کمیل اصیل ترین و عارفانه ترین دعا

دعای شریف کمیل را می توان یکی از عارفانه ترین و با اصالت ترین مناجات هایی دانست که در دسترس ما قرن بیست و یکمی ها قرار گرفته، این دعا به امام عارفان علی (ع) منتسب می گردد که به یکی از یارانش به نام کمیل بن زیاد آموخته است؛ از آنجا که فرازهایی از برخی ادعیه که به ائمه (ع) نسبت داده می شود، را به سختی می توان با خصوصیات آنان (ع) و آن شناختی که ما از ائمه (ع) داریم، سازگار یافت؛ ولی کمیل شریف فاقد چنین فرازهایی است. به عنوان مثال آنچه در زیارت عاشورا شامل صدور فراز های لعن و نفرین در حق دیگران (حتی دشمنان) است بعید به نظر می رسد که از دهان مبارک یا دل رحیم بی کینه ترین موجودات عالم یعنی ائمه اطهار (ع) صادر شده باشد؛ این فراز ها بیشتر به خواست ما شیعیان احساساتی نزدیک است تا کلام ائمه هدی (ع)؛ این فرازها مغایر با روح جوانمردی، کرامت، رحمت، بخشش، هدایت گر و... و دل های پاک از کینه و مملو از صفا و رحمت آنها می نمایاند؛ و به نظر بعید می رسد که آن نورهای واحده یی (ع) که از رحمت للعالمین (ص) نشان، تربیت، ماموریت، خصلت، نشات و... دارند، حتی برای دشمنان خود عاقبت بدی را خواستار شوند، در حالی که آنان خود پیام آور داستان یونس (ع) هستند و بهتر از ما داستان حضرت (ع) را می دانند، این دور از درجات عالیه آنان است که حتی چنین حد از خشم و نفرت را نسبت به بندگان گنهکار خداوند داشته باشند و اگر این برای یونس (ع) عییب است صد البته برای ائمه (ع) بیشتر عیب خواهد بود و همچنین آنان به این امر واقفند که خالق هستی نیز برای هیچ بنده یی چنین عاقبتی را نمی خواهد و این عمل خود انسان هاست که آنان را لایق و مستوجب عذاب و لعن می کند ولاغیر لذا لعن و نفرین بعید است که از دهان ائمه (ع) ما خارج شده باشد که آنان هر حادثه یی را تقدیر و خواست خداوند و لازمه حفظ دین و خلق خدا دانسته و به خواست خداوند راضیند و در این زمینه به مقام رضا رسیده اند، ولی دعای عرفانی کمیل خالی از هرگونه مطامع انسانی از جمله "انتقام" است که در مضامین این چنینی زیارت عاشورا موج می زند و از انجا که مطامع انسانی از جمله انتقام کشی از خصوصیات انسان های ضعیف النفس است، بعید به نظر می رسد که ائمه (ع) ما که مکمل حرکت رحمت للعالمین (ص) هستند از انتقام و... بگویند و... خداوند را به چنین ورطه یی دعوت کنند که این نشان از عدم رضاست؟!. نمونه ی بارز آن وصایای امام علی (ع) به امام حسن مجتبی (ع) در خصوص قاتلش می باشد که هیچ بویی از انتقام و خشم به قاتلش در آن حس نمی شود و اگر این امام رئوف و مهربان (ع) از ضربه مرگبار قاتل خود جان سالم به در می برد، این مثل روز روشن است که قاتل خود را مورد بخشش قرار می داد که آنان (ع) بر نفس و خواهش های آن کاملا مسلط اند و قطعا آنچنان که نفس های ناکامل، اسیر، نزدیک به خوی حیوانی، تربیت نیافته، مکتب حق ندیده، امام زنده (ع) درک نکرده، مملو از هوای نفس، سیر افاق و انفس نکرده، الوده ی و... ما تمنا می کند با آنچه نفس آنان (ع) بدان راضیند و بر آن آروزمندند بسیار متفاوت خواهد بود. دعای مملو از معرفت و شناخت کمیل می تواند نماینده اذهان پاک و فارغ از مطامع دنیوی یکی از ائمه (ع) باشد که انسان را به تور می برد، سفری به درون ذهنی پاک و خالی از کینه از بندگان خدا و پر از معرفت به خالق باری تعالی.