توفان مکن ای دل، که عاشقی سوداست
غمگین مکن دل من، ز افول گفتن ها اندر دلم، افول ناشدنی گشته ایی تو یار
احساس و عاطفه ام، میل پرواز کرده به تو تو باز مرا گذاشتی و رفتی به انتظار
زنجیر کرده ایی دل من را، تو در خیال دل نیست که انبان خیال توست، در انتظار
دلگیر مشو تو ز همنفسی با من حزین، چون تو گلی، حزینی به کنارت، به انتظار
من تو شدم، تو من شدی، در وادی دلخستگان من هم شدم نمناک چشم، شد دیدنت هم انتظار
من بغض ها گشودم از دل خود، تا که بارشی گردد به چشم هایم هویدا در انتظار
ای ابر های خیال انگیز دل، ز من روید تا من کنم خلوتی، با این دلِ نشسته به انتظار
توفان مکن ای دل که عاشقی سوداست سودای سرنوشت که دارم، به انتظار
سروده شده در 4 مهرماه 1397
دردهایش را به جان من می خرم دیوانه وار
آسمان دل که جای عشق باشد اندر آن سفره ایست آشفته از انواع درد و آرزو
دردهایش را به جان من می خرم دیوانه وار آرزو را من چه سازم، کشنده است، آرزو
دل چو وا گردد به گرد شمع عشقی جان فزا، دردها بیرون بریزد از دلم با آروز
سفره دل چون که وا شد در بر آن عشق تام دردها درمان شود، آندم فراموش آرزو
محو گردد در رخ آن صبح عام و عشق تام گم شود در آن میان هم عشق، درد و آرزو
فارغ از او چون شدم، بازم به درد آید دلم در نبودش بازخوانی می شود، هم درد، هم آن آرزو
دیده ام باز چون مجنون عشق و دیدن رخ می شود، تو نباشی، دردها را تازه می گردد، درمان آرزو
کن حکایت دیده را ای دل که سودایت برفت دردها مانده است بر دل، دیده گریان بر این آرزو
سفره دل وا کن و بازم به اشک آلوده کن گونه ها را خیس از درد اندرون، و دوری از آن آرزو
آرزو دارم که درد از جان فزون گردد دمی فانی ام سازد بدین سودای دل با آن درد و آرزو
راحتم سازد از این درد؛ وزان دیوار بلند آرزو پشت دیوارش بماندند و بمردند، صاحبان آرزو
دل ببند و، دیده وا کن ای که خان آرزو عشق درمان است بر دردم، حاکی از آن آرزو
5 دیماه 1397
