عید و شادی را با قربانی و خون چه کار؛ امروز بشر بیش از کُشت و کُشتار و خونریزی به آرامش و صلح نیاز دارد، خون و خونریزی (حتی از حیوانات) را نیز باید وا نهاد، دیگر انگار زیادی با خون و خشونت قرین شدیم و همزاد شدیم.
کاروان تکامل فردی، اجتماعی بشر به سرعت به پیش می رود و انسان با شناخت بیشتر خود و جهان هستی، واکنش هایش به مسایل اطرافش نیز تغییر، و با شناخت خداوند و هدف او از آفرینش، رفتارش را در مقابل خالق و مخلوق اصلاح می کند؛ اگر بشر روزگاری در اختلافات، دست به شمشیر می شد، و بین دو طرف را زور شمشیر و خون حکم می کرد، امروز نهاد ها مدنی جای شمشیر را گرفته و این منطق و قانون است که بین طرفین دعوا حکم می کند، و بشر حتی مجازات را نیز به نهادهای قانونی واگذار کرده است، اما بعضی سنن و رسوم وقتی قالبِ مذهبی به خود می گیرد، ماندگار می شوند، حتی اگر با روح زمانه، منطق و عقل بشری سازگار نباشد و مخالف خیلی چیزها به نظر رسد.
سنت و رسم قربانی کردن از جمله سنن قدیمیست که ریشه در تاریخ چند هزار ساله بشر اولیه دارد. آنچه از متون مذهبی بر می آید حتی فرزندان حضرت آدم نیز بدین سنت اقدام می کردند و فرزندان او تا هزاره های پیشین نیز برای خداوند قربانی می کرد، و پیشکش معبد و معبد نشینان و یا نمایندگان خدا در زمین می کردند، کار بشر به جایی رسید که برخی حتی فرزندان خود، دختران زیبا روی و... را در مقابل خدایان خود قربانی می کردند و خونش را برای جلب توجه خدای خود می ریختند؛ ولی این رسم اکنون با پیشرفت عقلی و فکری بشر منسوخ شده است و دیگر مثل هندوان عصر سابق زن بازمانده از همسر مرده اش را دفن، و یا در آتش مرده سوزانی به همراه همسر مرده اش زنده زنده نمی سوزانند و... اما عید قربان که می آید ما مسلمانان هنوز به رسم بشر زمان رسالت و یا زمان ابراهیم و هابیل و قابیل قربانی به پیشگاه خداوند تقدیم می کنیم، تا به او نزدیک شویم.
امروز دیگر بشر می داند که خداوند از او انتظار قربانی ندارد، بلکه انتظار خداوند از بشر انسانیت، پیشرفت علمی، اخلاقی، انسانی، خوب بودن، کردار، پندار و گفتار نیک و... است، نه پیشکش های مادی؛ و این رسم بشر اولیه برای پیشکش کردن هدایا به خدایان چندان در این عصر قابل توجیه نیست، و برای تقرب به خداوند راه های بسیار بهتری از جمله خدمت به مخلوق خداوند و... وجود دارد، و باید شیوه هایی نوین برای این امر جستجو کرد.
شنیدم که حاکمان جدید عربستان (به عنوان یکی از خواستگاه ها و نگاهبانان این سنت بشر اولیه) به این نتیجه رسیده اند که به قربانی حیوانات در سنن مذهبی خود پایان دهند، و برای سنت قربانی به جایگزین بهتری از جمله کاشت درخت روی آورند و در روزگاری که محیط زیست بشری در حال نابودی است، این رسوم و سنت اعصار گذشته را کنار گذاشته و حاجیان به جای کشتن و رها کردن گوشت قربانی در جلوی تیغ لودر و بلدزرها که به دفن آن بپردازند و... درختی کاشته و به بشریت خدمتی شود.
گرچه کشتن حیوانات در نظر ادیان و فرهنگ بعضی از انسان ها، برای خوردن گوشت آن اشکالی ندارد ولی قاعدتا خداوند به این پیشکش نیازی ندارد و برای خوردن و یا خوراندن گوشت به اهل خود و... نیز نیازی به خونریزی نیست می توان به دور از چشم همه در محلی خاص به مقدار نیاز به ذبح حیوانات اقدام کرد و چهره این روز شهرها و بلاد اسلامی را به صحنه قتل و کشتار حیوانات تبدیل نکرد.
گوشه گوشه ی شهرهای و مناطق مسلمان نشین در کشورهای مختلف این روزها پر است از میلیون ها حیوانی که در صف کشتار قرار دارند تا باز ما به نام خدا آنها را بکشیم و از حساب خدا چک مهربانی و بخشش بکشیم، کاش هرگز برای خوردن و یا خوراندن گوشت به اسم سنت خداوندی این همه به کشتار حیوانات نمی پرداختیم، کاش به اسم و نام خداوند، این همه جنگ به را نمی انداختیم و اسمش را جهاد نمی گذاشتیم و کشتار نمی کردیم، کاش به نام خدا و برای رسیدن به کام دل زن و فرزندان حریف خود را به اسارت و بردگی نمی بردیم، و برایش قوانین شرعی نمی نوشتیم.
داستان باز داشتن حضرت ابراهیم از قربانی کردن فرزندش برای خدا توسط فرشتگان خدا
این لطیفه گریه آور حکایت تراژدی است که در عید قربان
جریان دارد و ما برای خنده آن را رد و بدل می کنیم :
"با نزدیک شدن عید سعید قربان، ایشون با تغییر چهره
قصد خروج و فرار از کشور را داشتند که خوشبختانه دستگیر شد و به مراکز فروش سپرده شد."
