مقدمه مترجم (سایت یادداشت های بی مخاطب)

ما همه به نوعی اقلیت تلقی می شویم، اقلیت هایی در اکثریت هایی دیگر، پس بهتر است هر یک از ظلم و تعدی به حقوق اقلیت های کوچک دیگر خودداری کنیم، تا با توقف این ظلم، خود نیز شامل دومینو وار این مرحمت قرار گیریم. این عین عقلانیت است.

عدالت، و درستی یک فرهنگ، رویه جاری، ایدئولوژی، قانون و... موقعی بروز خواهد کرد که ظرفیت آنرا داشته باشد که اقلیت ها در آن جامعه، گروه و... احساس امنیت، عدالت، آسایش و... کنند، این همان میزانسنج راستی و درستی هر پدیده ایی از این دست خواهد بود؛ وگرنه این که "اکثریت"راضی و راحت باشند، کار شاق و مهمی نیست، چرا که اکثریت در پناه قدرتی که بر مبنای اکثریت بودن، در دست دارند، معمولا راضی و راحتند، وجه ممیزه یک قانون، رویه و... خوب این است که کسانی که قدرتی ندارند و در اقلیت فکری، فرهنگی، اجتماعی، مذهبی، زبانی و... قرار دارند، چنین احساس خوشایندی را در جامعه اکثریت تجربه کنند.

مقاله ایی که ذیلا ترجمه آن می آید، به موضوع عامل "ترس از اقلیت" در بروز جنایت و ظلم از ناحیه اکثریت بر اقلیت، در جامعه متکثر هند پرداخته است، نویسنده در این مقاله به ترس اکثریت هندو از اقلیت مسلمان در این جامعه، و شکایت مسلمانان از ظلمی که به علت اقلیت بودن به آنها می رود، پرداخته، و در عین حال همین جامعه مسلمان که خود اقلیتی غرق در ظلم بیش نیست، را به ظلم در حق اقلیت های داخلی خود متهم کرده، و راه برون رفت را نشان می دهد، نویسنده معتقد است که همانطور که مسلمانان انتظار دارند که اکثریت هندوها به آنها ظلم نکنند، اقلیت مسلمان نیز نباید در حق اقلیت های کوچک در بین خود ظلم روا دارند :

ترس از اقلیت ها : خیزش اکثریت گرایان و هندوتوا در هند،

و ضرورت بازنگری در بین مسلمانان از این نظر

اغلب اتفاق افتاده است که برخی از مسلمانان (به عنوان یک اقلیت در هند) این سوال و چالش را مطرح می کنند که، "ما شغل های آنان را نمی رباییم، چهره اجتماعی مناسبی نداریم، دیو انگاشته می شویم، کشته و ترور می شویم، اما هنوز جامعه اکثریت (هندوها) ما را نمی فهمد، و با ما احساس همدردی نمی کند." چرا این چنین نفرت و عصبانیتی (از مسلمانان) وجود دارد.

بسیاری موارد از این دست وجود دارد، و درست هم هست، و به عنوان یک فرد متعلق به جامعه اقلیت، به نظر می رسد که آنها (اکثریت هندو) در اشتباهند. ما (اقلیت ها) عدالت می خواهیم، اما آیا ما (به عنوان اقلیت نیز) براساس عدالت عمل می کنیم؟! بلافاصله بعد از حکم دادگاه هند، در خصوص مسجد بابری در آیودیا (Ayodhya)، در شبکه گروه های اجتماعی، پست هایی از تصاویر دیدار گروهی از علمای مسلمان با رهبران RSS [1] دیدم. و بر روی این تصاویر دیدار رهبران شیعه هند (اقلیتی بین مسلمانان) با رهبران سنگ/BJP (هندوهای افراطی) [2] کامنت هایی از سوی مسلمانان علیه این رهبران، دیده می شود که منزجر کننده است.

جدای از همه این ها، وقتی ما (به عنوان یک اقلیت) به اقلیت های داخلی در بین خود اعتماد نداریم، و همیشه در حالت شک و اتهام به آنها هستیم، و فراموش می کنیم که چه تعداد از رهبران مطرح و اصلی اهل سنت به ملاقات رهبران گروه سنگ پریوار/BJP (هندوهای افراطی) رفته اند، و در همه انواع گفتگوها شرکت دارند، اما هنوز اقلیت های خود (شیعیان) در بین مسلمانان را هدف حملات خود قرار می دهیم، تعدادی از ما آشکارا عمل می کنیم و منتشر می کنم، اما ما مسلمانان نیز همچون "توده" (mob) [3] عمل می کنیم. ما می خواهیم که اقلیت ها هم اینچنین عمل کنند؛ خیلی آسان است که ما هر فرقه ایی در بین خود را در گفتگوهای عادی خود، خارجی (Kharijite) تلقی کنیم.

من معمولا در خصوص پاکستان سخن نمی گویم، اما ببینید، وقتی شما فرقه احمدیه [4] را به عنوان مسلمان در نظر نمی گیرید، و آنها را تنها رها می کنید، و برای آنها حقوق اجتماعی اقلیت های غیر مسلمان را اطلاق می کنید، اما ناراحتید که چرا آنها در خط شما نیستند، بنابراین کمتر از پنج درصد از اقلیت را همواره در معرض سرزنش و مایه نفرت خود قرار می دهید.

بنابراین انرژی زیادی از جامعه اقلیت مسلمان شبه قاره، برای برگزاری کنفرانس ها، راهپیمایی ها در این خصوص صرف می شود، چنان که گویا فرقه احمدیه یک فرقه بزرگ است! اما آنها یک فرقه بزرگ نیستند، وقتی شما مسلمانان رهبران و سیاستمدارانی دارید که بر خلاف قواعد و اصول عمل می کنند، صحبت های درگوشی شروع می شود که این چنین رهبر و یا سیاستمداری قادیانی اند، چرا شما این مقدار (از احمدیه) احساس عدم امنیت می کنید، و این مقدار خود را از این فرقه در خطر می بینید؟!

به صورت روشن، یک اقلیت باید قوانین خاصی را قبول کند. بنابراین وقتی شما یک اقلیت بزرگ دارید، نه بین 0.2 تا 4 درصد بلکه 15 درصد کل جمعیت هند، اینجا در هند هم اکثریت هندو همچنین از این اقلیت مسلمان احساس خطر خواهند کرد، و ادعا دارند که این اقلیت مسلمان مردم هند هستند، که تغییر دین داده و از مذهب هندو به اسلام گرویده اند، و اکنون مشکل سازی می کنند، شبیه همان احساساتی که شما در خصوص قادیانی ها دارید.

اکثریت (هندوها) ممکن است ناراحت شوند اگر شما پاسخ دهید و مقابله به مثل کنید، و یا صحبت از برابری ها کنید. بنابراین می توان در این روند دید که ذهن اکثریت در خصوص اقلیت چگونه کار خود را می کند. واقعیت این است که نه همه شغل خوب بدست خواهند آورد، و نه حقوق مناسب دریافت خواهند داشت. موقعی که ما (اقلیت مسلمان) به دنبال دلایل شکست خود هستیم، این خیلی ساده خواهد بود که دیگران را به خاطر شکست های خود سرزنش کنیم؛ اقلیت معتقدند که بدون اکثریت امور بهتر خواهد بود.

و چنین است که نفرت به یک خواست تبدیل می شود، مردم را جهت می دهد، به مقصد آنان تبدیل می گردد، بالاتر از خیلی از نیازها قرار می گیرد. همین چند وقت قبل بود، پیامی از برخی مسلمانان دریافت کردم که ما را به تحریم مسلمانانِ مولا (Mulla) بوهره (Bohra) [5] در تجارت فراخوانده بود. اکنون تصور کنید، در یک کشوری ما اقلیت با حرکتی مواجهه می شویم که ما را به تحریم مسلمانان و بایکوت آنان فرا می خواند، و ما اینقدر احساس صدمه می کنیم، و تعداد زیادی از ما این تحریم را بدون احساس ناراحتی و رنجی اجرا می کنند.

ما حتی این را نمی بینیم و یا صحبتی درخصوص این بدی معیشت (که به مسلمانان تحمیل می شود) نمی کنیم. این همان حس و لذت اکثریت گرایان در جامعه اسلامی است. موقعی که رهبران مکاتب بریلوی و یا دیوبندی به دیدار رهبران راستگرایان هندو می روند، بایکوت و تحریم چه کسانی را شما دنبال می کنید؟!

بگذریم، درجات اگثریت گرایی، همچنین بستگی به این دارد که چگونه یکی دو رهبر در جامعه ممکن است موفق شوند، یا به وسیله سو استفاده از وسایل ارتباط جمعی به هدف خود برسند. همه این ها باید مورد تحلیل قرار گیرد و متوقف شود. ما باید همواره خود را مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم، موقعی که عدالت را ترجیح می دهیم، باید خود نیز به عدالت رفتار کنیم.

برخی مواقع باید خود را از حالت شکایت خارج کنیم، و از حالت تصویر ساخته شده توسط رسانه ها در خصوص اقلیت خارج شویم. این به تلاش نیاز دارد، ولی امر غیر ممکنی نیست. تعداد زیادی از مثال های موفق در این خصوص وجود دارد. اما ما باید آماده باشیم تا شکست ها، مشکلات و مسائل خود را بپذیریم، و نباید از حدود خارج شویم، ما باید نظرات مخالف و انتقادات را نسبت به خود بشنویم.

اکنون، ما با بی عدالتی مواجهیم، و موارد زیادی اتفاق افتاده که ما را ناراحت می کند، این شرایط ما را به سمت منفی پیش می برد. اما ما با گروهی مواجهیم (هندویسم افراطی) که برای 80 سال است که به سختی تلاش می کنند، گروه های راستگرایی هندویی که با استفاده از روش های دموکراتیک در کشور به قدرت دست یافته اند، آنها به سختی فعالیت کردند تا به هدف دست یابند. ما (اقلیت مسلمان) نیز نیاز داریم تا خود را ارتقا بخشیم، بیاموزیم، و به باز ارزیابی خود بپردازیم و کار کنیم.

تاریخ انتشار : 11 نوامبر 2019 (20 آبان 1398)

نویسنده : شمس الرحمان علوی (Shams Ur Rehman Alavi)

منبع : www.anindianmuslim.com

[1] - یک گروه اصلی هندویی افراطی که ایدئولوژی و عمل آن تاکنون بر علیه اقلیت ها تدوین و اجرا شده است و به نوعی رهبری ملی گرایی هندو را بر عهده دارند، ایدئولوژی ضد سکولار، تکثرگرایی و دمکراسی هندویی که معتقد است که باید فضای قانونی و اجتماعی هند به نفع اکثریت هندو تظیم و تدوین گردد، به نوعی که منافع اکثریت هندو تامین گردد، آنها غیر هندوها را مردم هند می دانند که به انحراف رفته و باید دوباره به سمت هندویسم تغییر مسیر دهند، اسلام، مسیحیت و... را ادیان مهاجم دانسته که باید آنها را کنترل کرده و هند را از شر آنها رهانید.

[2] - گروه سنگ پرویوار یا Sangh Parivar یا گروه های هندوی افراطی و بنیادگرایان مذهبی هندو، حزب BJP که هم اکنون تحت نخست وزیری آقای نارندرا مودی حاکمیت را در هند در دست دارد و اکثریت کرسی های مجلس هند را بدست آورده اند، ارگان و شاخه سیاسی گروه های سنگ پریوار تلقی می شود.

[3] - توده های مهاجم هندوهای افراطی که به مسلمانان حمله می کنند و جنایت می آفرینند

[4] - احمدیه یا قادیانی ها در شبه قاره هند، همان جایگاهی را دارند که در جامعه ما بهایی ها دارند.

[5] - شیعیان شش امامی مقیم هند که به لحاظ تاریخی به بازماندگان از حاکمیت فاطمیون از مصر باز می گردند که بخشی از آنها در یمن به حوثی مشهورند.