سخنی با نگارین حق مطلق (133)
- 0 نظرات
- ادامه مطلب
چون غمی می رسید، مرحوم مادرم از ته دل می گفت :
"خدایا راضی ام به رضای تو" [1]
اما من هرگز از او نپرسیدم، مادر! رضایت خدای تو در چیست؟!
حال بدین فکر می کنم، که رضای خدای من، در چیست،
و تنها رضایتش را در انسان بودن، می بینم،
همانگونه که او ما را انسان آفرید،
نه فرشته، و نه دیو،
بلکه انسانی، در میان پیوستاری ار دیو و فرشته در دو سو،
آزاد و صاحب عقل،
اما تو ای معبود من، ای اورمزد بی همتا!
تو را چه راضی خواهد کرد؟
مدح گویی و ثناگوییت؟
دل به این و آنی بستن، که مدعی تواند؟!
به اشتراک بگذارید
خورشید هر روز در آسمان دلم می چرخد و می گوید : "تو در همه جایی". صبحدمان که فروغش از شرق می روید، و دلبری های بی مثالش را به حد کمال می رساند، قبله گاه نمازم مشرق می شود؛ اما به گاه غروب نیز جلوه ها دارد، و صورتم را ناخوداگاه سوی مغرب می کشاند، اینجا همان قبله گاه چشم آشناست که مرا رو به قبله غرب می کند؛ بهنگام ظهر نمی دانم به کدام سو بایستم، و تو را تماشا کنم، لذا سر سوی آسمان می شوم، و تو را آن بالاسرها می جویم.
با غروب خورشید و آمدن شب سکوت و سایه نیز می آیند، همهمه ها از گلوها باز می ایستد، و باز تو در سکوت و تاریکی بهتر از هر زمانی جلوه گری؛ بهتر از روز که با آن خورشید زیبایش، که همه جا را روشن می کند؛ در آن دم تو را با سکوت سیر گوش می کنم؛ به دور از ناله های شبخیزان و یا دزدانی که از دیوارها بالا می روند، و حواسم را از تو پرت می کنند، تو را در سکوت بهتر می توانم شنید؛ که در هیاهوها انگار تو هم گم می شوی، کاش دهان ها را بَستی بود، تا کسی نه بر سری، و یا بر سکوتی فریاد نتوانست زدن، و سکوتی و یا سری را نتوانست شکستن؛ گویا که تو در سکوت از پیداترین هایی؛ و در همهمه ها، ضجه ها، فریادها، بی قراری ها، هیاهوها، شلوغی ها، وِرد های بلند و... محو خواهی شد؛ در چنان هنگامه ایی هر چه نگاه می کنم تو را نمی بینم، انگار تو را با گوشه خلوت و سکوت غار حرا راحت تر می بینم، تا هنگامه شلوغِ هروله در صفا.
هر سو که می نگرم نقش رخ تو را جلوه گر می بینم، اما در سکوت این رخ نمایان تر است؛ ای غایب از نظر! آیا تو هم ما را می بینی؟! در کدام حالت می خواهی، در سکوت و یا هیاهو، نمی دانم؟ لابد می بینی؛ اگر دوست نداشتی هم می توانی نبینی؛ در غیبت تو هم چرخ جهان شاید بچرخد، زیرا که بسیاری تو را خارج از چرخه می بینند و چرخشان نیز می چرخد؛ روزگار ما و آنها هر دو ورق می خورد؛ آنقدر روتین می گذرد که انگار بود و نبودت یکیست؛ اما نه هرگز این طور نشاید و نیست، که بود و نبودت، یکی باشد، بودنت بسیار آرام بخش و امید دهنده دل است.
کاش مدعیان، ما را در سکوتمان وا می گذاشتند، و می رفتند، کاش آنان نیز سکوت را به فریاد ترجیح می دادند؛ کاش سکوت وهم انگیز، ترسناک و باعث عقبگرد نبود، تا تو را سیر می شنیدم؛ و آرزوی سکوتی طولانی می کردم، کاش هیاهو از گِرد هیاهوگران بیش نمی رفت؛ تا خود در آن بمانند و دیگران را از تو غافل نکنند.
گویند که دیگر با ما سخنی نخواهی گفت، و با احمد این سخن را به پایان بردی؛ و ارتباط آسمان و زمین دیگر تا مدت ها قطع خواهد بود؛ اما من که باور ندارم، که چنین شود، چرا که هر لحظه صدایت را در گوش خود می شنوم، و یا چیزی با من، از تو حدیثِ دل می کند، و انگار دلم سرزمین تو و دایم در غوغای چیستی و کیستی توست؛ و با تو درگیرم می کند، طوری که با هیچ کس بیش از این درگیر نیستم.
به اشتراک بگذارید
ایزد بزرگ و یکتای من!
تو بزرگی، به بزرگی بی مثالِ خودت،
هرجا می نگرم دست، اراده و حضورت را می بینم،
اما،
پهنه، گستره و میزان حضورت در همه چیز، مرا نگران میکند،
که نکند تو نیز چون ما،
در زیر سم اسبان سرکش انسانی له شوی،
اسب سرکش تکبرِ مُتکبران، جهلِ جاهلان، تقلیدِ مُقلدان و مُریدان ظلم و...
می ترسم تو هم با همه ی عظمتت در هیاهو، و زیر سم اسبانی این چنینی له شوی،
و آنها آبرویی برای تو که عزیزترینی هم باقی نگذارند،
زیرا بسیاری در این سِلک، مدعی تو هستند،
و، این می کنند،
خدایا نگران توام،
آیا تو نیز نگران ما هستی، که زیر سم اسب های سرکشی چنین له نشویم؟
نگران باش، ای تنها قدرتمندِ بی مثال من.
به اشتراک بگذارید
خدایا! چطور با تو حرف نزنم، که گوشی بهتر از گوش های هوشیار و بیخواب و غفلت تو سراغ ندارم، تواناتر از تو نمی یابم، مهربان تر از تو نیست، با آنکه می دانم که ما و همه ی دیگر موجودات را آفریدی و به سنن و قانون طبیعت خود سپرده ایی تا طبق آن قوانین کار دنیای ما پیش رود، و خود به کناری نشسته و نظاره گر بر کارکرد این جهان و بازیگران آن هستی، اما دلم نمی آید باب گفتگو با تو را ببندم، و خود را به کشف رموز طبیعت و قوانین تو بسپارم، که اگرچه این کار بسیار فاخر و شغل دانشمندان بزرگی است که کشفیات آنان انسان را در پهنه این جهان راحت تر، سلامت تر و... کرده و می کند، و این برای گوشه عزلت گزیده هایی چون من راحت تر است، که به جای تلاش، به گوشه ایی خزیده و با تو سخن گویند.
به اشتراک بگذارید
ایزدا!
می خواهم دست از دامن پاکت بردارم،
دیگر نمی خواهم در هر چاله ایی که افتادم،
دستِ ظاهر تو را در حال هُل دادنم،
به نشانه "انتقام" و "خشم" از عملی،
در پشت خود ببینم و حس کنم،
درست است که دنیا گاهی "دار مکافات" [1] توست،
و تو برخی را در همین دنیا "عذاب" و یا "مزد" خواهی داد،
ولی دیگر دست ظاهر تو را مستقیم،
در هیچ صحنه ایی نمی خواهم داخل کنم،
که دست های پاک تو مبرای از اقدامات انسانگونه ی ذهن ماست،
اقدامات انسانی گونه ایی که گاه ناشی از پلیدی هایی انسانی چون انتقام جویی، خشم، حسادت و... است.
ممکن است که تو قانون و سنتی گذاشته، تا دنیا و طبیعت بر مدارش بچرخند،
ولی تو را بر اساس "خشم" و "عشقت" در امور دنیا دخالت نخواهم داد،
می دانم که بدین وسیله، خود را در برابرت خلع سلاح کرده ام،
و دوران طلبکاری، گلایه های بی پایان به اتمام خواهد رسید،
می دانم "عالم از ناله عشاق مبادا خالی" [2]
ولی مطابق معرفت خود، با تو به بهانه ایی هم ناله خواهم شد،
ولی بعید می دانم، دایم در کار زندگی ما دست ببری،
و تو را بر قوانینی که گذاشته ایی، عامل و مقیدترین می بینم.
بی خود این همه تو را در دنیایی که صحنه امتحان ماست، فعال کردیم.
و یا بهتر بگویم فعال تصور کردیم.
دنیا صحنه امتحان است،
اگر مملو از دستکاری های تو به عنوان داورِ ناظرِ قادر باشد،
که دیگر در آن صورت امتحان بی معنی خواهد بود.
[1] - خانه کیفرها
[2] - مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد عالم از ناله عشاق مبادا خالی که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد
به اشتراک بگذارید
ایزدا!
این بارش های نصفه و نیمه،
هرگز جگر سوخته ام را سرد نخواهد کرد، که هیچ،
بلکه آتش درونم را اکسیژن مال کرده، تا شعله ورتر شود،
قامت سراپا گناهم را نخواهد توانست شست،
بارانی می خواهم، که سیلابی شود،
تا باز یحیا (ع) بتواند جسم و جان فربه از فسادم را، در آن غسل دهد،
آبی خروشان که آلودگی هایم را با خود ببرد،
سبک شوم، مثل پر کاهی بر آب،
و پاک شده، سویت سبکبار روان شوم،
براستی وقتی "هر چيز زنده اي را از آب پديد (آفریده ایی) آورديم" [1]
به اشتراک بگذارید
ای یزدان پاک، یکتا و بی همتای من!
به هر قوم و قبیله ایی که می نگرم، گرچه تو را به نام و نشان های مختلف یافته، شناخته، یاد می کنند و هر یک با تو به زبان، روش و در مکان خاصِ خود سخن می گویند، که تو گویی هر کدام خدای خود را دارند، ولی همه در این مشترکند که هرگاه انگشت نشانه و یا چشمان شان قصد تو را می کند، در آن بالا بالاها، و در آسمان ها به جستجوی تو می پردازند، گویا همه می خواهند اذعان دارند که تو تنها بالانشینی هستی که ارزش بالا نشینی را داری، و کسی تو را در آن بالا ننشانده، پس کسی هم نخواهد توانست که تو را از آن بالا دست ها پایین کشد، و بیشترین کاری که نمایندگان دروغین تو، و یا شیاطین می توانند، دست ها و چشم بندگان تو را به سمتی دیگر منحرف کرده و برای مدتی معطلِ باطلی کنند، ولی این آنچنان نخواهد پایید، و دایمی نمی باشد، و این حواس پرتی ها دیری نخواهد پایید، و باز همه به سوی تو باز خواهند گشت، و تو چقدر خوشبختی که در جایگاه کبریایی خود، بر خود تکیه داری و مستقل از همه، جایگاه خود را داری، جای کسی را به ناحق اشغال نکرده ایی.
به اشتراک بگذارید
ای یزدان پاک، یکتا و بی همتای من!
گاه تو را در سکوتی وهم و ترس آور می بینم، و این سوال آزارم می دهد که آیا با مایی، یا نه، فراموش مان کردی؛ گاه می پندارم انگار بر ما بی تفاوت شدی، دغدغه ما را نداری، که این چنین از نظرها خود را غایب نگه می داری، دست تو را آشکارا نمی بینیم، اما باز در لحظه ایی که نا امید از اقدامت هستم، چشمه ایی نشان می دهی، مثل یک جرقه که در تاریکی، در چشمی منفجر شود، و می درخشد و دوباره سریع خاموش می شود، اما ساعت ها و روزها سایه این نور چشم و ذهن ما را به خود مشغول می کند، و به بودنت امیدوار می شویم، بودنت که نه، حضورت؛ اما حضورت هم نه، فعال بودنت؛ فعال بودنت هم نه، بی تفاوتی ات، اما انگار نمی توانم حتی این انگ بی تفاوتی را هم به تو بزنم، زیرا که تو را حاضر، ناظر و فعال می دانم، نمی دانم این کیفیت از حضورت را چه بنامم.
به اشتراک بگذارید
پروردگارا! ای ایزد یکتا و بی همتای من!
ای تنها معبودِ قابل ستایشم!
در بازار مکاره پر گرد و خاکِ داغِ دروغ و تزویر،
در حال ذوب شدنم،
مثل یک قالب یخ، در میان آفتاب داغ.
در مقابل چشمانم، زنده زنده می میرم،
داشته هایم را در این قمارگاه وسوسه ی حیله گران باختم،
و اکنون تنها تو ماندی و من،
در حالی که سخت گرفتار و در بند توام،
و تو بهترین مونس و دارایی ام هستی،
نمی خواهم از دستت بدهم،
نمی خواهم بی تو در پوچی ها غرق شوم،
یا خود را حلق آویزِ نداشته هایم کنم،
نمی خواهم پوچ و بی هدف رها شوم،
دیگر نمی خواهم، بیش از این آب شوم،
و در زمین خشک و بی حاصل این سرزمین فرو روم.
به اشتراک بگذارید
بار پروردگارا، گرچه آسمان این روزها با ما شدید خسیسی می کند و انگار با نباریدن هایش، می خواهد ما را از تشنگی به فنا دهد، و در حالی که ما برای خود درخواست "یک متر و نیم برف" می کنیم، دعایمان را اجابت می کنی، اما در حق برادران مان در امریکا ؟! ، لیکن باز در همین گیر و دار روزهای شدت، چشمه هایی جاری می کنی، که تذکر دهی که اگرچه زندگی و بقای ما بر آب است [1] ، اما این تنها تویی که قابل اتکایی، و تکیه به غیر تو بیهوده تر از آن است، که بتوان فکرش را کرد، و باید بی خیال مدعیان که ما را در پیچ و خم روزگار ذِله کرده اند، فقط رو سوی ذات کبریایی ات داشت، و این منطقی هم به نظر می رسد، زیراکه وقتی تو از رگ گردن بر ما نزدیک تری [2] ، پس دخیل بستن به واسطه ها، بی معنی است، و بهتر اینکه از آنان درگذریم.
به اشتراک بگذارید
