ای خاکیانِ خاک نشین! به خاک خُو کنید،

 که یار، به خاک نشینی مان راضی شد،

از خاک برآورد و بر خاکمان نشاند او،

گویا که خاک، خود میان و هم آخر شد،

خیال شبانگاهی که بُرد ما را به عالم والا،

به گاه صبحدمان، باز خاک بود که دست گیر شد،

سیمرغ که در اوج خود، خاک نشین بود، آن والا 

دستی رساند و، حاصل قوَّتش نیز، به خاک شد،

 آن اوج نشین که بر خاک نشست و نظاره کرد مرا،

آخر فرود آمد و خود نیز همنشین خاک شد،

پرواز ما میان بال های عقابِ دل رهی نَگشود،

در اوجِ آسمان نیز، مقصد چشم، همان خاک شد

هزار هما به خاک نشستند و همنشین خاکی ها

که تا بخاک ننشینی، چه دانی که به خاک چه شد

بیا تو ای یار و دلبر اوج نشین ما خاکی ها

نشین بخاک و ببین، که بر خاکیان چه شد

فغان ز خاک بر آمد بدین خاک نشینی ها

دمی تو دل دِه به خاک، تا بدانی که داستان، چه شد

فریاد خاکیان ز تظلم، ز خاک نرفت بالاتر

گاهی فرود آی، و تو بشنو که باز چه شد

به نظم در آمده در تاریخ1 آبانماه 1399