خزان آمد، زوزه های باد، دلم را در آشوبِ خود، گم کرد
گم شدم در انتهای راه، میان تک تک برگ های زرد تنهایی
زوزه های باد، آتش می کشد هر دم، به جان سوگوارم از خیال برگ،
به یک شب یا دو شب، شب هاییست از بیدادُ، سبز گَردانی
همه زردرو شوند زین بیداد، زین ظلمُ، وزین فریادهای ناتمام شب
و اکنون خرمنی از برگ های ریخته بر خاکستُ، ویرانی
ستون های دلم می لرزد از آوار، و از آواز بادهای سرد پاییزی
ولی من هم به صبحی دور، چشم گَردانُ، روی گردانی
خدایا کار تو، از این شب و روز کردن ها، چه حکمت بود؟!
که تن ها را به هر باد و خزانی، گاه و یا بیگاه، لَرزانی؟!
خزان، فصل قشنگ ریزش برگ هاست گر تو بِتوانی
بر این ریزش صبرُ، و بر رویش نیز، قرار بِتوانی
سکوت شب شکسته، زوزه های بادهای سرد پاییزی
در این شب ها، سکوت چه کار آید، بگذار نوازد نوای فصل ویرانی
و او از ریختن ها گفت، تا رویشی از برگ های تازه ایی آید
تو هم بر ریزش این برگ ها خاموش باش، بر این ظلم هم راضی
به آتش می کشد خرمن، ز داغ برگ ها، باغی
خزانِ باغ، بس بزرگُ، یک لشکر برگ، اینک بر زمین جاری
و برگ های ریخته اینک، پشت دربی منتظر، تا باز گردد
سبکبار، انتهای آسمان مقصد، ما را نیز دیدن رقصیست، روزی
خیزش برگ ها بر زمین باغ، مرا با خود بُرد زین دنیای رویایی
که سایه دستی آید، تا پاک گرداند، این همه رفتار و رسوایی
قرار از کف برفت و بی قراری ها، کُند بیداد
از این بادُ، وزین برگُ، و از این همه، آثار ویرانی
خدایا آتشی دِه، سوزشی، تا آنکه من هم آتشی باشم،
بر این آتشکده، کُنده ایی سوزان، تا صبحدمان بیداری
به نظم در آمده در 10 مهر 1399
