هنوز به دنبال چیزی هستم که ارزش ایستادن داشته باشد
  •  

15 دی 1397
Author :  
کاش زنگی مرا از این خواب بیدار کند

از بس نشستم؛ صاف شدم‎،

غمگینم از این همه نشستن ها،

خود را دوباره، ایستاده می خواهم،

حتی در غبار،

و یا حتی در حال حرکت در توفان،‎

کاش دلیلی برای ایستادن دوباره بیابم،

کاش روزی بتوانم دوباره خود را ایستاده ببینم.

چونان مردان مرد،

ایستاده حرف بزنم،

 اما اینبار نه با زبان،

بلکه با دست هایم‎، سخنم را عرضه دارم،

خسته شدم از بس در حالت درازکش، سخن گفتم،

کاش در آخرین روزهایم، در حالت ایستاده بمیرم،

همانطور که سلیمان، بر عصای خود ایستاد و مرد.

نشستگان مرده اند،

درازکش شده ها، فراموش شده اند،

ما هم در دیار درازکش شده ها، گم شدیم،

شاید هم زنده به گور شده ایم و نمی فهمیم،

استادم دایم هنر بندگی، نشستن، درازکش بودن را، در گوشم زمزمه و خوب به من آموخت،

شاید هم هنر ایستادن را نیز گفت

ولی من نفهمیدم، که چطور و برای چه باید ایستاد،

او نگفت که این چیست، که ارزش ایستادن را دارد.

و من هنوز به دنبال چیزی هستم که ارزش ایستادن داشته باشد

نیافته ام،

آنگاه که بیابم هرگز نخواهم نشست،

تا مرگ مرا درازکش کند

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
1750 Views
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.