جهان غرق در ظلم و جور متکبرین است

انسانِ مغرور، بزرگترین گناه نزد خداوند، که غرور و تکبر خاص خداوندست، که تنها او لایق چنین صفتی است؛ اما انسان هایی را که به کمترین داشته ها دچار غرور و خودپسندیِ بیجا می شوند برخی به چند مقدار مال دنیا، برخی به چند خطِ علمی که از خطوط بیشمارِ دانشِ جهان می دانند و حتی برخی به چند عبادت ناچیز و یا چند پرهیز ساده در اعمال دینیِ خود دچار غرور می شوند و اگرچه هر انسانی می تواند دچار تفرعون شود ولی قلیل انسان هایی هستند که به کرسی های بالا دست می یابند و فرعونیت سراغشان را می گیرد و چنان تفرعونی از خود نشان می دهند که همه ی گذشته ذلت بارشان را فراموش می کنند و می شوند همان فرعون زمانه خود که مظهر غرور و نخوت بود.

اما آنان که از ما روی گردان شده اند و ما را با مراممان به کناری نهاده اند، شاید برخی اوقات بهترین وصف ها را از ما می کنند، و آن موقعی است که از انتهای دل خود به آنچه از ما دیده و تجربه کرده اند سخن بمیان می آورند، فردریک نیچه در کتاب "چنین گفت زرتشت" برخی از ما اهل ایمان را این گونه توصیف می کند؛ واقعا جای تامل دارد: "برخی هستند که به یک مشت پرهیزکاری خود مغرورند و با اتکا آن نسبت به همه چیز دست درازی و بی حرمتی می کند، به طوری که جهان غرق در ظلم و جور آنهاست (ص 117)."

 خداوند در سوره نحل آیه 29 جایگاه متکبرین را این گونه توصیف می کند "پس از درهای جهنم (یا به طبقات آن) وارد شوید در حالی که جاودانه در آنجایید. پس بسیار بد جایی است جایگاه متکبران."  

 + نوشته شده در دوشنبه پنجم مرداد ۱۳۹۴ ساعت 11:14 شماره پست: 811

دیدگاه‌ها  

#1 Oliver 1396-05-07 04:18
I do not even know how I ended up here, but I thought
this post was great. I do not know who you are but definitely
you're going to a famous blogger if you are not already ;) Cheers!
http://theelderscrolls5skyrimevolution225.ru

Feel free to surf to my page; PC: http://theelderscrolls5Skyrimevolution225.ru/

You have no rights to post comments

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.