عرب دیگری هوای آفرینش قادسیه ایی دهشتناک، را دوباره در سر می پروراند و آن را رسما هم اعلام کرده بود، و سید ضیا و امثالهم آمده بودند که اینبار سد راهش شوند، و از تکرار این جنایت بازش دارند؛ آری سید ضیا از این قشر پاسدارانی بود که آمده بود، تا بماند، نه دل به رفتن داشت و نه قصدی به ترک جبهه، او که از 15 سالگی به جبهه آمده بود بر این عهد با خود ماند تا در سال 1366 زمانی که تنها 19 سال بیشتر نداشت، در عملیات نصر هشت ترکش ها سینه و کمرش را بشکافد و او را راهی جایی کند، که دوست داشت و آرزویش را می کشید، تا نماند و مثل ما رنج دیدن غارت کشور توسط لجاره ها، و اشتباهات فاحش و.. را ببیند، و خفت ماندن را نکشد.

سید محمد شاهورانی، پدر شهید سید ضیاالدین در خصوص اعزام این شهید به جبهه، بعد از شهادت برادرش سید مظفر، این چنین به انگیزه این شهید برای رفتن به جبهه اشاره می کند : "پس از شهادت برادرش (سيد مظفر) به او گفتم كه چون برادرت شهيد شده تو ديگر به جبهه نرو!  سید ضیا گفت : "تو اگر بداني صدام در اين مناطق چه خيانتي كرده و چه كارهايي كرده خودت هم تمام زندگي ات را رها مي كني و عازم جبهه مي شوي؟"

 او رفت تا امروز نماند و مثل ما نبیند، نه اخبار میلیاردها اختلاس، نه بیکاری و فقر و نابرخورداری ها را، نه لجام گسیختگی و تفسیر قانون به رای را، و نه تحجر و خشک مغزی ها را، نه نامردمی ها، نه غرور تکبر بعضی سرداران را، نه نفوذ و اعمال نفوذ آنان را در سیاست، اقتصاد، فرهنگ، انتخابات و...، نه افسارگسیختگی های شان در تفسیر قانون تشکیل سپاه را که خود را در چارچوب کشور هم حتی بعضا نمی بینند و با تفسیر وسیع از قانون تشکیل آن، خود را موظف می دانند که در هر امری داخلی و خارجی برای دفاع از انقلاب! دخالت دهند و...

آنروزها دامن سپاه از بسیاری از این گونه مسایل پاک بود و سید ضیا از کادر سپاه پاسداران در واحد اطلاعات و عملیات تیپ دوازده قائم استان سمنان بود، و وقتی به شهادت رسید، تنها 19 سال از عمر شریفش سپری شده بود (متولد دهم فرودین1347)، که در تاریخ 29 آبان 1366 در عملیات نصر 8 در حالی که از اعضای تیم شناسایی اطلاعات و عملیات برای هدایت گردان جهت هجوم به قله "گرده رش" بود در اثر اصابت ترکش به شهادت رسید.

به دلیل این که برادر بزرگترش "سید مظفر" پیش از این در سال 1365 در عملیات کربلای 5 به شهادت رسیده بود، مسولین واحد اطلاعات و عملیات سعی می کردند، او را در عملیات ها و ماموریت ها کمتر دخالت دهند تا این فرزند برای خانواده اش حتی الامکان حفظ شود، اما به نظر می رسد اصرار های این شهید و کمبود نیرو بعد از تلفاتی که واحد در عملیات شناسایی ها در منطقه عملیاتی نصر هشت داشت، آنها را مجبور کرده بود که از او نیز استفاده کنند و دست تقدیر بر این امر قرار گرفت که این گُل نیز پرپر و در کنار برادرش در امامزاده چهل تن مهدیشهر به خاکی سپرده شود، که هنوز مردمانش به زبان خاص و باستانی خود وفادارند و آنرا حفظ کرده و بدان حساس و مقیدند و سخن می کنند.

شهید شاهورانی با سن کمی که داشت، فردی جدی و در عین حال شوخ طبع بود، این دو خصلت متضادی بود که در منش شخصیتی اش دیده می شد، لباسی پلنگی عمدتا بر تن داشت که گویا با همان لباس هم به شهادت رسید، و در خاک مدفون شد، انگار این لباس را خیلی دوست می داشت، که به صورت بشور و بپوش برایش در آمده بود، اورکت کره ایی سازمانی آن روزهای کادر سپاه، نیز همواره مثل شنلی روی شانه هایش می انداخت و با غرور و سبک منحصر به فردی قدم بر می داشت، جدی، متوازن، ایستاده و سینه جلو.

دوستان زیادی داشت، مورد احترام کادر و بقیه بود، شوخی هایش هرگز به لودگی و بی مزگی ختم نمی شد، حد و مرز نگهدار بود و سکه شخصیتی خود را با گذر حد شوخی ها نمی شکست، اما شوخ طبعی اش را خیلی بروز می داد. همواره لباسی منظم و تمیز داشت، در حالی که سپاهیان آن موقع ها چندان هم مقید به تشریفات نظامی گری نبودند، اما شهید شاهورانی همواره شلواری گت کرده و با جوراب های بلند، حداقل نظم نظامی را در لباس پوشیدن خوب رعایت می کرد، آرم سپاه را زیر دکمه پیراهن نظامی اش بیشتر اوقات شاید با افتخار آویزان می کرد، و گرچه دیگران شاید همچون او مقید به این امر نبودند ولی او مقید به پوشیدن همواره پوتین بودند، این شهید بزرگوار شاید بندهای پوتینش را به دلیل سختی باز و بسته کردنش در محوطه های نظامی نمی بست، اما حتی الامکان با پوتین حاضر و حرکت می کرد، و همچون دیگران که عادت به کتانی کرده بودند، او از پوتین پوش ها بود.

به رغم حضور در واحد اطلاعات عملیات، که معمولا بچه های واحد، ارتباطات خود را با بچه های گردان های رزمی کاهش می دادند تا گرفتار سوالات پی پی آنان از برنامه های آینده عملیات ها نشوند، اما او با بچه های گردان موسی ابن جعفر تیپ 12 قائم که از نیروهای همشهریش بودند در ارتباط بود و به دوستانش در آنجا بیشتر سر می زد.

ما به طور معمول در شب های عملیات بیشتر نگران و دلمشغول کار و وظیفه سنگینی که بدان مامور بودیم و زیاد در حالات همدیگر غور نمی کردیم، اما یکی از همین دوستانش که ظاهرا در آن ساعات دلمشغولی خاصی نداشته و الگوی رفتاری این شهید را تحت نظارت خود داشته است، حالات روحی اش را قبل از شهادتش این چنین روایت می کند :

" با همدیگر انس عجیبی داشتیم قبل از عملیات نصر 8 در حالی که از چهره اش شوق به شهادت می بارید و می دانست که در این عملیات به شهادت خواهد رسید رو به من کرد و گفت : دیدار ما در بهشت !!؟ در آن لحظه حساس چیزی نگفتم ولی در تمام لحظه عملیات به آن جمله فکر می کردم تا اینکه از برادران رزمنده شنیدم شهید سید ضیاء الدین شاهورانی به لقاء حق رسیده است."

شهید سید ضیاء خوب جبهه را شناخته بود آنجا که در وصیت نامه اش این جبهه را این چنین توصیف می کند:

« جبهه دانشگاهى است كه در هيچ جاى دنيا نمونه اش را نمى توان يافت دانشگاهى كه در آن درس خلوص و عشق و فداكارى در راه رسيدن به لقاء الله آموخته مى شود، درس ايثار و جانبازى، درس چگونه زيستن و مردن، درس عبرت و شرف، درس خون و شهادت به انسان آموخته مى شود؛ اكنون كه كوله بارم را بسته ام و خود را به جهاد اصغر آماده ساخته ام، اميدوارم بتوانم در جهاد اكبر پيروز شوم و آنگونه كه مكتب تشيع اسلام خواسته است بتوانم خود را سرباز و پاسدار جندالله بپروانم.»

سید ضیا در آروزی شهادت بود و مي گفت : “ خدايا آيا مي شود يك روزي شهادت در راه تو نصيبم شود.“

اما شرایط برای رفتن سید ضیا به محراب شهادتش موقعی مهیا شد، که یکی از نیروهای واحد، در عملیات شناسایی در شب های گذشته، در میدان مین دشمن دچار حادثه شد و با قطع شدن پای او، سید ضیا جایگزینش در تیم 5 نفره هدایت یک گردان در شب عملیات نصر هشت شد، و این آخرین عملیاتی بود که او شرکت کرد و به شهادت رسید. روحش شاد و راهش ماندگار.

در این شب قدر 23 رمضان 1397 به یاد این شهید و همه دوستان همرزمم، در آن عملیات این متن را منتشر می کنم. 

[1] - طرحی که ادارات دولتی موظف بودند 20 درصد نیروهای شان را به جنگ بفرستند و این به دلیل کمبود نیرو در این اواخر جنگ معمول شده بود، نیروهایی که دیگر داوطلب نبودند و به زور به جبهه اعزام می شدند.

[2] -  نام : سید ضیاء الدین شاهورانی     فرزند : سید محمد    متولد : 1347/01/10    در درجزین   تحصیلات : زیر دیپل – مجرد  یگان: سپاه مهدیشهر-تیپ 12 -  واحد اطاعات عملیات - مسئول گروه گشتی و شناسایی     نوع عضویت : پاسدار    نوع شغل : نظامی  تاریخ شهادت : 1366/08/29  محل شهادت : ماووت عراق       عملیات : نصر 8        محل دفن : مهدیشهر امامزاده چهل تن،  نحوه شهادت: اصابت ترکش به سینه وکمر

شهید سید ضیا الدین شاهورانی

• شهید سید ضیا الدین شاهورانی شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• شهید سید ضیا الدین شاهورانی - نفرات ایستاده ، نفر اول از سمت چپ شهید سید ضیا الدین شاهورانی - نفرات ایستاده ، نفر اول از سمت چپ
• درلباس سپاه شهید سید ضیا الدین شاهورانی درلباس سپاه شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• نفر اول سمت راست شهید سید ضیا الدین شاهورانی نفر اول سمت راست شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• سنگری که بعد از شهادت سید ضیا به نامش گذاشتند سنگری که بعد از شهادت سید ضیا به نامش گذاشتند
• فرد ایستاده در کنار موتور شهید سید ضیا فرد ایستاده در کنار موتور شهید سید ضیا
• شهید سید ضیا شاهورانی شهید سید ضیا شاهورانی
• نفر دوم از سمت راست شهید سید ضیاالدین شاهورانی نفر دوم از سمت راست شهید سید ضیاالدین شاهورانی
• شهید سید ضیا الدین شاهورانی شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• شهید سید ضیا الدین شاهورانی جزیره مجنون شهید سید ضیا الدین شاهورانی جزیره مجنون
• پیکر شهید سید ضیا الدین شاهورانی پیکر شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• مشخصات شهید سید مظفر شاهورانی برادر شهید سید ضیا مشخصات شهید سید مظفر شاهورانی برادر شهید سید ضیا
• مشخصات شهید سید ضیا الدین شاهورانی مشخصات شهید سید ضیا الدین شاهورانی
•  

عملیات و شرایط منطقه عملیاتی نصر 8 از زبان آقای محمود نظری همرزم این شهید

جانباز عزیز دوست خوبم جناب آقای محمود - فرزاد - نظری که مجروحیتش باعث جایگزینی شهید سید ضیا شاهورانی در این عملیات به جای او در تیم شناسایی گردید، خاطرات خود از صحنه ایی که برایش اتفاق افتاد، اینچنین در کانال تلگرام "خاطرات اخلاص" منتشر کردند که به آشنایی به شرایطی که به شهادت این شهید بزرگوار منجر گردید، کمک می کند:

فرزاد-مهرداد-محمود, [14.11.17 09:23]

"... سلام خدمت دوستان از یاد نرفتنی. از امشب تا ۲۹ آبان (1396) که سالروز عملیات نصر ۸ هست قسمتی از خاطرات آن عملیات را به اشتراک خواهم گذاشت چون این حقیر در واحد اطلاعات عملیات مشغول بودم خاطراتی که مربوط به شناسائی آن منطقه و آن عملیات انجام دادم، بیان خواهم کرد؛ در این عملیات ۳۳ شهید سهم استان سمنان بود که ده شهید مربوط به شهر شاهرود بود.‌‌‌

در آن منطقه ما را به تیم های چهار پنج نفره سازماندهی کردند و ماموریت هرتیم بر روی ارتفاعات گرده رش مشخص شد و شناسائی های سخت و دشواری در سرمای شدید آن منطقه و مسیرهای صعب العبور و رودخانه ای که عبور از داخل آب با شدت جریانی که داشت و قلوه سنگ های لیز و تیزی که در آن بود کار ما را خیلی سخت میکرد. هر شب به شناسایی می رفتیم مسیر طولانی و شیب ها و سر بالای های تند خستگی ما را چند برابر می کرد ولی عشقم به عملیات و شناسائی لذت سختی ها را برایم دو چندان می کرد. طوری بود که بعد از مدتی همه بچه ها کف پا و انگشت هایشان آبله های خونی زده بود موقعی آبله ها می ترکید توی پوتین مان تمام خونی می شد.

کم کم تدارکات گردان ها هم به منطقه عملیاتی می آمدند و جایی را برای برپا کردن چادرهایشان انتخاب میکردند ترددها کم کم بیشتر می شد و حساسیت عراقی ها بیشتر. و عملیات شناسائی ما سختر. دشمن سنگرها و استحکام هایش را بیشتر کرده بود. میدان مین و سیم خاردارهای جلوی میدان مین را بیشتر کرده بود. ولی هیچ کدام از اینها باعث نشد که بچه های ما یک قدم به عقب برگردند. یکی از شب ها که شناسایی می رفتیم موقع عبور از رودخانه ناگهان پاشنه پای راستم بشدت سوخت، از رودخانه به هر دردسری بود عبور کردم روی تخته سنگی نشستم به علت تاریکی زیاد، پایم رو نمی دیدم دست به پایم کشیدم و بو می کردم شاید بوی خون رو متوجه بشم ولی سرمای شدید بدنم سر شده بود و درد زیادی حس نمی کردم به ناچار جوراب و چکمه هایم رو پوشیدم و به مسیر خودم به سمت خط دشمن برای شناسایی ادامه دادم تمام مسیر را بر روی پنجه پایم حرکت می کردم نمی توانستم پاشنه پایم را روی زمین بگذارم شناسایی انجام شد و مسیر طولانی و سخت را برگشتیم وقتی به خط مقدم خودمان رسیدیم هوا روشن شده بود من هم از موقعیت استفاده کردم و جورابم رو درآوردم وقتی چشمم به پاشنه پایم افتاد وحشتم گرفت پارگی عمیقی بوجود آمده بود، پاشنه پایم را سنگ های تیز کف رودخانه پاره کرده بودند.

نمیدانم چطور با اون پا و خونریزی آن همه مسیر را رفته بودم، همرزم خوبم سید علی ضیایی که آمده بود تا با ماشین واحد، ما را به مقرمان ببرد. سریع من را به بیمارستان صحرایی رساند ولی آنجا به خاطر کهنگی زخم، بخیه نتوانستند بزنند و بعد از ضدعفونی پانسمان کردند و شب های زیادی را با همان وضعیت بر روی پنجه پا به شناسایی می رفتم. روزی را بیاد میاورم که با تعدادی از بچه های واحد برای آوردن قاطری به مقر تیپ مان رفتیم، من علاقه شدیدی به سواری داشتم و تقاضا کردم قاطر را من بیاورم، بعد از تحویل قاطر سوار آن شدم و به سمت سنگر واحدمان براه افتادم و بقیه بچه ها با ماشین باز گشتند، در حال بالا رفتن از سربالایی کوه با قاطر بودم که یکدفعه قاطر سرش را برگرداند و نگاهی به جایگاه قدیم خودش کرد متوجه شدم می خواهد حرکتی انجام دهد، سریع سرش را برگرداندم تا به مسیر خودش ادامه دهد ولی متاسفانه زورم بهش نرسید و فهمیده بود که من قاطر سوار نیستم و سریع برگشت و سرپایینی را با سرعت زیاد شروع به دویدن کرد من به بالا و پایین می پریدم و اصلا کنترل و تسلطی بر روی قاطر نداشتم. همانطور که می دوید از قاطر پرت شدم و باکمر بر روی قلوه سنگی سقوط کردم نفس نمی توانستم بکشم فقط شانسم یک آمبولانس که در حال تردد از آنجا بود به همراه چند راننده لودر من را دیدند و به کمکم آمدند و سریع من را به بیمارستان صحرایی انتقال دادند و بعد از عکس گرفتن از کمرم و معاینه با دادن دارویی مرا مرخص کردند در حالی که از کمر درد، حالی برایم نمانده بود وارد سنگرمان شدم، بچه که مرا با آن حال و روز دیدند جویای ماجرا شدند و وقتی برایشان کل ماجرا رو تعریف کردم، شهید سید ضیا شاهورانی و دوستان دیگر شروع به خندیدن کردند من از درد به خودم می پیچیدم و آنها خنده های شان تمامی نداشت.

خاطراتی از زبان دوست و همرزمم آقای لطفی در تکمیل خاطرات عملیات نصر

سلام خدمت همه دوستان منم توفیق شرکت در عملیات  نصر 8 را داشتم یه خاطره ای از این عملیات دارم که گفتنش خالی لطف نیست. گروهان ما گروهان پشتیبانی شد و دسته ما  از دو دسته دیگر جلوتر با نیروی های خط شکن همراه شدیم تا چند متری خط دشمن به ما گفتند بنشینید و منتظر باشید و بعد شروع به کندن سنگر کردیم، همین طور مشغول کندن سنگر بودیم،که صدای یک گروه عراقی را شنیدیم که به سمت ما می آمدند نزدیک که شدن دستور ایست دادیم، همین که مطمئن شدیم عراقی هستند به طرفشان  شلیک کردیم و چند نفرشان کشته و تعدادی  فرار و سپس اسیر شدند، تا صبح نگاهشان داشتیم و سپس آنان را تحویل نیروهای واحد تخریب و اطلاعات و عملیات دادیم که بعد از عملیات داشتند به عقب بر می گشتند، و سپس به دیگر نیروهای بالای ارتفاع گردرش پیوستیم بعدا متوجه شدیم، که آنها می خواستند بچه ها ما را دور بزنند، و از پشت به نیروهای خودی حمله کنند، که به پست ما خوردند؛

(ادامه) شناسایی ها به صورت فشرده انجام می شد و هرشب چند تیم در راه کارهای مختلف انجام کار می کردند. یک شب قبل از حرکت، مسئول واحدمان گفت که می خواهد با ما به شناسایی بیاید. آن شب تیم شناسایی یک تیم ویژه ای شده بود، بعد از ساعت ها راهپیمایی به نزدیکی سنگر کمین دشمن رسیدیم. ما نباید توی شناسایی هایمان حتی با دیدن گشتی های دشمن درگیری بوجود میاوردیم، چون نباید مسیرهای شناسایی لو میرفتند به همین دلیل بی سر و صدا از سنگر کمین دشمن عبور می کردیم و پشت سر کمین به راه خود ادامه می دادیم تا به میدان مین دشمن رسیدیم.

وارد میدان مینی شدیم که هر شب آن مسیر را آمده بودیم و مین های سر راهمان را خنثی کرده بودیم و دوباره سرجایش گذاشته بودیم بیشتر مین های آنجا مین کیکی بود و خنثی کردنش راحت بود ولی مین های "والمر"  خطرناک بود، و چون تله ای بود آنرا خنثی نمی کردیم و نشانه ای می گذاشتیم و از رویش عبور می کردیم. به میدان مین رسیدیم و من آخرین نفر تیم بودم، به وسط های میدان مین که رسیدیم و چند متری دشمن و خیلی آهسته و بی سر وصدا، که ناگهان صدای انفجاری زیر پای چپم ، بدنم را لرزاند از ترس تکان نخوردم و همانطور ایستادم مسئول واحد آهسته و با احتیاط به طرفم آمد و آهسته گفت چی شده؟ من گفتم نمیدانم چیزی زیر پایم صدا کرد.

او نشست و پایم رو آهسته بلند کردم و یک مین کیکی زیر پایم بود این مین ها دارای دو چاشنی احتراقی و انفجاری بودند که وقتی پا روی مین می رود در یک صدم ثانیه اول چاشنی احتراقی و بعد انفجاری منفجر می شود ولی خوشبختانه این مین فقط چاشنی احتراقی اش عمل کرد و مین را به کناری انداخت و لحظاتی ایستادیم تا مطمئن شویم که دشمن متوجه ما و صدا نشده بعد بچه ها صورتم را بوسیدند و گفتند که چه شانسی آوردم. از میدان مین رد شدیم و به سیم خاردارهای توپی که سه حلقه آن روی هم گذاشته بودند رسیدیم، شب های قبل که خودمان می آمدیم تا این نقطه جلوتر نرفته بودیم ولی مسئول واحدمان گفت بریم جلوتر. سیم خاردارها را برای اینکه عراقی ها متوجه نشوند که ما این مسیر را برای شناسایی انتخاب کردیم پاره نکردیم و باید از درون سه توپ از سیم خاردارها عبور میکردیم به سختی از سیم خاردارها عبور کردیم چند جایی از بدنم زخم شده بود.

 سنگر نگهبانی عراقی ها را در سمت راست خودمان می دیدم ولی پوششی که بوته های بزرگ و کوچکی که در آنجا بوجود آورده بود مقداری جلوی دید دشمن را گرفته بود. به داخل مسیر مالرویی رسیدیم که مشخص بود محل تردد خود عراقی هاست نفسم در سینه حبس شده بود، یک چشمم به جلوی پایم و یک چشمم به عراقی

که در سنگر نگهبانی، پاس می داد، بود. به پشت سر، سنگر نگهبانی رسیدیم مسئول واحدمان گفت بشینیم و نگران این بودیم که یک وقت پاس بخش عراقی ها بیاد و بخواهد سری به نگهبانش بزند و او راحت ما را می دید.

بعد از اینکه دور و ور خودمان را کمی دید زدیم به من گفتند که پشت سر همین نگهبان بشینم و مواظبش باشم که به طرف ما نیاید و بقیه رفتند کمی بالاتر تا استحکامات دشمن را  شناسایی کنند. چند دقیقه ای که من آنجا تنها در چند متری این عراقی نشسته بودم، آیه... وَجِعَلنا ... از زبانم نمی افتاد و واقعا اثر این آیه را آنجا به چشم دیدم، دشمن واقعا کور شده بود و گهگاهی برمیگشت و سمت من را نگاه می کرد ولی اصلا من را نمی دید، نفسم در سینه حبس شده بود و منتطر دوستان.

هر لحظه احتمال و انتظار تیر اندازی را از سوی عراقی ها می کشیدم. به هر صورت انتظار به پایان رسید مسئول واحد با دوستانم آمدند و دستی به سرم کشیدند و اشاره کردند برگردیم. در حالی که هنوز آیه .. وَجِعَلنا.. را زیر لب زمزمه می کردم از سیم خاردارها دوباره عبور کردیم وقتی از درون میدان مین بر می گشتیم به جایی که پایم روی مین رفته بود و عمل نکرده بود نگاه می کردیم و زیر چشمی نگاهی به من می کردند و می خندیدند. شناسایی خوب و خاطره انگیزی برایم بود.

روحیه بالای همرزمانم انرژی چند برابر برای ادامه شناسایی ها به من می داد یکبار ندیدم کسی از کمبود تدارکات یا سرما یا رفتن هرشب به شناسایی شکایتی کند. اعتقاد من اینه که آن زمان ما نبودیم. نیروی الهی بود که خدا درون روح تک تک بچه ها دمیده بود و پوست و گوشت را به فولادی قوی تبدیل کرده بود. خدا را شاکرم که توفیق داد در بهترین دوران جوانیم در بهترین مکان و بهترین یاران حضور داشته باشم، تا امروز به عنوان راوی بتوانم قطره ای از رشادت ها و روحیه شهادت طلبانه آن عزیزان را به گوش این نسل برسانم.

ما در شرایط سختی شناسایی می رفتیم نباید با دشمن در هر شرایطی درگیر می شدیم چون دشمن متوجه حضور ما در منطقه نشود به همین دلیل بدون سلاح شناسایی می رفتیم نباید اسیر می شدیم چون راهکارهامون لو می رفت. شبی را بیاد میارم که تیم ما مامور شد در مسیری به شناسایی برود که دوست ‌بسیار خوبم جانباز عزیز مسعود نوروزی شب قبل به روی مین منور رفته بود و خوشبختانه توانسته بودند که از مهلکه جان سالم به در ببرند. مسیر همیشگی با تمام موانعش را پشت سر گذاشتیم و به نزدیکی آن راه کار رسیدیم، با دقت مسیر را چک می کردیم چون به خاطر انفجار مین منور صد درصد حساسیت ویژه ای آنجا پیدا کرده بود. دوربین دید در شب را که آن اواخر به ما داده بودند را به چشمم زدم و با یکی از دوستانم با احتیاط وارد میدان مین شدیم و همانطور مشغول خنثی کردن مین بودیم با دوربین اطراف را با دقت شناسایی می کردم.

موقعی که پا مرغی (نشسته راه رفتن) درون میدان مین به جلو می رفتیم لحظه ای جلوی پایم رو نگاه کردم که مبادا مثل شناسایی قبل پایم روی مین برود، تا سرم را بالا آوردم از دوربین دید در شب ناگهان دو نفر را دیدم که با سرعت به طرف ما می آمدند مثل اینکه در کمین ما بودند و گذاشتند به وسط میدان مین رسیدیم برای اسیر کردن ما بیایند من تنها کاری کردم سریع به دوستم آهسته گفتم عراقی فرار کن، و رو به عقب برگشتم و شروع به دویدن کردم سعی می کردم از مسیرم خارج نشوم که یکدفعه پایم به روی مین برود. از میدان مین خارج شدیم و در آن شیب کوه و با وجود بوته ودرخت و سنگ های درشت و ریز چنان سرعتی فرار می کردیم که اگر زمین می خوردیم دیگه نمی توانستیم بلند بشیم و عراقی ها که پشت سر ما بودن سریع به ما می رسیدند.

آنها شروع به تیراندازی کردند گرمای گلوله ها را که از کنار سر و گردنم می گذشت حس می کردم سرعت آنقدر بالا بود که توانستیم از دست عراقی ها فرار کنیم و اسیر نشویم به جای امنی که رسیدیم کمی استراحت کردیم و مطمئن بودیم که این راه کار ما دیگه لو رفته و باید از شب های بعد در مسیری دیگر به شناسایی خودمون ادامه بدهیم.

خاطراتی از شب های شناسایی از زبان همرزم خوبم حاج محمد کاظم کاویانی در تکمیل خاطرات این حقیر

شبی که مسعود روی مین رفت. شناسایی گرده رش داشت کامل می شد. گزارش روزانه و تکمیلی مسوول واحد به مسوولین تیپ حکایت از این داشت که راهکارها برای عبور گردان در شب عملیات تقریبا تثبیت شده اند. مهدی مهدوی (فرمانده تیپ) بیشتر به واحد سر میزد. آن شب مسیر همیشگی پیاده روی و گذر از رود خانه را در قالب یک تیم گشتی شناسایی، داشتیم. تا میدان مین بدون مشکلی جلو رفتیم. مسعود مسوول گروه شناسایی بود. و با دوربین دید در شب اطراف را می پایید. به سیم خادار میدان مین رسیدیم. با احتیاط و بی سر و صدا رد شدیم. افراد تیم با آستین های بالا زده که سیم مین تله ای حس شود، بصورت پا مرغی جای پای خود را پیدا می کردند و برای شناسایی سنگر های کمین و نگهبانی و جمعی جلو می رفتند.که ناگهان برقی جهید و انفجار و گرد و غبار بلند شد. بله پای مسعود روی مین رفته بود. برای لو نرفتن راهکار و اینکه به خیال دشمن حیوانی به مین برخورده، بدون ایجاد سرو صدا و جلب توجه به اول میدان برگشتیم.

گرچه پایش صدمه دیده بود ولی صبورانه خودش را  به عقب می کشاند. افراد به نوبت کمک می کردند که مسعود فشار کمتری ببیند. تا اول رودخانه؛ برای عبور از آب با یکی از دوستان دو دست گره خورده ما به عنوان جای نشیمن و دو دست دیگر از پشت کتف حمایل؛ مراقب بودیم که برادر مجروح ما بآرامی از آب رودخانه عبور کند. عمق رود اگر بارندگی نبود تا بالای کمر می رسید، به نظر مشکلی پیش نمی آمد. به ترتیبی که گفتم او را در میان گرفتیم و وارد آب شدیم. جایی که خارج می شدیم شیب رودخانه به سمت راست بود بنابراین عمق رود تا نزدیکی خشکی ادامه

داشت، مزید بر آن خستگی و فشار توان ما را کم کرده بود. با سنگ بزرگی که زیر پایم آمد

گرچه پایش صدمه دیده بود ولی صبورانه خودش را  به عقب می کشاند. افراد به نوبت کمک می کردند که مسعود فشار کمتری ببیند. تا اول رودخانه؛ برای عبور از آب با یکی از دوستان دو دست گره خورده ما به عنوان جای نشیمن و دو دست دیگر از پشت کتف حمایل؛ مراقب بودیم که برادر مجروح ما بآرامی از آب رودخانه عبور کند. عمق رود اگر بارندگی نبود تا بالای کمر می رسید، به نظر مشکلی پیش نمی آمد. به ترتیبی که گفتم او را در میان گرفتیم و وارد آب شدیم. جایی که خارج می شدیم شیب رودخانه به سمت راست بود بنابراین عمق رود تا نزدیکی خشکی ادامه داشت، مزید بر آن خستگی و فشار توان ما را کم کرده بود. با سنگ بزرگی که زیر پایم آمد سکندری خوردم و نفر بعدی هم بالطبع به یک سمت کشیده شد. و در آن نیمه شب به اتفاق برادر مجروح غسل ارتماسی بجا آوردیم.

نزدیکی های عملیات بود مسئول واحد تمام بچه ها رو جمع کرد و از حساسیت منطقه و اینکه این اهداف برای جمهوری اسلامی چقدر مهم وحیاتی است برایمان کمی صحبت کرد، ولی با گفتن مطلبی همه حیرت زده شدیم. گفت باید مسیر شناسایی که شب های زیاد و بارها آن مسیر را شناسایی کردیم، را تحویل لشگر ۲۱ امام رضا بدهیم و از سمت دیگر ارتفاعات گرده رش شناسایمان را شروع کنیم و مسئولیت توجیح بچه های اطلاعات عملیات آن لشگر هم به عهده بچه های واحد ماست و گفت کسانی که آن مسیر را خوب مییشناسند باید این ماموریت را انجام بدهند.

ما خیلی ناراحت شدیم برای آن مسیر خیلی زحمت کشیده بودیم خطرهای زیادی از بیخ گوشمان گذشته بود در کل به آن مسیر خو گرفته بودیم. ولی اعتراض ما ثمری نداشت و جالب تر اینجا بود که قرعه فال به نام من محمود زدند و برای توجیح بچه های شناسایی آن لشگر من را انتخاب کردند. شب شد تنها به مقر آن لشگر رفتم نماز را به اتفاق بچه های واحد اطلاعات عملیات لشگر ۲۱ امام رضا خواندم بعد من را به آنها معرفی کردند همه آنها بچه های مخلصی بودند ولی حس غریبی داشتم احساس می کردم امشب شب آخری است که به شناسایی میروم.

جلوی ستون براه افتادم همان مسیر هر شب. طبق معمول از آب سرد رودخانه رد شدیم و ‌به سمت هدف براه افتادیم نرسیده به موانع و میدان مین دشمن به شیاری رسیدیم، آنها گفتند روزهای قبل اینجا یک شهید دادند و باید پیکر آن شهید را برگردانند. اصلا یادم نمیاد آن شهید چطور و کی و برای چی در آن مسیر بشهادت رسیده بود ولی این کار انجام شد خیلی با احتیاط، چون فکر می کردند شاید عراقی ها پیکر آن شهید را تله گذاری کرده باشند به همین علت یکی از نیروها سینه خیز رفت و طنابی به پای آن شهید بست و بعد چند نفره او را کشیدند و به پایین آوردند.

چشمم به شهید افتاد صورت نورانیش آن حس غریبی و غربت را در من دو چندان کرد خیلی دلم گرفت دوست داشتم تنها بودم و بلندبلند گریه می کردم او را در برانکاردی که همراهشان آورده بودند گذاشتند و بعد از گفتن فاتحی بر سر این شهید دو نفر او را به سمت خط مقدم ما بردند و من به اتفاق بقیه براه خود ادامه دادیم.

به میدان مین دشمن رسیدیم درست از همان مسیری آنها را بردم که شب های قبل آن مسیر را بارها آمده بودم و یادم از مینی افتاد که شب های قبل در همان نقطه زیر پایم رفت و عمل نکرد به همین خاطر به همه گفتم احتیاط کنند و مسیر توی میدان مین را بخوبی بررسی کردم بعد میدان مین را بسلامت رد کردیم و موقع عبور از سیم خاردارها، مسئول تیم شناسایی لشگر۲۱ امام رضا به من گفت کافی است، و برگردیم. موقعی به مقر لشگرشان برگشتیم مسئول واحدشان بخاطر شناسایی خوب من و توجیح کامل منطقه به نیروهایشان من را مورد تشویق قرار داد خیلی خوشحال ولی خسته به نزد بچه های واحد خودم برگشتم

علی چتری من را فرستاده بود به همراه گروه شما که عباس یعقوبی رئیس گروه و اشتباه نکنم حسن بیان و محمد محمدی کیا (پورچه) و تخریب چی محمد کردی برویم راه کار را برای آخرین بار چک کنیم پس از طی مسافت و عبور از کمین دشمن به میدان مین رسیدیم.

ادامه خاطره رفتن پایم روی مین توسط آقای احمد داودی:

نه اشتباه می کنی من و شما و شهید کیکاووسی و عباس ویک نفر دیگه که یادم نیست ولی حسن بیان نبود ولی شب آخر چک کردن درسته، شهید کیکاووسی تخریب چی؛ تخریب چی شروع به خنثی کردن مین کرد شما پشت سر ایشان و ما نیز بیرون میدان مین بودیم، داشتیم صحبت می کردیم تا پشت سر شما حرکت کنیم ناگهان انفجار صورت گرفت و تنها این حرکت از شما صورت گرفت، سریع بدون درنگ خودت را به بیرون میدان مین رساندی شاید اگر دیگران بودند همانجا می ماندند و مجبور می شدیم برویم و از میدان مین او را بیرون بیاوریم.

احسنت دقیق گفتی، چون تخریب چی همشهری بود به خاطر همین اسمش یادم است، اگر وقت کردی از جزئیاتش بیشتر برام بنویس میخوام ماجرای اون شب رو بیست و نهم همین ماه در سالروز آن عملیات بنویسم سعی میکنم واقعیت را بنویسم.

بعد از آمدن شما از میدان مین چند لحظه ای آنجا دراز کشیدیم تا واکنش عراقی ها را ببینیم، هیچ عکس العمل انجام نشد، پایت را بستیم و شما را به کول گرفتیم و به عقب برگشتیم از بس که از شما خون رفته بود سنگین شده بودی و همچنین بدن شما سرد شده بود هر چند متری می رفتیم شما را عوض می کردیم، یکی دیگری به دوش می گرفت ولی اکثرا من و عباس یعقوبی شما کول می گرفتیم، چون دیگران قدرت آوردن بدن شما را نداشتند. من چون بدنت سرد شده بود به عباس یعقوبی گفتم دیگر شهید می شود ولی خودت می دانی چقدر راه رفتیم اون مسیر ما با کول کردن شما را آوردیم، در طول خدا خدا می کردیم، مسعود نوروزی از مسیرهای دیگر زودتر از ما نیامده باشند، و قاطر را نبرده باشند، تا اینکه هرجوری بود به رو دخانه چولان رسیدیم، وقتی قاطر را دیدیم انگار یک دنیا به ما دادند، عباس رفت قاطر را آورد و من نیز با کول کردن شما را از رودخانه عبور دادم و سوار قاطر کردیم و از تپه بالا آمدیم و شما را به اورژانس رساندیم، از اینکه شما زنده ماندی خیلی خوشحال شدیم این بود کل ماجرا،

ممنونم قشنگ یادمه کنار رودخانه درازم کردید و عباس رفت قاطر بیاره شما بهش گفتید محمود شهید شده یا داره میشه، من قشنگ حرف هاتون رو شنیدم، ولی من فکر می کردم قاطر رو آوردید این ور و من رو سوارش کردید، خوب شد که اشتباهاتم رو تو خاطرات ننویسم باز هم ممنونم

با توجه به کم بودن وقت و نزدیک بودن زمان عملیات، شناسایی ها را کارشناسی و فشرده را آغاز کردیم. همین فشردگی باعث شد در این فاصله تا عملیات تعداد زیادی از بچه های ما روی مین بروند: مانند احمد کشاورز: احمد باقری: محمد کاظم کاویانی: مسعود نوروزی: و آخرین نفر خودم بودم. در ابتدا بچه های ما سعی کردند با توجه به محور واگذار شده از لشگر ۱۱ ، دو محور دیگر را جهت انجام بهتر عملیات و تلفات کمتر نیروها، آماده کار کنند که کار در یک محور موفق و محور دیگر به علت پیچیدگی کار و حضور گشتی های دشمن حذف شد. نیروهای ما با تلاش بی وقفه خود کار شناسایی ها را از نزدیک غروب آغاز و پس از ادامه فریضه ی نماز در کنار رودخانه از آب عبور می کردیم و تا ۲ الی ۳ نیمه شب به شناسایی خود ادامه می دادیم. و با اعزام هر روزه ما به شناسایی ها در محور گردان موسی ابن جعفر و در محور گردان کربلا، بالاخره بعد از، از دست دادن بهترین نیروهای اطلاعات عملیات کار شناسایی تکمیل شد. دیده بانی نیز با استقرار روی ارتفاعات تالش، گلان، ژاژیله، مواضع و تحرکات دشمن را زیر نظر داشتیم. همچنین در هر گردان، یک تیم برای هدایت گردان ها و انتقال نیرو از لب رودخانه تا پای کار، باز کردن معبر و عبور از آن و درگیر کردن با دشمن مامور شدیم.

آخرین شناسایی ماهووت عراق و قطع پای اینجانب

در یک شب سرد برای بستن راه کارهامون برای آخرین بار در منطقه "ماهووت عراق، ارتفاع گرده رش" به شناسائی رفتیم. کادر فرماندهی گردان کربلا هم آن شب با ما آمدند و شهید رمضان نوری هم بود. آنها آمدند که با مسیرها و موانع دشمن آشنا شوند، شب آخر شناسائی بود ماه ها در آن منطقه کار کرده بودیم شوق و ذوق زیادی برای رفتن به  شناسائی ها داشتم ولی آن شب، شب عجیبی بود پاهایم کشش رفتن نداشت و اصراری مانند شب های قبل برای رفتن به شناسائی رو نداشتم ولی مسئول واحد از میان بچه های اطلاعات باز هم من رو انتخاب کرد و به قول دایی رضا قرعه فال به نام من دیوانه زدند...

نماز مغرب وعشا رو خواندیم و به اتفاق دوستان خوبم عباس یعقوبی و آقای احمد داودی و یک تخریب چی و یک نفر دیگه از بچه های اطلاعات و برای توجیح منطقه، کادر گردان کربلا  به طرف هدف و تکمیل شناسایی براه افتادیم به رودخانه رسیدیم و طبق برنامه هرشب، لباس ها را در آوردیم و به آب سرد زدیم، توی راه شهید رمضان نوری از بچه های خوب کادر گردان کربلا شوخی می کرد و نمی گذاشت حوصله ما در آن راه طولانی سر بره، بعد از گذشت از رودخانه و مدتی راهپیمایی، به پایین گرده رش رسیدیم. بعد طی مسیر به نزدیک میدان مین رسیدیم!

 برای استراحت نشستیم و به کادر گردان گفتیم که ما برای چک کردن مسیر توی میدان مین میرم و بر می گردم، اگر برگشتن مان طول کشید شما برگردید چون هوا واقعا سرد بود و نشستن شان در یک نقطه باعث می شد که یخ بزنند. من به همراه بچه های خوب اطلاعات براه افتادیم، در ضمن آن شب برای اولین بار یک تخریب چی همراهم فرستادند چون توی چند هفته آخر شناسایی چند نفر از بچه های اطلاعات روی مین رفته بودن و راه کارهای شان لو رفته بود و فرماندهان دوست نداشتند در شب آخر شناسایی یکی دیگه رو مین برود، به همین دلیل تخریب چی کم سن و سال ولی وارد و شجاع، را همراه ما فرستادند...

........به سیم خاردار رسیدیم ، من همراه تخریب چی وارد میدان مین شدیم و آن سه نفر بچه های واحد، قبل از میدان مین نشستند تا من شناسایی رو انجام بدهم و برگردم. تخریب چی شروع به خنثی کردن مین ها کرد و من دوربین دید در شب را به چشمم زدم و مشغول ثبت شناسایی شدم. به بیست متری شاید چند متر دورتر یا نزدیکتر، سنگر نگهبانی دشمن رسیدیم که ناگهان تمام وجودم را از درون و برون آتش فرا گرفت درد از انگشت پام تا فرق سرم چنان شدید بود که امان از من بریده بود.

یادم میاد بیشتر از پام به فکر عراقی ها تواون لحظه بودم چون اگر می فهمیدند که من رو مین رفتم با فاصله نزدیکی که با آنها داشتم حتما مرا به گلوله می بستند، به همین دلیل درد را در سینه ام خفه کردم و حتی یک آخ یا ناله نکردم و چون گُراز  تو اون منطقه زیاد بود، عراقی ها فکر کردند که حیوانی روی مین رفته و من در حالی که گوش هایم از شدت انفجار مین به طور موقت کر، و از شدت نور زیاد انفجار کور شده بودم، رو به عقب شروع به راه رفتن کردم... همان پای قطع شده را به زمین می گذاشتم و رو به عقب برمی گشتم چون از مسیر خودم منحرف شده بودم هر لحظه احتمال می دادم که دوباره پای دیگرم روی مین دیگری برود و این کابوسی شده بود که ماه ها در خواب عذابم می داد...

به سیم خاردار رسیدم فهمیدم که به اول میدان مین رسیدم، دوستانم رو بصورت سیاهی دیدم که به طرفم آمدند و دوربین دید در شب را در آوردم و گردن یکی از آنها انداختم و گفتم من رفتم روی مین! چون صدای ناله ای از من نشنیده بودند فکر کرده بودند که تخریب چی که با من توی میدان مین آمده بود، روی مین رفته، و تخریب چی هم بعد از مدت کوتاهی از میدان مین خارج شد و با همان وضع خونریزی من رو کول کردند و رو به عقب حرکت کردند. درد زیادی داشتم هر لحظه انتظار شهادت را می کشیدم... تو آن لحظات دعا می کردم که بچه های کادر گردان، به حرف ما گوش نکرده باشند و همانجا نشسته باشند تا به من کمک کنند چون مسافت خیلی زیاد بود و دو سه نفره کار سختی بود که آن مسیرهای سخت و رودخانه سرد مرا عبور دهند!

به آن نقطه که از آنها جداشده بودیم رسیدیم ولی بچه ها رفته بودند حالم خیلی گرفته شد، نگران خونریزیم بودم به بچه ها گفتم چفیه ام رو به پایم ببندند ولی چون فکر می کردند که شاید عراقی ها متوجه ما شده باشند و

به آن نقطه که از آنها جداشده بودیم رسیدیم ولی بچه ها رفته بودند حالم خیلی گرفته شد، نگران خونریزیم بودم به بچه ها گفتم چفیه ام رو به پایم ببندند ولی چون فکر می کردند که شاید عراقی ها متوجه ما شده باشند و پشت سر ما آمده باشند، گفتند کمی دیگه از منطقه دور شدیم پای مرا می بندند. به شیب کوه رسیدیم چندین بار از روی کول بچه ها زمین خوردم پایشان توی شیب کوه لیز می خورد احساس کردم که انگشت کوچک پایم به پوستی آویزان است و به بوته ها می گیرد و درد پام چند برابر می شد از آنها خواستم اگر می شود آن را ببُرند و اگر نمیشود باچفیه ام جمعش کنند و به پایم ببندنش، من را روی زمین گذاشتند و با چفیه مشکی که همیشه دور گردنم داشتم، پایم را بستند و چون شیب کوه خیلی زیاد بود نشستم و دو نفر پاهایم رو بالا نگه داشتند و من با دستم خودم رو لیز میدادم واز شیب کوه پایین آمدم.

به کنار رود خانه رسیدیم.... عبور من با این وضعیت کار دشواری بود! موقع شناسایی ها یک قاطر با خود می آوردیم ولی هیچ وقت از رودخانه عبورش نداده بودیم و همان طرف رودخانه می بستیم و خودمان از رودخانه عبور میکردیم. بچه ها رفتند تا شاید بتوانند قاطر را به این طرف رودخانه بیاورند. خون زیادی از من رفته بود تو این فاصله من را کنار رودخانه خواباندند. مدتی از حال رفتم یکدفعه متوجه شدم یکی از بچه ها داره داد میزنه، فکر کنم محمود شهید شده؟ من متوجه شدم و گفتم نه بادمجان بم آفت نداره!!!

صحنه وحشتناکی بود... کف رودخانه قلوه سنگ های ریز ودر‌شت و لیزی بود، اگر تو آب می افتادم کارم تمام بود ولی با بسم الله بسم الله آقای احمد داودی من را کول کرد و از رودخانه عبورم دادند و آقای عباس یعقوبی هم رفت قاطر را باز کرد و من را سوار بر آن کردند. جان تازه ای گرفتم احساس امنیت می کردم دیگه دردی حس نمی کردم با بچه ها شوخی می کردم به تخریب چی (که در همان عملیات به شهادت رسید) روحیه می دادم که نکنه خودش را مقصر روی مین رفتن من بدونه! به نزدیکی های خط مقدم خودمان رسیدیم یاد برادرم رامین افتادم که توی گردان بود. به بچه ها گفتم حالا که من مجروح شدم نگذارید برادرم تو عملیات شرکت کنه چندین بار این سفارش را به بچه ها کردم. حس برادری بود دیگه کاریش نمیشد کرد!️

و بالاخره به سنگرهای خودی رسیدیم، ️و من را از بیمارستان صحرایی به مریوان و بعدش به تبریز انتقال دادند. دوست و همرزم بسیار خوبم آقای احمد داودی که آن شب من را اینقدر کول کرده بود مدت ها کمر درد داشتند و صحنه هایی از آن شب را از نوشته های آن عزیز ببینیم و بخوانیم

 تخریب چی شروع به خنثی کردن مین کرد شما پشت سر ایشان و ما نیز بیرون میدان مین بودیم داشتیم صحبت می کردیم تا پشت سر شما حرکت کنیم ناگهان انفجار صورت گرفت و تنها این حرکت از شما صورت گرفت سریع بدون درنگ خودت را به بیرون میدان مین رساندی شاید اگر دیگران بودند همانجا می ماندند و مجبور می شدیم برویم و از میدان مین او را بیرون بیاوریم.

بعد از آمدن شما از میدان مین چند لحظه ای آنجا دراز کشیدیم تا واکنش عراقی ها را ببینیم هیچ عکس العمل انجام نشد، پایت را بستیم و شما را به کول گرفتیم و به عقب برگشتیم از بس که از شما خون رفته بود سنگین شده بودی و همچنین بدن شما سرد شده بود هر چند متری می رفتیم شما را عوض می کردیم یکی دیگری به دوش می گرفت ولی اکثرا من و عباس یعقوبی شما کول می گرفتیم چون دیگران قدرت آوردن شما را نداشتند.

من چون بدنت سرد شده بود به عباس یعقوبی گفتم دیگر شهید می شود ولی خودت می دانی چقدر راه رفتیم اون مسیر ما کول کردن شما را آوردیم در طول خدا خدا می کردیم مسعود نوروزی این ها زودتر از ما نیامده باشند و قاطر را برده باشند تا اینکه هر جوری بود به رودخانه چولان رسیدیم وقتی قاطر دیدیم انگار یک دنیا به ما دادند عباس رفت قاطر را آورد و من نیز با کول از رودخانه عبور دادم و سوار قاطر کردیم و از تپه بالا آمدیم و شما را به اورژانس رساندیم از اینکه شما زنده ماندی خیلی خوشحال شدیم این بود کل ماجرا، با تشکر از دوست و همرزم خوبم آقای احمد داودی

امشب سالروز عملیات نصر ۸ است در چنین شبی بود در ساعت یک و نیم نصفه شب بچه ها به خط زدند و عده ای آسمانی شدند. بعد از عملیات نصر ۸ که مجروح شدم توی بیمارستان تبریز از تلویزیون صحنه هایی از عملیات را نشان می داد از اینکه آنجا نبودم اشک از چشمانم سرازیر می شد. بعد از دوره نقاهت تازه از بیمارستان با روحیه ای ضعیف مرخص شده بودم. با وضعیت جسمی که داشتم ناراحت بودم که چطور میتوانم دوباره به جبهه برگردم!! با خودم نمی تونستم کنار بیام. با عصا زیر بغل به طرف سپاه شاهرود به راه افتادم تا شاید با دیدن دوستانم تسکینی بر دلم باشد. وقتی جلوی درب سپاه رسیدم متوجه یک اتوبوس شدم که با تعدادی کادر سپاه عازم منطقه عملیاتی نصر ۸ بود.

در همان حین دوست و هم رزم بسیار خوبم زین العابدین ابراهیمی را که او هم جز نیروهای داخل اتوبوس بود، مشاهده کردم. با نگاهی حسرت آمیز به ایشان گفتم خوش به سعادتت منطقه میری! ایشان هم گفتند خوب تو نیز بیا... گفتم هنوز پایم خوب نشده چطور بدون پا مصنوعی...! کمی فکر کردم و از خدا خواستم کمکم کند و بدون اینکه به خانواده اطلاع بدم سوار بر اتوبوس شدم. مسافت زیاد بود و وضعیت جسمی من ضعیف... دل نگران از اینکه چگونه با یک پا توی جبهه اون هم تو اون کوه های سر به فلک کشیده پر از برف و سرما طاقت بیارم.

ساعات سختی را تا رسیدن به منطقه سپری کردیم تا به شهر سقز رسیدیم تابلوهای راهنمایی رانندگی کاملا به زیر برف رفته بودند آنقدر برف زیاد بود که اتوبوس با کمک هول دادن از بعضی مسیرها عبور می کرد. از شهر بانه نیز گذشتیم و در مسیر فرعی که به طرف منطقه عملیاتی نصر ۸ می رفت به راه افتادیم. ماشین های زیادی در برف گیر کرده بودند بعد از مدتی یک ماشین گریدر آمد و شروع به تراشیدن برف کرد.

اتوبوس ما به اتفاق تعداد زیادی از ماشینهای نظامی پشت سر ماشین گریدر به راه افتادیم مسافت زیادی را طی کردیم. هواپیماهای دشمن چندین بار بمباران مان کردند ولی ما مصمم به راه خودمان ادامه می دادیم. ناگهان  صدای مهیبی آمد و همه جا سفیدپوش شد هیچکس نم یدانست چه اتفاقی افتاده، ولی بعد از دقایقی راننده گفت

ها بهمن آمده و ما زیر برف رفته بودیم. و با هر دردسری بود خودمان را بیرون از ماشین روی برف رساندیم، کوهی از برف بر روی ماشین ها ریخته شده بود همگی به کمک ماشین های کوچکتر که بیشتر آنها زیر برف مدفون شده بودند رفتند و من تنها نظاره گر این صحنه غمناک بودم.

افرادی که داخل اتوبوس یا در اتاقک جلوی ماشین ها بودند، همگی زنده بیرون آمدند ولی رزمندگانی که قسمت بار پشت تویوتاها بودند به سختی بیرون آورده شدند و در این بین دو شهید و چندین مجروح نیز بین آنها بودند. ساعت ها آنجا ماندیم که با دستور فرمانده سپاه محسن رضایی جاده ای موقت زده شد تا ما بتوانیم به راه خودمان ادامه بدیم در این بین هر چند وقت یکبار هواپیماهای دشمن ما را بمباران می کرد مسافتی را می بایست پیاده برویم ولی در همین حین بمباران هوایی شدیم من با عصا نمی توانستم بدوم  به سختی توانستیم خودمان را به مقر گردویی برسانیم.

از مقر گردویی با بچه های واحدمان به سنگری جلوتر که بعد از عملیات در شیاری بنام "روستای سَفرِه" پشت ارتفاعات گرده رش انتقال پیدا کرده بودند رفتیم. هوا بشدت سرد بود و برف زیادی آمده بود بچه های واحد بعد از اینکه من را بغل گرفتند و بوسیدند تعجب کردند که چگونه با این وضعیت جراحت به منطقه آمده بودم مدتی بعد خبر شهادت تعدادی از بچه های واحد را بهم دادند از یک سو برادرم رامین هم در آن عملیات به شدت مجروح شده بود خیلی ناراحت بودم با آنها خیلی صمیمی بودم. یکی از آن شهدا سید ضیا الدین شاهورانی بچه شهمیرزاد (روستای درجزین) بود که شب عملیات بعد از روی مین رفتن من به جای من رفته بود و به شهادت رسیده بود.

اولین تیمی که برای اهداف بعدی به شناسایی رفتند خیلی حسرت خوردم می خواستم که با عصا باهاشون برم ولی مسئول واحد اجازه نداد. روزهای سختی را می گذراندم همیشه چه در گردان و چه در واحد سعی کردم در نوک حمله همیشه حضور داشته باشم، حالا جز آخرین نفرها هم نبودم نمی توانستم قبول کنم که مثل قدیم نمیتوانم حضور فعال در واحد اطلاعات داشته باشم فردای آنروز که تیم دیگری راهی شناسایی شد بدون اجازه پشت سر آنها به شناسایی رفتم هر چه اصرار کردند من برنگشتم برف تا کمر در شیارها وجود داشت به سختی بدون پای مصنوعی مسافت زیادی از ارتفاعی بنام "گوجار" بالا رفتم ولی نرسیده به عراقی ها مسئول تیم ، من را برگرداند وقتی به سنگرمان رسیدم مسئول واحدمان با من دعوا کرد که حق ندارم بدون اجازه با این وضعیت به شناسایی بروم.

در همان روزها بود که عراق مردم شهر و روستاهای مرزیش را بمباران می کرد و کردها را از آنجا بیرون می کرد همه آنها با هر وسیله ای که توانستند به مرز ایران آمدند پیرزن پیری را دیدم که همراه خانواده اش در بیل لودر به سمت عقبه ما در حرکت بودند و خیلی های شان پای پیاده یا با الاغ و اسب با کودکانشان در آن هوای سرد شرایط سختی برای شان بوجود آمده بود ولی ما از آنها استقبال کردیم به بچه های کوچک خوراکی می دادیم.

عملیات هایی در حال انجام شدن بر روی ارتفاعات "گوجار" و"شیخ محمد"بود. در عملیاتی که فکر کنم بیت المقدس ۶  نام گرفت  به فرماندهی  سعید الهیاری بر روی "گوجار" صورت گرفت. من در سنگر فرماندهی صدای سعید را از بیسیم می شنیدم که می گفت در کانالی به عراقی ها برخورد کردند و گزارشات درگیری شان را لحظه به لحظه می داد. آنجا بود که دوست و همرزم بسیار خوبم محمد مهدی حجی به شهادت رسید.

عراق که در حال شکست های متعددی در آن منطقه بود دست به زدن بمب های شیمیایی کرد. نیمه شب بود که صدای قبضه کاتیوشا توجه ما را جلب کرد منتظر خوردن موشک هایش در کنارمان بودیم و موشک ها پشت سرهم به محوطه مقر ما اصابت می کرد ولی صدای انفجاری نمی شنیدیم بعد از مدتی سر و صداهایی به گوش می رسید که شیمیایی زدند، شیمیایی زدند!!!!!! ما آن شب تا صبح مجبور شدیم داخل سنگر آتش روشن کنیم و در سنگر را با پتو بستیم تا بتوانیم اثر بمب های شیمیایی را خنثی کنیم از دود آتش در داخل چادر در حال خفه شدن بودیم ولی چاره ای جز تحمل نداشتیم.

صبح که شد آهسته بیرون آمدیم توی ریه هامون پر از دود شده بود سرفه که می زدیم دود از دهان مان خارج می شد. نگاه مان به منطقه که افتاد با صحنه دلخراشی مواجه شدیم!!!! کلی شهید داده بودیم حیوانات چون اسب و الاغ جا مانده از جنگ زده های عراقی که به جا مانده بود را می دیدم که شکم هایشان باد کرده بود و مرده بودند.. آنجا بود که برای اولین بار خمپاره ۱۶۰ می دیدیم تا اون موقع خمپاره ۱۲۰ بزرگتر ندیده بودیم عراق ما را با آن خمپاره ها به گلوله می بست، قدرت انفجار و صدایش خیلی بیشتر بود..

 همان موقع در حال وضو گرفتن برای نماز ظهر بودیم که ناگهان یکی از آن خمپاره ها بر روی چادر واحد اطلاعات عملیات خورد و دوست خوبم حسین اکبریان که تنها درون چادر بودند مورد اصابت ترکش آن خمپاره قرار گرفت و پایش قطع شد. چون تعداد نیروهای اطلاعات زیاد شده بود و در سنگر جا نمی شدند چادری هم در کنار سنگر زده بودیم که خمپاره آن را از بین برد. به ناچار تعدادی از ما که تحت تاثیر بمب های شیمیایی قرار گرفته بودیم به عقب انتقال دادند." 

شهید سید ضیا الدین شاهورانی

• شهید سید ضیا الدین شاهورانی شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• شهید سید ضیا الدین شاهورانی - نفرات ایستاده ، نفر اول از سمت چپ شهید سید ضیا الدین شاهورانی - نفرات ایستاده ، نفر اول از سمت چپ
• درلباس سپاه شهید سید ضیا الدین شاهورانی درلباس سپاه شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• نفر اول سمت راست شهید سید ضیا الدین شاهورانی نفر اول سمت راست شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• سنگری که بعد از شهادت سید ضیا به نامش گذاشتند سنگری که بعد از شهادت سید ضیا به نامش گذاشتند
• فرد ایستاده در کنار موتور شهید سید ضیا فرد ایستاده در کنار موتور شهید سید ضیا
• شهید سید ضیا شاهورانی شهید سید ضیا شاهورانی
• نفر دوم از سمت راست شهید سید ضیاالدین شاهورانی نفر دوم از سمت راست شهید سید ضیاالدین شاهورانی
• شهید سید ضیا الدین شاهورانی شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• شهید سید ضیا الدین شاهورانی جزیره مجنون شهید سید ضیا الدین شاهورانی جزیره مجنون
• پیکر شهید سید ضیا الدین شاهورانی پیکر شهید سید ضیا الدین شاهورانی
• مشخصات شهید سید مظفر شاهورانی برادر شهید سید ضیا مشخصات شهید سید مظفر شاهورانی برادر شهید سید ضیا
• مشخصات شهید سید ضیا الدین شاهورانی مشخصات شهید سید ضیا الدین شاهورانی
•  

شما هم اگر از این شهید بزرگوار خاطره، عکس و... در اختیار دارید برای غنای این مطلب برای ما ارسال کنید