7th) صعود 1400، به چکاد توچال از مسیر چشمه نرگس
  •  

06 تیر 1400
Author :  
آبشار چشمه نرگس، زیبا ترین مسیر صعود به قله توچال

بیداربارش ساعت 2 بامداد روز شنبه 5 تیرماه 1400

حرکت از میدان دربند ساعت 3 و 5 دقیقه بامداد

جانپناه شیرپلا ساعت 5 و 58 دقیقه صبح

چشمه نرگس ساعت 7 و 42 دقیقه صبح

بالای خط الراس روی چهارپالون ساعت 9 و 27 دقیقه صبح

حضور در قله توچال ساعت 9 و 58 دقیقه صبح

طول کل زمان صعود با احتساب زمان استراحت ها، 6 ساعت و 53 دقیقه

پدیده نادری که امروز دیدیم، حضور چهار بز کوهی بود، که درست از روی قله توچال، به سمت دره ایگل فرار می کردند، اگر انسان طبیعت را به حال خود رها کند، به چند سالی، خود را باز خواهد یافت، حضور انسان هر نقطه ایی از طبیعت، برای طبیعت نابودی را به دنبال داشته است، و این یک امر مسلم و تجربه شده است، خودخواهی انسان، که خود را اشرف مخلوقات، می داند و  معتقد است خداوند دیگران را برای زندگی او آفریده است، باعث می شود که انسان در نابودی هر آنچه در جهان است، برای حفظ سلامت و گسترش نسل خود دریغ ننماید، و هر روز عرصه طبیعی به روی ساکنان اصلی آن تنگ و تنگ تر می شود، به هر قله ایی رو کنند، انسان آمده، و لذا بودن آنان دیگر به خطر خواهد افتاد.

صعود هفتگی به شنبه موکول شد، یکی از خلوت ترین روزهای صعود به چکاد توچال، در طول روزهای هفته؛ دوست همنوردی می گفت : "در بررسی روز مرگ کوهنوردان تهرانی، در شبکه مجازی، که توسط ویروس کوید 19 به دیار حق شتافتند، مشاهده کرده است که اکثر آنان در میانه های هفته جان داده اند، که این بدین معنی می باشد که این مرگ ها شاید به دلیل آلودگی هایی است که اینان در آخر هفته، هنگام بازگشت از قله با تله کابین دریافت داشته، بیمار شده، و بعد از دو یا سه روز کلنجار با این بیماری ویروسی، جان خود را از دست داده اند ..." به همین دلیل بود که ما صعود های خود را به بین هفته منتقل کردیم، تا با این مشکل کمتر مواجه شویم.

امشب ماهی به بزرگی یک توپ نسبتا کامل و درخشان در آسمان مشاهده می شود، لذا در رسای زیبایی و تاثیر او در حرکت ما میان سنگ های سیاه کوه در شب، باید گفت، "سلام بر مهتاب"، و حال انسان متوجه می شود که چطور اجداد ما دچار پرستش انواع خدایان طبیعی می شدند، هر پدیده ایی که در زندگی طبیعی آنان موثر می افتاد، نظرشان را به خود جلب، و بدو روی به تمنا می کردند، هند "دوره ودایی" [1] مملو از این گونه نیایش هاست، بامدادان، افراد زیادی را در پارک ها می بینی که به انتظار طلوع خورشید چشم در افق دارند و... و در مدیتیشن خود فرو رفته اند، دیشب هم، چنان ماهی ما را مدهوش مهتاب و نور زیبا و خیره کننده خود کرده بود، که گاه دل آدم کشش می یافت، تا دست به سوی او برد و با خالق جهان سخن گوید، کسی که اول، وسط و انتها، تنها اوست، بیدرنگ به یاد قطعه موسیقی می افتم که استاد شجریان در رسای ماه کامل در آسمان زیبای شب، از اشعار استاد ملک الشعرای بهار، که با گویش خراسانی سروده اند، اجرا کرده اند، دو بیت اولش را می خوانم و دوست خوش مرام و با حافظه خوب من، بقیه اش را ادامه می دهد، که :

  اِمْشَوْ دَرِ بِهشتِ خُدا وٰایَهُ پِنْدَرِیٖ          ماهر عرس منن شو آرایه‌ پندری

او زهره گَه مِگی خَطِرَیْ ماهِرَه مِخَهْ             وَاز مُوشْتِری بزهره خَطِرْ خوایَهْ پِنْدَری

ماه تِمُوم‌، یوسفَ وُ زهره کنج ابر                 از پُوشتِ پرده چشم زلیخایَهْ پِنْدَرِی

چُخْدِ فِلک مثال بساط جواهری                 پُوْر از جواهِرَه‌، ته دِریایَه‌ْ پِنْدَرِی

یا وَخْتِ صُحْبِ‌، رویِ چمن واوُ نیمه‌وا          سیصد هزار نرگس شهلایَهْ پِنْدَرِی

اَیْ بُرِّ زر وِرَقْ که بِزِی چُخْدِ آسمون            چِسْبُنْده‌اَن‌ْ، بِرِی خَطِرِ مایَهْ پِنْدَرِی

چِسْبُنْدَه قُشْدِلی به کَغَذْباذِشْ آسمون            ور کهکشونش دُنْبَلَه پیدایَهْ پِنْدَرِی

سه خواهرون کشیده به پیش‌جدی قطار         سه چوچه دَنْبَلَهْ سرِ بابایَهْ پِنْدَرِی

گُسبَندِگر ‌نِگا بفلک‌، چهره با گُذَل                 میدون شاخ جنگی و دعوایَهْ پِنْدَرِی

جوزا گیریفته گورَنَه افتاده پوشت گو              بومب فلک مثال گورگایه پندری

خرچنگ کرده خف که بچسبه بِگُند او            ایساخ که پوشت لمبر جوزایه پندری

اُ‌و شیرِ گَز نگا مِخَه گُندُم چرا کنه                  نزدیک‌ خوشه وِسْتَدَه‌، چار وایَهْ پِنْدَرِی

عقرب نشسته پوشت ترازوی ظالمی               یا چالدار و شاطر و نونوایه پندری

نیمسب‌، نِصب تَن اَدِمَه‌ی تیرکمون بدست        نصب دیگش به عسب معینایه‌پندری

اُ‌و بوز‌غَلَر نگا، مِزِنَه ور بپیش چا                      ازتوشنگی و، دل بته چایه پندری

ماهی به بوز مِگَه که اگر اَو مِخَی بُدُم               بوزپوز مگردنه که اُ‌وت لایه پندری

ای خیمگای شو بَزِیَ و ای عَرُسچه‌هاش           حکم عرسچه‌های مقوایه پندری

اینا همش‌ درغگنی و پوچ ای رفیق                 از پوچ و از درغ چه تمنایه پندری

نزدیک‌اگر بری تو مبینی که هیچه نیست         اوکه ز دورگنبد مینایه پنده‌ری

از بس شنیده گوش توکلپتره و جفنگ            بالای آسمون خنه شایه پنده‌ری

هستک خدا مثال یکی پادشای پیر                 آه‌رکش دمین عالم بام‌فه پنده‌ری

بالایِ آسمون تو مِگی عَرشَه و خدا                 بالای عرش یکتنه ور پایه پندری

تو پندری خدا بمثال فریشتهٔه                    یا نه مثال مزدم دنیایه پندری

هرجاکه را مره آدماش با خدش مرن               دیوون ختش چو حیطه مصفایه پندری

شُو تا سحر مُخُسبَه و از صُحب تا بِه شُو           مشغول جنب وجوش وپقلابه‌پتذری

هر روز دِ مینِ حُولی بیرونیَه مِگی                  هر شو دمین حولی سیوایه پندری

لاپرت بنده هاره بزش هر سعت مدن              لاپرت‌ها دمین پکتهایه پندری

فم‌برت هاژه هی مخنه هی حکم مده              حکمش د حق ما و تو مجرایه ‌پندری

هرکس که مومنه به بهشتش متپثن               اونجه اجیل مجتهدا رایه پند‌ری

هرکس که کافر بجهندم مره یقین                 اونجه بری مو و تو درش وایه ه‌پندری

یک بنده ر مکوشه یکی ر مزاینه                    قِصّابَه العیاذم و ما مایَه پِندَ‌رِی

آجاش دلش نسخته بذی مردم فقیر               او دشمنِ فقیر و مِقیرایَه پِندَرِی

رزق خلایقاره د صندق قیم منه                    بخشیدنش بخلق به دلخوایه پندری

از عاقلا مِگیرَه مِبَخشه به جاهلا                    از بیخ عدوی مردم دانایه پندری

دانا بِرِی دو پول دَرِ دِکّون مَعَطّلِه                  احمق نشسته مین‌ اتل‌، شایه پنده‌ری

نون و دِراغ و هِندَوَنهٔ کَغ اگر نبود               درویش‌ پیش زن بچه رسوایه پندری

اخکوک و نون کنجل وزردک اگررسید           کارگر دمین کرخنه آقای پندری

مردم به‌عیدآلیش مکثن رخت ورخت ما               آلیش نرفته‌، پست تن مایه پندری

خرکس برو که یک بیک کار خرکسا                   امروزشا نمونهٔ فردایه پندری

با کیسن خلی‌ امدن ما بذی بساط                      تنها بری‌ نگا و تماشایه ‌پندری

فرخ اگر جواب کنه ای قصیده ره                        با ما هنز مثال قدیم وایه پند‌ری

ما یک کِلیمه گفتم از اسرار و گپ تموم               کار خدا بهار معمایه پندری

یقین درم اثر امشو بهایهای مو نیست                  که یار مسته و گوشش بگریه‌های مو نیست

خدا خدا چه ثمر ای موذناکامشو                        خدا خدای شمایه خدا خدای مو نیست

نمود خو‌نمه پامال و خونبها مه نداد                     زدم چو بر دمنش دست‌، گفت پای مو نیست

بریز خونمه با دست نازنین خودت                       چره که بیتر ازی هیچه خونبهای مو نیست

بهار اگر شو صدبار بمیرم از غم دوست                  بجرم عشق و محبت‌، هنوز جزای مو نیست

شیرپلا که رسیدیم زوج جوانی ما را خوش آمد گفتند، آنان دیشب ساعت 12 بدینجا آمده بودند، و اکنون صبحانه را در جانپناه شیرپلا صرف می کردند، تا بیدرنگ باز گشته، و در سر کار خود حاضر شوند، به روح ورزش کاری این دو، درود گفتم، که هم کار می کنند و هم ورزش را در جای خودش انجام می دهند، و یاد جوانانی را کردم که وقتی به آنان از "کار"، می گویند، عنوان می دارند : "کار مال تراکتور است"، در حالی که کار جوهر انسان است، مرحوم پدرم می گفتند: "آدم زنده، گور کنده نمی خواهد". و این فرمایش ایشان بدین امر اشاره داشت که آدم تا زنده است باید کار کند، و نباید دست از کار بکشد، چرا که هر کسی که دست از کار کشید، یعنی گور خود را کنده، و منتظر مرگ، بر لبه آن نشسته است.

از مسیر چشمه نرگس و کلکچال گروهی عازم قله توچال ندیم، ولی روی یال سنگ سیاه، سه گروه به تفاوت زمانی حدود یک ساعت، دو نفره عازم قله بودند. روز بسیار خلوتی است، و همه آنانی که می خواستند، دو روز آخر هفته خود را به قله رسانده اند و امروز به کار خود بازگشته اند.  

برخی عکس هایی که از این صعود برداشتم 

[1] - وداها کتاب های باستانی مکتب فکری هندوست که دوره اولیه هندویسم است که در آن سنت قربانی به پیش پای خدایان رسم بود وداها هم خود کتبی است که فقه نیایش در بارگاه خدایان را در خود دارد، بعد از دوره ودایی دوره اپانیشاد است که در این دوره رشد هندویسم آنان به پرستش برهمن، که همان خدای یکتا روی آوردند، بقیه خدایان نیز خدم و حشم و ظهور و بروز و حلول آن خدای اصلی تلقی می شوند.

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
808 Views
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.