فتح قله پیشکش، غنیمت مسیرهای کوتاه حضور
  •  

02 اسفند 1398
Author :  

    

گاه سلب می شود، یا از خود سلب می کنیم. بعد از سه هفته، که از آخرین تشرف به کوه می گذرد، این هفته باز پای در مغناطیس جذاب کوهستان نهادم، هر چند دیگر همت فتح قله ایی، مدت هاست که نیست، اما پیمودن مسیر روتینِ کوتاهِ ایستگاه 5 توچال هم از دست رفته بود.

 زیبایی های مسیر پیمایش بعد از بارش های دیروز، صد چندان شده است، و حیفم آمد، از این مسیر روتین چند تصویری را ثبت نکنم، چرا که زیبایی ها، هر چند تکراری هم که باشند، اما هر بار بدیع اند، و شایسته شکر گذاری حضرت حق؛

به خصوص این روزها که دیگر حال و نشاط و شادیی نمانده است، اما طراوت نهفته در طبیعت، انسان را از هر حالی که باشد، بیرون کشیده، و انرژی مثبتی را در روان و جسم تو تزریق می کند، و تو را به وجد می آورد، انگار هر آنچه بوده را، پای کوه نهاده، و بالا آمده ایی.

یاد دوست همنوردم، مرحوم آقای مهندس مودب هم به خیر، از روزی که او از بین ما رفت، من هم تا به امروز زمینگیر بودم، جایش در این مسیر که هر هفته می رفت، خالیست.

Click to enlarge image جمعه اول اسفند 1398 ایستگاه 5 توچال 006.JPG

اول اسفند در مسیر ایستگاه 5 توچال شهر تهران در مه، هنگامه طوع آفتاب

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.