نقش خیال تو
نقش خیالت را زدم، در کوچه های قلب خود می ریز بر جام دلم، زان می که باشد جان گیر
چیده ایی بالم و، از پر و پرواز نشانم نبود تو به پرواز دل خود رس و هم جانی گیر
من لبت را به لب خود زده ام، جان گیرم تو ز جام می نابم، تو بنوش و جان گیر
شهد آغوش شکرینت زده بر جانم تیر تو از این تیر بکش جانی، و از آن جانی گیر
روی لب ها، همه ی عشق تو را جار زدم که بگیرید همه جان، و همه ی جانم گیر
لطف جان دادن من بر لب میزار تو را ترجمان کس نتوان کرد، که شرحش جان گیر
مطلبم نیست که من جان بدهم، در آغوشت مطلب آن است که آغوش تو است جان گیر
کنون که گشته ام من به جام لبت لبریز برو که این لب دورت، مرا شده جان گیر
کشته در فراق
خواهم که ببخشم جانی که نمی خواهمش دگر جانی که برای کندن انگار ساخته است
گاه می گویم از فراق، که کُشت جان من کشته در فراق یار، که وقت خوش دیدار دلبر است
ای همره فراری از من، ای عشق من بیا جانم ستان، که جانم برای ستاندن است
عشق چنان فریاد می کند در دلم، کین جان به جانان، برای دادن است
سرخ است لبُ، سرخ است، جام من جانی به سرخ جامعه دوران، برای دادن است
من خون به رگ های تاک کرده ام تا جام پرکند ز می ناب، که وقت نوشیدن است
لب چون نهم بر لب جام باده ات زین باده تا ته رگ، هوس جان دادن است
سبو سبو ز لبت من چشیده ام می سرخ کجاست این می سرخ، که از برای نوشیدن است
من کشته ام به پای این جام واپسین ای واپسن جام، کجاست، وقت دادن است
من انتظار لب از جام تو می کشم تو انتظار، که کی وقت جان دادن است
من غرق در هیات نور تو گشته ام تو انتظار ز لب جام نخورده است
من در فراق میِ خون چکان تو تو در انتطار آغوشِ در خون نهفته است
می میکنم طلب ز روی خوش مثال تو تو از گناه می گویی و از جام سرکشت
جامی بده تو ای ساغی دلم تا نوشم اکنون از می آفتاب سوخته ات
من را به آغوش باز خود بگیر تا جان دهم در آغوش جام پرورت
این سوخته تن که تو در جام می زنی این آه دل سوخته و گریان دلبر است
بیا تو کنون کار را تمام کن و برو کین سوخته عاشق، در هوای جامزن است
افکنده در خیال خود، جام و می به هم ساغی و شاهد و می را، راه روشن است
27 مهر 1397
