نه حضورم را حس می کنند، نه صدای فلش موبایلم که از آنان عکس بر می دارد، نه آمد و شد صبحگاهی ورزشکاران به پارک و... به بیداری شان منجر نمی شود، و انگار تنها منتظر اشعه های خورشید عالمتاب صبحگاهی اند تا مفت و مجانی بی هیچ گونه منتی بر آنان بتابد، و زیر روانداز مشترک شان، گرم شان کند، تا خوابی را تجربه کنند که دارندگان تخت های نرم و گرم هم نمی توانند، حسش کنند، با دیدن شان دلم نیامد حماسه ی شبِ سخت و سردی را که در پارک خوابی، پشت سر نهاده اند، را ثبت نکنم، صبر سرما شکن و روح بزرگ و صبورشان را، که این شب را این چنین به صبح رسانده اند؛ دلم نیامد بیخیال از آنان بگذرم، عکسی گرفتم و در خواب گذاشتم شان، تا سیر خواب شوند، ولی یاد این جمله نوجوانی دیگر افتادم :
"ما دیگر می توانیم کار کنیم، و خرج زندگی خود را در بیاوریم."
این جمله ایی بود که از دهان یک نوجوان ده - دوازده ساله خارج شد، تا بلکه بتواند اجازه پدر بگیرد، و راهی شهر شود تا از بار سنگین مخارج زندگی پدرش بکاهد، و سفره ناچیز پدر را به نفع دیگران ترک کرده و آن را خلوت تر کند.
پاسخ پدر جالب تر است :
"نه پسرم من تا جان در بدن داشته باشم، کار می کنم و کیف و لذت من این است،
که شما را بر گرد سفره خود ببینم، که می خورید، و لذت می برید."
و این پدر تا آخر عمر قدردان این احساس زیبای پسرش نوجوانش بود که در اوج شعور و فهم آن را به زبان آورد و این پدر بارها و بارها این صحنه زیبای فهم و شعور فرزندش را متذکر می شد و از آن تجلیل می کرد، که در یک جمله کوتاه اما پر از احساس، این نوجوان همدرد با رنج های پدری شد، که جانش را، جانمایه در آوردن لقمه نانی می کرد، تا فرزندانش بخورند، رشد و نمو کنند و نان در سفره مختصرشان از دست هم بکشند، و او لذت ببرد، که هنوز نانی در این سفره پر برکت هست، تا خورده شود و او شرمنده اهلش نشود.
این سه تن را که این چنین در خواب صبحگاهی پارک دیدم، که پتوی مسافرتی نازکی را لحاف شب سرد پارک کرده اند، تا این سختی را به صبح آورند، یاد این جریان افتادم که انگار برادرانی قد و نیم قد، پشت سر هم، هستند که آمده اند، و شب را در سرمای پارک گذرانده اند، تا صبح کاری بیابند، و شاید بار پدری را از زندگی سخت این روزها کاهش دهند، شانه هایش را سبک کنند.
در این روزهایی که کشور اسیر شعار دهنده های بی مسولیتی است، که درد گرانی و سفره های کوچک شده را حس نمی کنند، و یا اگر حس هم می کنند هیچ حرکتی در تغییر رویه خود نمی دهند تا مسولین اجرایی بتوانند بهتر به داد این مردم برسند، و به عکس هر روز با شعارهای خود هزینه ها را افزایش داده و بار سنگین این مردم را هم برای زندگی سنگین تر می کنند.
من با دیدن این صحنه به یاد آن نوجوان افتادم که درد پدرش را دید و قصد کرد با خروج از این سفره مختصر و کوچک پدرش، باری از دوش او بردارد. و اینان را سه فرزندی دیدم که انگار سفره بی چیز پدر را ترک کرده اند، و به امید کار و درآمد به سرما و ناکجا آباد شهر زده اند، تا از شرم پدرها بر سفره های ناچیز این روزها، بکاهند.
این روزها درد این تصاویر خشن از اجتماع سقوط کرده ما، انسان را می کشد. درد بی کسی کسانی که کس ندارند و در دنیای ناکسی غرق، کشته، مجروح، و یا صدماتی جبران ناپذیر را متحمل می شوند.
حق نگهدارتان ای فرزندان وطن، شاید خدا شما را کفایت کند، که از خانه پدر این پتوی مسافرتی نازک نصیب شب سردتان و سفر خطر شما گشت، تا در پی سرنوشت این چنین آواره، و پارک خواب شوید.
