وسوسه ی عاشقی ام باز کرد

دوش شبِ مستی ما، باز کرد        چون که نِگار گوشه چشم، باز کرد

مست شدم، روی به محراب عشق       دیده به بُت خورد و هوا باز کرد

دل به بخارا و سمرقند و بلخ                 ساقی ما، راز به شیراز کرد

دیده به پرواز درآمد ز شور                 دل ز غروبش، به دمی باز کرد

ترک نمازم، کنون در غمش                 رودکی ام، حلقه ز دل باز کرد

"روی به محراب نهادن چه سود؟"  [1]      دیده و دل را، به می، باز کرد

رو که یار گوشه ی دل را نمود             وسوسه ی عاشقی ام، باز کرد

از تو پذیرد وصالی به می                           نی نپذیرد دعا، ناز کرد

چون نپذیرد، می از مستِ می         ساقی ما، ساغر و می، راز کرد

ساقیِ هوشیار بدین بزم ده،           چشم شرابین رُخی، مست کرد

میکده و ساقی و می، رو بِنِه،           چشم به دیدار، خودش باز کرد

روزنه روشن از این شوخ چشم               چشم به دیدار، تو را، باز کرد

چشم تو ناز است، به هر غمزه ایی [2] دِه تو نَمی، چشم نمناک کرد

"دل به بخارا و بتان طراز"                 "وسوسه ی عاشقی" آغاز کرد

نی نپذیرد ز تو این دم نماز                  چون که به غمزه، نِگَه آغاز کرد

تکیه به کرسی زد و آتش کشید        چون به تسلی، سخن آغاز کرد

رتبه به افلاک زد آن سرخ روی،         چون که به بیداد، سخن آغاز کرد

حضرت لیلی، به مجنون خود،                راز دل از، غُصه ی دل باز کرد

روی به شیرینِ خوش الحان نمود             تیشه به داغ دل فرهاد کرد

آب زنید راه، که عاشق رسید                   دبدبه ی کوکبِ دل باز کرد

زانکه نگار از پس ابروی خویش             کوکب چشم، لای مژه باز کرد

حضرت سلطان! به سلطانیت،          زود به زود، چشم بچشم باز کرد

به نظم در آمده در 2 آذر 1399

[1] - در این نظم نوشته به استقبال از این قطعه، اثر شاعر بزرگ پارسی گوی مشهور ما، جناب رودکی سمرقندی رفتم که می فرمایند :  رو به محراب نهادن چه سود؟     دل به بخارا و بتان طراز       ایزد ما وسوسه عاشقی    از تو پذیرد، نپذیرد نماز   

[2] - غمزه. فرهنگ فارسی معین. (غَ زِ) [ع . غمزة] 1 - (مص ل.) یک بار با چشم یا ابرو اشاره کردن. 2 - (اِمص .) اشارة با چشم و ابرو. 3 - پلک زدن از روی ناز و کرشمه