سی و یک سال قبل در چنین روزهایی، برای اولین بار شاهد شهادتِ تاثر برانگیز و غمبار دوست همرزم و همکلاسی خود، شهید محمد رضا رجبی [1] بودم، و امروز که از طریق پیام های تلگرامی از سالگشت چنین روزهای خاطره انگیزی مطلع شدم، حیفم آمد از خاطرات اولین و در واقع آخرین اعزام این شهید بزرگوار، تا شهادتش که همراهش بودم، ننویسم، ایشان از همشهری هاست که مجاور مرقد پیر خرقه به دوش بصیر و عارف نامی ایران زمین، حضرت شیخ ابوالحسن خرقانی (ره) [2] شده بودند.