اماما (ع) قبای ارجعی بر قامت مطمئنه ات مبارک باد - حسین جان مددی

حسین بن علی (ع) حماسه ای آفرید که تاریخ ساز شد. جنگ های زیادی در این جهان به وجود آمده است که جنایات زیادی در خلال این جنگ ها آفریده شده است که دلخراش و قلب انسان را به درد می آورد ولی حماسه عاشورای سال ۶۱ هجری مشخصاتی دارد که آن را منحصر به فرد می کند و در دیگر جنایات جنگی شاید دیده نشده که همچون عاشورا بتواند به زلالی آب و پاکی نور خورشید از لابه لای تاریخ بشر بدرخشد. انسان از شور حسینی (ع) در این ایام به وجد می آید که چگونه انسان های بی شماری یا به تمنای خواسته ای و یا از زلال روحی پاک از این دریای خروشان بهره می برند.

 او (ع) نیز همچون خداوند که در قرآن انسان ها و مومنین را خطاب مخصوص می فرمود٬ همه ما را و شامیان را و کوفیان را سران قبایل را٬ بزرگان دین را٬ لشکریان را٬ بزرگ ارتش و سپاه داران را و... را مورد خطاب خاص قرار داد تا بدانیم و از خود بپرسیم که چه می کنیم. عاشورا ایمان عملی و نشان دادن عملی چگونه مومن بودن و به خلق خدا دلسوز بودن است. حسین (ع) تمام دغدغه اش هدایت طرف مقابلش بود و در این راه از هیچ کاری فروگذار نبود. او آمده بود تا در مصافی بزرگ تمام تلاش و سعی خود را بکند و هر آنچه در چنته دارد را روی دایره کربلا بریزد شاید امت جدش (ص) را از انحرافی که در دین ایجاد شده بود آگاه نماید و همین کار را کرد و در بعد از ظهر عاشورا دیگر حسین (ع) چیزی برای بر دایره ریختن نداشت و همه چیزش را باخته بود تا بردی بزرگ را در پیشگاه خدا و خلق خدا رقم بزند و زد و ماندگار شد و شد آنچه لایق اش بود و همچون نفس مطمئنه ایی ارجعی الی ربک راضیه مرضیه داشت و چه زیبا بود این نقشی که او بر قالی اسلام زد که تار و پودش را ایمان ٬ اخلاص ٬ ایثار ٬ شهادت ٬ رحم و شفقت٬ دلسوزی٬ شجاعت و... تشکیل می داد.

 خدایا تو را به خون های ریخته شده تاریخ بشریت که مظلومانه و به ناحق بر زمین ریخته شده است قسم که ما را هم مشمول رحمت خود فرمایی که به غیر از تو امیدی نیست و فریاد رسی نشاید.

+ نوشته شده در دوشنبه ششم آذر ۱۳۹۱ ساعت 13:48 شماره پست: 208

You have no rights to post comments

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.