گاه سلب می شود، یا از خود سلب می کنیم. بعد از سه هفته، که از آخرین تشرف به کوه می گذرد، این هفته باز پای در مغناطیس جذاب کوهستان نهادم، هر چند دیگر همت فتح قله ایی، مدت هاست که نیست، اما پیمودن مسیر روتینِ کوتاهِ ایستگاه 5 توچال هم از دست رفته بود.
زیبایی های مسیر پیمایش بعد از بارش های دیروز، صد چندان شده است، و حیفم آمد، از این مسیر روتین چند تصویری را ثبت نکنم، چرا که زیبایی ها، هر چند تکراری هم که باشند، اما هر بار بدیع اند، و شایسته شکر گذاری حضرت حق؛
به خصوص این روزها که دیگر حال و نشاط و شادیی نمانده است، اما طراوت نهفته در طبیعت، انسان را از هر حالی که باشد، بیرون کشیده، و انرژی مثبتی را در روان و جسم تو تزریق می کند، و تو را به وجد می آورد، انگار هر آنچه بوده را، پای کوه نهاده، و بالا آمده ایی.
یاد دوست همنوردم، مرحوم آقای مهندس مودب هم به خیر، از روزی که او از بین ما رفت، من هم تا به امروز زمینگیر بودم، جایش در این مسیر که هر هفته می رفت، خالیست.