©The Author(s)      Publisher:   University of Tehran

Cite this article as: Moinifar, H. S., & Mostafavi, S. M. (2023). Globalization and the Conduct of Hindu Radicalism in Authority. Journal of World Sociopolitical Studies, 7(2), pp. 353-386 https://doi.org/10.22059/wsps.

4. 364909.1378

Globalization and the Conduct of Hindu Radicalism in Authority^* 

Heshmat Sadat Moinifar,¹      Seyed Mostafa Mostafavi²

1. Associate Professor of East Asian and Oceania Studies, University of Tehran, Tehran,
2. (این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)                                            iD   0000-0003-4256-3808
3. A. in Indian Studies, University of Tehran, Tehran, Iran (Corresponding Author).

     (این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)                                  iD   0009-0007-8945-5739

(Received: Sep. 10, 2022    Revised: Jan. 08, 2023    Accepted: Jan. 13, 2023)

Abstract¹

Following the partition of the Indian subcontinent in 1947, the sociopolitical rivalry between Hindu religious nationalists and secular democratic nationalists that arose during the independence struggles, and whose intolerance precipitated the conflict, persists to this day. Following an extended period of dominance as one of the two major political parties in India, the Indian National Congress Party (INC), which espouses Indian secularism rooted in Gandhian socialism, social democracy, secularism, and democratic socialism, has been at the helm of Indian politics for approximately three decades. However, Hindu nationalism will soon supplant INC's political preeminence, which forms the foundation of the Bharatiya Janata Party's (BJP) political ideology. This article aims to shed light on the voting patterns of supporters of radical Hindu political parties over a three-decade period (1980-2014). Additionally, it will examine the impact of globalization on the dynamics of interaction between radical Hindus and adherents of other religious minorities in India, including Islam and Christianity. The primary research inquiry of the article is as follows: To what extent has globalization influenced the voting patterns of radical Hindu political party supporters? Furthermore, what impact has globalization had on the dynamics of interaction between adherents of Hinduism and other faiths in India? Its hypotheses assert that Hindu radicalism is shifting toward moderation due to globalization. In addition, individuals are distancing themselves from radical Hindu parties, and these parties are losing their political base as a result of the effects of globalization. 

Keywords: Bharatiya Janata Party, Globalization, Hinduism, Hindutva, Radicalism, Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS)

* The authors have no affiliation with any organization with a direct or indirect financial interest in the subject matter discussed in this manuscript.

Journal of World Sociopolitical Studies| Vol. 7| No. 2| Spring 2023| pp. 353-386

Web Page: https://wsps.ut.ac.ir//Email: این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید eISSN: 2588-3127 PrintISSN: 2588-3119

This is an open access work published under the terms of the Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License (CC BY-SA 4.0), which allows reusers to distribute, remix, adapt, and build upon the material in  any medium or format, so long as attribution is given to the creator. The license allows for commercial use (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/)

1.  Introduction

Asia, the cradle of the world's major religions (Islam, Hinduism, Christianity, Judaism, Buddhism, etc.), is confronted with lifethreatening religious conflicts. Within this venerable ancient continent, adherents of Hinduism and Islam, two prominent global religions, have coexisted and influenced one another for centuries. However, the Indian independence movement against British colonial rule resulted in widespread communal violence, which claimed the lives of thirteen million people (Fatah, 2016) and resulted in millions of emigrants during the partition of the Indian subcontinent. The problem, however, continues with communal Hindu forces against Indian minorities, especially 13.4% of the population, who are Muslim (Indian 2001 census) and Christians, and constitute the third largest religious community in India, with 2.3%. The BJP is currently in the process of attaining a political position; however, in its early political years, communal slogans primarily served as an emotional mobilizer for the party's support base. However, this trend is expected to change, especially in light of the 16^th Lok Sabha (LS) or Indian parliament (lower house with 545 members) election. This article will examine the aforementioned political transformations.

2.  Community-Based Forces and Its Outcomes in India  

The British colonial system's replacement of centuries of Islamic rule over the Hindu majority did not impoverish them, nor did the Indian independence movement contribute to the partition of the Indian subcontinent based on religion. Neither did the partition bring an end to this catastrophic end; rather, it facilitated the Muslim separatist movement over Kashmir, in which Pakistan participated, which was one of the causes or foundations of the rising tide of Hindu chauvinism and right radicalism.

The "Family of Associations" (Sangh Parivar), is comprised of prominent Hindu nationalist organizations such as the "National Patriotic Organization" or the "Association of National Volunteers," with the primary one being the "Rashtriya Swayamsevak Sangh" (RSS) and the others including the "World Hindu Council" (Vishva Hindu Parishad - VHP), Bharatiya Janata Party (BJP), Bajrang Dal, and Shiv Senna..., which constitute the "family" (Sangh Parivar). The BJP serves as the political representative of these organizations. 

The BJP is directly or indirectly governed by the RSS, as most of its notable founders and leaders, including Lal Krishna Advani, were RSS members. Advani is widely recognized for his staunch support of a nationalist agenda dominated by right-wing Hindus and his reputation as a hard-core militant Hindutva. Subsequently, in 1987, the prime minister Narendra Modi affixed his membership to the RSS and the BJP. The former Indian prime minister, Atal Bihari Vajpayee, who passed away, was also an RSS member.

The aforementioned groups are commonly referred to as "Saffron" groups, which are "one of the holiest colors" that are “strongly associated with Hinduism; a symbol of purity since impurities were burned away by fire… a supreme being... a symbol of the quest for light," as stated by Mostafavi (2014, p. 154). An ideology known as "Hindutva" or "Hindu-ness" brought them together; more precisely, it was Hinduism that served as their political ideology; its objective was the establishment of the Hindu nation (Rashtra). It comprises three frontline organizations—the RSS, the VHP, and the ABVP (All India Student’s Council), an affiliated student organization. Auxiliary organizations, including labor unions, think tanks, and rural development organizations, which are not typically associated with religious fundamentalist groups, also advance the Hindu nationalist agenda. 

As an example, the Sangh Parivar comprises a highly influential labor organization known as the Indian Workers Union (Bhartiya Mazdoor Sangh BMS), which has been vocal in its criticism of foreign economic ties on occasion. Non-governmental organizations affiliated with the RSS, including the Service Department’s "Seva vibhag" (SV), the Vanvasi Kalyan Ashram (VKA), and the Bharat Vikas Parishad (BVP), have been actively engaged in initiatives pertaining to the tribal communities of India. Vidhya Bharati (VB), or the Indian Enlightenment, is a network of schools. Investigations into rural development have been initiated by the Deendayal Research Institute (DRI).

Figure 1. The Sangh Parivar Groups Chart

Source: Alder, 2015, p. 214

"Hindutva" is a cultural, racial, and religious entity, of which Hinduism is merely a component. It emphasized the imperative for adherents of Hinduism to surpass their biological and social distinctions and attain their fundamental unity, instigating Hindu unity (sangathan), the Hindus' organization. The RSS is one of the primary organizations in this regard. The British colonial era was the ideological cradle from which Hindu nationalism emerged. The term "Hindutva" was initially introduced by activist and writer Veer D. Savarkar in 1923 to encompass the Hindu faith's historical, political, and spiritual dimensions. Savarkar intended for Hindutva to be a political and cultural identity rather than overtly religious. He espoused the establishment of a Hindu Rashtra (nation) that would be grounded in Hindu values and traditions (Aoun et al., 2012, p. 26). "Hindutva" refers to the way of life associated with Indian culture; however, during the 1980s, Sangh Parivar employed this term as a political term. The emergence of Hindutva discourse in modern India is characterized by a militant Hindu chauvinism and the desire to further entrench male-defined Hindu traditions.

Gandhi, the prominent leader of the Indian independence movement, believed that "the need of the moment is not one religion but mutual respect and tolerance of the devotees of different religions" (Joseph, 2012, p. 419). However, the Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS), a Hindu extremist organization established in 1925 to safeguard Hindu traditions and nationalism, and its allies in 'The Sangh Parivar' as "the source of Hindutva (Kanungo, Aug, 2-8/ 2003, p. 3297) consider Hinduism "a big umbrella term, referring to any and all forms of subcontinent-born religions" (Mostafavi, 2014, p. 14) by adopting an exclusive definition. Hinduism believes in equality of all religions; as the Gandhian ideal of "sarva dharma samabhav" as well as the common tenet of Hinduism, which literally means that all religions are equal to or harmonious with each other. However, recent interpretations of this statement have led some to conclude that "all religions are the same", that they all consist of distinct routes to God, and have the same spiritual objectives, as expressed in the Nehruvian stance of "dharma Nirpekshta”, which means equal indifference to all religions. The Sangh Parivar's adoption of the Hindu nationalist ideology poses the greatest danger to this standard, as it allows Hindus to regularly use violence and discrimination against Indian religious minorities.

The 'Hindu Nation' is a central tenet of the "Sangh" ideology, which denies the fundamental rights of non-Hindu Indians and excludes them from society. The notion, which has persisted thus far, manifests itself frequently in various forms, such as communal unrest across India, resulting in the loss of life and the destruction of property, particularly among Indian minorities. Beyond a mere threat to law and order, communal violence must be regarded as the manifestation of a highly negative relationship between religious communities.

The historical record of Indian politics demonstrates the triumphs of the Bhartiya Jana Sangh Party (BJS) and its current successor, the Bharatiya Janata Party (BJP). The BJP functions as the political arm of the RSS and is an integral component of the RSS's Sangh Parivar. This organization seeks to influence every stratum of Indian society. BJS served as the precursor to the BJP; it  originated in 1951 and ended in 1977. BJS is a notable illustration of a political party infiltrated by prominent radical communal organizations such as RSS to achieve their own political objectives. Education groups, militant wings, and unions representing students and workers are additional Sangh Parivar organizations.

Consequently, the RSS continues to constitute the "umbilical cord" of the BJP, exerting influence over its ideological tenets, personnel selection, and leadership. The RSS membership is prevalent among most of the BJP's leadership and members, reflecting these ongoing ties (Ogden, 2009, p. 1). The Bharatiya Janata Party (BJP) serves as the political entity that aspires to secure seats in the Indian parliament and, as a result, establish control over both central and state governments. This signifies the ascendancy of Hindu nationalism, an ideology that has recently experienced a surge in support. The BJP won 282 seats in the 16^th LS election; an increase from two seats in the 7^th Lok Sabha, in just three decades. The BJP formed a government five times; it was in power for thirteen days in 1996, thirteen months in 1998, 1999, 2014, and finally in 2019, which has lasted for nearly five years.

According to commentators, between 1987 and 1993, manifestations of Hindu nationalism occurred at the intersection of the increased assertiveness of various new claimants to political power and the efforts of Hindu nationalists to mobilize and consolidate a Hindu vote bank (Rajagopal, 2001, p. 235). The trend signifies strengthening their position on the battlefield of political parties in India. However, a comparison of the BJP's voting share over the past four decades reveals that while it rose from 07.74% in the 7^th LS election of 1980 to 31% in the 16^th LS election of 2014, these percentage changes do not correspond with the party's seat gains in the Indian parliament. The 16^th LS achieved the highest performance at 31% and 282 seats. The BJP won the following election results: 07.74% in the 8^th election, 11.36% in the 9^th, 20.11% in the 10^th, 20.29% in the 11^th, 25.59% in the 12^th, 23.75% in 13^th, 22.16% in 14^th, 18.80% in 15^th, and 31.00% in the 16^th  (India, 2009, p. 88)

Numerous factors contribute to the increase in the BJP's share of seats in the LS. Historically, Indian culture and people have generally distanced themselves from radicalism. Consequently, they are more receptive to the INC and its leaders, such as Nehru and Gandhi, and their ideas and personalities. However, despite the INC's prosperous and protracted rule in India, it has suffered the loss of notable leaders, including Mahatma Gandhi, Indra Gandhi, and Rajiv Gandhi, in various assassinations. As a result, the leadership was handed over to Rajiv's widow, Sonia Gandhi, of Italian origin, who was not capable enough to manage the party and country' move to confront inflation, terrorism, separatism, and Hindu nationalism. As a result of the BJP's ascent to power on the back of Hindu nationalism and the demonstration of good governance by its radical Hindu technocrats, such as Modi, the party is enlarging its sway over the foundations of power in India.  

3.  The Changing of Election Slogans 

'Better life' for Indians was the central BJP election slogan in all but the ninth, tenth, and eleventh LS elections, which were influenced by the Hindutva forces' destruction of the Babri Mosque. The BJP successfully increased its position in those elections by claiming to have quelled the tides of Hindu sentiment to attain power. Hindutva factors have influenced certain elections, which were identified as contributing to the BJP's defeat. For instance, in 2004, when Mr. Narendra Modi was the chief minister of Gujarat, a state ruled by the BJP at the time, the Hindu Sangh Parivar perpetrated violence against the Muslim minority in this state. Presently serving as the prime minister of India, Modi stated, "The BJP had lost in part due to the mismanagement of the Gujarat riot" (Adeney & Saez 2005, p. 249). Modi was a significant figure in the 2009 Lok Sabha election as well, although was later deemed an important figure in the BJP's defeat; consequently, the BJP realized that it needed to distance itself from Hindutva extremism in order to secure a foundational position in the government. Furthermore, the Sangh Parivar is aware of the fact that a resurgence of radical “Hindu nationalist politics by the BJP would alienate its allies and delay the party's return to power" (Adeney & Saez 2005, p. 250). Following an extended period of employing communal slogans, the Bharatiya Janata Party (BJP) openly declared:

A country as vast and pluralistic as India cannot be ruled only by an ideological party such as the Jana Sangh. It has to be an aggregative party [...] I (l. k. Advani) propounded that either we limit our objectives as an ideological party and fight election in some states or corporations, but if we aspire to become a ruling party in India, we cannot be limited as an ideological party [...] to rule India, we have to be inclusive (Bhagat, 2016, p. 166).

Furthermore, there is no indication of communal-political rallies or BJP slogans in the 2014 election, as in previous elections. Atal Bihari Vajpayee, former prime minister of India under the ruling BJP government and former member of the RSS since 1941, was quoted as saying, "Modi needed to be removed if the BJP was to win national confidence" (Adeney & Saez 2005, p.260). However, in the most recent Lok Sabha election in India, the focus shifted from Modi's economic triumph in Gujarat to the communal unrest that marred the prosperous Indian state under his long rule. Nevertheless, the BJP's position between nationalism and Hindutva allows it to be manipulated to attract Indian votes. However, the party's structural dilemma is whether or not a Hindutva-based party can command a substantial portion of the vote and come to power on its own. The response provided by L.K Advani was negative. Figure 2 shows Lal Krishna Advani Serving a Piece of His

Birthday Cake to Narendra Modi, the Prime Minister of India

Figure 2. Lal Krishna Advani Serving Narendra Modi

Source: NarendraModi , 2020

4.  The Effect of Globalization

The present inquiry concerns the impact of globalization trends as an external factor on the socio-political landscape of India, which has influenced Hindu radical forces  perspective. In the past thirty years, rapid changes have beset humanity, including India, which has 17% of the world's population and is threatened by the brutality of communal forces, which reveals the dark side of violence in nonviolent Indian culture. The world is shrinking, and "computer, television, cable, satellite, laser, fiber-optic, and microchip technologies are combining to create a vast interactive communications and information network that has the potential to provide every individual connection to others (Barber, 1992). 

In India, modernity confronts tradition directly. As a phenomenon generally regarded as inevitable and beyond the control of anyone (Benoist 1996, p. 117), globalization is currently breaching or will soon breach the borders of the political, cultural, social, religious, and economic spheres. Furthermore, it has infiltrated various autonomous units across the globe, whether with or without the consent of their guardians, and is now exerting its influence upon them. India is also affected by globalization, which is regarded as a positive process and a shift toward moderation of cultures and their radical aspects. During this period, media communication has flourished in India as a "cultural industry" (as accurately assessed by the "Frankfort school of thought"). A growing middle class has accepted, in fact, a mutated form of global progress, resulting from hybridization between distinctive respect and a distinct sense of progress (Gangopadhyay, 2010, p. 98). India witnessed the onset of accelerated globalization in the early 1990s, which subsequently extended to encompass cultural and social dimensions. While organized religion began to decline in industrialized Europe during the 19th century, the situation in South Asia has been essentially the polar opposite of this trend. As the subcontinent evolved and reinvented itself, religion strengthened, and faith expanded (Dalrymple, 2009, p. 2). As India globalizes, "India is becoming increasingly Hindu," according to

Meera Nanda (2009, p. 239). Historiographically, it has been influenced by various waves of globalization, beginning with the Aryans and progressing through British colonialism to the current accelerated globalization process of the last two to three decades. A new era of globalization began with the liberalization process that the government of Rao decided upon in the final decade of the 20^th century. During this period, the impact of powerful images, generated by television channels and print media on Indian society began to shape and control the populace's culture, common sense, and beliefs. A media that actively advances the ruling class's ideology, particularly through the establishment of hegemony. Educated Indians have developed a tendency to conflate Hindu signs and symbols with those of Indian culture due to their upbringing in a steady stream of religious, media, and other cultural discourses that portray them as emblematic of the nation (Nanda, 2009, p. 38). 

According to the 2009 survey, newspapers maintain their position of authority because they are consumed by more than half (53%) of literate youth, or 177 million individuals. The estimated readership of the 6,000 magazines in India is 68 million. In 1996 there were approximately 50 television channels; by 2010, that number had surpassed 500. Hindutva, which delivered numerous populist messages to Indians who had endured Islamic invasions (the Indian Mughal Empire) and Christian (British colonialism) cultural invasions in the previous centuries, is also aided by globalization. Hindu nationalism does not exist solely in the realm of ideas (Gangopadhyay, 2010, p. 28), and it is interconnected with a multitude of actors both within and outside India. Globalization may be increasing India's wealth and, arguably, its materialistic citizens' preoccupation with religion; however, it is concurrently politicizing religion and fostering a more religious Indian populace.

A novel Hindu religiosity is increasingly permeating daily life's private and public spheres (Dalrymple, 2009, p. 3). 

According to Nanda (2009, p. 54), the BJP perceived globalization as the platform through which India would reclaim its rightful position in the international community. This was exemplified by the statement made by Jaswant Singh, a BJP's national cabinet member during the NDA regime from 1998 to 2004, who oversaw finance, external affairs, and defense. Singh remarked, "Look at what is happening in the knowledge industry… we are reaching out to the world and registering our presence through globalization. Today, the Indian entrepreneur is celebrated" (Nanda, 2009, p. 54). Prominent Hindu extremists who support globalization include Narendra Modi, who advocates for a free market and an individualistic interpretation of Hinduism. Such individuals have gained significant attention from international businessmen and industrialists, earning them the label of Hindutva neo-liberals. The subsequent faction comprises individuals endeavoring to establish a secular (or, at the very least, nonHindutva) right-wing party that would reject the polarizing antiMuslim and anti-Christian stances of the BJP and the RSS in favor of popularizing traditional liberal stances concerning individual liberties and rights, limited government, and religious autonomy (i.e., state separation). Those who hold this view can be characterized as non-Hindutva neo-liberals (Nanda, 2009, p.56).

According to Nanda (2009, p. 59):

Hindutva neoliberals advocate for the state to actively support the revival of Hinduism through the utilization of public resources; to have a minimal impact on economic matters but a maximum role in the propagation of Hinduism. The BJP belongs to the school of philosophical liberalism founded on the tenet of honoring the rights-bearing individual. 

Consequently, the Indian state and its agents function under the implicit presumption that Hinduism represents the national ethos, or way of life, which every Indian must come to acknowledge and embrace, rather than merely one religion among many practiced by the Indian populace. As a result, policymakers and politicians representing diverse political stances have no qualms about allocating public funds and utilizing public infrastructure to advance Hinduism under the pretext of promoting Indian culture internationally and domestically (Nanda, 2009). Hindu nationalists hold a belief in India's spiritual superiority on a global scale. They interpret the universal mission of "Hindu philosophy" as a "spiritual corrective" to the excessively materialistic and rationalistic Western world. This ideal continues to be a pillar of modern Hindu nationalism, and they proclaim the twenty-first century as "the Hindu century" based on holism and integralism (Hansen, 1999, p. 230). 

Thus, it is evident that India, a significant participant in the shrinking world of organs, is experiencing both the positive and negative effects of globalization. In the ancient and medieval periods and the current era of accelerated globalization, this nation and its people have been significantly influenced culturally by neighboring civilizations such as  Iran (in the West and North West) and China (in the North and North East). Furthermore, they were influenced by Islam and European civilizations in previous decades. Hindu nationalism and the political right wing in India, despite contending with certain cultural repercussions of globalization, primarily leverage its potential to expand its influence among the Indian middle class. As Modi has demonstrated, the ascent to power of the BJP does not radicalize Hinduism. On the contrary, radical Hindus will contribute to economic development, integration into the global economy, and development rather than incite violence and sectarian strife; thus, globalization influences radical Hinduism positively, encouraging them to abandon extremism upon assuming power. In his National Day address on August 15, 2014, Modi, less than two months after assuming office, condemned communal violence as "too long" and preventing the progress of the nation. He also called for a "ten-year moratorium" on all types of sectorial violence, which had muddled the public discourse.

The Hindutva community emphasized the religious and cultural aspects of Hindu society's sentiments. As a result, they acquired the legacy of the glory of Hindu civilization. From this position, they possess a compelling message that can resonate across the expanding media in India. Their objective is to restore India to its former grandeur, which existed during the British colonial rule over the Indian subcontinent.

5.  INC and BJP Position in LS Elections 

In the context of India being a parliamentary federal democracy, the Lok Sabha general election determines the nation's legislators, policymakers, and, consequently, its policies. As a result of Indian voting patterns and approaches in the LS elections toward the INC as a secular, non-communal force, it has been the preferred party of the people for decades and has been elected to rule India. However, communal forces have attempted to seize power since the 1950s by organizing the BJS party. This process was then continued in the 1980s by the BJP, which is currently in power in India. From its inception, the BJP and its predecessor, the BJS, have consistently employed a dual-pronged approach. One approach relies on ethnoreligious mobilizations, as exemplified by the movement to construct a temple in Ayodhya (during which radical Hindus destroyed the Babri Mosque in 1992, which was not solely an assault on a mosque but rather "an assault on the collective self of Indian Muslims"); the other is a more moderate strategy that emphasizes coalition building and addresses socioeconomic and patriotic concerns. The initial approach is the most favored option. During a three-day "chintan baithak" (ideation storming session) held in Goa by the BJP in August 2004, RSS representative Madan Das Devi stated that the Sangh expected the BJP to maintain its stance on Hindutva and propagate RSS ideology (Adeney&Saez 2005, p. 250). According to Zavos (2005, p. 248), in contrast, when conditions prevented Hindu nationalist forces from employing their ethno-religious repertoire, the BJP recognized that a moderationbased strategy appeared indispensable for securing power, particularly in forming alliances. According to Zavos (2005, p. 260), however, the BJP attempted to be moderate, particularly during the Vajpayee administration; Hindutva extremists criticized this approach. After the 2004 elections, Praveen Togadia, general secretary of the VHP, stated: "The Bhartiya Janata Party betrayed the Hindus. The BJP left its core ideology of Hindutva and trust on the basis of which they had been voted to power. For votes they tied up with the jehadis" (Gupta, 2004, p. 300). However, certain National Democratic Alliance (NDA) partners, such as the Janata Dal in Bihar and the TDP in Andrea Pradesh, supported this coalition due to the moderate stances adopted by the BJP. The National Executive Committee of the JD issued a resolution to this effect immediately following the 2004 general election. The statement asserted: 

We joined the National Democratic Alliance (NDA) only after the three controversial issues (construction of a Ram temple at Ayodhya, Article 370 and Uniform Civil Code) had been removed from the agenda of the NDA. If any effort is now made to revive them, we shall have to take another road (Adeney & Saez 2005, p. 249).

Another BJP ally, the Telugu Desam Party (TDP), declared, "If the BJP chooses to adopt the communal agenda, we will sever ties with it" (Adeney & Saez 2005, p. 249). The subsequent graphs and charts detail the voting patterns of Indians concerning the BJP and its NDA allies. Table 1 shows parties' share of votes between 1991 and 2014.

Table 1. National and Regional Parties, 1991-2014 (in % of valid votes)

             Source: India, 2009

The Sangh Parivar is currently undergoing a period of organized operation and ambiguity regarding the position and standing of Hindutva in contemporary Indian politics. However, in the interim Indian policy, the Sangh Parivar is fundamentally demanding the construction of the Ram Temple in Ayodhya, an anti-converting policy, and a uniform civil code in law. These objectives were the campaign slogans of the BJP in multiple elections and the goal of "shaping Hindu society into a form that reflects the perceived glory of the Hindu 'race' " (Zavos, 2005, p. 37). The outcomes of Lok

Sabha elections involving major Indian political actors over the past three decades have demonstrated that instability and shifts in the power dynamic have, on multiple occasions, taken observers of the Indian political process by surprise. Due to this election, the INC, which had previously ruled India by itself on multiple occasions, was compelled to retreat from other parties and was obligated to form coalition-style governments. This practice has since become customary for INC and others. However, most of the time, the BJP and INC determined who would rule the central government of India.

Furthermore, the data indicates that Hindu nationalism has recently experienced a surge in popularity (Adeney & Saez 2005, p. 68). As a result, analysts hypothesize that "recent manifestations of Hindu nationalism—such as those that occurred between 1987 and 1993—were the result of various new claimants to political power becoming more assertive and Hindu nationalism's efforts to mobilize and consolidate the Hindu vote" (Rajagopal, 2001, p. 23). The BJP won 282 Lok Sabha seats in the 16^th election, an increase from two seats in the seventh Lok Sabha election thirty-five years ago. (India, 2009). Table 2 shows Lok Sabha Election Outcomes for BJP and INC from 1980 to 2014.

Table 2. 7^th to 16^th Lok Sabha Election Outcomes, for BJP and INC (1980-2014)

Source: Data Gathered by Authors from India, 2009

This trend signifies strengthening their position on the battlefield of political parties in India. However, upon examining the voting patterns over the past three decades, the BJP's share rose from 7.74% in the 7^th LS election to 31% in the 16^th LS election (7.74% in the 8^th, 11.36% in the 9^th, 20.11% in the 10^th, 20.29% in the 11^th, 25.59% in the 12^th, 23.75% in the 13^th, 22.16% in the 14^th, 18.80% in the 15^th, and 31.00% in the 16^th) (India, 2009). Consequently, the fluctuations in the BJP's voter bank do not correspond to the changes in its seat percentage. The highest performance was 31% and 282 seats in the 16^th LS election, but the INC, the BJP's rival, surpassed that figure in the 8^th 1984 LS election with 414 seats, representing nearly 50% of all voters. According to analysts, the election slogans that bolstered the BJP's position in every election except for the ninth, tenth, and eleventh LS elections, which were influenced by the Hindutva forces' destruction of the Babri Mosque, asserted that the party had successfully channeled Hindu sentiment to seize power. In all other elections, the slogan "better life" for Indians served as the foundational BJP campaign message. Even in certain elections, Hindutva factors were deemed decisive in the BJP's defeat (in the 2009 election, for instance, Mr. Modi was a key player, but he was deemed a factor in the party's defeat). When it was stated in 2004 that the BJP had lost in part due to Modi's mismanagement of the Gujarat riots (Adeney & Saez 2005, p. 249), the BJP realized that it needed to distance itself from the Hindutva hardliner ship in order to find a foundation for a government. Additionally, the Sangh Parivar is aware that a return to radical Hindu nationalist politics by the BJP would alienate its allies and delay the party's return to power (Adeney & Saez 2005, p. 250). Figure 3 shows Lok Sabha Election Outcomes, for BJP and INC from 1952 to 2004.

Figure 3. Graph of 7^th to 16^th Lok Sabha Election Outcomes, for BJP and INC

Source: Politics of India, 2009

6.  Discussion

Globalization facilitates extensive "integration" (internally and externally) among nations; consequently, the BJP's trend away from Hindu political radicalism is also considered as moderation. The BJP is distancing itself openly and publicly from its previous communal slogans. While Indian Muslims did endure Gujarat communal riots in 2002, which were executed by Hindutva forces, these incidents, perpetrated by Hindu extremists against the Muslim community, suggest that the possibility of similar massacres reoccurring remains. Furthermore, such incidents have the potential to be replicated in varying degrees of magnitude. In actuality, while the number of fatalities in Gujarat was approximately equivalent to that of the "Babri Mosque" communal riots, the protests did not cover as large a geographical area. This demonstrates that Hindus did not retaliate against Indian Muslims in the same manner as they did in the "Babri Mosque" case. Christian minority groups were also present during the "Orissa communal riots" that occurred in 2008.

However, as a result of the waves of globalization, Indians are not showing distancing from the BJP, and the BJP has not only maintained its political foundation, but has also strengthened its position. In the 2000s and 2010s, the BJP shifted its election slogans from communal concerns, such as the construction of the "Ram temple" on the site of the destroyed Babri Mosque in the 1980s and 1990s, to "anti-corruption", "good governance", and "a better economic situation" for India. Furthermore, the BJP's internal operations demonstrate the prevalence of "moderate Hindutva discourse" and the influence of factions that manipulate extremist figures such as "N. Modi" to portray them as an economic hero rather than an RSS "organizer", or "communal extremist rioter".

Consequently, it can be asserted that the Bharatiya Janata Party (BJP) has been broadening its support base in India over the past two decades by averting communal slogans. Moreover, as a result of globalization, the political radicalism of the BJP towards Hinduism is veering towards moderation, as evidenced by the party's shifting electoral slogans and leaders' post-election strategies. Furthermore, as a consequence of the effects of globalization, individuals continue to associate themselves with radical Hindu parties such as the BJP, which endeavors to demonstrate its efficacy in addressing the shortcomings of the INC government by regulating inflation and corruption. 

As a significant entity in the globalized, shrinking world, India is confronted with the dual challenges of radicalism and the globalization trend. In addition to being founded upon injustice and inequality (whether global or local), radicalism is a response to cultural affronts committed against ancient, civilized cultures in the last few centuries. Such cultures instilled a sense of defenselessness that compelled them to employ any means necessary to defend themselves. In this regard, radicalism may be regarded as a radical reaction and response. Hinduism has, at minimum, been confronted with two significant cultural influences over the past few centuries: "Islam" and "the West", in addition to the British colonial occupation of its territories.

Following this, nationalism and the freedom movement emerged in India; they gained momentum in the early 20^th century and achieved victory over the British occupation by the mid-20^th century. By securing India's independence and implementing a new Indian constitution, the nationalist movement produced results. However, nationalism persisted and shifted its focus from

"colonials" to "Indian Minorities", particularly Muslims, who have struggled to preserve their identity in independent India. Hindu nationalism capitalized on this by defining a new "other" and uniting against it in order to strengthen and unify itself. Minority groups (Muslims, Christians, etc.) have since been targeted by "Radical National Hinduism" under the "Hindutva" doctrine, which is led by the Sangh Parivar, with particular emphasis on the RSS goal that seeks to "saffronise" Hindu nationalism. 

As a result, Hindu radicalism has widespread opposition to the rights and status of minorities to the extent that minority communities have experienced a period of institutionalized discrimination, self-hatred, low self-esteem, low self-confidence, insecurity, and socioeconomic, political, and educational regression. Radical Hinduism possesses the capacity and potential to endanger secular Hindu communities that are diverse, in addition to communities in India and around the world. Hindutva forces are currently conducting anti-minority communal operations in India, which can be viewed as preparation for future endeavors against other majorities around the globe. Hence, certain academics, such as Carrier  (Carrier, 2012, p. 1) caution that the world should be prepared to confront Hinduism, that when Hindu nationalism is ascending, not waning, as one of the "world threats," radicalism also has a branch among Indian Hindus, which is expanding and consolidating its influence through the utilization of globalization's capabilities. This poses a threat to the pluralistic, secular, nonviolent democracy of India, the non-radical Hindu faith, and ultimately global peace. Figure 4 shows Narendra Modi, pamphlet in hand, looking at the Greater India (Akhand Bharat) map, including India, Pakistan, Afghanistan, Bangladesh, Myanmar, Nepal, and Sri Lanka with symbolic Saffron color.

Figure 4. Greater India (Akhand Bharat)

They are following "Hindu race hegemony" within India by founding the Hindu Nation of Rashtra. In this regard, RSS employees, functioning as frontline agents, endeavor to galvanize the sentiments of the general Hindu populace in support of their objectives. By mobilizing its followers, 'the others' are defined and constructed in accordance with their needs. The organization then uses this collective sentiment among the Hindu masses to further its objectives and employs them in its service. Minorities (particularly Muslims) have been subjected to significant persecution as a consequence of the Hindutva forces' exclusion policy, which has led to the marginalization of Indian minorities in their native land. 

Hindu nationalist extremists are attempting to restrict and control "the others." Thus, communal operations against Indian minorities commenced during the partition and have intensified, particularly over the past three decades. Despite the substantial population of Indian minorities, Hindutva has identified India as one of its primary targets. However, they have encountered a political and cultural barrier in the form of "moderate Hinduism," which has been politically led by the INC and other secular forces. 

With its popular strategy, INC has ruled India for a considerable time since independence. Hindutva, employing communalism as a double-edged sword, intends to destabilize INC as a political rival and minority groups as designated "others". To gain political power in the federal, parliamentary, and state/central levels of Indian democracy, they have incited communal unrest against minority groups, mobilized "Hindu sentiment" against moderate forces that adhere to an interaction policy toward minorities, and influenced the national sentiment of the Hindu people to vote in favor of saffron forces. Presently, the majority of political Hinduism-based movements are spiritually (directly or indirectly) led and affiliated with the Brahmanical traditional leading of RSS in general and other main Sangh groups. The 'Saffron Wave' is a prominent Hindu nationalist movement that emerged in the late 1980s as a logical consequence of decades of systematic, meticulously organized, and ideological expansion by the Sangh Parivar (Hansen, 1999, p. 134). Irrespective of the BJP's performance in securing power, its vote share has increased steadily over the past three decades. In the 2014 LS elections, the BJP secured the support of over thirty percent of all eligible voters, an increase from its initial share of around eight to nine percent. Therefore, notwithstanding the voters' intentions to support the BJP, the party successfully attracted Indian voters.   

However, the BJP, functioning as the political faction of the Hindutva forces, emphasizes attaining power rather than adhering to radical Hindu agendas. Consequently, once in power, they adopted a more moderate stance, albeit a tactical one. As an illustration, Mr. Modi, the most radical member of the BJP, began to present himself as a moderate "business friendly" and "development" icon rather than a "Hindu nationalist icon," as he aspired to appear more moderate rather than radical. This observation unequivocally demonstrates the impact of globalization, which fosters "integration" among individuals (internally and externally).

As a result, communal factors are occasionally perceived as impediments to achieving political objectives. As an illustration, the 16^th Lok Sabha election was devoid of communal elements, except for the 'Modi' factor, which is widely recognized as an emblematic figure of Hindu extremist communal groups responsible for a significant communal operation in Gujarat in 2002, resulting in the loss of thousands of Muslim lives. However, he was perceived more as an advocate for industrial expansion and economic growth than a communal icon on this election battlefield. The BJP propaganda machine attempted to portray him as an economic rescuer and hero, rather than a figurehead for constructing the Ram Temple in Faizabad, Uttar Pradesh. This transformed him from a communal icon. Therefore, the Saffron groups can utilize their members' capabilities in response to the circumstances' requirements and necessities.

The Sangh's exploitation of Indian religious sentiments for political gain has led to a negative consequence: Hinduism, which has historically been perceived as a tolerant and accepting faith that embraces diverse perspectives, will no longer be regarded as such.

This lack of tolerance by "Hindutva" will undermine the harmonious coexistence of a diverse Indian community. 

As evidenced by the outcomes of the Lok Sabha elections of major Indian political parties over the past three decades, 'Hindu Nationalism' has experienced a surge in popularity over the past few years. The BJP's achievements over the past three decades demonstrate the success of its efforts to increase the number of parliamentary seats from two in the seventh Lok Sabha election to 282 (out of 543) in the sixteenth Lok Sabha election. This trend indicates an improvement in the party's standing on the political battlefield in India.

As a result of Hindutva forces exploiting religion for political gain, which is a highly contingent relationship between religion and politics, religion has had a significantly greater impact on politics in recent decades than it did in the early years following independence. The secular (non-religious) INC, which dominated India for more than four decades following the country's independence, has been the country's principal ruling party. Except for the BJP-led coalition government in Delhi for six years, no political party or coalition of parties has ever governed India using explicit religious appeals. However, religious and identity politics significantly influence India's public sphere (Sica, 2012, p. 136). 

Therefore, while it is true that a secular state was established in India notwithstanding the mass killings and forced migration of millions of individuals based on religion, and that it has persevered in an ongoing global context where ethnic nationalism continues to dominate (Sica, 2012, p. 137), India's secular, pluralistic governance system, which emerged after its independence, has encountered similar challenges. However, it possesses more advanced capabilities and practices compared to certain neighboring countries. At the same time, the post-independence political process in India has not effectively protected its extraordinary pluralism. Discrimination against minority groups has been prevalent, with organized attacks on their lives and property in the name of Hindutva. This creates an insecure society for minorities and their future. The principle of religious freedom encompasses all facets of faith, including rituals and beliefs and the right to religious thought. It also ensures protection against discrimination based on religion, race, caste, place of birth, or gender.

India has emerged as a nation characterized by an increasing religious sentiment, and its citizens are undeniably devout individuals who adhere to their religious beliefs. Therefore, their emphasis will be more pronounced on their culture and religion; thus, the Hindu nationalists managed to achieve success by capitalizing on historical reserves of religious nationalism that have historically been fundamental to the majority of Indian nationalist movements (Hansen, 1999, p. 74). India does not experience a single year without communal unrest, whether minor or major, occurring in some regions of the nation. When Hindutva cannot ascertain a cause, they revisit historical events to discover the "truth" and advocate for it.

7.  Conclusion

Globalization facilitates extensive "integration" among nations. The BJP's trend away from Hindu political radicalism is also a moderation and distancing itself openly and publicly from its previous communal slogans. Indians are not showing distancing from the BJP, and the BJP has not only maintained its political foundation, but has also strengthened its position. In the 2000s and 2010s, the BJP shifted its election slogans from communal concerns to "moderate Hindutva discourse".  It can be asserted that the BJP has been broadening its support base in India over the past two decades by averting communal slogans. 

The nationalism and the freedom movement shift its focus from "colonials" to "Indian Minorities," the RSS goal that seeks to "saffronise" Hindu nationalism. As a result, Hindu radicalism poses a threat to the pluralistic, secular, nonviolent democracy of India, the non-radical Hindu faith, and ultimately global peace. They are following "Hindu race hegemony" within India by founding the Hindu Nation of Rashtra. Hindu nationalist extremists are attempting to restrict and control "the others." They have encountered a political and cultural barrier in the form of "moderate Hinduism," which has been politically led by the INC and other secular forces. Hindutva, employing communalism as a double-edged sword, intends to destabilize INC as a political rival and minority groups as designated "others." To gain political power, the party successfully attracted Indian voters. The BJP, functioning as the political faction of the Hindutva forces, emphasizes attaining power rather than adhering to radical Hindu agendas. As a result, communal factors are occasionally perceived as impediments to achieving political objectives, the Saffron groups can utilize their members' capabilities in response to the circumstances' requirements and necessities.

The Sangh's exploitation of Indian religious sentiments for political gain has led to a negative consequence: Hinduism, which has historically been perceived as a tolerant and accepting faith that embraces diverse perspectives, will no longer be regarded as such. 'Hindu Nationalism' has experienced a surge in popularity over the past few years. The BJP's achievements over the past three decades demonstrate the success of its efforts to increase the number of parliamentary seats from two in the 7^th Lok Sabha election to 282 (out of 543) in the 16^th Lok Sabha election. This trend indicates an improvement in the party's standing on the political battlefield in India.

As a result of Hindutva forces exploiting religion for political gain, which is a highly contingent relationship between religion and politics, religion has had a significantly greater impact on politics in recent decades than it did in the early years following independence. The post-independence political process in India has not effectively protected its extraordinary pluralism. Discrimination against minority groups has been prevalent, with organized attacks on their lives and property in the name of Hindutva. This creates an insecure society for minorities and their future. The principle of religious freedom encompasses all facets of faith, including rituals and beliefs and the right to religious thought. It also ensures protection against discrimination based on religion, race, caste, place of birth, or gender.

India has emerged as a nation characterized by an increasing religious sentiment, their emphasis will be more pronounced on their culture and religion; thus, the Hindu nationalists managed to achieve success by capitalizing on historical reserves of religious nationalism that have historically been fundamental to the majority of Indian nationalist movements. India does not experience a single year without communal unrest, whether minor or major, occurring in some regions of the nation. When Hindutva cannot ascertain a cause, they revisit historical events to discover the "truth" and advocate for it. 

There are significant disparities in the levels of education and literacy among Muslims across different regions of the country. The state of affairs concerning Christians in India is similar to that of Muslims. Furthermore, it is often challenging to ascertain objectively which side initiates the riots; in such cases, the Muslims (representing the minority group) are disproportionately affected in terms of loss of life and damage to property. The BJP and Sangh Parivar have come to the understanding that their approach and objectives run counter to the democratic and secular values of India, which are characterized by diversity, pluralism, and nonviolence; however, they persist in doing as they please, oblivious to the Hindu faith, humanism, and secular democracy that are fundamental to the country's values. In contrast, the Indian Muslim minority is subjected to ceaseless and occasionally unexpected assaults at the hands of communal forces.

On the contrary, despite the extensive presence of various media formats in India, the open policy implemented by Indian policymakers in the early 1990s has led to stronger relations between India and the rest of the world. Over the past few decades, India has been profoundly impacted by globalization. Furthermore, as a consequence of this, certain adverse cultural aspects of Hinduism, including the caste system, polygamy, sati, etc., which were inconsistent with human values, have vanished or been diminished. However, this has not been sufficient to halt the ongoing communal process that targets the lives, properties, and social standing of minorities in the Indian community. Discrimination continues against these groups, which worsens their lives and circumstances. This demonstrates the dark side of radical Hinduism's dominance over the Indian society and further undermines the security of minority members in every corner of the country. Furthermore, the Indian government's treatment of radical Hindu forces in elections makes the future of Indian minorities also uncertain and precarious. 

References

Adeney, K., & Lawrence, S. (2005). Coalition Politics and Hindu Nationalism. Routledge Advances in South Asian Studies.

Alder, K. (2015). Arenas of Service and the Development of the Hindu Nationalist Subject in India. Manchester: The University of Manchester. 

Aoun, J., Danan, L., Hameed, S., Mixon, K., & Peter, D. St. (2012). Religious Movements, Militancy, and Conflict in South Asia Cases from India, Pakistan, and Afghanistan. Center for Strategic and International Studied. https://csis-website-prod.s3.amazonaws.com/ s3fs-public/legacy_files/files/publication/120713_Aoun_Religious Militancy_Web.pdf.

Barber, B. R. (1992). Jihad vs. MCworld. Ballantine Books.

Benoist, A. De. (1996). Confronting Globalization. Telos, 117–137.

Bhagat, S. K. (2016). Rise of BJP as New Congress? Understanding the Results of 2014 General Elections (Dissertation setion for Master of Philosophy, University of Haryana, Mahengergarh). http://idr.cuh.ac. in:8080/jspui/bitstream/123456789/504/14/14_Full%20Thesis.pdf.

Carrier, R. (2012). Hindus Rising: Meera Nanda and “The God Market". Free Thought Blogs. http://freethoughtblogs.com/carrier/archives/ 1327. 

Dalrymple, W. (2009, Dec. 17). Spiritual Awakening. New Statesman. London: http://www.newstatesman.com/asia/2009/12/india-hindushrine-faith

Fatah, T. (2016). The 3^rd India Ideas Conclave 2016. Goa India. https://www.youtube.com/watch?v=Ng8jvP7F3YQ.

Gandhi, M. K. (1925, Sep. 25). Mutual respect and unity in diversity.

Young India.

Gangopadhyay, M. (2010). Hindutva Meets Globalization the Impact on Hindu Urban Media Women. (Doctoral Dissertation, Florida International University, Miami, Florida). https://digitalcommons. fiu.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1356&context=etd 

Gupta, O. P. (2004). Rise and Fall of Vajpayee Government. Mittal Publication.

Hansen, T. B. (1999). The Saffron Wave Democracy and Hindu

Nationalism in Modern India. Princeton University Press. 

Hinduexistence. (n.d.). Greater India (Akhand Bharat). [Image].

https://hinduexistence.files.wordpress.com/2023/06/akhand-bharat-

1.png.

India, E. C. (2009). Statistical Report of General Elections, 1989 to the Ninth LOK SABHA. New Delhi: Election Commission of India.

Joseph, S. K. (2012). Gandhi, Religion and Multiculturalism: An Appraisal. https://www.academia.edu/34838956.

Kanungo, P. (2003, Aug. 2-8). Hindutva's Entry into a 'Hindu Province' Early Years of RSS in Orissa. Economic and Political Weekly, 38(31), 3293-3303. http://www.jstor.org/stable/4413860.

Mostafavi, S. M. (2014). Globalization and Hindu Radicalism in India. (Doctoral Dissertation, University of Tehran, Faculty of World Studies). http://mostafa111.ir/images/file-down/Globalisation_and _Hindu_Radicalism_in_In.pdf.

Nanda, M. (2009). The God Market: How Globalization is Making India More Hindu.  NYU Press.

NarendraModi. (2020, Nov. 08). Lal Krishna Advani Serving a Piece of His Birthday Cake to Narendra Modi, the Prime Minister of India [Photo].   https://twitter.com/narendramodi/status/1325336825616 084992/photo/1.

Ogden, C. (2009). India’s BJP Contemplate their Future (Policy Briefing). http://fpc.org.uk/fsblob/1139.pdf.

Sica, M. (2012). Politics and Religion in India- Minorities. Transition Studies Review, 19(1), 131–138. https://doi.org/10.1007/s11300-0120224-8.

Politics of India. (2009). India Elections [Power Point Presentation].

Retrieved Sep. 05, 2014: https://www.slideshare.net/indianelections 2009/politic-of-india.

Rajagopal, A. (2001). Politics after television_ Hindu Nationalism and the Reshaping of the Public in India. Cambridge: Cambridge University Press.

Wadhwa, K. K. (1975). Minority Safeguards in India : Constitutional Provisions and Their Implementation. Thomson Press.

 Zavos, J. (2005). Coalition Politics and Hindu Nationalism. Routledge.

این حجم از بحران آفرینی در روابط خارجی، که به احتمال درگیری نظامی کشور در جنگی بی سرانجام و خسارتبار دیگر در تاریخ انقلاب شدت بخشیده، و اینبار با اسراییل و همپیمانان و پشتیبانانِ قدرتمند و غیر قدرتمندِ غربی، شرقی و عربی اش خواهد انجامید، تعجب و تامل برانگیز است؛ بحرانِ احتمال شروع جنگی فرسایشی و یا فراگیر با طرف خارجی، که در کنار درگیری و تنش با مردم در داخل کشور، بر سر سرنوشتِ وجه جمهوریت نظام، موضوع تحمیل حجاب اجباری، و شرایط بد زندگی و...، پازل شرایط ویژه ایی را برای کشور جفت و جور می کند، که هر تصمیم ساز دلسوز به حال کشور و مردم ایران را، به پرهیز از سیاست های جنگ طلبانه و بحران آفرین این چنینی فرا می خواند، که کشور را به جنگ دیگری با کشورهای دنیا رهنمون نسازد، و از جنگ و آثار دامنگیرش که تر و خشک را با هم خواهد سوزاند، باز دارد، اما گویا بازی با دکمه های آغاز تنش و آتش جنگ، دست از سر ایران و ایرانیان همچنان بر نمی دارد و در بین تصمیم سازان کشور، ایده ی آغاز درگیری مستقیم نظامی با دیگران، خریدار داشته و متولیانی برای آماده سازی شرایط وقوع آن دارد، و این چنین ایران و ایرانیان را که زیر بار خسارات ناشی از سیاستگذاری های داخلی و خارجی کمر خم کرده اند را، در معرض جنگ ویرانگر دیگری، که در خوشبینانه ترین حالت، به ویرانی زیرساخت های مهم و پرقیمت کشور منجر خواهد شد، قرار می دهد.

این در حالی است که پشتیبان تصمیم سازان چنین جنگی، مردم ایران باید باشند، که بدون هیچ جنگی، هم اکنون زیر بار تورم و گرانی، فساد و غارت گسترده ثروت ملی، و تحریم و محاصره اقتصادی، ویرانی محیط زیست، خشکسالی و غارت بی وقفه ی ذخیره های چند میلیون ساله آب سرزمین خشک ایران و...، و در کل کاهش ارتباط با دنیا گرفتار آمده اند، که این امر به تنزل جایگاه ایران در سطح جهانی و بین المللی، در ابعاد مختلف انجامیده است، و باعث افت شدید سطح زندگی مردم، درهم شکستن طبقه متوسط کشور، کاهش درآمد، فربه شدن طبقه فقیر مردم، و مسلط شدن اوضاع اسفبار اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، امنیتی و...، کاهش فرصت های شغلی، فرو ریختن بی سابقه ارزش پول و پاسپورت ملی، تعطیلی برنامه های عمرانی و ساخت و ساز کشور، کاهش سرمایه گذاری، افزایش شکاف اجتماعی – طبقاتی، فرو ریختن دیوارهای اعتماد بین حاکمیت و مردم، و در نتیجه کاهش کم نظیر میزان حضور مردم در صحنه های سیاسی و انتخاباتی اخیر گردیده، و به فرار سرمایه های مالی و جمعیتی به خارج از کشور شدت بخشیده، تهدیدات امنیتی داخلی و بین المللی را روز افزون، مصائب جور وا جور را گریبانگیر این مردم کرده است، و لابد در هر جنگی با طرف خارجی، این پشتیبانی آنان است که لااقل مقاومت نیم بندی را ممکن و میسور می کند، همانگونه که در جنگ خسارتبار 8 ساله با عراق، کمترین حاصل همراهی این مردم، جلوگیری از جدایی خاک از مام میهن، توسط زیاده خواهان بعثی و آلودگان به ناسیونالیسم عربی بود و...، هر چند این جنگ تحمیلی و هشت ساله، کشور را به دره های عمیق عقب ماندگی، ویرانی های گسترده و هزار میلیارد دلاری، و بی اثر شدن آثار و نتایج پیروزی جنبش آزادیبخش 1357 مردم ایران و... پرتاب کرد.

در چنین شرایطی است که با خبرهای شروع عنقریب جنگ، مواجهه می شویم، که تعجب، تامل و اندوه هر ایراندوستی را بر می انگیزد، و دلِ دلسوزان به سرنوشت کشور را به درد می آورد، که واقعا کشور و مردم ایران به کدام سمت و سو برده می شوند، درگیری با جبهه ایی از کشورهای غربی و شرقی که وجود اسراییل را به عنوان یک ایده آخرالزمانی و مذهبی، در کتب دینی خود دارند، و آنرا بعنوان زخم بازمانده ایی از عمق تاریخ جنگ های صلیبی با مسلمانان، در تاریخ خود می خوانند، که در دلِ تفکر غرب و شرق، و جهان مسیحی – یهودی زنده نگه داشته شده، تا جایی که وجود این کشور و سرزمین را، خط سرخ منافع و امنیت ملی، و آرمان مذهبی خود تعریف، و دانسته اند، و جنگ اخیر در غزه نشان داد که، با وجود تمام فشارهای حقوق بشری، راهبردی، منافع و... آنان همچنان پای باقی ماندن، و دفاع از این کشور و ایده ایستاده اند، حتی روس ها نیز، در تعامل با اسراییل، در موضوع اوکراین و غزه با هم کنار آمده، و هوای منافع همدیگر را دارند، از طرفی همانگونه که در قرآن مسلمانان، از وعده تسلط "مستضعفین" بر زمین سخن گفته می شود، در کتب مذهبی یهود نیز از "سرزمین موعود" سخن رانده می شود و...، حال چرا باید ایران و ایرانیان قربانی چنین موضوع بغرنجی در جهان سیاست و مذهب بین الملل شوند، و ارتباطات خارجی خود را منوط به چنین موضوعی نمایند؟!، این خود جای سوال عمده و تامل بسیاری دارد.

چرا باید در بحث تقابل اسراییل و مخالفین آن، ایران از اعراب که درگیر این جنگ بوده و هستند، هزینه بیشتری در حد نابودی کشور، منافع و امنیت ملی و حتی موجودیت خود بدهد؟! آیا فلسطینی های امروز، با فلسطینی های زمان جنگ ایران و عراق تفاوتی کرده اند؟! فلسطینی هایی که زمانی جنگ خود با اسراییل را وا نهادند، و به بعد موکول کردند، و بین سال های 1359 تا 1367 خورشیدی، در عدد بسیار زیادی، در موضوع جنگ ایران - عراق دخالت کردند، و فعالانه در کنار صدام علیه ایران و ایرانیان جنگیدند، کشته دادند و اسیر شدند، و حداقل "ایران بیش از ٣٠٠٠ اسیر فلسطینی را دستگیر کرد که برای صدام میجنگیدند" [1]. 

هزینه کرد ایران و ایرانیان برای منازعه فلسطین – اسراییل در چه حد و درجه ایی قابل پذیرش است، و ما باید چقدر خود را هزینه دیگران کنیم؟! آلمان یکی از نزدیکترین کشورهای غربی به ایران می باشد، اما برای همین آلمان هم، اسراییل خط قرمز سیاست خارجی است، [2] ما ایرانیان برای چه منفعت و هدف ملی، خود و کشور خود را فدای موضوع فلسطین کرده، و می کنیم؟!

مگر همین عضو به اصطلاح محور مقاومت، و گروه مبارز آنان "حماس" نبود که از کمترین تکیه و استفاده سیاسی ج.ا.ایران از عملیات "توفان الاقصی" را، بلافاصله در همان روزهای نخست آغاز آن مسدود و جلوگیری کرد؟! و وقتی سخنگوی سپاه پاسداران، عملیات توفان الاقصی را بخشی از "انتقام سخت" ایران در پاسخ به شهادت قاسم سلیمانی اعلام کرد، آیا این گروه حماس نبود که فورا بیانیه داد و آنرا تکذیب کرد؟! [3] که هرگز هدف چنین انتقامی، در نبرد آنان با اسراییل مطرح نبوده و نیست؟! ایرانیان از این حرکت حماس باید درس بگیرند، که حتی فلسطینیان مورد حمایت ما، در شرایط نیاز شدید به کمک، از چنین حد حمایت لفظی از ایران نیز دریغ کرده، و شانه خالی می کنند! آنان که در شرایط نیاز، این مقدار تکیه ایران به خود را بر نمی تابند، و از آن فورا جلوگیری می کنند، در شرایط بی نیازی، چه حمایتی از ایران خواهند داشت؟! آیا انتظار نمی رود که اگر درگیری بین ایران و امارات متحده عربی (که چشم طمع به خاک ایران دارد، و هر روزه تمامیت ارضی ما را به مخاطره می اندازد) رخ دهد، فلسطینی ها دوباره در کنار متجاوزِ به خاک کشورمان قرار گرفته، همانگونه که در جنگ تحمیلی هشت ساله، در کنار صدام و نیروهای بعثی عراقِ متجاوز قرار گرفتند، و علیه ما جنگیدند؟!

مسئولین تصمیم ساز کشور، نیرو و توان نظامی، سیاسی، تبلیغاتی و در کل منافع، امنیت ملی، و بلکه موجودیت ایران را خرج چه کسانی می کنند؟! چرا باید ایران هزینه چنین انسان های بد عهد، ملیگرای افراطی و افکاری این چنین غرق در ناسیونالیسم عربی شود؟!

[1] - @ShayanX0

[2] - امنیت اسرائیل «جوهر» آلمان در عدالت بین المللی : "امنیت اسرائیل در هسته سیاست خارجی ما قرار دارد." آلمان روز سه ‌شنبه در دادگاه بین‌المللی دادگستری گفت که امنیت اسرائیل"در هسته" سیاست خارجی این کشور قرار دارد و با قاطعیت اتهامات نیکاراگوئه مبنی بر اینکه برلین در حال تسهیل"نسل کشی"در غزه است را رد کرد.

[3] - اظهارات سخنگوی سپاه پاسداران ایران مبنی بر اینکه عملیات طوفان الاقصی بخشی از انتقام کشتن قاسم سلیمانی توسط اسرائیل و آمریکا بود، از سوی حماس و با انتشار بیانیه‌ای رد شد. رمضان شریف، سخنگوی سپاه پاسداران روز چهارشنبه (6 دیماه 1402) در جریان نشست خبری در تهران، مدعی شد که اسرائیل در عملیات طوفان الاقصی «بیش از ۲۰۰ فرمانده و ۱۵۰۰ نفر از نظامیان» خود را از دست داد «که این اعداد برای رژیمی که مدعی شکست ناپذیری در عملیات نظامی است، زیاد است.» و تصریح کرد: «اگر کسی بخواهد بگوید که انتقام از صهیونیست‌ها (اسرائیل) و آمریکایی‌ها در ترور شهید سلیمانی چه بود یکی همین طوفان الاقصی است.» در پی انتشار اظهارات سخنگوی سپاه پاسداران، حماس با انتشار بیانیه‌ای آن را تکذیب کرد. در بیانیه حماس آمده است: «تمامی عملیات‌های مقاومت فلسطین در پاسخ به اشغالگری صهیونیست‌ها و تخاصم مستمر آنها با ملت و مقدسات ما صورت می‌‌گیرد.» در این بیانیه تصریح شده است: «ما بارها انگیزه و دلایل مان را از انجام  عملیات طوفان الاقصی تکرار کرده‌ایم که در درجه اول خطرهایی است که مسجد الاقصی را تهدید می‌کند.» سپاه پاسداران ایران نیز اطلاعیه‌ای منتشر و مدعی شد که از سخنان سخنگویش «سوء برداشت‌» شده است

ایران در "شرایط اضطراری" [1] قرار دارد، نشانه های این شرایط هر روز در جامعه ایران هویدا تر، خود را در شکل های مختلفی همچون خطر درگیری در جنگ های فراگیر و دوجانبه و چند جانبه، ریزش هولناک ارزش پول ملی، تورم و گرانی افسار گسیخته، تعطیلی مراکز کسب و کار و تولید، فرار مداوم سرمایه های مالی، و جامعه نخبه کشور و تن سپردن آنان به مهاجرت های دسته جمعی، افزایش بزهکاری های اجتماعی همچون اعتیاد، سرقت، ناامنی، کشتار نیروهای نظامی و امنیتی در درگیری های داخلی و خارجی و بلعکس و... خود بهتر از هر بیانیه رسمی، بیانگر شرایط اضطراری و بغرنج جامعه ایران است.

ج.ا.ایران با نقش گیری در کشاکش نبرد قدرت در وجوه منطقه ایی و جهانی، و قرار گرفتن در کنار روس ها، چینی ها و در کل نظام بازمانده از چپِ کمونیسم سابق، که در نبردی اعلام شده و با سابقه، با جهان غرب درگیرند، روزهای سیاه تاریخ خود را طی می کند، شرایطی که منافع و امنیت ملی کشور را در خطر جدی قرار داده، و ایران را در شرایط دائم و پایان ناپذیر پیشاجنگ قرار می دهد؛ نبرد فراگیری که در صورت آغاز، در شکل عرفی آن، انتظار می رود، با توجه به سابقه بدعهدی تاریخی، و سو رفتار و نیت بلوک شرق در قبال اقمار خود، ایران را پیشمرگ اهداف بلوک شرق کرده، ابتدا به نابودی سیستم "جمهوری اسلامی" و در وهله بعد، خطر نابودی "ایران" نیز بسیار جدی خواهد بود.

حمله اسراییل به کنسولگری ج.ا.ایران در دمشق [2] ، و قتل عام میهمانان و میزبانان بلندپایه حاضر در آن، طبق عرف و مقررات پذیرفته شده جهانیِ اماکن دیپلماتیک، قطعا یک حمله مستقیم به خاک ج.ا.ایران محسوب، و نقطه عطفی در رویارویی مستقیم با اسراییل است، چرا که این حمله آغازگر رسمی نبردی نظامی و مستقیم بین این دو کشور بوده، و اینک توپ در زمین ج.ا.ایران است که آیا با پاسخ متقابل، تن به جنگ مستقیم خواهند داد یا خیر، جنگی که پیش از این در ابعاد پنهان و آشکار در قالب جنگ لفظی، نبرد اطلاعاتی، جنگ تروریستی، درگیری های نیابتی، خرابکاری های اعلام شده و نشده علمی، تکنولوژیکی و... ادامه داشته و دارد و اکنون اسراییلی ها پا پیش نهاده، رویارویی مستقیم را نیز کلید زده اند.

نگاهی به کل صحنه ی نبردِ خطرناکی که هر لحظه این پتانسیل را دارد که به نبردی فراگیر و لگام گسیخته تبدیل شود، و صحنه سیاه دیگری را، در مراحل تاریخ درگیری ج.ا.ایران در نبردهایی جهانی و منطقه ایی را نشان دهد، که با آغاز سیاست نگاه و یا گرایش به "شرق" [3] شدت گرفته، و دامن منافع و امنیت ملی ایران را، درگیر بازی با آتشی کرده است که به خصوص در خاورمیانه در جریان است، و می تواند این منطقه را به تلی از ویرانی، فروپاشی، فقر بیشتر، جنگ و نابودی فرو برد، همانگونه که مردم غزه چنین شرایطی را اکنون تجربه می کنند، کشتار، تجاوز، ویرانی، فقر، گرسنگی و رها شدگی در دامن جنگ طلبان، و جنگ سالاران، صورت واقع جنگی است که بین حماس و اسراییل جریان دارد.

در آخرین پرده از فرو غلتیدن مردم فلسطین، و در کنار آنان مردم ایران، یمن، لبنان، سوریه در جنگی بیرحمانه، که از هفت اکتبر 2023 [4] با حمله خونین و عجیب و غریب نیروهای گروه فلسطینی حماس و جهاد اسلامی فلسطین به داخل اراضی اسراییل آغاز شد، برنده واقعی روس ها بودند که با آغاز این جنگ، خود را دست برتر در نبردهای جاری در خلال حمله تجاوزکارانه خود به اوکراین [5] یافته، و نشان می دهند، اما اینکه، چنین نبردی چه دستاوردی برای ایران و دیگر ملل درگیر خواهد داشت، بسیار سوال برانگیز، و پر از ابهام است.

کشور در شرایطی قدم به قدم به این جنگ هولناک کشیده می شود که تصمیم سازان پیش از این در یک نابخردی تمام عیار، دهه هاست که در خلال کشاکش سهم دهی به مردم در حاکمیت، دچار سایش و برخورد عجیب و غریبی با مردم ایران شده اند، و در تندآب خیزش های متعدد، پیاپی، سراسری، خونین، مردمی و... گرفتار آمده، و در پیرامون رعایت حقوق، و تضمین حضور مردم در تصمیم سازی های اجتماعی و...، درگیرند، که آخرین آن خیزش "زن، زندگی، آزادی" است، و در راستای شانه خالی کردن از اعطای این حق و حقوق، حداقل دو انتخابات بسیار مفتضح را نیز، در خلال شرایط قهر اکثریت مردم ایران از حضور و مشارکت در پای صندوق های رای، برگزار کرده اند، و بحران مقبولیت و بلکه مشروعیت دامنگیر کرسی نشینان قدرت شده، و باعث تشکیل مجلس اقلیت، و دولت ضعیفی شد، که با آمدن آن، به رغم شعار کاندیداهای پیروز، هر روزه کشور در غرقاب مشکلات اجتماعی و... بیشتر فرو می رود.

در کنار آن، عوامل دیگری همچون فروپاشی اقتصادی، و گسترش و فراگیری فساد، و چپاول ثروت ملی توسط باندهای مافیای حاضر در پهنه قدرت، که در کیس های متعدد سو استفاده های کلان از امکانات ملی، حرام خواری های سیاسی و مالی و... بروز کرده، و تشت رسوایی عدم توان و یا تصمیم سیستم نظارتی و قضایی، در کنترل این حجم از فساد بارز را به رخ مردم حیرت زده ایران و جهانیان کشیده است،

در چنین شرایطی که تنها در کیس واردات و صادرات چای کشور، توسط یک شرکت سفارشی و دخیل در این امر (شرکت چای دبش)، مبلغ بی سابقه ی فاش شده ایی نزدیک به چهار میلیارد دلار حیف و میل از بیت المالِ مردم را نشان می دهد و...، متاسفانه به رویارویی و شکاف بین حاکمیت ج.ا.ایران با مردم خود، عمق و بُعد بیشتری بخشیده و آنان را در نظام دو قطبی های زیانبار (خودی – غیرخودی، انقلابی - غیر انقلابی، ارزشی - غیر ارزشی و...) گرفتار کرده است، که عملا شرایط کشور را خطرناک تر از پیش هم می کند.

در بُعد خارجی نیز، ضعف ج.ا.ایران در مواجهه مقتدرانه و موثر با تهدیداتی که از جانب همسایگان بی مقداری همچون طالبان در افغانستان [6] ، یا سیستم وابسته و متجاوزی مثل نظام دیکتاتوری الهام علیف در جمهوری آذربایجان و... متوجه کشور است، باعث باید می شد تا عُقلا را از درگیری در جنگ با قدرت هسته ایی مثل اسراییل باز دارد، اما این درگیری، برای رسیدن به اهداف ایدئولوژیک به سان یک طنز تلخ، در حال شدت گرفتنِ هر روزه است، و نشان می دهد که در جهت گیری ها، بیشتر از آنکه منافع و امنیت ملی ایران مد نظر تصمیم سازان کشور باشد، اهداف انترناسیونالیستی [7]، ایدئولوژیکی و... راهبر سیاست ج.ا.ایران و تصمیم سازی ها در این جهت شده است، که ایران را طعمه شرایطی می کند که پیش از این دامن اتحاد جماهیر شوروی را گرفت، و سیستم آنان را از صفحه روزگار پاک، و سرزمین شان را دچار تجزیه و فروپاشی کرد. مسکو نشینانِ دچار چنین توهمی، سیستم، نظام و سرزمین تحت حاکمیت خود را به نابودی و ویرانی کشاندند.

البته تقصیر این شرایط را نباید تماما منحصر به سران نظام کرد، بلکه قانون اساسی و ملت ایران نیز به اندازه خود، در بوجود آمدن این شرایط دخیل و سهیمند، چرا که وقتی شعار نابودی این و آن را در هر تجمعی فریاد می زدیم و می زنیم، و یا وقتی در اساسنامه، و حتی نام "سپاه پاسداران انقلاب اسلامی"، ماموریت حفاظت از "انقلاب اسلامی" را بدون ذکر پسوند نام "ایران"، می آورند، و کسی معترض این هدف انترناسیونالیستی و فراملی نمی شود و...،

امروز سپاه پاسداران با تمسک به چنین بند و ظرفیتی در قانون تشکیل خود، خود را فرای از منافع و امنیت ملی کشور تعریف، و در راستای ماموریت شبه قانونی و فراملی خود در سوریه، لبنان، عراق، یمن و... می بیند، تا از چنین زائده هایی که رنگ و بوی "انقلاب اسلامی" و... دارند، در آنجا و یا هر جای دیگر جهان حمایت، حفاظت و پشتیبانی کند، و در این راستا خود را پاسخگوی هیچ نماینده انتخابی از سوی مردم هم نمی بیند،

و این چنین است که ما ایرانیان بدون نظر داشت به چنین عواقبی، به این اساسنامه، با اهداف فراملی، جهان وطنی و انترناسیونالیستی آن تن دادیم، که بدون نظر داشت به منافع و امنیت ملی، ثروت و نیروی ایران را که باید در مسیر توسعه و پیشرفت کشور و ملت ایران شود، صرف دیگران شده، و می شود.

 و یا وقتی در قانون اساسی رسما از دخالت نظام ج.ا.ایران در جنگ های آزادیبخش و انقلابی در سراسر جهان سخن گفته می شود [8]، عملکرد مسئولین در حضور در چنین نبردهایی، خود را شبه قانونی نشان داده، و امروز اعتراض برای پا پس کشیدن از عملی شدن این بندهای  قانون اساسی در این راستا، نمی تواند کاملا موجه جلوه کند،

هر چند که در آنسو، اگر حاکمیت بخواهد، می تواند، مطابق با خواست فعلی مردم، و اعتراض جاری در کشور به این عملکرد و این پتانسیل های قانونی، مثل بسیاری از اصول بر زمین مانده قانون اساسی، این بخش ها را نیز، نادیده گرفته، و از این شرایط خسارتبار، برای حفظ منافع و امنیت ملی، پا پس کشیده و از آن عبور نماید،

اما در انتخاب گزینشی بندهای قانون اساسی برای اجرا توسط حُکام نیز، توجیهات شبه قانونی در مقابل کسانی قرار دارد که در رای "آری" دادن به چنین متون قانونی در 12 فروردین 1358 و 6 مرداد سال 1368 از هم پیشی می گرفتند، و به حکام خود، حق دخالت در نبردهای ایدئولوژیکی با وجوه انترناسیونالیسم اسلامی و فراملی در خارج کشور را می دادند.

شرایط فعلی داخلی و خارجی کشور، نیاز به یک خود انتقادی جدی و شدیدِ مردم و حاکمیت را ضروری می نمایاند، که ایران را در ابعاد داخلی و خارجی، این چنین دچار بحران های بسیار خطرناک با نتایج بسیار زیانبار کرده است، و خطر نابودی و فروپاشی را هم برای سیستم، و هم برای کلیت ایران جدی نموده است.   

[1] - مدیریت شرایط اضطراری به سازماندهی و مدیریت منابع و مسئولیت‌های مرتبط با تمامی جنبه‌های انسانی، به موارد اضطراری همچون آمادگی، پاسخگویی، کاهش، و بازیابی اطلاق می‌گردد و هدف از آن کاهش اثرات مضر تمامی مخاطرات از جمله بلایای می‌باشد.

[2] - حمله هوایی به کنسول‌گری جمهوری اسلامی ایران در دمشق در ۱ آوریل ۲۰۲۴ روی داد. طی این حمله هوایی به ساختمان ضمیمه کنسول‌گری در مجاورت سفارت ایران در سوریه، پنج تا هشت تن از جمله فرمانده ارشد نیروی قدس سپاه پاسداران، سردار سرتیپ محمدرضا زاهدی کشته شد. سایر کشته شدگان عبارتند از پنج عضو سپاه پاسداران و دو مستشار ایرانی.  روزنامه اسرائیلی یدیعوت آحرونوت به نقل از برخی گزارش‌های تأیید نشده مدعی شده که «حمله اسرائیلی» درزمان برگزاری یک نشست میان فرماندهان سپاه پاسداران با سران سازمان جهاد اسلامی فلسطین انجام شد. تعدادی از سران سازمان جهاد اسلامی نیز در بین کشته‌شدگان هستند که هویت آن‌ها فعلا معلوم نیست. https://t.me/+iK-468eUZ8tlYTQ0

[3] - نگاه به شرق یک راهبرد در سیاست خارجی ایران است که از آغاز ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد در سال ۱۳۸۴ مطرح شد. بر اساس این سیاست، ایران باید برای ارتقای جایگاه بین‌المللی خود بر اهرم ایجاد رابطه مناسب با کشورهای مشرق‌زمین بیشتر تکیه داشته باشد.

[4] - حمله حماس به اسرائیل مجموعه‌ای از حملات هماهنگ بود که در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ توسط گروه‌های شبه‌نظامی اسلام‌گرای فلسطینی به رهبری حماس، از نوار غزه به مناطق مرزی اسرائیل انجام شد. حملاتی که توسط حماس و دیگر گروه‌های مسلح فلسطینی به عنوان عملیات طوفان الاقصی و توسط اسرائیل شنبه سیاه یا کشتار سیمحاط تورا خطاب شد و جنگ اسرائیل و حماس را در پی داشت.

[5] - روز ۵ اسفند ۱۴۰۰ (۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۲)، روسیه تهاجم گسترده‌ای را به اوکراین، همسایهٔ غربی خود آغاز کرد که نشان‌دهندهٔ تشدید چشمگیر بحران روسیه و اوکراین است که از سال ۲۰۱۴ آغاز شده بود. این تهاجم بزرگ‌ترین حملهٔ نظامی متعارف به خاک اروپا از زمان جنگ جهانی دوم است

[6] - در ۲۷ می ۲۰۲۳، مصادف با ۶ خرداد ۱۴۰۲ نیروهای طالبان و مرزبانان ایرانی در امتداد مرز افغانستان و ایران میان ولایت نیمروز افغانستان و استان سیستان و بلوچستان ایران درگیر شدند درگیری حدود شش ساعت به طول انجامید و سطح تبادل آتش سنگین بود چنان که ضمن رد و بدل شدن آتش مسلسل از توپ و خمپاره‌انداز نیز استفاده شد. درگیری برای دو طرف تلفاتی را به همراه داشت، طرف ایرانی و افغان هرکدام دیگری را آغازگر درگیری معرفی کردند، پیشتر جدال لفظی میان مقامات دو کشور پیرامون حقابه ایران از رود هیرمند افزایش سطح تنش میان دو کشور را سبب گردیده‌بود

[7] - بین‌الملل‌گرایی یا انترناسیونالیسم : Internationalism) مفهومی کلی است که بر عقاید و سیاست‌های منجر به منافع مشترک اقوام و ملت‌ها، تکیه دارد. این عقیده، با ملی‌گرایی (ناسیونالیسم) پرخاشگر مخالفت دارد. اینترناسیونالیست‌ها برآنند که در صورت امکان‌نداشتن همکاری میان حکومت‌ها، این مساعدت بین ملت‌ها قاعدتاً امکان‌پذیر است. این مکتب بر آن است که بشریت را به این آگاهی برساند که هر فرد متعلق به یک جامعه جهانی است.

[8] - عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس گفت:‌ در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حمایت از نهضت‌های آزادی‌بخش و مللی که به دنبال استقلال خود هستند، به عنوان یک خط مشی کلی در حوزه سیاست خارجی مطرح شده و به عنوان یکی از وظایف دولت‌ها در تحقق آن، تاکید شده است.... 

محسن جان! [1]

در این نوروزگاه باستانی، دست به قلم شو، و باز برایم بنویس، به رسم نامه نگاری های دوره جنگ [2] از حال و روزتان بگو؛ نامه هایت از منطقه جنگی بوی دردُ تنهایی [3] می داد، اما مملو از غرور، و شورِ حضورِ در روند دفاع از این آب و خاک بود، و روایتگر حال و هوای مبارزه با متجاوزینی بود، که تا عمق خاک کشور ما نفوذ کرده، و گردِ جنایت، کشتار و غارت را بر در و دیوار شهر و دیارمان نشانده بودند؛

کاش نامه هایت را نگه می داشتم، اسناد زنده این جنگ خسارتبار بودند؛ نامه هایی که تو و دوستانت در سنگرهای کشتن و کشته شدن، در آن هنگامه های هشت سال جنگِ خسارتبار (1359-1367)، به گاه مصاف با خصم می نگاشتید، از به نفس نفس افتادن تان، آنگاه که درد، سینه و گلوی تان را می فشرد و... سخن می گفتید، و روایتگر توفانِ مرگ، غارت و چپاول جان ها بودید، در حالی که زندگی نیز در عمق کلماتش موج می زد.

محسن جان!

یادت هست، هر ساله، به رسم برنامه و طرح های معمولِ این جنگ طولانی و خانمان برانداز، فرماندهان میدان، صحنه ی نبردی آخر سالی را طراحی، و در این روزها به اجرا می گذاشتند، به سانِ کسانی که می خواهند یک سال بی تحرکیِ خود را، با حرکتی نسبتا دندانگیر در این آخرین روزهای پایانی سال، به پایان برند، تا از اعتراضِ مافوق خود در امان باشند، و کاری در پرونده ی عملکرد خود درج، و لابد بگویند ما هم کاری کردیم! 

و این چنین بود که همواره نوروز در صحنه رد و بدل شدن، و در هنگامه ی چکاچک شمشیرهای خونین، در میانه ی نبردی خونبار و تن به تن، در پایان هر سال، خود را به ما می رساند، و ساعتِ تحویل هر سال، از ورود به سالی نو خبر می داد، که از این نبرد جاری باید فارغ شد، و به انتظار آغاز نبردی دیگر در انتهای سالی دیگر نشست که در پیش است، و باز روز از نو، و روزگار از نو؛

جبهه ها غرق در توفانِ غارتِ جان و تن انسان هایی بود، که مقابل هم صف کشیده، و تمام همت و توان خود را صرف کشتار از همدیگر می کردند، نوروز در چنین حالی می آمد، که ما، در میانه ی لُجه ی خون گیر و گرفتار بودیم، و کم اعتنا به همه چیز، با نوروز نیز مواجهه ایی از سر بی حوصلگی، و به سانِ میهمانی ناخوانده داشتیم، که می آمد و می رفت؛ در این روزهایِ پیش و پسِ نوروز، فشار دشمن آنقدر زیاد بود که تو گویی انگار می خواست کمر مان را، در همین هنگامه ی نوروز بشکند، و ما برای ماندن، برای فراموش نشدن، برای بقا، مبارزه ایی سخت و بی پایان را در همین روزهای پیش و پسِ نوروز پی می گرفتیم.

جنگ با ما چنان کرده بود که همه چیزمان را، حتی لزوم حفظ جان مان، و امکان نابودی مان را، آرزوهای زندگی مان را، آرمان های خانوادگی مان را و... همه چیز را به فراموشی سپرده، و در پسِ دهلیز خونبار جنگ، پشت سر نهاده، با همه ی انرژی و توان به میدان آمده، تا ببینیم در این آوردگاه جنگ، کارمان به کجا می کشد، و صحنه ی جنگ چگونه رقم خواهد خورد.

 در آن روزها تنها به پیروزی نظامی خود می اندیشیدیم، به تسخیر وجب به وجب سرزمینی که، در آن سوی خاکریزهای دشمن، زیر قدم های ناپاک آنان، جا مانده بود، یا حفظ زمین هایی که دشمن را در طمع تسخیرش به اینجا کشانده، و اینک زیر پای ما قرار داشت؛ و این خاک تجسم ناموس، و حفظش، هدف والای مان شده بود، و ما را مملو از غیرتی می کرد، که تمام همتش در حفظ ایران، و همین آب و خاک، خلاصه می شد، و بیش از این، همه چیز را به فراموشی سپرده بودیم.

محسن جان!

تو را مرگی از این دست، و در میانه ی چنین میدانِ مخوفی، در ربود، و آن روزها، در پایان سال 1365 دیگر نبودی که ببینی داداش سید علی از شاهرود برایم نامه ایی نوشت که "در برنامه های نوروزی امسال تلویزیون، علاوه بر کارتن معاون کلانتر که پشت ستاره حلبی اش قلبی از طلا داره، کارتن پروفسور بالتازار، تنسی تاکسیدو و چاملی، گالیور، رابین هود، پینوکیو و...، کلی برنامه های شاد و زیبای دیگر را هم، به برنامه کودک و نوجوان اضافه کرده اند، جات خالی ...." [4]

او وقتی از چنین خبری برایم می نوشت، می دانست که چقدر صفحه ی جذاب و جادویی تلویزیون، قلب مرا در ربوده، و به تسخیر خود درآورده است، که در این هنگامه ی نبرد هم، باز دلم پیشِ نشستن مقابل تلویزیون، و غرق شدن در این برنامه ها مانده است، و همین را دستمایه ی طنزی زیبا قرار داده، و احساس نیازم به این تفریحات کودکانه را، در این نامه، که در آن هنگامه ی جنگ به دستم می رسید، به بادِ طنز و شوخی های شاد و مفرح و ظریف خود گرفته بود، او می توانست چهره حریص و پر از حسرت مرا، به هنگام دریافت خبرِ پخش این برنامه ها، در ذهن خود به تصویر کشیده، و نادیده، کلی به حال و روزم، به هنگام شنیدن این خبر، بخندند و بخنداند.

واقعا هم در آن هنگامه ی جنگ، که خود فیلمی واقعی و مستند از تقاطع حوادثی خونبار و مکرر، با مشخصه های عشق، درام، تراژدی، عمق، معنا، خطر، هیجان و... بود، دلم باز هوای این داستان ها، و زیبایی این فیلم های کارتونی و انیمیشن های جذاب و پر معنا و مفهوم را می کرد، که بارها و بارها کودکانه با ما سخن گفته بودند و آنرا بر صفحه سیاه و سفید تلویزیون توشیبای کوچک، و چهارده اینچ سرخ رنگمان دیده، و دنبال کرده و لذت برده بودم،

بارها شاهد عملیات ریاضی آقای "ووپی" بر تخته سیاه جادویی اش بودم، که آن را از کمد ابزار خود بیرون می کشید، و به آسانی مشکل لاینحلی را با فرمول های ریاضی حل، و گره گشایی می نمود و..، و یا پروفسور بالتازار که به آسانی ابزاری را برای حل مشکلی اختراع می کرد، و ما انگار چنین موجوداتی را در قاموس جامعه ی خود نداشتیم که از کلاف سر در گم این جنگ لعنتی، شاید بتواند گره گشایی کنند، به قول استاد فردین مهاجر شیروانی (صاحب کتاب خیام و عقاب الموت)، ما در این زمان نه (احمد) قوام (السلطنه) [5] داشته و داریم، و نه (دکتر محمد) مصدق [6] ، پس در قحط الرجالِ گره گشایی مشکلات کشور، بهتر است دست به عصا حرکت کنیم، تا طعمه ابن الوقت های داخلی و خارجی به کمین نشسته در منطقه نشویم.

محسن!

داداش سید علی می دانست، که حتی در آن هنگامه های جنگِ واقعی و جانسوز نیز، باز دلم مجذوب داستان نبرد افسانه ایی "رابین هود" [7] با دیکتاتور زمانه اش "پرنس جان" است، همان قهرمان آزادیبخشِ مقیم جنگل های "شِروود"، که با کیاستی مثال زدنی، با چند همکارِ همراه و همدل، به دست پنجه ی تدبیر، پنجه در پنجه دشمن مسلط و محافظانِ فربه و پرتعداد و اعوان و انصارش انداخت، تا نجاتبخش مردم خود شود، که در شرایط حاکمیت دیکتاتوری خودخواه، متکبر و حسود گرفتار آمده بودند، و به فقر و نداری، و ظلمی پایدار و بی پایان مبتلا شده، و ذیل این شرایط زندگی می کردند؛

مردمی که در لجنزار حکمرانی دیکتاتوری گیر کرده بودند، و زیر ضربات پوتین پاسداران تنومندِ شاخدار و بی شاخِ ترسناکِ این نظام مستبدانه، در عذابی بی پایان گرفتار آمده بودند، مامورانی که از این مردم بودند، اما نسبت به حال و روز آنان بی اعتنا، و وجه همت خود را سرفرازی و سلطه بیش از پیش دیکتاتور قرار دادند، و حقوق و شرایط غمبار مردم خود را به فراموشی سپرده، و در نبرد با مخالفین، سرها پایین، و بی توجه به همه چیز، به سوی مدافعان حقوق مردم، هجوم می بردند،

و در این هجوم نابخردانه ی ناشی از بی فکری و به فراموشی سپردنِ از مردم بودن، و تعهد برای دفاع از مردم، حتی پرنس جان را هم از خسارت اعمال خود بی نصیب نمی گذاشتند، و در جریان تعقیب مبارزین، خاک اردوگاه و خیمه و خرگاه دیکتاتور را نیز، به توبره ندانمکاری های خود می کشیدند، و خسارت نبرد آنان به خودِ پرنس جان، گاه از خساراتِ حمله رابین هود و یارانش نیز بیشتر بود، در حالی که سرسختانه می خواستند از کاخ، قانون و سیستم مخوفِ حکمرانی پرنس جان حفاظت کنند،

و هدف آنان این بود که پرنس جان فرصت و توان تجمیع و تمرکز تمام قدرت و ثروت جامعه را در ذیل حاکمیت خود، بیش از پیش بیابد، از این رو مثل جارو برقی، به بهانه های مختلف، جیب این مردم را از تمام داشته های شان، می روبیدند، و به هر نحو ممکن، داروغه ی ناتینگهام با مالیات های سنگین و جور واجورش جیب ملت را از ثروت تهی می کرد، تا بر قدرت مطلقه، و ثروت بی حد و حساب پرنس جان، هر لحظه بیفزاید، تا او بر تخت قدرت، با شوکت و اقتداری بیش از پیش بنشیند، و برایشان مهم نبود، در این بین، چه بر سر این مردم خواهد آمد و...، پرنس جان و همراهانش چنان دچار شهوت قدرت و ثروت شده بودند که به هیچ چیزی جز آن نمی اندیشیدند.

آری محسن جان!

به رغم گیر کردن در آن شرایط سختِ جنگی، که به قول همرزمان، دوستانِ رزمنده، زنده، عمودی و ایستاده به جبهه می آمدند، و در عددی پرشمار، چون تو، مرده، و با تابوت های پرچمپیچ، افقی به پشت جبهه ها باز گردانده می شدند، باز در همین حال، دلم هوای دیدن کارتن انیمیشن"گالیور" [8] را می کرد، جوانِ نیک سرشتی که باید می بود تا ما را از آدم بدهای روزگار خود نجات دهد، و نقشه های آنان را علیه ما نقش بر آب کند و... اما ما آدم کوتوله های جنگجو، و غرق در حوادثِ خونبارِ دهه ی 60 کشورمان، گالیوری نداشتیم، تا ما را از زیر بار سنگین کشتار و جنایت مداوم نجات دهد، و گویا خود، نقشدار قهرمانان کوتوله ی داستان گالیور، در جنگی خسارتبار و بی پایان، برای سال ها رها شده، و نقش آفرینی می کردیم.

محسن جان!

یادت هست ما هم عید نوروز را در میانه های آتش آن جنگ و کشتار، چگونه گرامی می داشتیم؟ در حالی که شاید هرگز نمی دانستیم و تصور هم نمی کردیم که نوروز چقدر مهم و اساسی است، که شاید حفظ این میراث ماندگار و دیرپای در فرهنگ و تمدن ایرانی، به سان حفظ خاک ایران، مهم باشد، این روزها از متفکری دردآشنا، که دردِ ایران و حراست از مرزهای فرهنگی و تمدنی آن را دارد، می شنومم که : "ایرانیان تا روزی که بتوانند نوروز را برای خود حفظ و نگهداری کنند، ایرانی خواهند ماند، و ایران نیز ماندگار است؛ این تز خیام، فردوسی، زرتشت، مزدک و مانی است." [9]

و تو شاهد بودی که نوروز چنان در جان و تن ما رزم آوران صحنه ی جنگ نیز جای داشت، که در میانه های آن هنگامه ی آتش و خون و فراموشی ها نیز، اگر نیم لحظه ایی به گاه نوروز دست می داد، با جمع کردن آیتم هایی از هفت "سین" های مرسوم (سیر، سرکه، سکه، سبزه، سنجد و...)، و یا "سین" های من درآوردی و دم دست جنگی (مثل سلاح، سیم چین، سینه بند خشاب، سیمینوف! و...) گرامی اش می داشتیم، و سفره هفت سینی را، به یاد سفره های پربرکت نوروز مادرم می چیدیم، که همواره آنرا از مدت ها قبل تدارک می دید، و در بهترین و بزرگترین اتاق خانه امان می چید، و نوروز را در شان بزرگی خود، و میهمانانش، بزرگ می داشت.

و یا در حالی که در شعله های غارت جان ها، که در میان لوُچ های خونین نیزارهای میان بصره و خرمشهر، پای در گِلِ نبرد با متجاوزین به خاک وطن داشتیم، نیم نگاهی هم به نوروز می انداختیم، تا حتی با خواندن دعای تحویل سال هم که شده، از نوروز یاد کرده، و حتی در میدان جنگ نیز زنده اش بداریم،

تو گویی ناخودآگاه می دانستیم، که همانقدر که حفظ مرزهای سرزمینی مان مهم است، حفظ مرزهای فرهنگی و تمدنی آن نیز مهم، و در موجودیت ما ایرانیان کارساز بوده، و خواهد بود، و اکنون بعد از گذشت سال هاست که می فهمم، اگر کمی به آنچه که در تاریخ خود، بدان مبتلا شده ایم هم احاطه پیدا می کردیم، می دیدیم و می فهمیدیم که گاه سرزمین ایران هم تماما بر بادِ خزان چپاولِ متجاوزینِ به آن رفته، اما فرهنگِ اصیل این ملت، توانسته است آنان را از نابودی و محو کامل توسط دشمن باز داشته، و تداومش را تضمین نماید،

همانگونه که ایران یکسره در هجومِ اسکندر مقدونی، اعراب، چنگیز و...، بارها و بارها شخم زده شد و به تسخیر کامل در آمد، اما در عین حال حفظ هم شد، و یگانه منجی این ملت و این سرزمین، عمدتا همین فرهنگ و تمدن ایرانی بود، که ایرانِ به تسخیر در آمده را، دوباره به آغوش ایرانیان بازگرداند، و تا کنون حفظ کرده است.

محسن جان!

امروز دیگر می دانم که نوروز یکی از شاخصه های مهم بازمانده از فرهنگ ایرانیت و تمدن شکوهمند ایرانی است، و در بُود نوروز است که ایران هم زنده خواهد ماند، و آنگاه که دشمن، نوروز و فرهنگ غنی آنرا از ما ایرانیان گرفت، باید دانست که دیگر ایرانی نیز در کار نخواهد بود. آن روز دیگر ایران نیز از دست رفته، و از صفحه روزگار پاک شده است، هر چند مقداری از سرزمین و آدم هایش باقی بمانند، اما دیگر نه آن سرزمین ایران است، نه آن مردم، بدون فرهنگ ایرانی، ایرانی خواهند ماند.

محسن جان بنویس!

تو هم برایم بنویس، به رسم نامه نگاری های دوره ی جنگ، سکوت خود را بشکن، بنویس که این فرهنگ، این تمدن، این مردم، و این سرزمین لایق مرگ و نابودی، فقر و دیکتاتوری نیستند، بنویس که ایران را نباید به زندانی بزرگ برای ایرانیان تبدیل کرد، بنویس که ایرانِ آزاد و واجد تمدن و فرهنگ ایرانی، ایدال تو نیز بوده و هست، و ایران فاقدِ فرهنگِ ایرانیت، دیگر خانه ما، و شایسته ی ایرانیان نخواهد بود، بنویس که تو هم غرق در فکر آرمانِ مقدسِ حفظ ایران بودی، و در همان حال و هوا جان دادی، تا این سرزمین، با فرهنگ و تمدنش، یکجا حفظ شوند، بنویس که نابودگران فرهنگ و تمدن ایران، با متجاوزان به خاک آن تفاوتی ندارند، هر دو دشمنان ایران و ایرانیان هستند.

بنویس آنگاه که گلوله ی داغ و درشت و بُرَنده خصم، رگ های گردنت را پاره، و خون را در گلوی نازنینت جاری نمود، و نای مملو از نفس های پر قوتِ هجومت بر دشمن، را بند آورد، تا نای و توان تو را، برای حمله بر دشمن، از تو بستاند، باز تو در آرزو و سودای آزادی ایران بودی، هنگامی که پشت به شهر مهران، و رو به بلندی های غرورآفرین قلاویزان ش، ایستاده و در حال هجوم به دشمن، جان برای آزادی خاک وطن می سپردی، در آرزوی رهایی آن، از وجود اشغالگران بیگانه ایی بودی، که کمر به نابودی ایران، و تمدن و فرهنگش، در تکرار قادسیه ایی [10] دیگر بسته بودند.

بنویس برادر، برایم باز بنویس، از دغدغه هایت بنویس.

دلتنگت مصطفی،

6 فروردین 1403 خورشیدی،

[1] - شهید سید محسن مصطفوی، متولد 1347 که در زمان شهادت در میانه های سال 1365 در نبرد مهران، چهل روز پیش از عملیات بازپس گیری مجدد شهر مهران در استان ایلام، در عملیات کربلای 1، تنها 17 سال سن داشت، و در کمین دشمن گرفتار شدند، و یک گروهان کامل از گردان کربلا، اعزامی از شاهرود، در این حمله، که ناشی از اطلاع دشمن از زمان و مکان حمله بود، کشته و اسیر شدند، تا ایرانیان بار دیگر، طعم خیانت فرزندان خود را، در نبردی دیگر با خصم متجاوز، حس و درک کنند، طعم خیانت ستون پنجم دشمن، کسانی که همواره در تاریخ تجاوز به این آب و خاک، در کنار مهاجمان و متجاوزین به خاک میهن قرار می گیرند، و مدافعان هموطن خود را در همراهی با دشمن، طعمه گازانبر خیانت خودی، و کینه خصم متجاوز می کنند. 

[2] - در زمان جنگ خسارتبار هست ساله، پوشش سیستم تلفن خط ثابت در سطح کشور بسیار ناچیز بود، تلفن همراه که هرگز وجود نداشت، و هرگز از این سیستم های ارتباط جمعی کنونی، همچون فضای مجازی که ایرانیان را با خود، و جهانیان مرتبط کرده است، خبر و اثری نبود، ارتباط رزمندگان با خانواده های شان، تنها با نامه ایی میسر می شد، که در شرایط عادی جنگ، بعد از چندین روز، به دست دریافت کنندگانش می رسید. نامه مهمترین وسیله ی ارتباطی خانواده ها با رزمندگان، و بلعکس بود. 

[3] - ما در این نبرد هشت ساله که در جبهه ایی طولانی و چند صد کیلومتری، در مقابل دشمن قرار گرفته بودیم، همواره دچار نوعی احساس کمبود نیرو بودیم، و بار سنگین این دفاع و حمله، بر دوش درصد کمی از مردم ایران بود، که در جنگ حضور می یافتند، و به نوعی احساس تنهایی و البته واقعیت کمبود نیرو در نبرد با دشمن دچار بودیم، لذا در سخن رزمندگان، و مصاحبه ها و نامه های شان، همواره دعوت از هموطنان برای حضور در جبهه ها موج می زد.

[4] - وقتی در سال 1364 پای در صحنه جنگ گذاشتم دانش آموز مقطع راهنمایی بودم و تنها 15 سال سن داشتم و واقعا هنوز برنامه کودک و نوجوان تلویزیون بهترین برنامه مناسب سن و سال خود یافته بودم، و به جز فیلم های سینمایی، که هر شب جمعه یک فیلم سهم تمام مردم ایران از دنیای هنر هفتم بود، که آن را هم در آخرین ساعات شب، هر هفته یک بار تلویزیون می گذاشت، سریال های انیمیشن مثل سندباد، پینوکیو، پلنگ صورتی، یوگی و دوستان، تام و جری و... ما را جلوی تلویزیون میخکوب و مقیدمان می کرد، تا قسمت به قسمت آن را پیگیری و دنبال کنیم. 

[5] - قوام به عنوان یکی از کاردانان سیاست خارجی، و مذاکره کننده ایی قهار در تاریخ سیاست خارجی ایران ثبت و شناخته می شود، که در جریان اشغال ایران توسط روس های متجاوز، نقش آفرینی موثری کرد. احمد قوام (۸ دی ۱۲۵۶– ۲۸ تیر ۱۳۳۴) سیاستمدار ایرانی بود که در ایران قاجاری و پهلوی از ۱۳۰۰ تا ۱۳۳۱ پنج بار به ‌عنوان نخست‌وزیر ایران، کرسی سیاست کشور را عهده دار گردید.

[6] - سیاستمدار ایرانی که در ارتباط با دو معضل همیشگی استبداد داخلی و سلطه خارجی، به خصوص شق دوم معضلات ایران، اقدامات اساسی داشت، و به عنوان رهبر خیزش ملی شدن صنعت نفت ایران، مورد کینه بدخواهان داخلی، و دست های خارجی قرار گرفت، و در انتهای عمر در گازانبر استبداد داخلی و دست های مرموز خارجی و اعوان و انصارش، در حصری طولانی گرفتار، و تا پایان عمر در حصر باقی ماند و جان فدای ایران و ایرانیان کرد.

[7] - رابین هود Robin Hood انیمیشنی آمریکایی محصول سال ۱۹۷۳ کمپانی والت دیزنی است. این انیمیشن ابتدا در ۸ نوامبر ۱۹۷۳ در ایالات متحدهٔ آمریکا انتشار یافت. داستان این پویانمایی بر اساس افسانهٔ رابین‌هود و خصوصیت انسان‌نماییِ حیوانات ساخته شده‌است.

[8] - ماجراهای گالیور مجموعهٔ کارتونی است که در سال ۱۹۶۸ توسط یک شرکت آمریکایی تولید شد. این مجموعه بر اساس یک رمان به نام سفرهای گالیور نوشتهٔ جاناتان سویفت نویسندهٔ ایرلندی تهیه گردید.

[9] - استاد فردین مهاجر شیروانی، صاحب کتاب "خیام و عقاب الموت" هستند

[10] - صدام در هنگام آغاز حمله به ایران، در سال 1359 وعده تکرار پیروزی نبرد قادسیه را به دشمنان ایران داد، نبرد قادسیه یا "معركة القادسية" نبردی است که در شوال سال ۱۵ هجری قمری برابر با نوامبر ۶۳۶ میلادی میان سپاه خلافت راشدین به فرماندهی سعد بن ابی وقاص و سپاه ساسانی به فرماندهی رستم فرخزاد در ناحیهٔ قادسیه در سرزمین پارس، در عراق کنونی رخ داد و مسلمانان مهاجم پس از چهار روز نبرد سخت و شدید توانستند در مقابل سپاه ساسانی پیروز شوند و قادسیه آغازگر سقوط های پی در پی، و تحت سلطه در آمدن سرزمین ایران، برای سده ها به دست اعراب گردید.