همه گیری دومینو وار انتشار ویروس کرونا در جهان، یک پرده کامل از نمایش وجود حقیقتی به نام دوره "جهانی شدن" [1] را به چشم همگان کشید، حقیقت روشنی که روزگاری تنها به چشم تیزبین و دنیا دیده ایی، همچون مُصلح الدین سعدی شیرازی آمد، تا با گزاره "بنی آدم اعضای یکدیگرند" فرمول جهانی شدن، جهانی فکر و عمل کردن، را بیان کند، که "چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار"، اما امروز این حقیقت دیگر تنها بر چشمان قدرتمند سعدی آشکار نیست، بلکه بر همه ما روشن شده است.
ما ایرانیانی که چنان در هپروت فراموشی، غفلت و بی خبری فرو رفته بودیم، که حتی تا اوایل همین دوره پهلوی و یا انتهای پادشاهی قاجارها (یعنی نزدیک به یک سده قبل)، خود، تمدن، حیثیت جغرافیایی و ملی خود را چنان فراموش کردیم، که حتی از موجودیت کشوری مثل ایران، که در آن زاده شده و هزاران سال در آن تمدن ما جریان داشته است، هم در بی اطلاع قرار گرفتیم، لذا همچنانکه روشنفکران آن دوره نیز در بیانی دردمندانه می گفتند [2] که اگر از یک ایرانی که راهی کشورهای دیگر است، می پرسیدند، اهل کجایی؟ او منطقه تولد خود (شاهرود) را به عنوان وطن (ایران) بیان می کند، و این محدودیت دید او را نشان می داد، که حتی نمی دانست که یک ایرانیست، و باید خود را ایرانی بشناساند.
اما خوشبختانه امروز همه ما به ایرانی بودن خود هوشیار شده ایم، و با آمدن ویروس کرونا از چین، و رفتن به کشورهای دیگر، لابد متوجه شده ایم که علاوه بر ایرانی بودن، در سطحی بالاتر، اهل جهان بشریت و جهانی هستیم، زیرا که نسیم تغییرات جهانی، بر ما هم به اندازه دیگران می وزید، و باید چشم ها را بدان سوی مرزهای مصنوعی هم داشت، و فهمید که بشر به کدامین جهت در حرکت است، و... تا از مللی نباشیم که در خلاف جهت همه در حرکت بوده، و در اثر سیاست های نابخردانه خود، نیروی مان را بیهوده هدر دهیم، و دچار گسیختگی از کاروان جهان بشریت شویم.
با این حال در این دوره غم انگیز تاریخ انسان، که متاسفانه ناسیونالیسم، افراط گرایی، راستگرایی (مذهبی، ملی، سیاسی و...) گریبانگیر بشر شده، و هر روز خبر پیروزی راستگرایان، افراط گرایان، محدودیت گرایان و... (مثل همین مذاکرات طالبان با امریکا، و سهیم شدن آنان در قدرت افغانستان، در همسایگی ما و...)، در سراسر جهان تن انسان های آزاده، آزادیخواه و معتقد به کرامت انسانی را می لرزاند، و پس لرزه های حاکمیت این پدیده های شوم، در کشتار و محدود سازی اقلیت ها (مثل کشتار اقلیت 200 میلیونی مسلمان در هند و...)، اولویت بخشی به خود در مرزهای دیوار کشیده شده (نمونه همان شعار دونالد ترامپ "اول امریکا" [3] و...)، و شکستن و بی اعتبار کردن ائتلاف های جهانی (مثل همین خروج انگلستان از اتحادیه اروپا، که خنجری از پشت به این اتحادیه بود و...)، از بین بردن قراردادهای مفید و امنیت زا و توسعه آور جهانی (مثل قرارداد برجام، قرارداد آب و هوایی جهانی و...) و... خبرهای خوبی نیستند، اما ویروس کرونا آمد و به تمسخر افکار حماقت باری دست زد که مشغول دیوار کشی دور ملت های خود هستند، و به صاحبان آن فهماند که سرنوشت بشریت در اجماع و همیاری جمعی آنان، و در روند ارتباط بین آنان است که شکل می گیرد، و نه در محدودیت های تنگ افکار و مرزها و دیوارهای مصنوعی ایی که رهبران بیخرد جهانی می کشند، و ملت های خود را به سمت و سوی نابودی می برند.
این روزها کرونا در امریکا هم گسترش چشمگیری دارد، و امریکا هم در حال کسب مقامات جهانی در شیوع این بیماری است، اینجا دیگر جنگ جهانی اول و دوم نیست که امریکا در کنار بحران های جهانی ایمن بایستد و شاهد فروپاشی دیگران باشد و بعد از جنگ جهانی بر دیگران آقایی کند، این بحران آنقدر جهانی است که او را هم فرا گرفته است، گرچه دل هر انسانی به حال مردم امریکا هم که گرفتار این بحران شده اند، می سوزد، ولی این پندار دولتمردان امریکایی که فکر می کردند که بحران های جهانی با آنها کاری ندارد، و در کنار گرفتاری دیگران می توانند، تنها در پس دیوارهایی که ایجاد کرده اند، بنشینند، نادرستی اش را نشان داد، چراکه این بحران دیگر مرزهای مصنوعی و دیوارهایی که رهبران به دور ملت های خود می کشند را به رسمیت نمی شناسد.
[1] - Globalization
[2] - این امر در کتاب "ایران بین دو انقلاب" (انقلاب مشروطه – انقلاب 1357)، نوشته یرواند آبراهامیان، منتشر شده در نشر نی، مترجم احمد گل محمدی و محمد ابراهیم فتاحی، در قالب گلایه روشنفکران آن عصر از وضع فکری مردم ایران مورد اشاره قرار می گیرد.
