علی زمانیان

خواب ابراهیم (بازنشر با اندکی تغییر)

هر کس هزینه‌ی رستگاری‌اش را خودش باید بپردازد و نه دیگران.

روزگاری به خواب ابراهیم آمدی و به او دستور دادی تا فرزندش را پیش پای تو و برای قرب به تو، قربانی کند. بر خود لرزیدیم که از ما (مایی که اسماعیلِ همه‌ی تاریخیم و مایی که همواره قربانیان خواب دیگرانیم)، جز قربانی شدن چه می‌خواهند؟ این همان کاری است که در تمام تاریخ رخ داده است.
و ابراهیم با دلهره‌ای عمیق و برای رستگاری خویش، فرمان تو را به سر نهاد و انجام اش داد. تو اما از کبریایی خویش فرود آمدی و دستان ابراهیم را گرفتی و نگذاشتی فرزندش را قربانی کند. شاید از همان ابتدا هم نمی‌خواستی اسماعیل قربانی شود. قصدت کشتن نبود، سناریویی برای نجات انسان از قربانی شدن در پای خواب دیگران بود. می‌خواستی با اجرای نمایشی گرچه تلخ، اما با پایانی شیرین، پیامی را برای تمام تاریخ و برای همه ی آدمیان بفرستی.


فرود آمدی و در تاریخ دخالت کردی تا بگویی:

قربانی کردن انسان، حتی برای تو ممنوع است. تا انسان را رفعتی بزرگ عطا کنی و نشان دهی که آدمی، (دیگران که هیچ)،حتی نباید در بارگاه با عظمت خودت هم قربانی شود.

تا بگویی رستگاری آدمی از مسیر قربانی کردن (کشتن) و قربانی شدن (کشته شدن) نمی‌گذرد.

تا بگویی هیچ کس حق ندارد به بهانه‌ی رستگاری خویش و یا رضایت تو، دیگری را قربانی کند.

اما
اکنون حال ما را بنگر. قربانی می‌شویم،
بنگر چگونه ما را نه برای تو و نه در پای تو، که به خواست خویش و در پای خواب‌های آشفته‌ ی قدرت قربانی می‌کنند. تو قربانی کردن انسان را ممنوع کردی اما اینان نه تنها آن را مجاز، که فوزی عظیم می‌دانند. و مگر قربانی شدن تنها با کشتن جسم و جدا شدن سر از بدن معنا می‌شود؟ قربانی شدن‌هایی هست که بسی درد و رنج اش از جان دادن سخت‌تر است. و آن وقتی است که آدمی را از جایگاه رفیع انسانی به خاک مذلت و حقارت به زیر می‌افکنند. و آن وقتی است که به قهر و سلطه، همه ی حقوق آدمی را و او را بی پناه محصور می‌کنند. و آن وقتی است که از دیگران نردبانی می‌سازند برای رسیدن به رستگاری خویش.

قربانی می‌شویم، زیرا اراده و اختیارمان را در پای اجبارهاشان قربانی می‌کنند. و مگر شرافت انسان به اراده و انتخاب او گره نخورده است؟ قربانی می‌شویم، زیرا زندگی ما قربانی می‌شود. و مگر ما را خلق نکردی که زندگی کنیم؟ ما را قربانی می‌کنند، زیرا عمر ما را در پای تاریکی و جهل خویش به تباهی می‌کشانند. و مگر آدمی را چند سال عمر و زندگی است که تمامش را در میدان تشویش و هراس و در کمبودها و رنج ها تلف کند؟ قربانی می‌شویم، زیرا روح مان را قربانی می‌کنند. معنای زندگی ما را به قربانگاه پوچی می‌برند. باورهای ما را به تیغ تیز می‌کشانند و در پای منافع‌شان ذبح می‌کنند.

حالِ انسان امروز را بنگر
بنگر چگونه او را در پای محکم شدن صندلی قدرت ذبح می‌کنند. در پای ارزش های خیالی شان قربانی می‌کنند. گاهی به نام ملیت، گاهی به نام امت، گاهی به نام مبارزه، گاهی برای رسیدن به بهشت زمینی و گاهی در پای پول و سرمایه. میلیون ها انسانِ قربانی شده را در مذبح خوفناک بنگر که چگونه پیشِ پایِ توهم دیگران از میان رفته‌اند و می روند. تویی که می‌خواستی انسان را از قربانی شدن نجات دهی، بنگر چگونه استخوان‌هایش زیر بار سنگینی نام تو شکسته می‌شود. به نام تو، انسان را از یاد می‌برند و حقوقش را قربانی می‌کنند. تو از حق خویش گذشتی و نشان دادی که نمی‌توان و نباید دیگران را هم‌چون ابزاری برای رسیدن به ارزش‌ها و رستگاری خویش نادیده گرفت. هر کس مسئولیت خود را خودش باید بردوش بکشد. دیگران را نباید قربانی ارزش‌هایی کنند که ارزشمندشان می‌پندارند.

ذبح اسماعیل اولین نبود. می‌خواستی آخرین باشد، شد؟ .......۱۴۰۲/۰۴/۰۷

.

بی گمان فلسفه قربان ، سربریدن نیست ،
دل بریدن است !
دل بریدن از هرچیزی که به آن تعلق خاطر داری !
دل بریدن از هرچه تورا از #او می گیرد !
دل بریدن به امید قرب حق تعالی ....
نه خون ریختن  !!!

باشد که نفسانیت ، منیت ، وابستگی های خود را قربانی الوهیت خود کنیم تا

#الوهیت_درون_تجلی_یابد .

آنگاه عید خواهد بود
و نور خواهد بود
و مبارک ایام ..........

عیدتون مبارک

خوانشی دیگرگون از داستانِ ابراهیم و قربانیِ او

در هیچ‌جای قرآن خدا به ابراهیم نگفته‌است که اسماعیل را ذبح کن! بلکه این‌رؤیا از ذهنِ ابراهیم عبور کرده که سنتِ جاری همه‌ی ادیان در همه‌‌جایِ دنیاست که عزیزترین‌ها را در پایِ خدایانشان ذبح کنند، او هم پس از بنیان‌گذاری آیینِ توحید و سربلندی در همه‌ی آزمون‌ها از خود می‌پرسد من تا کجا آمادگی دارم تا عزیزترینم را در پیشگاهِ معشوقِ ابدیم قربانی کنم!؟ درواقع این‌اندیشه، سیر و آزمونِ درونی ابراهیم است، نه فرمانِ خداوند! این است که او به عزیزترینش، اسماعیل می‌گوید:«پسرکم من دائم در رؤیایم می‌بینم که دارم تو را ذبح می‌کنم، تو چه می‌گویی!؟» با آمادگی و تسلیمِ قلبیِ هردو، ندایِ خداوند این است که تو با رؤیایت رویارویی صادقانه‌ای داشتی؛ بنابراین "ذبح"، فرمانِ خداوند نبوده است، بلکه رؤیای ابراهیم بوده است برپایه‌ی سنتِ جاریِ روزگار که ابراهیم در واپسین‌آزمونش مهیای گذشتن از عزیزترینش می‌شود و این‌‌آمادگیِ درونی، نقطه و بزنگاهی است که فرهنگِ قربانی‌کردنِ انسان در پیشگاهِ خدا برای همیشه تعطیل شود.

کاش به جای تبریک در این روز تأمل کنیم
مرضیه حاجی هاشمی

برای باورمندان به خدا، باورمندان به خلقت «آدم» و «حوا» و باورمندان به ادیان ابراهیمی، دو روزی که در تقویم مسلمانان به نام روز «عرفه» و روز «عید قربان» نام گرفته می‌تواند، روزهای فوق العاده خاص و منحصر به فردی باشد. روزهایی که می‌تواند، نقطه عطفی برای وحدت وجودی همه عالم و بشریت باشد و بر اتکای آن پایان اختلافات و منازعات صرفاً اعتقادی را خوشبینانه انتظار داشت.

یکی از باورهای مشترک ادیان ابراهیمی، باور به خلقت آدم و حوا در بهشت و به صورت خلق الساعه است، نه طی تکامل تدریجی، و سپس گناه اولیه و هبوط.
باور مشترک دیگر آنها وجود پیامبری «ابراهیم» و اوج تسلیم و بندگی او در قربانی کردن فرزندش می باشد.

گفته می‌شود، آدم پس از اخراج از بهشت و هبوط به زمین ۴۰ روز بر فراز «کوه صفا» در «مکه» کنونی از فراق و غربت اشک ریخت تا اینکه در روزی که بعدها عرفه نام گرفت با کلماتی که «جبرائیل» به او آموزش داد، از ظهر تا غروب به گناهش اعتراف کرد، اشک ریخت، توبه کرد و توبه او در انتها پذیرفته شد.

گفته می‌شود، ابراهیم نیز در چنین روزی با تعلیم جبرائیل، شیوه عبادت خالصانه و خاضعانه در این سرزمین را آموخت و اذعان داشت: عرفت (شناختم) و روز عید قربان نیز به واسطه اوج تسلیم و بندگی او گرامی داشته می‌شود.

گفته می‌شود، «موسی» نیز در این روز که روز چهلم میقات او بود در «کوه سینا» ده فرمان الهی را در دو لوح سنگی از خدا دریافت کرد.

همچنین گفته می‌شود، آخرین سوره قرآن که از جامع‌ترین آنهاست و دارای میثاق و پیمان‌های متعدد با ملل یهود، مسیحی و مسلمان و علمای آنهاست، در این روز عرفه نازل شده است و پیامبر مردمان را به امانت داری و مردان را به نیکی با زنان که امانت های الهی اند، توصیه می کند.
سوره «مائده» که به قولی آخرین سوره نازل شده است، بر اساس مائده آسمانی که خدا به درخواست «عیسی» برای شاگردانش می فرستد، نامگذاری شده است.

شاید بتوان اگر موحد بود، همه این‌ها را به گونه ای دیگر و غیر متعصبانه و فرادینی نگریست و درک نمود که چه بچه گانه و هنوز موقوف در دوره پیشا بلوغ است، بشری که این وحدت و یگانگی و هدف یگانه همه این ادیان را فهم نکند و بر سر دعواهای اعتقادی بین دینی، درون دینی و حتی اختلاف برداشت‌های جزئی از برخی متون دینی با بشری چون خود از در خشونت، اجبار، تحمیل، تبعیض و حتی کشتار و خونریزی در می‌آید.
کاش به جای تبریک در این روز تامل کنیم.


https://t.me/M_Hajihashemi_iran1