این روزها هیچ جای امنی وجود ندارد، از کابل که به مهد بروز هر روزه توحشِ جنایتکاران تبدیل شده، تا پاریس که می خواهد سمبل آزادی بیان، حقوق، قانون، دمکراسی باشد. همه جا به ویروس خشونت و ترور آلوده گشته است؛ دانشگاه، [1] محراب کلیسا، [2] مسجد، [3] مدرسه، [4] خیابان، بیابان و... عرصه جولان دست های کثیف این هیولاست، که هر روز از آستین آدمکی، نیش خشونت را در جان، مال و آبروی انسان ها، بیرحمانه فرو می کند.
در عموم موارد گاه پای داعش، گاه طالبان و... و به عبارتی مذهب و مدافعان مذهب در میان است، که مرزهای نامحدود فکری اشان، مرز جان، مال و ناموس دیگران را در فتوای دل های ناپاک خود، که خالی از رحم و شفقت، انسانیت و اخلاق است، شکسته، و بی حرمت می کنند، حرمتی به حریمی قایل نبوده، نه حرمت میهمان بودن در این دنیا را، نه حرمت میزبان که خداست، نه حرمت پناهی که به انسان در این دنیا داده شده، نه حرمت اخلاق، انسانیت، وجدان، کلاس درس، معلم، دانش آموز، نماز گذار، مردم عادی و... را نمی دارند.
تروریست ها انگار توسط تئوری و تئوریزه کنندگان ترور و خشونت، از همه ارزش های انسانی خالی شده اند، و مثل آدمک های ماشینی که طبق برنامه، و خالی از هر ارزش انسانی و اخلاقی، مملو ذهنی بله قربان گو، از برای آفریدن هر جنایتی با افتخار و برای رضای خدا! آماده اند.
اما بشریت برای خلاصی از ترور و تروریسم باید این آدمک های جانی جوان را، گرچه قابل شماتتند (چرا که خداوند همه را با عقل و وجدان آفرید)، به کناری نهاده، که آنان محصول کارخانه های انسان سازی اند، که تئوری پردازان ترور و تروریسم، آنان را در یک شستشوی مغزی کامل برای جنایت آفریدن، تدریس، تفهیم و توجیه می کنند، و آنان را خالی از هر آنچه خداوند به انسان داده (عقل و انسانیت)، و پر از آنچه می خواهند (گوش به فرمان مفتی، تئوری پرداز و...)، برنامه ریزی کرده، روانه عرصه جنایت شان می کنند، این است که کلاس های درس دانشگاه کابل را با خون دانشجویان جوانی که در شرایط جنگ و درگیری بی پایان، با هزار امید روانه عرصه علم شده اند، غسل داده، محراب کلیسای جامع شهر نیس فرانسه را، با خون نمازگزارانش غسل خون می دهند. در حالی که پرچم لا اله الا الله، محمد رسول الله، با رنگ های سیاه، سفید، سبز و... بر دوش می کشند، و با نعره الله اکبر، بر فرش زیبای آفرینش انسان ها، نقش خون می زنند.
سر انسان ها را همچون حیوانات حلال گوشت می بُرند و الله اکبر می گویند، انفجار می کنند و الله اکبر می گویند، به حریم دیگران تجاوز می کنند و الله اکبر می گویند، به اسارت می بَرند و الله اکبر می گویند و...؛ هر جنایت ضد بشری را مرتکب می شوند، و باز سخن از دین و خدا می رانند و... روزگار غریبی است. کرونا از یک طرف انسان ها را بی وقفه روانه سینه سرد خاک می کند، مذهب از سوی دیگر، اقتصاد از جانبی و... انگار همه دست به دست هم داده اند تا انسان و انسانیت را منقرض کنند.
ولی برای مبارزه با این وضع، باید ریشه این خشونت و ترور را در عمق تفکر ایدئولوژی ها و ادیان خشکاند، چه آن مسیحی که صلیب عیسا بر گردن می کشد، و مسجد شهر کرایست چرچ نیوزیلند را به خون نمازگزارانش غسل می دهد، چه آن یهودی که به نام موسا و خداوند یهو و یا دست یابی به سرزمین مقدس، فلسطینی ها را روانه گور می کند، چه آن مسلمانی که به قول خودش در دفاع از دینش این چنین دانشگاه، کلیسا، خیابان و بیابان را به خون غیر خود شستشو می دهد.
ریشه این تفکر را باید خشکاند، جوانانی که ملعبه دست تئوریسین های خشونتند را، باید به کناری نهاد، تئوری و تئوریسین های خشونت را باید مورد حمله قرار داد، آنان که این جوانان را به وسیله اِعمال زورآزمایی های سیاسی و مذهبی خود قرار داده اند. دنیا باید فارغ از نام ها (اسلام، مسیحیت، یهود، هندویسم و...) به ریشه ها بپردازد. ریشه جنایت، ترور و خشونت، در تئوری و تفکر تئوریسین هاست.
[1] - 12 آبان 1399 مهاجمان مسلح که بعدها داعش عکس آنان را زیز پرچم خود منتشر کرد، در حمله ایی به دانشگاه کابل 22 نفر که بیشتر دانشجو بودند را کشتند و 22 نفر را نیز مجروح کردند.
[2] - 8 آبان 1399 ابراهیم عیساوی جوان 21 ساله تونسی با حمله به کلیسای جامع شهر نیس فرانسه سه نفر را با چاقو کشت
[3] - 28 مهر 1396 در حمله یک مهاجم به مسجدی در شهر کابل 39 نفر کشته و 45 نفر زخمی شدند.
[4] - سوم آبان 1399 مدرسه آموزشی و آمادگی کنکور کوثر دانش در کابل مورد حمله یک انتحاری قرار گرفت و در این حمله 24 نفر کشته و 57 نفر مجروح شدند.
