در این چندماهه برگزاری کنسرت های قانونی و مجوزدار موسیقی در استان خراسان رضوی به عنوان موضوعی برای وزن کشی قدرت بین دولت (به عنوان رکن قانونی، شرعی و عرفی اداره کشور)، و سلیقه های شخصی و جناحی قدرت های در سایه از سوی دیگر بود، و متاسفانه در نهایت هم قانون و مجریان قانون رسمی کشور به طور آشکار و رسمی شکست خود را اعلام و زین پس قانون نانوشته، شبه شرعی و سلیقه ایی آقای علم الهدی در مقابل قانون نوشته شده و رسمی کشور در این نقطه از کشور حاکم خواهد بود.

 آقای سید احمد علم الهدی آشکارا و از طریق تریبون نماز جمعه در این خطه از خاک ج.ا.ایران، قانون عمومی و مدون و شیوه کشورداری و مجریان آن را به چالش جدی کشید و نهایتا عملا حکومت مرکزی و مجریان آن را شکست داد و (اگر آقای علم الهدی قبول کند و بر عدم اجرای کنسرت ها در نقاط دیگر استان اصرار نورزند، طبق گفته وزیر ارشاد فعلا مشهد) از اداره مجریان حکومت مرکزی مستثنی شده است؛ وزیر ارشاد اسلامی جناب آقای علی جنتی[1] به عنوان نماینده عالی دولت در این زمینه اعلام کرد که:

"اجرای کنسرت ها در شهر مشهد مخالفانی از جمله نماینده محترم ولی فقیه در خراسان رضوی را داشت که ما به نظر ایشان احترام گذاشتیم. کنسرت ها در دیگر شهرهای خراسان رضوی از جمله سبزوار، نیشابور، چناران و دیگر شهرها اجرا خواهد شد و به هیچ وجه قابل پذیرش نخواهد بود که از اجرای آنها جلوگیری شود."

این بدعت بسیار ناگواری در قانون شکنی و تغییر روش در نظام کشورداری قانونی متمرکزی خواهد بود که تحت نام ج.ا.ایران طبق قانون اساسی در کشور ساری و جاری بود و اکنون به طور رسمی دولت قانونی و شرعی در مقابل فشار منابع قدرت غیر رسمی زانو زده و نماینده قانونی و رسمی مردم از حق قانونی چند میلیون مشهدی برای شنیدن موسیقی زنده در شهرشان در مقابل خواست آقای علم الهدی عقب نشست و این را باید آغازی بر یک بدعتی رسمی دانست که زین پس دیگر قانون و تصمیم مجریان آن از درجه دوم اهمیت برخوردار خواهد بود و سلایق هر که از قدرت بیشتری برخوردار باشد، بر تصمیم بدیهی ترین مراکز قانونی می چربد و این که عده ایی زین پس از مُرّ قانون سخن گویند سخنی بی اساس خواهد بود.

در این فقره، قانون اساسی و حدود قانونی مراکز رسمی به طرز وحشتناکی خدشه دار شد و مراکز قانونی در این خطه عملا از عرصه عمل کنار گذاشته شدند و جایگاه دولت به عنوان مهمترین نماینده جمهوریت نظام و مردم به زیر کشیده شد و رخنه ایی بزرگ ایجاد شد که زین پس دیگران نیز با تاسی از این بدعت می توانند مطابق با قدرت خود از آن عبور کرده و هرج و مرج را باید در اداره کشور شاهد بود.

جای تاسف دارد، در حالی که بنیانگذار ج.ا.ایران در کوتاه ترین زمان ممکن بعد از هرج و مرج ناشی از انقلاب انتخابات برگزار می کند که هر چه زودتر اداره کشور قانونی شود و کشور در مدار قانونی قرار گیرد، ولی اکنون، مهمترین دستاورد قانونی او یعنی قانون اساسی و لوازم آن اینچنین پایمال سلیقه افراد و جناح ها می شود و به نام شرع، جمهوریت و اصلی ترین نمایندگان جمهوریت و اداره نظام بی حیثیت و شکست خورده از پیگیری حقوق چندین میلیون ایرانی کنار می کشند و اظهار عجز کرده و صحنه را به حریف قدرتمند غیر رسمی خود واگذار می کنند.

اما آیا ما این همه خون دادیم که این چنین گرو کشی های سیاسی به بی نظمی و بی قانونی منتهی شود و اصول مهم قانون اساسی که همه (حتی رهبر انقلاب را) در مقابل قانون برابر می کند را کاملا از حیز انتفاع خارج کرده و یک امام جمعه محترم بدون طی هیچ گونه تشریفات قانونی که در مجاری آن (مجلس و دولت باید تصویب شود عبور کرده باشد)، می تواند قانون، دولت و تصمیماتش را در یک استان بی اثر کرده و به عقب نشینی رسمی و آشکار وادارد؟!!

نمی دانم تا به کی باید شاهد گُل هایی باشیم که آقایان به دورازه کشور و انقلاب می زنند و شکست هایی که دشمنان خارجی باید به کشور وارد کنند، توسط کسانی به کشور و انقلاب وارد می شود که بیشترین ادعا را در تصاحب آن دارند. آقای علم الهدی! شما شکست بزرگی به قانون و اداره قانونی کشور وارد کردید و در رواج هرج و مرج قدم بزرگی را برداشتید.

[1] - http://www.tabnakrazavi.ir/fa/news/279100/

 تنها در بستر آزادیست که انسان به بروز و بلوغ انسانیت دست خواهد یافت، بدون آزادی انسان هم انسان نخواهد شد. حتی حیوانات هم وقتی درمحیط طبیعی خود آزادند، همانی خواهند بود که باید باشند. آزادی از توسعه و پیشرفت هم مهمتر است، توسعه و پیشرفتی که به محدودیت آزادی بینجامد خود خسارتی جبران ناپذیر خواهد بود؛ انسان غرق در رفاه هم اگر آزادی اش سلب شود، آن رفاه برایش ارزشی نخواهد داشت؛ حتی حیوانات غرق در رفاه هم اگر آزادی نداشته باشند فایده ایی ندارند در بالاترین درجه رفاه همچون اسب های طویله سلطانی خواهند بود که بهترین خوراک و زین و یراق را دارند اما افسار و دهنی (که از جنس اعلاست) بر دهان و زینی پر ارزش بر پشتشان برای بار کشی خواهند داشت و مهمیزی زیبا بر پهلو آنان را رنج خواهد داد. هر مکتب و سیستمی که آزادی را سلب کند در واقع بنیان و بستر بروز انسانیت را تحدید کرده و ارزش اعتنا ندارد و خود خلاف مقصود خواهد بود، مکاتب باید تامین کنندگان بسترهای بروز انسانیت باشند و اگر نباشند خود انحرافی بیش نیستند.

جناب آیت الله! شما درحالی پرچم مبارزه با موسیقی را سخت در استان خراسان رضوی برافراشته اید که آن کسی که شما را بدین سِمت منصوب کرده است با اهالی موسیقی مانوس بوده و نوایِ موسیقی آنان، ایشان را به خدا نزدیک می کند، حال شما چرا و چگونه به این نتیجه رسیده اید که موسیقی و اهالی آن دون شان امام رضا (ع)، حریم، زوار و مجاورین آن هستند، جای سوال دارد؟!! به این خاطره توجه کنید، چندی قبل یکی از دوستان مرحومِ استاد پرویز یاحقی[1] به شرح ذیل از قول این هنرمند موسیقی ایران تعریف می کرد که:

 مرحوم پرویز یاحقی

"روزی با شماره منزل ما تماس گرفتند که ما از دفتر مقام معظم رهبری با شما تماس می گیریم و ایشان می خواهند شما را ببینند. که من هم اعلام آمادگی کردم و سر ساعت مقرر با دو اتومبیل درب منزل ما آمدند و به من هم گفتند، آقا فرمودند سازتان را هم همراه بیاورید. من هم مجهز به آنجا رفتم؛ بعد از احوالپرسی از من پرسیدند که چه می کنید؟ و من هم جواب دادم از موقعی که محدودیت هایی برایمان (اهالی موسیقی) ایجاد کرده اند در منزل می نوازم و کاسِت پر کرده و از طریق فروش آن امرار معاش می کنم و... سپس گفتند کمی برایم بنواز و من هم قطعه ایی برایشان نواختم، کار نواختنم که تمام شد دیدم اشک از چشمان ایشان جاریست، گفتم چی شده؟ گفتند شما با این قطعه ایی که نواختید من را به خدا نزدیک کردید."

 استاد پرویز یاحقی اگرچه این خاطره را قالب گلایه ایی از این که از این دیدار (که در دوره تنگ دستی وی صورت گرفت و) هیچ بهره مادی نصیب او نشد، برای دوستانش تعریف کرده بود، ولی این خاطره حکایت تاثیر معنوی و عرفانی موسیقی بر انسان را روایت می کند. بله جناب علم الهدی! موسیقی هم مثل دیگر پدیده های این عالم مثل تیغ دولبه ایست که یکی با آن به خدا نزدیک می شود و دیگری از خدا دور، و این بسته به خود انسان و پیش زمینه ذهنی، روانی و... او دارد.

با یک تیغ می توان به غدد سرطانی در بدن یک بیمار حمله کرد و انسانی را از مرگ نجات داد و همان تیغ می تواند وسیله حمله به انسانی شود و شکمش را بدراند و او را بی جان نماید، و با این استدلال که از تیغ سواستفاده می شود، نمی توان به مبارزه با تیغ برخاست و تیغ ها را از بازار جمع آوری کرد، بلکه باید تربیت داشت و انسان هایی باشیم که از مواهب خداوندی بهره خوب ببریم و این امری کاملا شخصی است، که پدیده ایی ما را به خدا نزدیک کند یا دور.     

 جناب علم الهدی این مقاله را بخوان  (http://saudigazette.com.sa/opinion/iranian-regime-verge-collapse/?ref=yfp) و ببین که آنها از خارج و شما با نارضایتی تراشی از داخل چطور این کشور و انقلاب را با چالش و نابودی مواجه خواهید کرد.

[1]-https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%B2_%DB%8C%D8%A7%D8%AD%D9%82%DB%8C

اصطلاح "به خاکی زدی" چه زمانی استفاده می شود؟

گاهی با تصوری که در ذهن خود داریم به سوالی پاسخ می دهیم و یا به امر یا شرایطی واکنش نشان می دهیم، در حالی که منظور سوال کننده چیز دیگری است و یا شرایط روایت گر چیز دیگری است. اینجاست که در واکنش به ما می گویند "به جاده خاکی زدی"؛ یعنی بیخودی و از روی سو تفاهم از مدار معمول خارج گشتی و باید با صبر و حوصله بیشتری کنکاش کافی می کردی و سپس پاسخ می گفتی و یا واکنش نشان می دادی.

اگرچه قاعدتا نباید به جاده خاکی زد، ولی گاهی راهی که می روی را چنان باطل می یابی که چاره ایی جز تجدید نظر نداری و در این زمان باید چنان به جاده خاکی زد و از جاده اسفالته معمول و روتین دور شد که دیگر حتی اثری از آن ندید، این خود کار بزرگی است و باید از جاده اسفالته و صافی که دیگران برایت کشیده اند تا مثل اسب عصَاری[1] تو را در مسیر تعیین شده سال ها بی ثمر به دور خود از مبدایی کذا به مقصدی کذا در حرکت نگهدارند، دور شد و مبدا و مقصدی آگاهانه ایی انتخاب کرد که اگرچه در جاده سنگلاخ، ناصاف و خاکی است ولی مقصدی دارد که خود انتخاب کردی و مناسبش دیدی، نه مسیری تعیین شده که معلوم نیست به کجا و چرا باید بدانجا ختم شود.

آری باید گاهی به جاده خاکی زد و به سخن این و آن توجه نکرد.

[1] - اطراف چشم اسب های عصاری (روغن کشی) را طوری تجهیز می کنند که از حاشیه مسیر حرکت خود دیدی نداشته و تنها دید از روبرو داشته و به مقصدی نگاه کند که در واقع وجود ندارد و او را دایره وار به دور سنگی بچرخاند که جناب عصّار تدارک دیده تا بچرخد و بار گران سنگ آسیابی را به دوش کشد که برای عصٌار درآمد به بار می آورد و برای اسب مقصدی خیالی حول یک دایره که تسلسل وار تکرار می شود و او را به حرکتی دائم، بی مقصد وا می دارد.