این بالادست ها دستان یزدان پاک و مهر افروز هویداتر است
کوه هست و مثال سنگینی اش، چنانکه به تمثیلی برای بارهای گران و دهشتناک مبدل شده است، بارهایی که بر دوش نحیف آدمیان چنان گران آمده که نزدیک است شانه های شان زیر این بار خرد شود، و هرگاه بار سنگینی از غم و اندوه بر دوش انسانی دیدند، گویند چون کوه بر دوشش سنگینی می کند، اما همین کوه سنگین و افسانه ایی، برای کوهنوردان جایی است برای گذاشتن سنگینی اندوه و یا بار غم ها، که بر دوش آنان سنگینی دارد. اینجا می آیند تا دمی بارهای گران را زمین گذاشته و تمدد اعصابی را تجربه کنند، و از بارهای گران زندگی دمی خلاص شوند و بیاسایند و آنجا در آن بالا دست ها، بار گران خود را دمی بر ستیغ کوه سنگینی بگذارند که توان حملش را داشته باشد.
سلسله جبال البرز بین دریای قزوین و تهران
این مخروطی هم که در تصویر دیده می شود قله دماوند است
انگار "یزدان پاک و مهر افروز" نیز اینجا و در این ستیغ بلند کوه ها، از آسمان و جایگاه بلندش به سوی زمین و آدمیان (بیرون رانده شده از بهشت و جوار قرب الهی)، نزول اجلال فرموده و هبوطی را تجربه می کند، تا بارهای گرانی را از دوش های این مفلوک پناهنده به ستیغ کوه های رفیع، بردارد و کمی آرامش و سبکی ارزانی دیدگان و اعصاب و روانِ درهم و برهم انسان پناهنده به کوه، ارزانی دارند.
کوه با همه سختی و خطراتش که گاه و بیگاه مرگ را در نزدیکی گوش خود، در کنارش حس می کنی، رفیقی است جذاب و معشوقی است منادی دهنده که تو را به خود می خواند، آنقدر تو را می برد و می آورد تا به خود معتادت کند، و در این بین بعضی را حتی می کُشد و بسیاری را هم شفا می دهد.
آنجا و در آن بالا بالاها بهتر از هر جایی، شکست خوردگان بی آینده می توانند خود را به گذشته ایی متصل کنند، که در اوج شادی و شعف، پیروزی و غرور، اوج عزت و بزرگی و... بودند؛ اما انگار پژواک این همه شادی، غرور و عزت و... را دامنه های سترگ کوه ها برای این شکست خوردگان حفظ کرده تا به سان لالایی، در این روزهای ناامیدی برایش زمزمه کند، تا آرام گیرد، و یادآور روزهایی باشد که او نیز چون ستیغ این کوه های رفیع و بلند، در بلندای پیروزی بود، و در آن اوج ها نقش می گرفت و با شادی آن را بازی می کرد، اما اینک با لالایی نوای آن روزهاست که دلخوش است، و می داند باید نردبانی شود تا دیگران بر شانه هایش پا نهاده و اوج گیرند، و سنگینی پاهای آنها را بر شانه هایش تحمل کند.
ارتفاعات دست نخورده ترین نقاط زمین است که هنوز نوای دلنشین مهر و شجاعت آرش در آن طنین انداز است، و سرودِ عشقِ او را زمزمه می کند؛ ضحاک و دیوها را هنوز بدان راهی نیست، زیرا که در این پایین سخت مشغول غارت ثروت و عمر کسانی اند که نه اوج می دانند و نه از آن شنیده اند؛ و ضحاک در پای همین کوه به خوردن مغز جوانان طعمه شده اش مشغول است، و هنوز فرصتی نیافته اند تا بدانجا در آن بالا بالاها راه یافته و خلوت فراریان از اژدهای سهمناک نفس آدمی را در آن جایگاه سیمرغ یافته و سر به زیر سنگ کوفته و نابود کند؛ و برای همین امن ترین صفحات زمین و پاک ترین فضای زمان و عرفانی ترین سرودها در آن بالاها جریان دارد و مهر در تبلور عالی خود، نشان از امتداد می دهد، و انسان نیرویی مضاعف می گیرد و خارج از همهمه خصم، گوش و چشمش استراحتی می کند تا همراه با ماهیچه های بدنش، روحش نیز برای چند لحظه ایی آرامش گرفته و کمی بیاساید.
آری متواریان زمین های صاف و خواب آورِ بی دست انداز، سنگلاخ های کوه را در پیش گرفته اند تا از این یکنواختی خسته کننده و زبونی آور، نجات یابند و روح شیرهای کوهستان را که اینک کشته شدند و تنها روح شان در این بلندای غرور سرگردان است را ملاقات کنند و از آنان نیروی شجاعت و استقامت و مردانگی گیرند.
پلنگ های اوج پسند که در سر صخره ها به شکار آهوان زیبا رفته بودند، این روزها کشته بلند پروازی های خود شده و تنها صدای نعره های مستانه اشان هنگام پرش از سنگی به سنگی دیگر در پژواک بادهای توفان زای کوه مانده و تو می توانی، گوش بدان سپرده و یادواره دوره آبادی را مرور کنی، اینجا دیگر صدای غوکان تو را آزار نخواهد داد و با صدای ببر و پلنگان همنشینی، و از شیر و شیران خواهی شنید و حس شان خواهی کرد. حضور ارواح آنان در این بالا دست ها، بهتر از هر جایی دیگر می توان حس کرد.
- توضیحات
- زیر مجموعه: مطالب نویسنده
- دسته: لحظه نگار و یا سفر نگاشت
- تاریخ ایجاد در 15 آبان 1396
- بازدید: 3814
