هر چه بود سراب بود و دویدن و نرسیدن ها،
و گاه رسیدن و ندیدن ها،
نفس نفس زنان، وامانده از رفتن های بی پایان،
گاه نشستم،
اما نشستن ها، خود دردناک تر از رفتن بود،
هروله کنان، اُفتان و خیزان، نفس گرفته،
راهیِ راه درازِ کوتاه در پیش،
اما ندیدمت!
نمی دانم شاید تو هم مرا ندیدی!
شاید هم دیدی و چشم بستی،
یا روی گرداندی،
انگار چشمی برای دیدن، در تو نبود،
تا چشم در چشم شویم،
نگاهت را دیدم، در چشمانت!
و انگار راهی به درون چشمانت نبود،
صدایت کردم،
اما سکوت را بسیار شنیدم،
دستانت را گاهی میان انگشتانم فشردم،
گاه سخت بدان آویزان شدم،
اما به گاه دست گیری،
انگار تو را دستی نبود!
به دنبالت گاه با پای نداشته، تا کوه قاف دویدم،
اما هر وقت به تمنایت نشستم،
نبودت، بر حال بودن هایت چربید،
گاه بودی و فضا مملو از بودنت،
اما انگار، گاهی بود و نبودت را توفیری نبود،
کاش بودی و بودنت هم به اندازه اسمت حس می شد
جایت خالی!
رنج و درد دویدن و نرسیدن ها،
خماری است، مالامال از لذت درد!
به نظم در آمده در 2 آبان 1399
