در فرهنگ سیاسی معمولا به کسانی پوپولیست (Populist) می گویند که برای مسایل بسیار مهم و پیچیده اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی که نیاز به راه حل های علمی و تخصصی در رشته های خاص خود دارد، راه حل های عوام پسند و در واقع عوام فریبانه و سطحی نگرانه ارایه داده، و در این راه با تکیه و هدف گرفتن اقشاری از مردم، آنها را بر علیه قشر دیگری به شورش و تقابل وا داشته، و آنان را در فرایند اهداف خود و یا گروه خاصی که به آن تعلق دارند، درگیر و هدایت می کنند.

 از نتایج این روش به عنوان مثال، در بعد مذهبی شورش (فکری و عملی، با شدت و ضعف متفاوت) اکثریت، علیه اقلیت مذهبی، در بعد اجتماعی بر انگیختن تقابل طبقات اجتماعی مثل محرومین (و یا آنگونه که ما از آنان به عنوان مستضعفان یاد می کنیم) علیه طبقه برخوردار، در بعد سیاسی مساله دار کردن ذهنیت عام مردم علیه نخبگان سیاسی و... رقیب را شامل می شود و...

 در واقع پوپولیست ها بدون این که نمایندگی واقعی از سوی آنانی که خود را نماینده آنها تلقی و اعلام می کنند، داشته باشند، با کشف یک خواست اجتماعی، آن را به وسیله ایی برای گرفتن نمایندگی و سپس سکان هدایت آن جامعه تبدیل، و در نهایت آن جامعه را به سمت اهداف خود می کشانند، لذا این را می توان به عنوان یک سو استفاده و فرصت طلبی تعریف نمود.

حال با این مقدمه و یا تعریف به ترجمه مقاله پرفسور پانوس [1] تحت عنوان "پوپولیسم آقای مودی [2] ممکن است هند را به یک فیلیپین و یا آرژانتین دیگر تبدیل کند"، می پردازیم :

پوپولیسم آقای مودی ممکن است هند را به یک فیلیپین و آرژانتین دیگر تبدیل کند

نخست وزیر هند آقای نارندرا مودی (Narendra Modi) اشتراکات زیادی با رهبر فیلیپین آقای رودریگو دوترت (Rodrigo Duterte) ندارد. حداقل در تاکتیک های رهبری. اما وقتی به موارد ذیل نگاه کنی می توان شباهت هایی بین این دو دید. چیزی که در این دو مشترک است، ایدئولوژیی است که پشت اساس اقتصادی و سیاسی آن دو نهفته است : پوپولیسم فرهنگی (Cultural Populism).

چنین ایدئولوژی می تواند به ضعف بازار سرمایه و رشد اقتصادی هند منجر، و در بلند مدت بدان ضربه وارد نماید. پوپولیسم فرهنگی به تقسیم مردم جامعه، بر اساس شخصیت اجتماعی آنان، به دو گروه اقدام می کند (دو قطبی کردن جامعه)، داخلی ها (Insiders)، و خارجی ها (Outsiders)، داخلی ها مردمی اند که زاده در ملت مورد نظر پوپولیست هاست، و خارجی که شامل هر "دیگری" خواهد شد، که می تواند شامل مهاجرین، گروه های نژادی دیگر، اقلیت های مذهبی، متخلفین و یا افراد مطرح بین المللی باشد.

بر حسب اعلام موسسه مطالعات جهانی تونی بلر (TBIGS)، رهبران پوپولیست به این امر شناخته شده اند که تلاش مضاعفی در بکارگیری راهبردهای متفاوتی دارند، تا هرچه بیشتر بین گروه های مختلف شکاف ایجاد نمایند. که این امر در شکل سیاسی آن که به برجستگی ذهنیت "ما و آنها" [3] که در واقع یک تلاش سیاسی برای تاکید بر جدایی، و برجستگی تفاوت هاست، تاکید دارند، که مواضع پوپولیستی با هدف نابودی پرستیژ، موجودیت و توان تسلط "آنها" بیان می شود، و این اقدام در واقع یک پیام جدی مهم از ناحیه اینگونه رهبران مبنی بر وجود یک بحران دارد، که به بنای یک تقابل منجر می شود، و وجود یک وضعیت اورژانسی و شرایط ویژه را اعلام، و توجیه می کند.

دوترت و مودی هر دو این روش ها را به کار گرفته، اما با کمی تفاوت، مودی بر ملیگرایی و مذهب برای افزایش محبوبیت خود تکیه کرد، و دوترت در سوی دیگر دستکم در تئوری بر "قانون و نظم" برای کسب محبوبیت خود تمرکز دارد.

دوترت در تئوری پوپولیستی خود قول داده است، با خلاصی از شر "آنها"، به کاهش جرم های مرتبط با مواد مخدر اقدام نموده و فیلیپین را از شر فساد نیز خلاص نماید. این دو موضوعی است که جامعه فیلیپین را از خود متاثر کرده و آنان را از رسیدن به مقاصد قابل دستیابی رشد و رساندن کشور به نقطه ایی خارج از وضعیت نابرابری ها و فقر ناموفق نموده است.

در عمل اما او نه به هدف کاهش فساد دست یافت و نه در کاهش جرم های مرتبط با مواد مخدر موفق بود، و فیلیپینی ها به همان اندازه و همان قدر در فساد هستند که قبل از آقای دوترت در فساد بودند. حتی می توان گفت که فساد موجود در جامعه فیلیپین در دوره ایشان افزایش نیز داشته است، و این کشور در سال 2017 براساس آمارها شاخص بین المللی فساد، در بین کشورهای جهان، 13 رتبه از جایگاه سابق خود سقوط کرده است.

در جنگ با مواد مخدر کارهای کمی انجام شده و اکنون فیلیپینی ها احساس امنیت بیشتری می کنند، همچنان که گزارش کرده اند قدم زدن در خیابان ها در شب ها امن تر از سال 2016 است.

بر حسب گزارش وضعیت نظم و قانون جهانی، در سال 2018 توسط موسسه گالوپ، فیلیپین در این زمینه رتبه 82 در بین کشورهای جهان را کسب کرد.

دوترت در مبارزه با حمل و نقل مواد مخدر تاکتیک های ظالمانه ایی را در پیش گرفت. که به کار گیری این روش های ظالمانه مردم این کشور را تقسیم کرد و موقعیت فیلیپین را در بین سازمان های بین المللی حقوق بشر همچون سازمان ملل، کاهش داد.

آنچه در فیلیپین اتفاق افتاده است، می تواند در هند هم اتفاق بیفتد، اگر آقای مودی دوباره به عنوان نخست وزیر هند انتخاب شود، و رویکرد ملیگرایی و مذهبی خود را حفظ کند.

در حالی که آخرین تلاش آقای مودی، به نظر می رسد که هند را به سرزمین پول های آزاد تبدیل می کند [4] ،  ایده ایی که به نظر می رسد از آرژانتینی ها قرض گرفته است، که تصویری از کودکی پوپولیسم است.

بین دهه های 1890 تا 1920 آرژانتین یک کشور پایدار با یک اقتصاد در حال رشد سریع بود، که اطمینان قلبی داشت، تا به جایگاه های مناسب جهانی دست یابد.

کارگران و سرمایه خارجی به سوی این کشور هجوم آورده، تا بنیادهای کشور را با جذب منابع صادرات بنا نهد. ولی افسوس بزرگ اتفاق افتاد، قیمت کالاها افزایش یافت، و پوپولیست آقای پرون [5] به نظم و الگوی روز آرژانتین تبدیل شد، و آرژانتین به کشور پول های آزاد پیوست، و ناگزیر آنچه باید، اتفاق افتاد. تورم به اوج رسید و آرزوهای آرژانتینی ها نیز مُرد.

پیشینیان گفته اند که اگر شما از تاریخ درس فرا نگیری، شما نیز ویران می شوی، و محکوم به تکرار آن. مودی باید از تاریخ آرژانتینی ها بیاموزد، و نگذارد همان، برای هند هم اتفاق بیفتد. گرچه سخت است که با اعتماد گفت، هند به سوی فیلیپین و آرژانتین شدن، پیش می رود. اما انتخابات سراسری هند در حال نزدیک شدن است، مودی اصلاحات اقتصادی اش را به کناری گذاشته، تا بر موارد دیگری تمرکز کند. بنابراین این زمانی است که باید نگاهی به این گونه مسایل هم داشت (20/ژانویه/2019).  

[1] اقتصاد دان، آقای پرفسور Panos Mourdoukoutas مسول میز دپارتمان اقتصاد دانشگاه Long Island در Brookville نیویورک صاحب مقالات و نوشته هایی در نشریات معتبر جهانی در امریکا، ژاپن، سنگاپور، اروپا و.. نویسنده کتب متعدد در تجارت و اقتصاد  

[2] - نخست وزیر هند از حزب ملیگرای افراطی هندوی BJP

[3] - Us vs Them

[4] - The land of Free Money

[5] - خوآن دومینگو پرون یک ژنرال و سیاستمدار آرژانتینی بود که پس از خدمت در مشاغل مختلف دولتی، از جمله وزیر کار و معاون رئیس‌ جمهور، سه بار به عنوان رئیس‌ جمهور آرژانتین انتخاب شد. او طی یک کودتای نظامی در سال ۱۹۵۵ از کار برکنار شد.