گرمای هوایی که بلافاصله بعد از عید فطر، ایران درگرفت چنان به جان برف های قله ها افتاده است، که ذوب شدن و محو لکه های برف را روزانه می توان با چشم غیر مسلح محاسبه و حس کرد، و در این سوی جنوبی یال های قله توچال، ناپدید شدن لکه های برف از صعود سوم  [1]تاکنون آن کاملا محسوس و روشن است.

 امروز کار صعود ما هنگامی به پایان رسید که گرمای هوا در ایستگاه هفت تله کابین که هنوز به برکت برف های زیادش کاملا قابل اسکی بازی است، به 7 درجه سانتی گراد، ایستگاه 5 تله کابین توچال به 15 درجه سانتی گراد و به قول همنوردم در ایستگاه یک در ولنجک این شاید به بیش از 30 درجه سانتی گراد در ساعت 10 و نیم صبح می رسد.

اما نقاب های برفی قله توچال در سمت شمالی اش، به پیش بینی دوست همنوردم ممکن است که تا شهریور بتواند خود را حفظ و به نمایش بگذارد و خدا را چه شاید، شاید این برف بر برف های نوی سال بارشی آینده در پاییز بتوانند ملاقاتی دوستانه داشته باشند. ولی به رغم این برف ها هوا بسیار گرم شده است، و حال که اینگونه گرم است تابستانش چه خواهد بود؟!

اما صعود در ساعات بامداد زیر نور ماه بزرگ و زیبای سحری و نور انعکاس یافته از شهر تهران، بسیار دوست داشتنی و حضور خداوند را در این ساعات صبح بهتر می تواند در زندگی خود حس کرد، طول زمان صعود این هفته به قله دم دستی، 3964 متری و البته دوست داشتنی توچال، 6 ساعت 50 دقیقه به طول انجامید که زمانبندی این صعود به شرح ذیل می باشد :

  • حرکت از پارک جمشیدیه در ساعت 2 و 20 بامداد 24 خرداد 1398
  • حضور اردوگاه پیشاهنگی کلکچال در ساعت 4 صبح (هنگام اذان صبح)
  • رسیدن به گردنه دو راهی شیرپلا - پیازچال در پای قله کلکچال ساعت 5 و 34 دقیقه.
  • حضور در بالای چشمه پیازچال ساعت 6 و 17 دقیقه صبح
  • رسیدن به قله لزون ساعت 7 و 27 دقیقه صبح
  • حضور در بالای یال چهار پالون ساعت 8 و 37
  • رسیدن به پناهگاه قله توچال در ساعت 9 و 10 دقیقه صبح

عکس های از صعود امروز :

 

[1] - صعود سوم برابر است با ده خرداد 1398  که گزارش و عکس های این صعود در آدرس ذیل قابل مطالعه است : http://mostafa111.ir/neghashteha/articel/723.html

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.