روح و نتیجه استبداد، به بندگی کشیدن بندگان آزاد خداوند، در مقابل انسانی از نوع خود آنهاست؛ و مستبدین و کسانی که استبداد را تدارک و تهیه می بینند، در واقع با تعاریف، سفسطه ها، بهانه های واهی، صغری و کبراهای قلابی، که گاه آن را قالب تقدس، گاه اجبار، گاه اقناع و... پیچیده و بر آن بار می کنند، انسان را از قبله واقعی کرنش در مقابل خدای آسمانی و خالق، به سوی قبله ایی ساخته شده، و زمینی منحرف می کنند؛ و قبله و پرستشگاهی ساخته و پرداخته افراد چاپلوس، فرصت طلب، جاهل، قدرت طلب و... که مزین به بتی از نوع انسان است، که در آن نهاده اند، و از قضا خود آنرا ساخته اند، را قبله گاه می کنند.
همین انسان ها، در بتخانه ایی به پرستش می نشینند که خود خشت خشت آن را به مرور نهاده اند، و اکنون انگار فراموش کرده اند، که این بتخانه را خود با دستان و افکار خود سانت به سانت، و قدم به قدم ساخته اند، برایش از مال و جان و آبروی خود خیرات کرده اند، تا ساخته شود، شکل گیرد، و فارغ از آن همه ساختن ها، روح و انسانیت خود را به پای چنین مصنوعی قربانی می کنند.
این انسان ها مثال مسخ شدگانی اند که همه ی گذشته را به فراموشی سپرده، و انگار آنان به یکباره در یک بتخانه و در کنار بت بزرگ، هبوط کرده و افتاده اند، که اینچنین غرق و مسحور عظمت این بت بزرگ خود ساخته شده، اشک می ریزند، و پاک فراموش می کنند که این بت بزرگ را نیز، مجسمه ساز زبردستی از خود آنان، که خود او را خوب می شناسند، تدارک و تهیه دیده است و آنان ذره به ذره تراشیدن این بت را در دستان او دیده، و دنبال کرده اند.
یعنی از وقتی که تکه سنگی بیش نبود، که حیوانات بر آن علامت محدوده حاکمیتی خود را می گماشتند، تا این که حمل شد و در کارگاه، زیر چکش و تیشه مجسمه ساز هنرمند، تبدیل به شمایلی زیبا شد و تا این که در مراسم با شکوهی به بتخانه حمل و نصب شد، و کم کم توسط سخن مکرر، و استدلال های آبکی و بی پایه اربابان معبد، به سجده اش با میل و رغبت خوانده شدیم، و اکنون که سجده بر او واجب اعلام شده، همه به میل و یا به زور، بر این امر وا داشته می شویم، همه را فریم به فریم دیده ایم، اما باز باورمان نمی آید؟!!.
و به واقع اگر این حماقت ما انسان ها نبود و نباشد، آن بت اعظم نیز مثل تمام مجسمه هایی است که در گوشه و کنار این شهر پر آشوب، ساخته و نصب شده اند، و ما بی توجه به آن ها، حتی نگاهی را هم از این بتان دریغ می کنیم، و با بی اهمیتی تمام، از کنارشان هر روزه می گذریم، انگار نه انگار که این مجسمه ها نیز که در حد و اندازه بت اعظم هستند، و یا حتی بر او از نظر ارزش هنری، ساخت، نوع جنس و... شرافت دارند، و اکنون در وسط این میدان، با عظمتی وصف ناشدنی ایستاده اند، و هزار راز در خود دارد، و هزار نکته برای گفتن و به تفکر وا داشتن و...، نیز به همان میزان قابل توجه اند.
اما ما ترجیح می دهیم که تنها دور بت بزرگ، که از ما دورش داشته اند، دیدنش را برایمان نوبتی و بسان اعطای افتخار کرده اند، و در تاریکخانه ارواحش نهاده اند، هزار نکته سحر آمیز و رمز آلود از او نقل می کنند و... و او اکنون به آرزویی برای ما تبدیل شده است، تا او را ببینیم، در مقابلش بیخود شویم، اشک بریزیم، احساسات مان قلیان کند و....
اما او هرگز با بت های دیگر ساخته دست ما، تفاوتی ندارد و این ذهن وامانده ماست که او را به چنین عظمتی می بیند، تصور و تصویر می کند، و گفته هایش را بی مثال، تصمیم هایش را بی مانند، نگاه هایش را شوق انگیز، نژادش را برتر، سبک زندگی اش را آسمانی، حرف های مفت و بی ارزشش را، ارزشمند، کودک از او متولد شده را قدیسی، که باید بر سر نهاد، ژن او را عالی، و شایسته سلسله کرسی نشینی دانست، همه باید مطیع، منقاد، مجیزه گو و... باشند، و هر که جز این را شایسته نفرت و طرد، و... می دانیم.
وقتی به منتخب عکس های آقای کیم جونگ اون (رهبر کره شمالی)، که ذیل یک نوشته [1] توسط نویسنده محترم آن [2] نهاده شده بود، [3] نگاه می کردم، دیدم که چگونه جمعی منتظرند که سخنی از دهان این "بت بچه ی، بر جای پدر، بر تخت نشسته" [4] ، بیرون آید و آنان با شوق و ذوق آن را ثبت و درج کنند، و افتخار این نکته برداری را نصیب خود نمایند، و یا به قول نویسنده این مطلب، "مبادا یک کلمه از قلم بیفتد"؛ بر انسانیت خود گریه ام گرفت، که چطور خداوند ما را به این دنیا وارد آورد، تا بازیچه این گونه مستبدین از انسانیت و خدا بی خبر، شویم؛ و برای منویات دل ناپاک آنان، ملت هایی این چنین خار و خفیف، در خدمت انسانی درآیند، که او نیز با آنان تفاوتی ندارد، و فقط طی حادثه ایی باز شاهی بر دوش آنها، نشسته و اکنون هم در صدر می نشیند و امر و نهی می کند، و هم فراموش کرده اند، ما هم در ذیل او انسانیم، و هم ما فراموش کرده ایم که او هم به تمام و کمال مثل ماست، و فقط یک تقسیم کار و یا حادثه، او را اکنون بر برج بلند قدرت نشانده، و ما در ذیل دریوزگی او.
خاک بر سر این انسانیت، که اینقدر و تا به این حد، به اسارت در می آید، و به مضحکه اهل آسمان تبدیل می شود، که چقدر ما انسان اهل فراموشی و نسیان هستیم. و چه زود بزرگان قوم فراموش می کنند که انسانند، چه زود ما نیز فراموش می کنیم، که انسانیم، و چه قدر عمیق در بندگی یکی از فرزندان آدم به مثل خود، در می آییم، و عاشقانه بندگی می کنیم.
اُف بر این انسانیت، اُف بر این تفکر، اُف بر این سیستم، اُف بر این ایدئولوژی، اُف بر همه ی آنچه ما انسان ها را بدین ذلت خودخواسته و ناشی از تخدیر می کشاند، و بدین نسیان بزرگ فرو می برد، خاک بر سر انسان، و درود بر حیوانات، که اینقدر که ما انسان در ضلالت پیشروی داریم، آنها با حیوانیت خود، هرگز بدین حدها هم پیش نمی روند.
این بچه کم سن و سال، نه از آسمان افتاده است، نه فرزند خداست، او نیز مثل ما، فرزند پدرش هست و این را همه ی ما می دانیم، که او با مرگ پدرش توسط دست های پشت پرده قدرت سیاسی در کره شمالی از میان دیگر برادرانش، او را بر تخت نشاندند، و اکنون او بر این سریر قدرت بی انتهای لعنتی نشسته است، که این گونه سخنانش گهربار می شود، که باید همه دفترچه به دست منتظر کلامش باشند، تا جملات گهربارش! از قلم نیفتد، و اوامر حکیمانه اش! بی هیچ مداقعه ایی، که درست است یا غلط، گو این که از زبان خدا جاری شده، به عمل در آید، او در مورد همه چیز، حتی کفش هایی که مردمانش خواهند پوشید، اتوبوس های که سوار خواهند شد، پیازهایی که خوراکشان می شود و... اظهار نظر می کند و... و عده ایی آن را مرتب ثبت می کنند، انگار حرف هایی آسمانی است، که نباید از دست برود و...
واقعا انسان از انسانیت خود پشیمان می شود.
مستبد با نظامیان در کلوچه پزی -حرف هایش را پیرامون کلوچه یادداشت می کنند.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (1).jpg")
مستبد با نظامیان در کلوچه پزی -حرف هایش را پیرامون کلوچه یادداشت می کنند
مستبد با نظامیان در کلوچه پزی -حرف هایش را پیرامون کلوچه یادداشت می کنند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (2).jpg")
مستبد در حال بازدید از مزرعه گوجه - یونیفرم پوش ها سخنانش را می نویسند
مستبد در حال بازدید از مزرعه گوجه - یونیفرم پوش ها سخنانش را می نویسند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (3).jpg")
مستبد در حال بازدید از مزرعه پیاز - نظامیان به گردش اوامر حکیمانه را می نویسند
مستبد در حال بازدید از مزرعه پیاز - نظامیان به گردش اوامر حکیمانه را می نویسند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (4).jpg")
متخصص کفش - باز هم اوامرش را می نویسند
متخصص کفش - باز هم اوامرش را می نویسند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (5).jpg")
مستبد متخصص همه چیز - او دخالت می کند و دخالتش را می نویسند
مستبد متخصص همه چیز - او دخالت می کند و دخالتش را می نویسند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (6).jpg")
هرجا متوقف شود، یونیفرم پوش ها به گردش، فیض جاری شده بر زبانش را می نویسند
هرجا متوقف شود، یونیفرم پوش ها به گردش، فیض جاری شده بر زبانش را می نویسند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (7).jpg")
بر آب و خاک متخصص است و حرف های عالمانه اش را می نویسند
بر آب و خاک متخصص است و حرف های عالمانه اش را می نویسند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (8).jpg")
او از آسمان زمین می گوید وبادمجان دور قاب چین ها می نویسند
او از آسمان زمین می گوید وبادمجان دور قاب چین ها می نویسند
.jpg "Click to enlarge image Kim-Jong-Un (9).jpg")
نظامیان شادمانانه او را دور کرده و دفترچه به دست هر چه گفت می نویسند
نظامیان شادمانانه او را دور کرده و دفترچه به دست هر چه گفت می نویسند
شکوه و عظمت پوشالی استبداد، پوشاننده حقارت و ناچیز بودن اوست
شکوه و عظمت پوشالی استبداد، پوشاننده حقارت و ناچیز بودن اوست
http://mostafa111.ir/neghashteha/articel/772.html#sigProId8fefd26a75
[1] - مطلبی تحت عنوان "اون آمد!" با این متن : "یکی از برنامه‌های اصلیِ رهبر جوان کرۀ شمالی، کیم جونگ اون، بازرسی (یا بازدید) است. از آنجا که در کرۀ شمالی همه‌چیز دولتی است، پس بازرسی دولتی هم نیاز است و از نشانه‌های رهبرِ کوشا این است که کار خطیر بازرسی را به زیردستانش واگذار نکند، بلکه خود در مکان حاضر شود و همه‌چیز را با چشم خود ببیند. لابُد. مزرعۀ پرورش خوک، سوسیس و کالباس‌سازی، مرغداری، کلوچه‌پزی و آبنبات‌سازی، جاده‌سازی، فرودگاه، ذوب‌آهن، مهدکودک، مانور نظامی، رستوران، نانوایی، شهربازی، زیردریایی، موزۀ حیات‌وحش، ورزشگاه، هتل، واگن‌سازی، استخر تفریحی، سالن سینما، هر گونه مجموعۀ تفریحی دیگر، انواع مزارع کشاورزی... و کلاً هر چیزی که در یک کشور وجود دارد، امروز یا فردا از سوی شخص رهبر کرۀ شمالی بازرسی میشود. اما این بازرسی‌ها همیشه و همه‌جا سیاق یکسانی دارد. او هر جا وارد میشود، جمع کوچکی از مسئولان ــ که اغلب یونیفورم نظامی بر تن دارند ــ دور او حلقه میزنند و اولین کاری که میکنند این است که دفترچۀ یادداشتی از جیب درمی‌آورند و از اولین کلمه‌ای که کیم می‌گوید آنها شروع میکنند به یادداشت‌برداری. کل فرایند بازدید این‌گونه است که کیم جلو راه می‌رود، صحبت میکند و حلقۀ همراهان دنبال او خاضعانه می‌روند و حین راه رفتن از یادداشت‌برداری و ثبت صحبت‌های کیم هم غافل نمی‌شوند. این دفترچۀ یادداشت و مداد تا آخرین لحظه دست آنها هست، مبادا یک کلمه از قلم بیفتد. در هیچ مدرسه و هیچ دانشگاه و هیچ آموزشگاهی در جهان نمی‌توانید چنین صحنه‌ای ببینید که یک نفر راه می‌رود و صحبت میکند و همراهان این‌طور با ولع حرف‌هایش را یادداشت میکنند. اما چیزی که بیش از این مایۀ شگفتی میشود این است که کیم هر جا می‌رود و با دیدن هر دستگاه، هر خط تولید، هر مکان ــ از موزۀ حیات وحش گرفته تا کلوچه‌پزی ــ در جا شروع میکند به توضیح دادن، مانند مردی همه‌فن‌‌حریف. کلوچه‌ها را برمی‌دارد، با هم مقایسه میکند و نکات بسیار دقیقی در مورد اندازه و وزن و شکل کلوچه‌ها می‌گوید و همراهان هم طبعاً با دقت این نکات را یادداشت میکنند. اما این بازدیدها آن‌قدر هم خشک و بی‌روح نیست. کمی خوش‌وبش و قدری شوخی و خندیدن، وقتی نکات اصلی گفته شد، بخش ثابت دیدارهاست. کارمندی که کیم با او شوخی میکند، در حالی که چشمانش از شدت ذوق‌زدگی عن‌قریب است از حدقه بیرون بزند، شرمگنانه، بدون اینکه دهانش زیاد از حد باز شود، می‌خندد و چون بیش از حد خود را کنترل میکند، کمی کبود میشود. کیم آدم خوش‌مشربی است! اما بخش مهمی از این مراسمِ آیینیِ بازرسی و بازدید، بر عهدۀ زنان و دختران است. زن‌ها و دخترها به این بازدیدها روح و لطافت و عاطفه می‌بخشند؛ به اَشکال مختلف. وقتی کیم را می‌بینند، بی‌صدا مثل ابر بهار اشک می‌ریزند. گرداگرد صورتشان خیس اشک، از پشت هاله‌ای از اشک کیم را تماشا میکنند. اما کیم بسیار فروتن و خاکی است. دیر یا زود، این یخ میان کیم و زنان آب میشود و آنها می‌دوند سمت او، بازوانش را از دو سو می‌گیرند و مانند دخترکانی که پدر مهربانشان از سر کار آمده است، به بازوی او می‌چسبند. کیم هم مهربانانه و بشاش، با دل آنها راه می‌آید. هنوز چند قسمت مهم دیگر مانده. در پایان بازدید، جمع بزرگی از کارمندان و کارگرانِ محل بازدید، اطراف کیم صف می‌کشند و عکس یادگاری می‌گیرند. این تصویر چاپ میشود و در ورودیِ آن مکان نصب خواهد شد، یادگار بازدید کیم از آنجا. و اما زمان خداحافظی، بی‌تابیِ مردم... باید کمی دنبال کیم دوید و برایش دست تکان داد و طبعاً دوربین‌ها همۀ این صحنه‌ها را ثبت میکنند. شب‌هنگام، بانوی اخبارگوی معروف کرۀ شمالی، همان زنی که خبر را چونان حماسه می‌خواند، همۀ این بازدید را مانند شاهنامه‌خوانی ما، روایت میکند و موسیقی حماسی‌ـ‌رومانتیک زیر صدای زن عمق احساسی به خبر می‌بخشد...در ویدئوی پیوست یکی از این بازدیدهای کیم را از یک شهربازی و مرکز تفریحی ببینید. ببینید تا مطمئن شوید در روایتم هیچ اغراقی نکرده‌ام.
[2]- آقای مهدی تدینی
[3] - منبع : کانال تلگرامی https://t.me/tarikhandishi به نام تاریخ اندیشی – مهدی تدینی.
[4][4] - متولد 1984 که اکنون و در سال 2019، فقط 35 سال دارد، موقعی که باز شاهی به دوش او، با مرگ پدرش در سال 2011 نشست، تنها 27 سال سن داشت.
