سردار عزیز! وقتی از ایران می گویید، چتری به بزرگی مردم ایران بردارید
  •  

25 آذر 1398
Author :  

نکته ها رفت و شکایت کس نکرد      جانب حرمت فرو نگذاشتیم [1]

سردار سرلشکر پاسدار، جناب عزیز جعفری

مراتب تعظیم مرا در برابر مقام رزمندگی تان، در دفاع از کشور عزیزم در مقابل متجاوزین بپذیرید،

از آنجا که در مقام یک سیاستمدار به بیان مسائل سیاسی پرداختید، و برای سیاست کشور تعیین مشی نمودید به خود اجازه دادم پاسخ خود را بدان ابراز دارم، از سوی دیگر بازتاب فرمایشات اخیر شما در جامعه باعث شد تا بدان مراجعه ایی داشته و آن را چند بار بخوانم، نکاتی دارد که نمی توان بی اعتنا از کنارش گذشت، خواستم پاسخی بر فرمایشات شما ننویسم، ولی دیدم اگر بازخوردی نداشته باشید، شاید به اهمیت جایگاه خود در تاریخ ایران معاصر، پی نبرده، و متوجه تاثیر سخنان این چنینی خود نشده، آن را با برد کمی تصور کرده، و همین باعث شود که بدین رویه ادامه دهید، و خسارات این دکترین، و تفکر مستتر در آن افزایش یابد، لذا بر خود لازم دیدم به عنوان یک نیروی کوچک و ناچیز که در دوران جنگ هشت ساله، در رکاب شما بودم، همچون آن دوران، شما را یک "نیروی سپاهی" تصور، و لکنت زبان را به کناری نهاده، و بی پرده با شما سخن گویم.

نمی دانم تصور من درست است یا خیر، اما آنچه من از تقدم و تأخر ها آموختم، این است که انسان موجودی خاص در بین آفریدگانِ آفریدگار بزرگ است، که بر ما منت نهاد و در راه هدایت ما ادیان و انبیا، بیشمار اعزام داشت، و انسان آنقدر برای خداوند اهمیت دارد که حاضر است به قولی 124 هزار پیام آور بفرستد و ما را به عقل جلیل مسلح نماید، تا آگاه شویم و در پس این آگاهی، در انتخاب راه خود، بهتر عمل نماییم، این یعنی ایزد یکتا امتیازی به انسان داده است، که آن "حق انتخاب" است، و خواسته است تا دستی رسانده، و ما را در این انتخاب، در وجه دوپینگی نیز کمک کند، حال آنکه در نوع انتخاب خود آزادیم، به خصوص مسائل اساسی، از جمله "اصول دین" که بالطبع، فروع نیز به دنبال آن ناچیز خواهند بود، لذا اگرچه انسان باید در برابر خالق خود پاسخگو باشد، اما تا قبل از ایستادن در مقام پاسخگویی، آزاد است.

اما در دکترین شما که فرمایشات اخیر، از آن نشات می گیرد، جایگاه "آزادی" و "حق انتخاب" و "حق تعیین سرنوشت" انسان کجاست؟! خود نگاهی از روی انصاف و بی طرفی انداخته، و ببینید در این دکترین، آیا آزادی انتخابی وجود دارد؟! آیا همه باید از بین کسانی که از فیلتر سخت شما گذشته اند، نماینده برگزینند، و آیا این افراد بعد از انتخاب و گذشتن از این فیلترهایی که بر شمردید، نماینده شما خواهند بود، یا نماینده دیگران و مردم؟!

شما به عنوان یکی از فرماندهان ارشد سپاه، از جمله کسانی هستید که وقتی بنیانگذار انقلاب در زمان حیات خود که از قضا در بحبوحه جنگی تمام عیار بود، اگر عتاب و خطابی به سپاه می کردند، شاید یکی از مستقیم ترین و اولین های مورد نظر ایشان شما بودید (به دلیل جایگاه فرماندهی خود)، توصیه های بزرگی از جمله دوری شما نظامیان از سیاست داشتند، تا از آلودگی های سیاسی دور بمانید و در موقع خود، حافظ مرزها و کشور باشید و... زیرا که ایشان هرگز به سیستمی که بنیان می گذاشت اینقدر مشکوک و متزلزل نگاه نمی کردند که بخواهد حفظ آن را به تمام، به نظامیان بسپارد، و مردم کشورش را آنقدر همراه می دیدند که "همه اقتدار و عظمت انقلاب" در مسایل امنیتی و نظامی کشور تبلور پیدا نکند، و کشور و انقلاب را دارای سازوکار قانونی و مناسب، برای پیشبرد سیاست هایش می دید، و به جد و تاکید تمام، هرگز مناسب ندیدند و یا نیازی احساس نمی کردند تا سپاه در سیاست و از جمله انتخابات و آنچه مردم انتخاب می کنند دخالت کند.

ایشان حتی اگر در شرایط درگیری تمام عیار در جنگ، اغماض هایی در رابطه با خروج، تعدی ها و یا انحراف ها از قانون را تحمل کرده بودند، بعد از پایان جنگ همه، و از جمله خود را به بازگشت به مرّ قانون توصیه و دستور دادند، حال شما را چه شده است که این چنین بی مهابا برای تمام کشور و شورای نگهبان و مدیریت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و... هم خط و مشی تعیین می کنید، که چه کند و چه نکند؟! چه کسانی باشند و چه کسانی نباشند، و چه کسانی خوبند، و چه کسانی مناسب نیستند و...

جناب سردار سرلشکر عزیز! شما از جوانگرایی گفته اید، اما این شعار جوانگرایی را یک شعار مبهم و مشکل زا برای کشور ارزیابی می کنم، چرا که طبیعت و تجربه بشر معلم او، و از جمله ماست؛ و سنت خداوندی نقش خود را در مورد آنانکه از ایشان سنی گذشته است، بازی می کند، و مقتضای طبیعت، سنت علمی، تجربه بشری و... بر عدم حذف بزرگان و منابع تجربه از عرصه کشور است، و این غنیمتی است که باید قدر آن را دانست، و این که با شعار جوانگرایی، خدای نکرده به حذف استوانه های تجربه، علم، سیاست، فرهنگ، اقتصاد، انقلاب و... کشور در سطوح مختلف و خانه نشینی آنان اقدام کرد، و صحنه کشور را به عرصه داری جوانان تبدیل کرد، که معمولا و طبیعتا گوشی به نصیحت و اعتراض بزرگان نداشته، و بی مهابا هر چه می خواهند می کنند، درست نیست.

 نمونه بارز آن، آنچه که در عرصه جوانگرایی دیده شده، در مدیریت شبکه سه صدا و سیما خود را نشان داد، که جوانی آمد و بی توجه به خواست مردم و فریاد بزرگان، حتی کارشناسان جوان و با تجربه این شبکه را حذف و به شبکه های تلویزیونی خارج نشین فرستاد، که این عین عدم تدبیر و مصلحت بود و به فریاد اعتراض مردم و نصیحت هیچ بزرگی هم (به دستور و یا به خواست خودش) گوش فرا نداد و...

پس باید به دنیای تجربه انسانی احترام گذاشت و با طرح های این چنینی نظم طبیعی خدادادی را زیر پا ننهاده و پیش از مرگ، بزرگان خود را دچار مرگ و خانه نشینی نکنیم، چرا که حذف بزرگان و جایگزینی بی مهابای جوانان، این کشور و انقلاب را بیش از پیش دچار مشکل خواهد کرد، میانه روی توصیه بزرگی است که می تواند مبنای عمل باشد و نه جوانان و نه بزرگان به نفع دیگری حذف نشده، و هر دو دوشادوش هم کار را پیش برند.

باید توجه داشت که حذف کارشناسان و صاحبان تجربه، توسط جوانان بی تجربه، و روند خالی شدن دستگاه های مختلف، از جمله بنیان های آموزشی کشور از اساتید استخوان دار و با تجربه، انسان را به این شعار کاملا مشکوک کرده تا آن را به ضرر کشور ارزیابی کند.

شما از سویی مشکل کشور را مشکل "مدیریت" می دانید، و از سوی دیگر خواهان مدیران به صف شده و مطیع در پشت رهبری برای اجرای سیاست های ایشان می شوید، و این نقض غرض است، کشور در تضارب آراست که می تواند رشد کند، ایران و ایرانیان تافته جدا بافته از دیگر ابنا بشر نیستند، و تاریخ بشریت نشان داده است هرگاه سلطه حاکمیت بر دانشمندان و اهل نظر کاهش یافته است، زایش علم و بصیرت هم به تمدن سازی و تاریخ سازی، استوار آمده اند، در غیر این صورت در سلطه کلیسا و حاکمیت فردی، حتی دانشمندان علم نجوم که بر ریاضی و علوم روشن و دقیق استوارند، نیز نتوانستند حق مطلب علمی خود را بیان و مستقر دارند،

حال شما چطور انتظار دارید در تیم به صف شده، و مطیع فکری و عملی از مدیریت کشور پشت یک نفر، انتظار شکوفایی داشت، که اگر این یک نفر از معصومین و متصل به وحی بود، این به صف شدن ها خسارتبار نبود، ولی وقتی این یک نفر، یکی از ماست، که هیچ برتری هم بر دیگران (احیانا جز در علم و تجربه و تقوا) نمی تواند داشته باشد، خسارتبار خواهد بود.

و سوالی که وجود دارد این است که آیا امکان دارد در فضای دستوری، و به صف شدن ها، مدیریت صحیح، و علم در مسیر درست خود شکل گیرد و راهبری نماید؟! به گمان نگارنده این سطور، این راهی اشتباه و منشعب و ناشی از تسلط  تربیت و دکترین نظامی است، که بر سیستم فکری شما رسوخ داشته، و فکر شما را بدین سمت هدایت می کند. و این دیدگاه را که خاص اداره سیستم های نظامی است، به سیستم عمومی و دمکراسی و جمهوری کشور هم تعمیم می دهید؛ لذا باید گفت این تفکر در پادگان ها و لشکرهای نظامی ممکن است کارایی داشته، و مناسب باشد، ولی در سیستم های، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و دیپلماسی که عرصه ایی کاملا متفاوت از فضای نظامی و نظامیگری است، کارایی نخواهد داشت و مشکل زا خواهد گشت؛ تعمیم شیوه اداره لشکرها و پادگان های نظامی، به کل سیستم کشور کار درستی نیست.

و در جهانی که هر اشتباهی، کشورها را سال ها به عقب افتادگی مبتلا می کند، نتیجه اِعمال آن کاملا روشن بوده، و باعث گسترش شایسته سالاری و مبنا بودن علم و تضارب آرا نخواهد شد، و نتیجه این سیاست از پیش مشخص است.

جناب سردار عزیز! تجربه بشر در تاریخ نظام های سیاسی نشان داده است که، از تجربه نظامیان در اداره کشور، جز در بحران و کاهش بحران جنگ، نمی توان بهره برد، مگر اینکه بخواهیم کشوری را در شرایط بحران و جنگ حفظ کنیم، لذا اعمال مدیریت نظامیان و تفکر نظامیگری بر شوون مختلف کشور، نه به صلاح ایران و نه به صلاح انقلاب، و نه به صلاح مردم است، بهتر است، نظامیان امور سیاست، فرهنگ، اقتصاد، اطلاعات، حتی امنیت و... را به اهل و دستگاه آن واگذار نمایند، این به صلاح خود آنان نیز خواهد بود، اصلی که امام خمینی نیز بر آن تاکید روشن و بارزی داشتند، که لزومی بر یادآوری آن به شما نمی بینم، چرا که وقتی می گفت "به سپاه چه ربطی دارد که ..." شما همان موقع از بزرگان سپاه بودید، و خود مورد خطاب، و بهتر از من بر نظر و وصیت ایشان، به عنوان بنیانگذار این انقلاب در دوری از این امور آگاهید.  

شما در این سخنان بر عدالت، که در مهمترین معنی اش، بر قرار گرفتن هر امری در جایگاه شایسته و بایسته آن دلالت دارد، اشاره فرموده اید، آیا این عدالت است که شما صاحبان این کشور و انقلاب را فراموش کرده، و بر نقش دهی به کسانی فکر و عمل و توصیه می کنید، که فقط مورد تایید یک جریان خاص باشند، و دیگران را که در رکاب و بر نظر شما نیستند، به فراموشی سپرده اید؛ در حالی که همه ایرانیان از صاحبان کشورند، و حق دخل و تصرف و اعمال نظر و... در آن دارند، اگر شورای نگهبان قانون اساسی بخواهد بر نظر شما باشد، آیا جایی برای کسانی می ماند که بر نظر و تفکر شما نیستند، حال آنکه خود می دانید تعداد زیادی بر این منهج نمی باشند، و تا کنون بسیاری را به همین دلیل از قطار انقلاب و مدیریت کشور پیاده کرده، و اکنون از آنان رسما به عنوان "ریزشی ها" یاد می کنید.

جناب سردار عزیز! در این چند سال اخیر با برخی از همکلاسی های شما در دوره دانشگاه، در زمان رژیم گذشته همنشین و همسخن بوده ام، و از خاطرات آن دوره، و از تنوع تفکرات جمع مبارز شما شنیده ام، این علاوه بر همنشینی با شما در طول جنگ و پس از آن است، لذا از شما خواهش می کنم، از سپردن دیگرانی که همراه سابق شما بوده اند، به فیلترهای سخت و تنگ، و آنچه در ذهن تان می گذرد، خودداری کنید، و دمی به کسانی فکر کنید که در دوره های سخت و وحشت گذشته چه در زمان مبارزه، جنگ، تثبیت انقلاب، توسعه و پیشرفت، مبارزه برای اصلاح آن و... با شما همراه بوده اند، و از اینکه همراهان خود، از دیگران را، به غربال های این چنین بسپارید، و حذف نمایید، احتراز و دوری کنید؛ و هوس نکنید که این چنین "یکدست"، و تنها با همفکران خود، راه آینده ایی سخت که در پیش است را، با یاران تعیین شده بروید.

چرا که در دوره مبارزه، جنگ، بحران خرابی های جنگ، سازندگی، اصلاحات و.... اگر این نیروهای متفاوت و متخصص دیگر، و در یک کلام همه مردم همراهی نمی کردند، کار انقلاب و کشور آنچنان پیش نمی رفت، و به جایگاهی نمی رسیدید که اکنون شما احساس کنید، می توانید، دیگران را حذف و خود یکه و تنها با همراهان فکری خود، راه های سخت در پیش را طی کنید، به خود مغرور شوید؛ که آنان که به این غرور دچار شدند و صدای دیگران و پیاده شده ها را نشنیدند، حتی از خاک این وطن قبری هم برای خود ندارند.

بی پرده بگویم، جناب سردار! سپاه امروز آنچنان در کسب منابع قدرت پیش رفته است، که می تواند کشور را به سمت درست و یا نادرست پیش ببرد، و این امر تنها مسئولیت و پاسخگویی شما را افزایش خواهد داد؛ و اگر همه را در اداره کشور شامل و واصل کردید، که به راه درست می روید، و اگر به ریزش دیگران دل بستید، تا یکدست شوید، کشور را به بیراهه برده اید.

توصیه برادرانه این حقیر این است که نباید روش شما به افزایش غرور و خودکامگی منجر گردد، شما باید بدانید که نقش گیری و پیشروی سپاه در قبضه امور کشور به حدی است که امروز حتی برخی از آنان که به زعم خود خواهان نجات کشور از شرایط فعلی اند، و متحجرانه حتی به بازگشت به سیستم پادشاهی هم رضایت می دهند، و فیل شان یاد سیستم استبداد رضاشاهی هم می کند، می گویند : "تنها قدرتی که می تواند امروز از طریق نامتعارف کودتا، کشور را از این وضعیت نجات دهد، دستی است که از سپاه می تواند بیرون آید."

لذا برادرانه توصیه دارم این قدرت را در خدمت به مردم و کشور خود هدایت و راه بهروزی جمعی آنان را فراهم نمایید، و برای خود نامی درخشان در تاریخ این کشور که مملو از مهره هایی است که آمده اند و نقش زده اند و رفته اند، بر جای بگذارید، چرا که دوری سپاه از خواست و آرزوهای مردم، جز بدنامی و... برای سپاه و صحنه گردانان آن به ارمغان نخواهد آورد.   

جناب سردار جعفری عزیز! از سوی دیگر به گمانم راه را به اشتباه رفتیم که اکنون در چهل و یکمین سال پیروزی انقلاب، خود شما به این نتیجه رسیده اید که امروز "... همه اقتدار و عظمت انقلاب در بعد مسائل تهدیدات دفاعی و امنیتی است و انقلاب تثبیت صد در صدی در مقابل تهدیدات دفاعی و امنیتی شده است".

اگر وجه شمولیت همه ایرانیان صاحب این کشور، در برخورداری از نتایج پیروزی انقلاب و کشور، رعایت شود و نقش گیری های در پس پیروزی و موفقیت، و گذشتن از پل حریف، با وزن کشی های درست انتخاباتی صورت گیرد، و همه اقشار و شقوق ملت ایران به حق خود بعد از پیروزی دست یابند، چه جایی برای اقدامات غیر امنیتی در کشور خواهد ماند، که تمام و یا عمده سرمایه کشور در دست نظامیان قرار گیرد، و صرف اقتدار نظامی و امنیتی شود که کشور را به اقتدار دفاعی - امنیتی برسانند؟!!

جناب سرادر! چرا باید امروز "همه اقتدار و عظمت انقلاب" در ماحصل کار نظامیان و امنیتی ها باشد، در حالی که انقلاب ما یک انقلاب رهایی بخش، و آزادی آفرین بوده است، و رهایی و آزادی هدف اصلی در خیزش های ضد استبدادی و رهایی بخش مردم ایران بود، و اگر اسلام را هم مد نظر قرار دهیم و این انقلاب را اسلامی بدانیم، معجزه و وجه قدرت ما باید "کلام" باشد تا مثل اسلام که معجزه اش قرآن و کلام است وجه اقدار ما هم "منطق انقلاب" یعنی همان آزادی و رهایی و تسلط بر سرنوشت و... باشد، نه این که اقتدار نظامی و امنیتی "همه اقتدار و عظمت انقلاب" ما باشد.

به نظر حقیر برای کسب اقتدار نظامی و امنیتی لازم نبود اسلام و انقلاب را فدا کرد، چرا که حاکمیت عدالت و انصاف، در کنار سیاست خارجی مناسب و در ریل منافع و امنیت ملی، خود به سادگی می توانست، اقتدار امنیتی و نظامی را ایجاد و به ارمغان آورد، و همین بازدارنده مهمی در برابر دشمن خارجی نیز ایجاد می نماید، تا نیاز نباشد بیش از حد متعارف جهانی، سرمایه های یک ملت و کشور را خرج "اقتدار نظامی و امنیتی" کرد.

جناب سردار عزیز! با این رویکرد شما در مورد نقش دادن به مردم در امور کشور کاملا موافقم، و متشکرم از اینکه کشورهای پیشرو در دمکراسی را همچون امام خود (که جمهوری فرانسه را مثال جمهوری بعد از پیروزی مثال زدند)، برای نقش گیری مردم ایران در وضع خود و کسب دمکراسی مثال آوردید، این کاملا درست است که "متاسفانه آنچه از نقش مردم در ذهن ما است حضور مردم در راهپیمایی ها و پای صندوق های رای است ... اما نکته اساسی این است که نباید حضور موثر مردم را صرفا حضور در راهپیمایی دانست. خیلی از کشورهای اروپایی بیش از ما مردمشان را در حل مشکلات کشور دخالت می دهند. نقش مردم باید در حل مشکلات سیاسی اقتصادی اجتماعی و فرهنگی تعریف شود".

اما سردار عزیز! نکته ایی که باید توجه کرد، این که مردم را به همفکران، حلقه های تشکیل شده، تشکل های حاکمیتی ناشی از سیاست های خود و... خلاصه نکنیم، در بازتعریف از مردم تمام مردم ایران را از همه ادیان، تفکرات، خودی و غیر خودی، عوام و خواص و... در نظر بگیریم، که دخالت این حجم از مردم در امور خود جز با تشکیل احزاب و سندیکاها و گروه های صنفی، انجمن ها، شوراهای مردمی و... محقق نخواهد شد، و لذا لازمه تحقق این خواست شما، اجرای قانون اساسی، تشکیل احزاب، حرکت قضایی بر اساس قانون اساسی در رصد کار سیاسی و احزاب، تسهیل در اجرای این قانون برای برپایی تجمعات، اعتراضات و... می باشد، در یک کلام باید وقتی از ایران و مردم ایران سخن گفته می شود، چتری به بزرگی این ملت به همراه آورد، تا این شمولیت به دوام کشور، و خواست مردم نزدیک باشد.

جناب سردار بزرگ! اما دردناک ترین نکته در سخنان شما آنگاه انعکاس یافت که از "ناچاری" مردم خود گفتید، و از "بن بستی" در مقابل راه مردم ایران پرده برداشتید که : "مردم هیچ چاره ای ندارند جز اینکه به سمت نیروی جوان مسلمان انقلاب (انقلابی، و) مجاهد بروند که پشت سر رهبری مشکلات مردم را یکی پس از دیگری حل کنند." و شاید همین ناچار کردن ها و بن بست ایجاد کردن ها باشد که یکی از اساسی ترین انگیزه های مردم برای آمدن به خیابان هاست، تا برای خود بن بست شکنی کنند و ناچار به انتخابی نباشند.

در آخر باید عنوان دارم که جناب استاد! امور کشور را از مجاری تشکیل و سیاست گذاری قرارگاه های نظامی خارج کنید، و کشور را به ریل طبیعی خود بازگردانید، که بازگشت امور به ریل طبیعی آن، سرمایه هایی بسیاری ایجاد خواهد کرد، که نظامیان نیز در ماموریت خود بدان می توانند تکیه کنند، این درست نیست که نظام به سپاه تکیه کند، در حالی که سپاه این چنین به تمرکز و یکدستی در اداره جامعه فکر می کند، باید به تنوع مردم و خواست آنان گردن نهاد تا سپاه و نظام، به همه مردم تکیه کنند، و اداره کشور از انحصار باندها و جزیره های قدرت خارج، و قدرت و نقش ها در بین تمام ایرانیان تقسیم گردد، آنگاه است که اقتدار امنیتی و نظامی بدون این همه هزینه، ایجاد خواهد شد.

[1] - ما ز یاران چشم یاری داشتیم         خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم         تا درخت دوستی بر کی دهد        حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم   گفت و گو آیین درویشی نبود     ور نه با تو ماجراها داشتیم         شیوه چشمت فریب جنگ داشت      ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم           گلبن حسنت نه خود شد دلفروز       ما دم همت بر او بگماشتیم           نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد       جانب حرمت فرونگذاشتیم        گفت خود دادی به ما دل حافظا               ما محصل بر کسی نگماشتیم

به اشتراک بگذارید

Submit to DeliciousSubmit to DiggSubmit to FacebookSubmit to StumbleuponSubmit to TechnoratiSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn
 مصطفی مصطفوی

پست الکترونیکی این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

دیدگاه

چون شر پدید آمد و بر دست و پای بشر بند زد، و او را به غارت و زندان ظالمانه خود برد، اندیشه نیز بعنوان راهور راه آزادگی، آفریده شد، تا فارغ از تمام بندها، در بالاترین قله های ممکن آسمانیِ آگاهی و معرفت سیر کند، و ره توشه ایی از مهر و انسانیت را فرود آورد. انسان هایی بدین نور دست یافتند، که از ذهن خود زنجیر برداشتند، تا بدون لکنت، و یا کندن از زمین، و مردن، بدین فضای روشنی والا دست یافته، و ره توشه آورند.