در این میانه های مرداد و در اوج تابستانی گرم و نفس گیر، وقتی از خیابان های تهران، به چشم انداز یال های منتهی به شهر قله توچال، نگاه می کنی، دلگرم به سه لکه برفی می شوی که از زمستان رویایی و ایده آل گذشته بر پهنه کوه باقی مانده اند،
سه لکه برف نسبتا بزرگ روی یال چهار پالون، بعلاوه نقطه برفی روی شاه نشین که از قضا آخرین روزهای عمرش را می گذراند، هنوز در مقابل گرما مقاومت می کنند، و مانده اند تا کورسوهای امید را در دل ما زنده نگه دارند، و نوید دهنده این باشند که شاید در پس این تابستان گرم و رکورد شکن امسال،
پاییزی با مشخصات لازمه پاییز، و بدنبال آن مجددا زمستانی از نوع زمستان گذشته که با بارش های خوب و شکر انگیزش، سال مناسبی را تاکنون به لحاظ بارش و برف رقم زده است، تکرار شود، و همه چیز روزی به روالی باز گردد، که شایسته و طبیعی است،
آنگاه است که همه چیز به جای خود باز خواهد گشت و این همان شرایطی طبیعی و بایسته است که همه در آرزویش هستند؛ در چنان شرایطی دیگر نه سرمای سرد و سخت زمستانی اعتراض برانگیز خواهد بود، و نه گرمای زجر آور تابستان.
باید گفت نه بهار و نه پاییز با همه اعتدال و مزایای شان، به تنهایی خواستنی هستند، بلکه بهار و پاییز در کنار تابستان و زمستان یکی از پس هم معنی دار و مطلوب خواهند بود. و هر چیز به جای خویش است، که نیکوست.
