ملت ها را در واقع رهبران شان نابود می کنند

ملت ها را در واقع رهبران شان نابود و یا به نابودی می کشانند، آن هم در اثر سیاست ها، تصمیمات و سمت گیری های نابخردانه ایی که اتخاذ می کنند؛ اگرچه مردم نیز در نابودی خود بسیار موثرند ولی اگر بخواهیم تاثیر دو عامل مردم و رهبران را بررسی کنیم، تاثیر رهبران جوامع در نابودی جوامع و تمدن ها بسیار مهمتر است و این رهبرانند که به نابودی ملل خود سرعت بخشیده و یا برعکس آنان را از نابودی نجات می دهند.

مهمترین مشکل موقعی اتفاق می افتد که رهبران اصلی از جمله بنیانگذاران و... صحنه قدرت را ترک می کنند و نسل بعدی قدرت را در دست می گیرند و در حالی که نه دلسوزی و قدرشناسی رهبران اولیه را نسبت به دست آوردها دارند، و نه در جایگاه مردمی بنیانگذارند و نه شخصیت کاریزماتیک رهبرانی که جایگزین آنان شده اند، را دارند و... ولی در مقابل می خواهند نقشی همسان و یا برجسته تر از سلف قدرتمند خود داشته و بازی کنند.

انتخاب راهبرانی نالایق که چه بر اثر سیستم ارثی در نظام های پادشاهی و یا بر اثر سیستم های ناکارآمدِ انتخاب رهبری در نظام های دیگر انتخاب می شوند، باعث می شود تا رهبرانی نالایق، ضعیف، سست عنصر، با شخصیت ناپایدار، بی مبنا و... در اثر یک نظام رانتی حاکمیت و راهبری ملت ها را عهده دار شوند که اینان نه توانایی حرکت درست را دارند و اگر حرکات درستی هم از ناحیه مردم ایجاد شود نیز یا آرا عقیم و یا منحرف می کنند و نهایتا در اثر سیاست های متخذه وسایل نابودی خود و ملت خود را فراهم می کنند.

اردشیر زاهدی وزیر خارجه آقای محمد رضا پهلوی اعلام داشت "دو چیز آدم های ضعیف را خراب می کند، یکی پول و یکی مقام (1)" رهبران و خصوصا مقاماتی که کنترل و بازرسی قدرتمند و توانایی را روی سر خود احساس نمی کنند انحراف و نابودی اشان تقریبا قطعی است.