وقتی این اشعار را در صدای دلنشین شاعر گرانقدر معاصر، دوست عزیزم جناب آقای کاظم هوشمند، می شنیدیم نمی دانستم این هم قطعه ایی از اشعار شاعر فقید بلند مرتبه، اما گمنام کشورمان جناب آقای سید محمد علی ریاضی یزدی است که در امانت تمام، در سخن شاعر معاصر، که دوازده هزار از این قطعات زیبا را در حافظه خود دارد و از قضا، در اثر همنشینی ها زیاد با جناب ریاضی یزدی 2000 بیت آن متعلق به مرحوم ریاضی است، که جناب آقای هوشمند، شعر عاشقانه ی ذیل را در صبحی دل انگیز برای پرواز دل ما هدیه کرد، هدیه ایی گرانقدر از نشست های استاد محمد حسین شهریار، ریاضی یزدی و خود جناب هوشمند :

بس جای بوسه مانده بر آن روی همچو ماه      جایی دگر نمانده، که عاشق کند نگاه

زلفت بلا بود، چشم بلا، خال لب بلا    از این همه بلا به خدا می برم پناه

صورت سفیدُ، ساق سفیدُ بدن سفید   یارب مباد نامه اعمال کس سیاه

قربان انقلاب سفیدت، که می کُشد    چشم سیاه مست تو، ما را به یک نگاه

شیطان به گندمی ره عالم زد از بهشت   با آن همه جلال و رفعت و با آن مقام و جاه

خال تو، روی ماه تو، چشم سیاه تو،          عالم که هیچ بر سر شیطان نهد کلاه

حسن بتان به چشم خدا بین عارفان    با آن همه ملاحت آن لطف دلبخواه

یک پرتو از جمال جمیل ازل بود      که افتد به روی ماه تو از عالم اله

لطف چمن، طراوت گل، سرخی شفق    نور ستاره روشنی آفتاب و ماه

طیفیست، سایه اییست، شعاعیست شعله اییست    کز نور آن شجر، که به موسی گرفت راه

دل پاک کن که پرتو نور خدا یکی است        هم در رواق مسجد، و هم صحن خانقاه

شب خیز باش همچو ریاضی که دیده است    در پرده های ظلمت شب، نور صبحگاه

بی خود نبود که استاد شهریار مرید سید محمد علی ریاضی یزدی بود، ایشان از کارکنان دانشگاه تهران بود، و شهریار سال ها از محضر آقای ریاضی یزدی تلمذ کرد، و ریاضی در گمنامی فوت کرد و شهریار در شهرت.

همه شهر را گرفتی تو به شعر شهریارا    تو که شهریار شعری امیر شهر یارا

به بسیط خاک رفته همه جا سرود پاکت     به در آی شهریارا، و بگیر شهر ما را

ز فراز آب رفعت، بگشای چتر دولت،     که به زیر سایه تو، شود آشیان هما را

چکد آب زندگانی ز مداد و خامه تو     که گرفته کلک شعرت، سر چشمه بقا را

تو سرود آسمان را، بَرِ خاکیان فرو خوان    ز علی بگو که ببیند جمال کبریا را

تو چنان به وصف مولا سخنی صواب گفتی  که خدا به شهد شعر تو، کرم کند شفا را

تو بدین گدای گفتی که در خانه علی زن    که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

دهن تو را ببوسم به سپاس آنچه گفتی          علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را

ز ریاضی این غزل را، که سرود آسمانی است     پی عرض خیر مقدم بپذیر شهریارا

آقای ریاضی یزدی رییس اموال دانشگده پزشکی و ده تا بیمارستان بود، و در عین گمنامی، دنبال نام نبود ولی همه را در شب های شعر خط هنری می داد. شهریار با ایشان مناظره شعری داشت، و از ایشان یاد می کرد و تقدیر داشت.

ز ریاضی این غزل را که سرود آسمانی است     پی عرض خیر مقدم بپذیر شهریارا

خدا رحمت شان کند، شعرا این گونه با هم دوست بودند، نه مثل الان که شعرا سایه هم را با تیر می زنند. ریاضی یکی از شاهکارهای ادب و ادبیات ایران است، حدود دو هزار بیت از ایشان را من فقط از حفظ دارم. آقای ریاضی یزدی دوست داشت، که من اشعار ایشان را در مجالس شعر از جمله خانه هنرمندان بخوانم. آقای ریاضی یزدی سال 1361 مرحوم شدند،