مقدمه مترجم (سایت یادداشت های بی مخاطب) :
هند سرزمین تکثر، تفاوت و تنوع است، چه به لحاظ ایده های متکثر، چه مکاتب مذهبی متنوع، چه ادیان متعدد، چه فرهنگ های جور واجور و... و انگار خداوند هند را به عنوان سمبل تکثر و پلورالیسم آفرید تا به انسان گوشزد نماید، که به دنبال یک دست کردن بشر نباشد، چراکه او ما را متکثر و متفاوت آفرید، و این تفاوت مایه فخر نبوده و نیست، بلکه تنها وسیله ایی برای شناخت همدیگر است.
این تکثر و تنوع که نمود عینی خود را بر هر مشاهده گری که به مطالعه شبه قاره هند اقدام کند، تحمیل می کند، ناشی از جوهره فرهنگ باستانی هند است که بر پایه تسامح و تساهل قرار گرفته، تا آنجا که حتی مهاجم ترین ایده ها، نیز در این سرزمین، با نحله های اهل تسامح و تساهل خود موفق به حضور موثر شدند. لذاست که امثال خواجه معین الدین چشتی، خواجه نظام الدین اولیا و... و طیف عرفای مداراجوی مسلمان از این قبیل بودند که اسلام ماندگار را در این سرزمین گستراندند و هجوم های غارتگرانه و زور شمشیر فاتحان مسلمان، و حتی تفکر خشن وهابیت و افراط گرای معاصر نیز، گرچه به لحاظ نظامی در هند موفق بود، اما در دراز مدت تنها تنفر را در دل این مردم گستراند، و این است که از میان پادشاهان مسلمان سلسله تیموری هند، آنان که اهل تسامح و تساهل بودند، در این جامعه مورد احترامند و آنان که نبودند، بالطبع پذیرفته نیز نشدند.
هند کمترین تاریخ تجاوز نظامی را به همسایگان خود دارد، اما در مقابل فرهنگ آن مردم بسیار قوی و مهاجم بوده و بودیسم نمونه مثال بارزی است که از هند برخواست و تا کنون علاوه بر شمال بوتان، تبت، نپال و چین، در جنوب و شرق و جنوبشرق آسیا، و حتی به جزایر ژاپن نیز نفوذ کرده است، اما در همین حال کاوش های باستان شناسی در دره باستانی رود سند، هیچ وسیله جنگی در بازمانده های تاریخی این سرزمین از جمله در خرابه های هاراپا و موهن جودارو یافت نگردید، و این نشان می دهد که این مردم در فکر نبرد نظامی نبوده اند.
اما هجوم اسکندر مقدونی، بعدها فتوحات سرداران مسلمان، و به دنبال آن سیطره استعمار بریتانیا و... بر این سرزمین، مردم و فرهنگ مسالمت جوی هند را به سوی عصیان برد، و بخصوص ملیگرایی افراطی هندویی، در حین مبارزات علیه سلطه بریتانیا بر شبه قاره به طرز مشکوک و چراغ خاموشی میان هندیان رشد و بروز یافت، و این روند در قرن بیستم به خصوص، خشونت را در فرهنگ مداراجوی هندو شدت و تعمیق بخشید و با به وجود آمدن سازمان بسیج مردمی هندو تحت رهبری گروه RSS و گروه های متعدد و تخصصی وابسته به آن، خشونت را تئوریزه، صاحب ایدئولوژی، چشم انداز خاص سیاسی و واجد شدت بیشتری کرد، و نهایتا در اوج پیشروی این جریان، همین گروه و افراد آن به ترور مهاتما گاندی (بنیانگذار هند جدید) همت گماشتند، زیراکه او نیز از دید این ایدئولوژی و این نحله فکری، متهم به حمایت از اقلیت های ساکن در هند و مروج روش مدارا و تسامح و تساهل هندویی و غیر هندویی و سکولاریسم بود،
بعدها گروه های هندوی افراطی معتقد به ملیگرایی مذهبی هندو، رسیدن به اهداف خود را از طریق کسب قدرت سیاسی و سهم گیری موثر در حاکمیت ملی هند دنبال کرده و با تشکیل حزب بهارتیا جاناتا پارتی (BJP) آن اهداف را پیگیر شدند، و این کادر سیاسی این حزب بودند که با برانگیختن و سوار شدن بر اوج احساسات مذهبی عوام مردم هندو، که در ساخت معبد خدای رام، بر جای مسجد تاریخی بابری، در شهر آیودیا (فیض آباد) در ایالت اتارپرادش تلاش کردند، و با تخریب این مسجد، پیگیری روند سیاسی شدند که آغاز کرده بودند،
و لذاست که دهه 1990 را می توان به دهه خیزش آنان برای کسب رای، سوار شدن بر امواج احساسات هندویی دانست، که این دهه تبدیل به یک آوردگاه سیاسی بین این جریان مذهبی و جریان معتقد به مبانی دمکراسی و سکولاریسم حاکم دانست و نهایتا هم در چند مرحله دست به دست شدن قدرت، بین حزب BJP و حزب کنگره، و دیگر قطب های سیاسی هند، سال گذشته حزب ملیگرای هندویی BJP موفق شد، با کسب اکثریت پارلمانی، قدرت مطلق خود را بر مجلس ملی هند تثبیت کند،
لذا به دنبال این پیروزی ها، ساخت معبد رام را کلید زدند، قوانین محدود کننده دیگر را یک به یک علیه اقلیت مسلمان هند در حال تصویب و اجرا دارند، و امروز دولت این حزب، با کشتار و محدود سازی اقلیت های بی پناه غیر هندو، آخرین فریادهای آنان را خاموش می کند، و اعتراضات آنان را با ده ها کشته و صدها زخمی و ویرانی های فراوان از آنچه دارند، به توسط عناصر خودسر و لباس شخصی خود که تحت حمایت پلیس و نیروهای نظامی که توسط وزیر کشورِ هندوی افراطی حزب بی جی پی در خدمت هندوهای افراطی هستند، به خاک و خون می کشند.
این است که می می توان گفت، شرایط کنونی هند نشان می دهد که دولت ها در حفاظت از اقلیت های تحت سیطره خود ناتوان و یا بی تصمیم بوده، و بلکه در مواردی نیز قدرت حاکمیتی آنان وسیله و مستمسک گروه های تندرو علیه اقلیت ها قرار می گیرند، و لذاست که جا دارد جهانیان یکی از معیارهای تشخییص درستی و نادرستی مکاتب سیاسی و فرهنگی را بر راهبرد و نحوه برخورد این مکاتب با اقلیت ها قرار داده، و علاوه بر آن سازمان ملل متحد و جامعه جهانی خود راسا وظیفه حمایت از اقلیت ها را در جهان بر عهده گرفته، و با ابزار موثر، پیگیر وضع آنان در تمام کشورهای جهان باشد، چرا که حاکمیت اکثریت، همواره اقلیت را به دید بیگانه نگریسته، و ظالمانه ترین اعمال را علیه آنان برنامه ریزی و اجرا می کند، و دولت ها به بهانه اینکه، این گونه مسایل، یک موضوع داخلی آنهاست، از پاسخگویی نسبت به وظیفه خود طفره می روند، و بدین جهت اقلیت ها زیر خروارها زور، تحمیل و ظلم و محرومیت از همه چیز، خفه می شوند.
اما به رغم وحشی گری ها، خشونت و بی رحمی شرم آور اهالی مذهب، که این روزها دین و احساسات مذهبی مردم عادی را به وسیله ایی برای کسب قدرت، در دست سیاستمداران تبدیل کرده، و بدین واسطه صحنه های وحشتناکی از بربریت شرم آوری را در خیابان های دهلی، پایتخت هند آفریده و به دید جهانیان می کشند، و مافیای مصون و معاف از پیگیری قانونی، توسط این افراد به منصه ظهور رسیده است و... اما هند این ظرفیت را در جوهره فکری و فرهنگی خود دارد که از دام هندویسم سیاسی و افراط گرایی مذهبی ناشی از حاکمیت هندویی - مذهبی فرار کرده و به مشی سکولار و پلورالی خود که پیش از این و به دنبال انقلاب هند، در قانون اساسی آن مندرج و به اجرا در آمده است، باز گردد،
قانون اساسی که بعد از استقلال این کشور از استعمار بریتانیا، توسط آزاد مردانی همچون مهاتما گاندی، جواهر لعل نهرو، دکتر بهیم رائو آمبادکار و... نگاشته، طراحی و اجرا شد، که سوسیال – دمکراسی هند با مشخصه های مبارک و میمونی مثل پلورالیسم و سکولاریسم در آن برجسته اند، و این قانون می تواند بار دیگر این شبه قاره زیبایی ها را، به منطقه ایی امن برای اقلیت ها تبدیل، تا آنان نیز در کنار اکثریت مسالمت جوی هندو، زندگی خود را دوباره باز یابند؛
و هند بار دیگر به همان نقش تاریخی امن و مسالمت جوی خود، که حتی در قبال پناهجویان جهان اطراف خود نیز بر عهده داشت، باز گردد؛ و همانگونه که تا عصر کنونی حتی از پناهجویانی از ملل همسایه در منطقه شبه قاره هند پذیرا شدند، و این سرزمین را به عنوان پناهگاهی امن و پذیرا دیده اند، این نقش برجسته برای فرهنگ مردم هند ادامه یابد. مثال این مشخصه زیبا، نگاه ساکنان همسایه شرقی هند، یعنی ایرانیان به هند به عنوان پناهگاهی امن در طول تاریخ بوده است که هرگاه ایرانیان عرصه را در سرزمین مادری، برای خود سخت و تنگ و ناگوار دیده اند، به هند پناه برده، و خود را از گزند حوادث جاری در سرزمین ایران، حفظ کرده اند.
تاریخ شاهد امواج مهاجرت گروهی و فردی ایرانیان پناهجو به سرزمین هند بوده و آن را ثبت کرده است، که همین امر نشانگر قدمت شاخص تسامح و تساهلی است که در جوهره فرهنگی مردم هند قرار دارد، امروز حضور پارسیان (رزتشتیان)، بهاییان و... از ایران، بوداییان تبتی و... از چین و... نشان از همین مشخصه شاخص و بارز هند دارد، که شبه قاره هند را به مامن و پناهگاهی امن تبدیل، و به عنوان جزیره پناه دهنده، برای پناهجویانِ در معرض غارت و تجاوز اطراف خود، در طول تاریخ تبدیل نموده است.
اما متاسفانه تاریخ معاصر نشان می دهد که نهضت افراط گرایی مبتنی بر ملیگرایی هندو، پایه های کسب اهداف سیاسی خود را بر مذهب هندو که اکثریت جامعه هند بدان مذهبند، سوار کرده، و ایفای این نقش فرهنگی تاریخی را برای هند، صد چندان مشکل می کند، و همین است که فرهنگ تهاجمی و خشن هندویسم افراطی می رود تا بنیان تاریخی هند را بر هم ریخته و آنرا از یک کشور و فرهنگ اهل تسامح و تساهل، به یک فرهنگ وحشی و خشونت زده و ظالم تبدیل نماید.
باشد که این دوره تاریک نیز به زودی به سر آید، و مردم و عقلای این فرهنگ، به اصل تاریخی خود باز گردند.
مقاله ذیل متعلق به نشریه "نیویورکر" امریکاست، که ترجمه می شود، این مقاله تا حدودی شرایط تاسف بار کنونی هند را ترسیم می کند :
چگونه دولت هند تماشا کرد تا دهلی در آتش بسوزد [1]
نویسنده : سنتوش سوبرامانیام [2]
27 فوریه 2020 [3]
سه شنبه (25 فوریه 2020 - 6 اسفند) دو اتفاق در دهلی روی داد، که یک دریا تفاوت بین این دو، تصویری از هند وحشی می دهد، که زنگ های خطر از بین رفتن شرایط عادی را، به صدا در آورده است. در کاخ ریاست جمهوری، آقای دونالد ترامپ در مراسم ضیافت شام رسمی دیدار دو روزه خود از هند شرکت می کند، شامگاهی با طعم پرتغال های طلایی، ادویه قارچ های وحشی کوه های هیمالیا [4] و هدایایی از قالی های ابریشمی کشمیری.
شش مایل آنطرف تر، شمال شرق دهلی درگیر خشونت های تکان دهنده ایی است که از یک شنبه همین هفته (4 اسفند) آغاز شده اند. جمعیتی از مردم (هندوهای افراطی) به ویرانی و غارت مغازه و خانه های اقلیت مسلمان مشغولند، مساجد را ویران، و به مسلمانان در خیابان ها مورد حمله قرار می دهند. در سرود "زنده باد حضرت رام" [5] آنها یکی از خدایان هندو ستایش و تمجید می شود، و وفاداری (سیاسی) آنان بدین طریق روشن می شود. حمله کنندگان نیروهای ملیگرای هندو هستند؛ قسمی از شاخه راستگرای هندو که به وسیله دولت آقای نارندرا مودی، نخست وزیر هند قدرت گرفته اند.
بیشتر آنها حتی از اعضای حزب BJP، خواستگاه دولت آقای مودی هستند. پلیس دهلی که تحت نظارت وزارت کشور دولت آقای مودی فعالیت می کند، نیز به نظر می رسد در کنار و همراه این هندوهای (افراطی مهاجم) قرار گرفته، ویدئوهای ضبط شده از این جریان و گزارش های مختلف نشان می دهد که پلیس دهلی در راستای همکاری با این مهاجمین فعالیت کرده است، و حتی به آنان کمک می کردند تا سنگ جمع کرده و به سوی اقلیت مسلمانان پرتاب کنند.
در تعداد کمی از این هجوم ها مردم مسلمان نیز واکنش نشان داده، و خیابان ها شاهد درگیری های تمام عیار خیابانی شده است. یک پلیس کشته و یک افسر اطلاعاتی - امنیتی به قتل رسید، و شرایط از کنترل خارج شد. حداقل 38 نفر از مردم در اثر شلیک، ضرب و جرح و آتش زدن توسط مهاجمین کشته شدند. اما در مراسم ضیافت شام به افتخار آقای دونالد ترامپ، گروه موسیقی نیروی دریایی هند قطعه ایی تحت عنوان "آیا می توانید عشق را امشب احساس کنید" [6] به اجرا در آمد.
مخالفت ها بعد از یک زمستان اعتراضِ (اقلیت مسلمان هند و اکنون مسلمانان دهلی) آغاز شد. از ماه دسامبر 2019 میلیون های هندی در سراسر کشور در موضوع قانون جدیدی شامل شدند که به پناهندگان پاکستانی، افغان و بنگلادشی از هر اعتقادی، در میان اعتقادات مذهبی رایج در جنوب آسیا، امتیاز شهروندی هند می داد، به جز پناهجویان مسلمان.
این قانون در حوزه اجرا محدود می باشد، اما اهمیت و حساسیت آن در این بخش از قانون قرار دارد، که بین "هندی بودن" و "مسلمان بودن" تمایز آشکار قایل می شود؛ و این مشخصه شخصیتی حزب بهاراتیا جاناتا پارتی (BJP) و گروه های ائتلافی با آنهاست، که دویست میلیون اقلیت مسلمان هند را به عنوان یک بخش ناخواستنی در ایده "ملت هندو" در نظر می گیرند.
اعتراضات برگزار شده به این قانون، در نزدیک به تمام موارد، به صورت صلح جویانه و آرام صورت گرفت، اما در مواردی که معترضین خواستند در محلی اعتصاب کرده و بمانند، تا به خواسته خود دست یابند، با تهدید و زور دولت هند مواجهه گردیدند، که شامل مواردی از جمله شلیک گاز اشک آور، هجوم پلیس به اعتصاب کنندگان، خشونت و دستگیری، بی رحمی پلیس، قطع اینترنت بوده است.
از این سو، همکاران آقای نارندرا مودی (نخست وزیر هند) نیز پیشنهاد داده اند که باید به مخالفین این قانون شلیک شود. رهبران ارشد حزب بی جی پی و همچنین نخست وزیری، به نظر می رسد که متفق اند که شرایطی به وجود آورند که در آن خشونت ها راه گشایی کند. روز شبنه در دهلی، یک سیاستمدار محلی حزب بی جی پی به نام کاپیل میشرا به پلیس اولتیماتوم داد که یا خیابان ها را از معترضین به این قانون پاک کند، و یا اینکه به طرفداران او اجازه دهد این کار را خود راسا انجام دهند. گرچه این اظهارات فتنه جویانه و فساد انگیز بود، اما از سوی حزب حاکم، با واکنشی مواجهه نشد. حزب بی جی پی دارای سابقه ایی از سکوت و صبوری و حتی تشویق اعضای این چنین خود می باشد، که با تهدید در به در دست گیری قانون و تبدیل خود به ضابط قانونی عمل کرده اند (یوگی آدیتیانت [7] یک روحانی هندو که به صورت روتین سخنرانی های تنفر پراکن علیه اقلیت ها دارد و طرفداران او در سال 2007 یک قطار را به آتش کشیدند، اکنون سروزیر ایالت اتارپرادش، پر جمعیت ترین ایالت هند است).
دولت می تواند اعلام کند که گروه های تبهکار به دنبال راه انداختن اعتراضند و مسلمانان بر اساس خواست خودشان به این شیوه عمل روی آورده اند و این خارج از اراده حزب بوده است. اما این عادت لفاظی حزب بی جی پی است که با دیدگاه های تنفر آمیز از اقلیت ها، تندروهای هندو را به تحرک وا می دارد، تا به عنوان وکیل قدرت، رقبا را مورد خطاب خشونت بار خود قرار دهند.
واژه "خیانتکاران به وطن" [8] نه تنها خشونت توده های هندو را تحریک می کند، بلکه به حمله کنندگان این اعتقاد و اعتماد را می دهند که آنها هرگز برای اعمال شان محاکمه نخواهند شد. (گروه های بسیج مردمی هندو [9] که، در عین حال تاکید دارند که گاو برای هندوها مقدس است، مدت هاست که مشغول سلاخی اقلیت مسلمان و اقشار طبقات پایین هندو هستند که متهم و به قاچاق گاو هستند و یا در قصابی گاو برای تهیه گوشت فعالند، چنین کسانی که در این گونه عملیات ها شرکت می کنند نیز احساسی از این دست دارند، و معتقد به ایجاد چنین امنیتی در جامعه هندو هستند.)، در حالی که حاکمیت هند می داند که وابستگان به جریانات راست افراطی اش، چنین وقایع خشونت باری را رهبری و اجرا خواهند کرد، چنین حاکمیتی نه می تواند، و نه راه جلوگیری از آنان را دنبال خواهد کرد، و هر کاری از این دست برای اقدام، در خور برخورد نخواهد بود.
این حیله و تزویری که تاکتیک این روزهای گروه های ملیگرای هندوست، بدون الگو و تجربه قبلی نیست. در سال 2002 موقعی که نارندرا مودی در مقام سروزیری ایالت گجرات قرار داشت نیز، چنین برنامه ایی که یک هفته به طول انجامید، علیه اقلیت مسلمانان در ایالت گجرات به اجرا درآمد، و بیشتر از دو هزار نفر از اقلیت مسلمان در این جریانات و خشونت های فرقه ایی کشته شدند.
در آن واقعه نیز پلیس ایالت گجرات در کنار توده های ملیگرای هندو که برای کشتن مسلمانان به حرکت در آمده بودند، قرار گرفت، و یا در بهترین حالت اقدامی در پایان این تراژدی انجام نداد، تا گروه های بسیج مردمی هندو کار کشتار و غارت خود را از مسلمانان به پایان برسانند. دو شاهد ماجرا بعدها شهادت دادند که مودی (به عنوان سروزیر ایالت) در آن زمان برنامه ایی ریخته بود که پلیس گجرات در حالی که ظلم و خشونت هندوهای افراطی در جریان است، بدون هیچ حرکتی و در کنار نظاره گر بماند، یکی از این شاهدان که بدین ماجرا شهادت داد، یک سال بعد در اتومبیلش مرده یافته شد، در حالی که شاهد دیگر این ماجرا نیز در ماه جون گذشته، در رابطه با کیس قتلی که یک دهه از طرح آن می گذرد، و ناگهان دوباره مطرح گردیده بود، به حبس ابد محکوم شد [10] و مودی نیز توسط یک تیم که به وسیله دادگاه عالی هند انتخاب و مامور تحقیق شدند، از اتهام دخالت در اغتشاشات و کشتار مسلمانان در سال 2002 گجرات تبرئه گردید.
اما او به عنوان فردی که در آن جریانات عنان کار در دستش بوده، شناخته شده است، که کار را به مسلمانان سخت گرفت تا به صورت مطلق دولت را اداره کند؛ بسیار این امر بسیار دشوار است که باور کرد، دهلی و یا گجرات، این چنین در آتش اقدامات فرقه ایی هندوهای افراطی، بدون موافقت و دخالت آقای مودی بسوزند.
دست های بلند تنظیم کننده اجرای این هرج و مرج، آنچه را باید را، در روزهای گذشته به انجام رساند، تا این احساس سورئال [11] را به وجود آورند. خبرنگاران تلویزیونی که برای پوشش این امر رفته بودند، کلاه ایمنی ورزش کریکت را برای حفظ جان خود پوشیدند، ویدئوها، منازل کپر مانند مسلمانان را در آتش نشان می دهد، و از تعداد کشته های آنان می گوید. تازه حالا بعد از این همه، آجیت دوال [12] مشاور امنیت ملی هند، روز سه شنبه از مناطق شمال شرق دهلی بازدید کرد و در دادگاه عالی دهلی گفت : "همه چیز در حالت عادیست، مردم از جوامع مختلف در آرامش و صلح و عشق ورزی زندگی می کنند".
معاون کمیسر پلیس نیز اعلام داشت که او ذره ایی آتش افروزی در سخنان کاپیل میشرا ندیده است. وزیر کشور دولت آقای مودی که مسئول قانون و نظم می باشد نیز، هیچ اظهار نظری در این رابطه نداشته است. خود مودی هم واکنش خود را به انتشار دو توئیت محدود کرد؛ و در حقیقت او از پرسش های این چنینی در نشست مشترک خبری به دور ایستاد، و در پایان دیدار ترامپ از هند، در نشست خبری پایانی این دیدار در برابر سوالی که از ترامپ در خصوص این اعتراضات شد، رییس جمهور امریکا در مورد نارندرا مودی عنوان داشت، "او به طور جدی می خواهد مردم از آزادی مذهبی برخوردار باشند"،
روز پنج شنبه نیز مشاور عمومی مودی به دادگاه عالی اعلام داشت که شاهدی مبنی بر ارتباط سخنان تنفر پراکن و شرایط در شمال شرق دهلی وجود ندارد که سیاستمداران حزب بی جی پی در این کیس، مورد سوال و پرسش قرار گیرند، در عین حال دولت او سیاستمداران کشمیری را برای شش ماه است به خاطر سخنان آشوبزا تحت حصر خانگی قرار داده است، روز چهارشنبه، وقتی نیروهای شبه نظامی به مناطق شمال شرقی دهلی گسیل داشته شدند، و این مناطق آرام شد، دولت حزب بی جی پی احزاب اپوزیسیون را به خاطر تاکید و اصرار بر وقوع این خشونت ها مورد شماتت قرار داد.
مردمی که از قانون جدید شهروندی هند حمایت می کنند
در حال زدن یک مرد مسلمان،
در جریان درگیری های ناشی از مخالفت با این قانون در دهلی نو، هند.
عکاس آقای دانش صدیقی/ خبرگزاری رویتر
در سال 2002 عکس منتشر شده توسط خبرگزاری رویتر (عکس زیر) سمبل نمادین خشونت ها(علیه اقلیت مسلمان در) گجرات شد، این عکس یک خیاط مسلمان را نشان می دهد با پیراهنی آلوده به رگه های خون، در حال استغاثه از نیروهای امنیتی،با دستان به هم شده، تا او را از دست توده هندو افراطی که خانه اش را محاصره کرده اند نجات دهند. این هفته نیز عکس دیگری از خبرگزاری رویتر، بروز یافت (عکس بالا)، که یک مرد مسلمان را نشان می دهد که دست های خود را حفاظ سر خود قرار داده است، تا او را که از چهار سو محاصره شده و در حالی که بدنش خون آلود است، و به وسیله چماق های آنان، در حال اصابت است. روش او برای حفظ خود به طور شگفت انگیزی به استیصالی اشاره دارد، که اقلیت های هند در آن افتاده اند. هیچ پلیسی در این صحنه حضور ندارد.
این عکس بیانگر وضعی است که بر اقلیت ها در هند طراحی شده توسط حزب بی جی پی می رود : "بقا" بیش از حد بر موضوع مرگ و زندگی آنان دلالت دارد؛ تنزل در خلال ترسی دائم؛ در سایه دانستن این امر که حاکمیت هیچ اقدامی برای بازیابی زندگی آنان انجام نخواهد داد؛ و این برای آن است، که آنان حاکمیتی دارند که رقاصانه، برای شان ترس را به ارمغان می آورد.
عکس رویتر به عنوان نماد درگیری های فرقه ایی سال 2002 ایالت گجرات هند
[1] - “How the Indian Government Watched Delhi Burn”
[2] - Samanth Subramanian نویسنده کتاب "این جزایر تقسیم شده، داستان هایی از جنگ سریلانکا” می باشد.
[3] - منتشر شده در نشریه The New Yorker
[5] “Jai Shri Ram” این شعار در نزد هندوهای افراطی معادل همان شعار "الله اکبر" نزد ما مسلمانان است، که در عملیات های خود از آن استفاده می کنیم و هندوهای افراطی نیز در تظاهرات های خیابانی و یا حملات خود به اقلیت های غیر هندو مثل مسلمانان، مسیحیان و... از این شعار به صورت گسترده و حماسی سود می جویند و با آن شور می گیرند، شوری بر بستر بیشعوری که به جنایت های مخوف می انجامد، جنایاتی علیه بشریت به نام خدای رام، و در واقع به کام سیاستمدارانی فرصت طلبی که اهداف فدرت طلبانه خود را با سوار شدن بر احساسات مذهبی دیگران دنبال می کنند و با سو استفاده از این احساسات مذهبی جوانان هندو، آنان را در خدمت اهداف و سیاست های خود گرفته، و رقبای خود را یک به یک از میدان سیاست و اقتصاد و... به در کرده و بر شوون هند حاکم شده اند.
[6] -“Can You Feel the Love Tonight.”
[7] - Yogi Adityanath
[8] - traitor که به مسلمانان و اقلیت های مذهبی دیگر مثل مسیحیان از سوی هندوهای افراطی و گروه های وابسته به هندویسم افراطی از جمله RSS و VHP و... اطلاق می شود
[9] - Vigilante اعضای گروه های پارتیزانی و بسیج مردمی، که به صورت خودسر، خود خوانده از جمع شهروندان یک جامعه برخواسته و اجرای قانون را خود راسا به عهده گرفته، بدون این که وظیفه قانونی به عهده آنان باشد، چرا که اینان معتقدند که نهادهای قانونی در اجرای قانون نامناسب و غیر موثرند.
[10] - این موارد را تنها در حکومت هایی که مافیای فساد سازمان یافته رشد و گسترش چشمگیر داشته است می بینیم، که عملیاتی نسبتا آشکار توسط مافیای قدرت های پشت پرده، اما آشکار و قابل دیدن توسط مردم، جریان دارد، و این چنین اگر کسی به مقابله با این فساد برخیزد، مجازات می شود، شاهدین جنایت سیاستمداران قربانی می شوند تا کسی را قادر نباشد و یا جرات نکند که در مورد فاسدین حاضر در قدرت، ادعایی را مطرح و یا موردی را در دادگاه حاضر شده و شکایت ببرد و شهادت دهد، کسانی که موارد خلاف و اختلاس و جنایت این افراد را فاش می کنند به صورت نسبتا آشکاری، به طوری که جامعه ببیند و عبرت بگیرد، خود به زندان می افتند و یا در حوادث غیر مترقبه کشته می شوند. مافیای قدرت در سراسر جهان به یک نحو عمل می کند. در چنین کیس هایی شاکی به اشد مجازات می رسد و جنایتکار که همه جرم او را دیده اند تبریه می شود.
[11] - sureal
[12] - Ajit Doval
