حاشیه ایی بر حراج بزرگ آثار نقاشی تهران
هنر و هنرمندان بخشی مهم و حساس از هر جامعه ایی را تشکیل می دهند، که اگر این بخش زنده باشد می توان گفت که هنوز آن جامعه زنده است و خاصیت هر جامعه زنده ایی زایش است و زایش هنر معیار خوبی برای سنجش زنده و پویایی هر جامعه است، به همین جهت هنر و هنرمندان واقعی هر ملتی، همواره مورد هدف عناصر ضد ملی اند تا بدین وسیله دشمنان ملت آنان را از خلق و زایش هنری باز داشته و غیر فعال نمایند و در باز داشت آنان از خلق هنر است، که پیچ تاریخی هر ملتی رقم می خورد، و یک ملت از گذشته و فرهنگ و هنرش بریده و تغییر مسیری خطرناک و به سمت نابودی می دهد.
وقتی ملودی های موسیقی یک ملت را از آنان بگیری دیگر ارتباط آنان با هنر اجدادیی اش را قطع کرده ایی، و دیگر این ملت در گوش خود زمزمه های روح بخش حامل فرهنگش را نخواهد شنید، تا او را در حال و وضع عادی خود نگهدارد.
اگر دستمایه های صنعت شعر و نثر او را از اخلاق و حکمت ملی اش، به سمت موضوعات دیگر سوق دادی، آن ملت آماده تغییر به سمتی خواهد شد، که شما بخواهی، وقتی هنروران نقاشش را از نقش زدن باز داشتی یعنی آن جامعه را از تاریخ و سنت و نقش نگاری های ثبت و ضبط شده اش جدا کردی؛ و هزاران هنر دیگر؛
و اگر فردوسی بزرگ نبود اکنون ما نیز چون مصر، مراکش، تونس، سوریه، عراق، لبنان، فلسطین و... فرهنگ و زبان خود را وانهاده و از آن جدا افتاده بودیم و اکنون ما نیز عضوی از "اتحادیه عرب" بودیم؛ و دیگر اکنون با نبود، حافظ، سعدی، سهروردی، مولانا و... حکمت و فلسفه و فرهنگ ایران به فراموشی رفته بود.
پس وای به حال ملتی که او را از هنر و هنرورزانش جدا کنند، که در آن صورت آنان را در واقع از سنسورهای حساس و پر بارش جدا کرده و در آن صورت می توان آن جامعه را به هر جهتی که خواستی، برد، زیرا چنین جامعه ایی دیگر حس و احساسی ندارد که حس و خلق کند، و زنده بماند و حرف های مستقیم و غیر مستقیم مردمش را بیان نماید، و در قالب هنر ماندگار کند.
جماعت هنر و هنرمندان را باید گرامی داشت و در صدر نشاند و قدر داد، چرا که جایگاه بالای هر جامعه ایی باید متعلق به کسانی باشد که صاحب هنرند، و آنان انسان هایی اند که خدا چیزی فراتر از دیگران در نهادشان نهاده است، جامعه هنری جامعه ایی است که اهالی اش دغدغه مردم و انسانیت دارند و بنیان هایی هستند که بنیان های جامعه بر پایه آنان استوار می ماند.
یکی از آثار زیبای ارایه شده در حراج اخیر آثار نقاشی تهران
"حراج بزرگ تهران" گرچه یک بازار است با خصوصیات بازار، ولی این یک بازار معمولی نیست، بازار هنر است، که اگرچه قوانین خشن بازار و سرمایه بر آن حاکم است، ولی به نوبه خود یک رخداد هنری مهم تلقی می شود و آثار هنری در یک فرایند پیچیده از دست خالقانش خارج و به دست خواستارانش می افتد، تا زین پس مثل یک سرمایه ارزشمند در بازار هنر دست به دست شوند، این بازار مثل بازار برده فروشان است با این تفاوت که خالق اثر فرزند خود را، خود به دست خود بدین بازار روانه می کند، کاری که اگر نیاز مالی نبود هرگز نمی کرد و تا آخر عمر شب و روزش را با آن اثر بسر می برد.
در این گلستان هنر با گل هایی می توان همنشین و همسخن شد که دغدغه هنر، جامعه و انسانیت دارند. یکی از پیران عرصه هنر در حاشیه این رویداد مهم هنری می فرمودند:
"تو (هنرمند) مسولیت داری، بشریت را نجات دهی، خودت را نباید فراموش کنی، همه می گویند، این بیزینس (تجارت) است، اما سوال من این که، تو می خواهی همه چیز را تجاری کنید، خودت، انسانیتت و...، مثلا شما که مایه مذهبی داری، می خواهی قرآن را هم تجاریش کنی و... آخه تا چه حد، پس چی باقی می ماند، همه چیز در این بازار فراموش شده است؟!! هنر نباید وارد عرصه تجارت بشود، هنر یک جایگاهی دارد که مسولیت زاست. در صنعت تکرار است، هزار تا از این و از آن تکراری چاپ می شود، ولی هنر که صنعت و تکرار نیست، بعد از هشتاد سال کار در عرصه هنر اکنون ما را رها کرده اند، پس کی می خواهند از ما استفاده کنند، از ما استفاده نکنند از کی می خواهند سود جویند. زبان بازار می گوید، وقتی یکی هنرمند اثرش را امضا کرد، مسیرش به سمت بازار باز شده و در اختیار بازار قرار می گیرد، اما آیا همین و ختم؟!، نه، باید روی آثار کار، تحلیل و بررسی شود و عیار گذاری شوند و... وقتی اسم و کلمه انسان می آید ماموریت های بزرگی به میان می آید، دیگر نمی شود گفت خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت باش، این معنی ندارد."
- توضیحات
- زیر مجموعه: مطالب نویسنده
- دسته: لحظه نگار و یا سفر نگاشت
- تاریخ ایجاد در 23 دی 1396
- بازدید: 3259
