قللی از پاکی، چونان جزایری، سر از اقیانوسی از آلودگی بر آورده اند

کوهنوردی ورزش روح و جسم است و حضور در بین اهل آن یکی از زیبایی ها و کامیابی های زندگی انسان است، ورزشی که در آن مسابقه و برتری جویی کمتر مطرح است و بیشتر کمال جویی، جمع گرایی، کمک، همدلی، گذشت، تعاون، تحمل سختی ها، همکاری و بسیاری از خصوصیات خوب دیگر انسانی مطرح است، اینجا دل انسان ها به هم نزدیک می شود و قلب انسان ها بیشتر از هر موقع دیگری برای هم می تپد، حریم های نابجای سخت و غیر قابل نفوذ و دیوارهای خودخواهی نازک و بلکه برداشته می شوند تا خود را در دل جمع حاضر بینی و با جمع همنوا و متحد شوی و... در عین حال حضور در دل طبیعت، دلسوزی نسبت به آن، آگاهی از اسرارش، بازگشت به اصل و یکی شدن با آن و... ارمغان کوهنوردی است. در این مسابقه پهلوانانه پیروزی در انحصار تو نیست و همیاران و همراهانت هم با تو پیروزند و پیروزی آنان ذره ایی از پیروزی تو کم نمی کند و مغایرتی ندارد.

اینجا مقهور طبیعت شدن و یا طبیعت را مقهور خود ساختن را درک خواهی کرد و... اینها همه و همه دنیای زیبایی را می سازد که این ورزش را لذت بخش و انسان ساز می کند، چشمه ها تفکر را در انسان باز کرده و او را وادار به تفکر در خلقت جهان کرده و... خلاصه انسان را جذب می کند.

یکی از همراهان ما که دهه هاست در راه فتح قلل مرتفع عمر صرف کرده است، کوهنوردی را همنشینی با انسان های خوب می داند، و واقعا من هم در بین افرادی که با کوه همنشینند انسان های ناشایستی تا به حال ندیدم، کوه انسان را با خودش آشنا می کند که چگونه انسانی است، و درس هایی دارد که شاید در جاهای دیگر آموختنش میسر نباشد. بی دلیل نیست که بسیاری از پیام آوران آسمانی (ع) چوپان بودند و با طبیعت همنشین، و همینجا بود که ابتدا درس خودشناسی و خودسازی را دیدند و برای دیگرسازی ها آماده شدند.

دیروز جمعه بود و باز علیرغم سختی جسمی زیادی که برای فتح قله توچال در جمعه قبل متحمل شده بودم و یک طرف دلم مرا به ترک آن می خواند، و طرف دیگر دلم مرا جذب موفقیت فتح و رسیدن به قله می کرد، نهایتا میل به رفتن بر نرفتن غلبه کرد و باز فتح قله توچال میسر شد. بسیار زیباست، لحظه ایی که بعد از یک سختی انرژی سوز و پایان انرژی، انسان از پیروزی خود انرژی مضاعف می گیرد.

آنجا در آن بالا بالاها می توان طبیعت بِکر را دید، جاهایی های که هنوز زور انسان به تغییرش نرسیده و قلل سر برافراشته از زمین فریاد می زند که در دشت غرق در آلودگی (البته هوا را عرض می کنم، فکرتان جای دیگری نرود که ما مبرای از این همه آلودگی هستیم؟!!)، جاهایی هست که خود را از این همه آلودگی بیرون کشیده اند و فارغ از غرق شده ها در آلودگی، خود در هوای پاک نفس می کشند، و این درس را به انسان می دهد که اگر حتی تمام شهر و جامعه را آلودگی فراگرفت، باز جایی هست که بتوان در آن نفسی تازه کرد و دامن خود را حتی اگر برای لحظاتی هم که شده از آلودگی ها بیرون کشید؛ پس تسلیم نباید شد که می توان جزایری را در این اقیانوس کثافت و آلودگی، یافت که تمیز و پاک گردن فرازند و محکم در جای خود مانده و زیبایی ها و پاکی ها را فریاد می زنند.

و تو فقط باید کمی چشم و گوشت را باز کنی تا آن را ببینی و فریادش را بشنوی، این قلل سر برافراشته از آلودگی بر نازیبایی ها غلبه کرده و جزایری از پاکی به وجود آورده اند و درس هایی ناب از خوبی در خود دارند، و فقط این تو هستی که نباید تسلیم شرایط بدی شوی که در اطرافت تو را به بی تفاوتی و تسلیم می خوانند. این تنها تصمیم توست که می تواند تو را به فکر یافتن این جزایر بیندازد و وقتی آن را یافتی علیرغم سختی اش عاشقش خواهی شد و سختی حضور را به جان خواهی خرید تا پاکی را بیابی و بچشی و در آن بمانی و لحظاتی از آن انرژی بگیری.

+ نوشته شده در شنبه پانزدهم اسفند ۱۳۹۴ ساعت 8:11 شماره پست: 899 توسط سید مصطفی مصطفوی |