مرد می خواهد در میان این همه گرگ برقصد،
روی اخگرهای سرخ و داغ، پا این پا کند،
دلی فارغ از مهر، تا میان مرده ها راحت راه رفت،
چشمی بی رحم، که به نظاره سروها بر دار نشست،
گوش ها و چشم هایت، باید ستبر از ظلم شود،
تا به شنیدن ناله های بی گناهان گوش سپرد،
باید،
برای درد و دل مادران، گوش شنوایی تهیه دید،
دستان ترک خورده پدر را، روغنی شفا بخش دست و پاکرد،
چشمان به درب مانده را، امیدی تدارک دید.
دهان های مملو از فریاد را، فضایی در نظر گرفت.
برای آه های در دل مانده، خدایی جست، شنوا،
اما،
پژواک ها دیگر از کوه و صخره باز نمی گردند،
گویا صخره ها نیز حال بازتاب دادن غم را ندارند،
آسمان دیگر با باد همراهی نمی کند،
باد صبا پیامی نمی برد و سخنی باز نمی گرداند،
چشم ها را دیگر اشکی برای ریختن در سحرگاهان نیست.
خدا نیز انگار چشم خود را بر ما بسته است،
او نیز دیگر نمی خواهد ما را ببیند،
اما،
من باز امیدوار، چشم به افق دوخته ام،
تا رهایی را به نظاره بنشینم،
اما نه بر روی زمین،
که بر دستانی گرم، که راهی سرزمین نورم کنند،
و،
درد تمام،
غم و غصه تمام،
رنج تمام،
اما، رنج را پایانی هست؟!
