هنوز چند روزی به محرم مانده بود که ولوله آمدن "اربعین" [1] به گوش می آمد، و کوس "راهپیمایی اربعین" [2] داشت زده می شد، عدد شمار روزانه ایی در فضای مجازی اعلام می کرد: "57 روز تا اربعین"، و انگار محرم نیامده، پلی به اربعین می زدیم، این همه شور، خیلی ها را انگشت به دهان می کند، و تعجب ها را بر می انگیزد، اما اگر خود را بشناسیم، دیگر از این وقایع تعجبی نخواهیم داشت، ما بارها بر گورهای بی جسد گریه کرده ایم [3]، دردهای ما آنقدر کمپلکس و پیچیده شده اند، که حتی "گوری بی میت" هم ما را به زار زار زدن می اندازد، چرا که در واقع به وضع خود می گرییم، تا میت آن گور.
می دانیم علم و کتلی در عاشورا و محرم نبوده است، ولی بر همین ساخته خود نیز که در زمان صفویه توسط وزیر عزاداری دربار صفوی، از اروپای شرقی مسیحی وارد مراسم محرم ما شد و... هم، دخیل می بندیم، به امیدی که گره گشایی از کار دنیای ما کند و... و اربعین هم همینطور است در حالی که حتی در بین بزرگان شیعه عدد بزرگی اصل و اساس وجود چنین واقعه ایی را منکرند، کسانی همچون سید بن طاووس، علامه مجلسی، محدث نوری، شیخ عباس قمی٬ علامه شعرانی، شهید مرتضی مطهری، استاد آیتی، استاد سید جعفر شهیدی و... که هر کدام از اوتاد تاریخ شیعه در قدیم و جدیدند، و وقتی تاریخ را از منابر می شنویم، نام این بزرگان همچنان در صدرند، اما به کت ما فرو نمی رود، و انگار آنان برای خود گفته اند!
ما به راه خود می رویم و مهم نیست که کی چه گفته است، زیرا این را ما دوای درد امروز خود می دانیم!، اما خطری که از این داروی موقت بر درد امروز متصور است را، کسی نمی تواند محاسبه کند، و همه غرق در "شور حسینی"، به دنبال محاسبه هم نیستیم، چرا که به علت رواج غلوّ در بین ما، و بروز حرکتی بین مسلمانان که علیرغم آیه "انا بشر مثلکم" [4] به هر دستاویزی دست یازیده می شود تا پیامبر و خاندانش را غیر از آنکه انسانی معمول بودند، که به ایشان وحی شده است، نشان داده، نوشته و... و اقدامات غلو آمیز ما می شود همان تاریخ و مبنای حرکت و عمل، و این تاریخ بی اساس و اعتبار، جای اصل و اساس را گرفته، و آنرا نیز روزی بی اعتبار می کند،
ممکن است اربعین و راهپیمایی اربعین امروز برای ما سود سیاسی و... داشته باشد، و از آن بعنوان پیروزی بزرگ قلمداد کنیم، اما این روند روزی ضربه شدیدی به اعتقادات درست هم خواهد زد، و اصل "این همانی" و تعمیم، به نابودی آنچه درست و اساس هست، نیز منجر خواهد شد. دین گریزی بزرگ، آنجاست که رخ خواهد نمود، وقتی که دیگر نتوانیم بگوییم، این یک حرکت عوام و الناس بود، چرا که برای به حرکت در آوردن این جمعیت تمام توان بزرگ و کوچک دین را خرج کرده ایم، تا آن را احیا و جا بیندازیم،
و حرکتی که روزگاری رسم بعضی قبایل شیعه عراق بود را به یک حرکت جهانی شیعه تبدیل کرده، که در پشت آن نه تاریخ درستی است و نه اساس محکمی، این همان حرکت در لبه شمشیر دین گریزی های بزرگ آینده است. در پس این احساس پیروزی بزرگ، شکست بزرگی نهفته است. تکیه بر ناکجا آباد است، و باید گفت هدف وسیله را توجیه نمی کند.
[1] - چهل روز بعد از 10 محرم یعنی 20 ماه صفر را در تقویم قمری، اربعین گویند.
[2] - راهپیمایی اربعین رسمی است که بین عراقی ها رایج است و چند سالی است که به ایران نیز سرایت کرده و به تبع آن شیعیان دیگر کشورها هم در این حرکت شرکت می کنند و امسال گفته می شود بین 18 تا 20 میلیون در این راهپیمایی که از شهرهای مختلف عراق به سوی کربلا به صورت پیاده شکل می گیرد، شرکت می کنند، دوستی نقل می کرد که خانواده معتقد عراقی، تمام همتش این است که پس اندازی کند تا در اربعین بتواند میزبان زائران اربعین باشد، حتی بانک های عراق وامی را می دهند که خانواده های عراقی آن را گرفته و در طور سال پرداخت نمایند.
[3] - وقتی عدد امامزاده های ما طی چند سال ناقابل چند برابر می شود، این نشانه از اقبال ما ایرانیان است، نه هنر سازندگان این مکان هایی که اساسی ندارند.
[4] - سوره کهف آیه 110 "بگو: همانا من بشری همچون شمایم (جز اینکه) به من وحی می شود که خدای شما خدای یگانه است. پس هر که به دیدار پروردگارش (در قیامت و به دریافت الطاف او) امید و ایمان دارد، پس کار شایسته انجام دهد. و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نسازد." "قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَمَن كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا "
